記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 7.1 ชาดำเย็นกับเมฆฝนที่ก่อตัว 1

บทที่ 7.1 ชาดำเย็นกับเมฆฝนที่ก่อตัว (1)

 

ปีสองห้องสาม

อาจจะยังเร็วไปหน่อยที่จะบอกแบบนี้ แต่บรรยากาศของห้องเรียนนั้นไม่เลวเลย

สาเหตุก็เพราะว่าผมไม่เห็นใครชิงดีชิงเด่นอะไรกัน ในห้องมีแต่คนดี ๆ ทั้งนั้น

และคนที่โดดเด่นที่สุดในห้องอย่างอริสึคาวะหรือยูเมซากิก็ส่งผลอันดีให้แก่บรรยากาศในห้องเรียนด้วย

ตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ในคาบเรียนที่สี่ ระหว่างนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างหน้า

 

[คุณอริสึคาวะ ประเทศที่ปกครองโดย ไซโต้ โดซันคือประเทศอะไรคะ?]

[ประเทศมิโนะ(มิโนะโนะคุนิ)ค่ะ เป็นชื่อที่เท่จัดเลยนะคะ]

[อย่าพูดเรื่องไม่เข้าเรื่องสิคะ]

 

มีเสียงเล็กหัวเราะเล็กน้อยจากคำพูดของครู

ครูคนนี้สอนวิชาประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น เป็นคนที่ช่างพูดแล้วก็ทำให้บรรยากาศในห้องสดใส

หลังจากที่อริสึคาวะพูดเสร็จไม่นานห้องก็มีบรรยากาศที่สบาย ๆ ขึ้นมา

ลองมองข้าง ๆ ดูก็จะเห็นเธอกำลังวาดรูปอะไรสักอย่างลงบนสมุดจดของตัวเองอยู่

พอเพ่งสายตาเข้าไปก็จะเห็นว่าเป็นรูปของครูที่กำลังสอนอยู่ในคาบเรียนนี้

แต่สมุดจดที่ไม่มีเนื้อหาที่เรียนเลยจะเรียกว่าสมุดจดได้ไหมมากกว่า

การทำอะไรที่เหนือความเข้าใจแบบนี้อาจจะบอกได้ว่าเป็นหนึ่งในเสหน่ห์ของอริสึคาวะก็เป็นได้

ขณะที่ผมกำลังยิ้มเหย ๆ อยู่ก็มีเสียงดังออกมาจากโถงทางเดินของห้องข้าง ๆ

เพื่อนในห้องหลายคนเบนสายตาจากกระดานดำไปที่โถงทางเดินด้วยความสนใจ

 

[น่าตื่นเต้นดีเนอะ]

 

อริสึคาวะพึมพำแล้วยกมุมปากเล็กน้อย

 

[อยากไปจอยไหม?]

[ไม่เอาน่า ไม่ได้อะไรไม่ใช่เหรอ ไม่ได้มีเพื่อนด้วยสิ]

[ฟุฟุ มีคุณอาสึกะอยู่ด้วยนะ ต้องสนุกอย่างสุดแน่เลย]

 

ผมวางปากกาแล้วหันไปมองหน้าอริสึคาวะ

คิดว่าที่เราคุยกันตอนนี้น่าจะยังไม่ได้ยินไปถึงทาคาโอะกับยูเมซากิ

ผมเลยตัดสินใจลองส่งเสียงออกไปนิดหน่อย

 

[นี่ นี่]

[เดี๋ยวเถอะ อย่ารบกวนการสอนของครูได้ไหม]

 

หลังจากที่ผมส่งเสียงเบา ๆ ออกไปครูก็หันเหสายตามาทางผม

ผมแกล้งทำเป็นมองสมุดจดด้วยความรวดเร็ว ทำให้ห้องกลับเข้าสู่ความเงียบ

ส่วนอริสึคาะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กัน ก็ทำเป็นวาดรูปต่อโดยทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ยังคงได้ยินเสียงหัวเราะมาจากทางเดินอยู่

….อย่างที่คิด คนที่เป็นศูนย์กลางของคนในห้องสองก็คืออาสึกะจริงด้วย

ตัวอาสึกะแม้จะมีด้านที่หยาบกร้านไปบ้างแต่ก็เป็นคนที่จิตใจดี

การที่มีอาสึกะคอยอยู่ด้วยกันมันดีต่อใจผมมากเลยละ

 

กริ๊ง–

เสียงกริ่งดังขึ้นทำให้ความคิดของผมหายวับไป

เวลาพักเที่ยงที่รอคอยมาถึงแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหน้า ทาคาโอะนั่นเอง

 

[เหนื่อยจังเลย! เหนื่อยจริงแล้วก็หิวด้วย!]

 

เสียงที่ดังขึ้นอย่างร่าเริงนั้นทำให้ยูเมซากิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไหล่สั่นอย่างตกใจ

 

[นี่ วันนี้เอาไง? ซานาดะอุตส่าห์ได้มานั่งใกล้ ๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วทั้งที เราสี่คนไปกินข้าวด้วยกันไหม?]

