All Mangas

ณ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งได้เป็นแฟนกันและสนิทสนมกัน แต่มีความเห็นไม่ตรงกันนิดๆ และเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ …จนสุดท้ายเลิกกันตอนเรียนจบมัธยมต้น จากนั้นก่อนเข้าเรียนมัธยมปลาย อิริโดะ มิซึโตะ และ อายาอิ ยูเมะ ได้พบกันอีกครั้งในรูปแบบไม่คาดคิด “ฉันเป็นพี่ชายของเธอ” “ฉันต่างหากที่เป็นพี่สาวของนาย?” ลูกติดพ่อแม่ที่แต่งงานใหม่คือแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันเนี่ยนะ!? แฟนเก่าที่เป็นห่วงพ่อแม่จึงตัดสินใจจะใช้ ‘กฎพี่กฎน้อง’ ที่ว่า ‘ฝ่ายไหนไม่แสดงท่าทีเหมือนพี่น้องก่อนเป็นคนแรก จะเป็นฝ่ายแพ้’ แต่เวลาได้เจอหน้ากันหลังอาบน้ำเสร็จ ได้ไปกลับโรงเรียนด้วยกัน….ความทรงจำเหล่านั้นแถมได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันอีก มันจะเพิกเฉยได้ยังไงกันเล่า!?

เมื่อชีวิตที่ไม่เคยมีจุดด่างพร้อยของ ‘หมิงถาน’ กำลังถูกคู่หมั้นหนุ่มทำให้มัวหมองหวังมัดมือชกนางแต่งงานทั้งที่เขาไปทำญาติผู้น้องตั้งครรภ์แล้วนางจึงต้องหาทางเขี่ยบุรุษยอดแย่ผู้นี้ทิ้งไปเสีย พาตนเองออกมาอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องให้ได้จนกระทั่งไปไหว้พระขอพรในวิหารแห่งหนึ่งนานนับชั่วยาม เจาะจงระบุขอสามีว่า ขอให้มีฐานะชาติกำเนิดเหมาะสมคู่ควรกันหากไม่มีทรัพย์สินมากมายเท่าจวนโหวก็ไม่เป็นไร ขอแค่รับรองว่าศิษย์จะสามารถกินโจ๊กรังนกได้ทุกเมื่อถ้าไม่มีแม่สามีก็จะดียิ่ง ญาติพี่น้องน้อยๆ ไม่ซับซ้อนหน่อยจะดีที่สุดหากฝึกวรยุทธ์ก็ควรจะฝึกกระบี่ ท่วงท่าสง่างามเช่นนี้แล้วยามร่ายรำเพลงกระบี่ศิษย์จะได้บรรเลงฉินเพิ่มความสุนทรีย์…ใครจะไปนึกล่ะว่าพระพุทธองค์จะประทานคนเช่นนี้มาให้นางได้จริง!

หลิน​เฟิน​เป็นตัว​แทนจำ​หน่าย​ให้กับซุป​เปอร์มา​เก็ตขนาดใหญ่ วันหนึ่งไปส่งสินค้าโดนชั้นวางของหล่นทับ พอรู้สึกตัวก็มาอยู่ในโลกที่มีแต่ซอมบี้แล้ว แถมยังเอาซุปเปอร์มาร์เก็ตติดตัวมาด้วย

เพราะงานแต่งงานที่ต้องล่ม เธอถือหนังสือหย่าแล้วจากไป คนที่เข้ามาหาเธอคือชายหนุ่มอีกคนที่ยืนกุมมือเธอไว้ ................. “ในที่สุดก็หย่าแล้วเหรอ” ชายหนุ่มรับหนังสือหย่าไปจากมือเธอ ศึกษาเงื่อนไขข้างต้นอย่างละเอียด เพื่อปกป้องสิทธิ์ของเธอ “.......ใช่” เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้าง ยื่นมือไปรับหนังสือการหย่าคืนมา เขาอ้าแขนออก และยิ้มพร้อมกับให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด “ก็ดี ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่ทั้งมุ่งมั่นและพากเพียรที่จะอยู่กับคุณตลอดไปเหมือนผม ต่อไปนี้คุณก็อยู่กับผมตลอดไปเถอะ” ซ่งอีนั่ว “........”

ฮูหยินจางนั่งอยู่บนเตียง นางกำลังคุยกับบุตรสาวด้วยสีหน้าและแววตาอ่อนโยน มือหนึ่งลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยแพผมสีน้ำหมึกทิ้งตัวลงราวกับสายน้ำ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของจางหานเฟิ่งแหงนมองขึ้นมา ดวงตาหงส์คู่นั้นทำให้เว่ยเหมยลียิ้ม หากแต่ในใจนั้นเล่ากลับหนักใจ นางใกล้จะจากไป นางกลัวเหลือเกินว่าบุตรสาวจะอยู่ต่อไปอย่างไร จึงสั่งเสียเอาไว้เพื่อให้บุตรสาวดูแลตัวเองดีๆ ‘เฟิ่งเอ๋อร์ ลูกต้องรักตัวเองมากกว่าผู้อื่น’ ‘ทำไมข้าต้องรักตัวเองมากกว่าผู้อื่นด้วยท่านแม่ ข้าไม่เข้าใจที่ท่านแม่กล่าวแม้แต่น้อย’ ดวงตาหงส์คู่นั้นกะพริบปริบๆ มองไปที่มารดา ‘เพราะเจ้าจะเจ็บปวด เจ้าจะเป็นทุกข์ แม่ไม่อยากเห็นเจ้าเป็นทุกข์ เข้าใจหรือไม่’ ‘ข้าฟังแล้วก็ยังไม่เข้าใจ’ ‘เจ้ายังเล็กนัก เจ้าเพิ่งจะห้าปีเอง แต่ในอนาคตเจ้าจะเข้าใจเมื่อนึกทบทวนคำพูดของแม่ เจ้าอย่าลืมอ่านหนังสือที่แม่เขียนเอาไว้ให้เจ้าเด็ดขาด อีกอย่างห้ามปล่อยให้หนังสือเหล่านั้นตกไปถึงมือของผู้ใด หรือว่า…เมื่อเจ้าจำเนื้อหาได้อย่างถ่องแท้แล้ว เจ้าจงเผามันทิ้งเสีย!’ ‘เผาหรือ? ข้าไม่อยากเผา! หนังสือเหล่านั้นเป็นท่านแม่ที่เขียนขึ้นมา มันมีค่ากับข้ามาก’ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของจางหานเฟิ่งส่ายไปมาอย่างไม่ยอมรับ ‘มันมีค่ากับเจ้ามากก็จริง แต่มันก็เป็นอันตรายต่อเจ้ามากเช่นกัน’ ฮูหยินจางมีแววตาเศร้าสร้อยเพิ่มขึ้นอีกห้าส่วน นางไม่อยากจากบุตรสาวไป ทว่าโรคของนางร้ายแรงนัก มิอาจรักษาได้เลย ‘อย่างไรข้าก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมหนังสือเหล่านั้นจึงเป็นอันตรายต่อข้า มันก็แค่หนังสือ’ จางหานเฟิ่งเป็นเด็กฉลาด แต่บางทีก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดาพูด ใจของนางขัดแย้งยิ่ง นั่นคือหนังสือที่มารดาเขียนขึ้นมา ‘เพราะสิ่งที่แม่เขียนขึ้นมา มันมาจากอนาคต มันจึงเป็นอันตรายสำหรับเจ้า แม่ถึงได้บอกกับเจ้าว่า…อย่าให้ผู้ใดอ่านเด็ดขาด เจ้าเข้าใจหรือไม่’ ฮูหยินจางอธิบายให้บุตรสาวเข้าใจและยอมรับพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ‘ข้าเข้าใจ…ข้ายังจำได้ เรื่องนี้ท่านแม่ก็สั่งห้ามข้าพูดเช่นกัน ท่านแม่เคยบอกข้าว่าท่านแม่เป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยเมื่อชาติที่แล้ว ท่านแม่ไม่ได้ดื่มน้ำแกงของยายเมิ่งตอนจะข้ามสะพานไน่เหอ ศาสตราจารย์คืออาจารย์ มหาวิทยาลัยคือสถานศึกษา คำพูดเหล่านี้ข้าจะไม่บอกใครเด็ดขาด!’ ‘เฟิ่งเอ๋อร์ของแม่เป็นเด็กฉลาด’ ฮูหยินจางยังคงใช้มือหนึ่งลูบผมสีน้ำหมึกที่ทิ้งตัวลงราวกับสายน้ำของบุตรสาวไปอย่างช้าๆ แลดูทะนุถนอมรักใคร่ ‘ข้าเป็นเด็กฉลาด ข้าจะทำตามคำสั่งของท่านแม่’ จางหานเฟิ่งยิ้มกว้าง ในปากของนางมีฟันซี่เล็กๆ เรียงตัวกันอย่างสวยงาม

เรื่องย่อ

 

ผมชื่อเย่ชิง โชคดีจริงๆที่ผมไปเจอแอปพลิเคชัน [โรงงานมอนสเตอร์]

 

มอนสเตอร์ที่แข็งแรงสุดๆพวกนี้เทียบได้กับคนกว่าร้อยคนเลยทีเดียวแถมยังใช้ทักษะได้ทุกชนิดเลยล่ะ!

 

ประสิทธิภาพเหรอ? ด้วยความเร็วของทักษะในการทำงาน +300 ยังอยากจะแข่งกับมันไหมล่ะ?

 

ความแม่นยำเหรอ? *แค่ก แค่ก* เอาไดอัลคาลิปเปอร์ระดับตำนานมาซิ แสดงให้พวกเขาเห็นหน่อยว่าความแม่นยำอย่างสมบูรณ์แบบน่ะมันเป็นยังไง

 

เย่ชิง: เมื่อเรา ผมหมายถึงมนุษย์น่ะ อยากจะประสบความสำเร็จเราจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา

 

เหล่ามอนเตอร์: อย่ามาเล่นแง่กับพวกข้า การสร้างสรรค์เครื่องจักรที่สุดยอดคือความรักและชีวิตของพวกข้า ร่างกายที่แกร่งกล้านี้คือเครื่องมือทำมาหากินของข้า

 

เหล่ามอนสเตอร์สูง 20 เมตร ร่างเปลือยดูป่าเถื่อนถือเครื่องตัดอันทรงพลังแล้วตะโกนก้องใส่ฟ้า: “ข้าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น! พวกมันล้วนเป็นขยะทั้งสิ้น!”