 

ทาคาโอะพูดกับยูเมะซากิด้วยเสียงเบา ๆ  

ผมดีใจนะที่มีคนชวนกันแบบนี้ แต่อีกสองคนจะคิดยังไงนะ ยูเมะซากิสางผมสีแดงของเธอแล้วพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

 

[นายนี่มันหนวกหูจริงนะ เบาเสียงหน่อยไม่เป็นหรือไง? หูอื้อไปหมดแล้วเนี่ย!]

[อ้าว โกรธเหรอ? โทษทีนะ จะพูดให้เบากว่านี้…]

 

ทาคาโอะห่อเหี่ยวลงในทันใด

ส่วนอีกทางยูเมซากิก็ทำหน้าเจื่อน ๆ ออกมา

 

[เอ่อ ไม่สิ…ก็ได้อยู่หรอก แต่ขอโทษนะ พอดีว่าสภานักเรียนเรียกตัวน่ะ วันนี้คงไปด้วยไม่ได้]

 

หลังจากยูเมซากิพูดเสร็จทาคาโอะก็ทำหน้าผิดหวังเข้าไปอีก

 

[เอาจริงดิ ซานาดะอุตส่าห์กลับมาแล้วทั้งทีนะ กลับมาแบบนี้มีแค่ครั้งเดียวเลยนะ?]

[เอาจริง ๆ ฉันหวังให้มันเป็นแบบนั้นนะ…]

 

ผมแอบพึมพำออกมานิดหน่อย

ความทรงจำของผมกลับมาแล้วหัวก็ระเบิดตู้ม! เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่เกิดนี่นะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะมาไม่ได้มาโรงเรียนอีกก็ไม่แปลกเลย

ยูเมซากิเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่เลยพูด [ขอโทษนะ] ออกมา…ใจดีอย่างคาดไม่ถึงเลยแฮะ แต่คนที่ตอบกลับคำขอโทษสุดจะใจดีนั่นดันเป็นทาคาโอะซะนี่

 

[ฉันไม่ยกโทษให้หรอกนะ!]

[หุบปากไปสักพักได้ไหม ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายนะ]

[ฉันก็ยุ่งเหมือนกันแหละน่า! แต่ถึงจะยุ่งแต่ก็หาเวลาพักได้เหมือนกับพักกลางนี่ไงเล่า!]

 

ยูเมซากิยักไหล่ให้กับคำถกเถียงของทาคาโอะพร้อมพูดว่า [ค่าค่า จะจำเอาไว้นะคะ] ออกมา

ว่าแล้วเชียวว่าสองคนนี้สนิทกันจริง ๆ ด้วย

 

[งั้นเราก็ขอผ่านนะ พอดีมีนัดไว้แล้วน่ะ]

 

อริสึคาวะยิ้มให้พร้อมกับลุกขึ้นมา

ทาคาโอะที่ไม่รู้จะเถียงกับอริสึคาะว่ายังไงก็ได้แต่ร้องเสียงหลงแล้วทำหน้าผิดหวังออกมา

….คิดว่าวันนี้จะได้กินข้าวด้วยกันอีกนะเนี่ย

ผมแอบสับสนกับคำตอบของอริสึคาวะเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปหยุดเธอแต่อย่างใด

อริสึคาวะมองหน้าที่กำลังงง ๆ ของผมอยู่พักนึงแล้วก็เดินออกไป

ยูเมซากิมองตามหลังอริสึคาวะไป สักพักนึงก็บอกว่า [งั้น ฉันก็ ตามนั้นนะ] ออกมาแล้วก็เดินจากไป

เหมือนว่าจะมีนักเรียนรออยู่ตรงโถงทางเดิน ส่วนทาคาโอะทำตาเห็นภาพนั้นแล้วก็พูดว่า [ก็เป็นคนดังกันนี่นะ] ออกมาด้วยความผิดหวัง

แต่ว่าสำหรับผมมันไม่ใช่แค่ความผิดหวังน่ะสิ

ผมกลัวว่าจะถูกทาคาโอะลากไปอยู่กับเพื่อนผู้ชายเหมือนกัน แต่ถ้าคนมีเพื่อนน้อยอย่างผมไปอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ดีกว่าที่คิดก็ได้นะ

 

[นี่ ซานาดะ]

 

ทาคาโอะเกาหัวแล้วทำหน้าอย่างรู้สึกผิด

 

[งั้นฉันขอตัวนะ ตอนแรกจริง ๆ ก็กะว่าจะออกไปก่อนอยู่แล้ว แต่แค่ว่าอยากลองยูเมซากิดูน่ะ…แต่ว่าเรื่องที่อยากจะฉลองการกลับมาของนายอันนี้เรื่องจริงนะ]

 

ทาคาโอะยิ้มแห้ง ๆ ให้กับผม

ผมพอจะเข้าใจว่าอยากจะพูดอะไรเลยยิ้มเหย ๆ ออกมา

 

[โอ้ ช่วยไม่ได้นี่นะ ไปก่อนได้เลย]

[โทษทีนะ พรุ่งจะเอาขนมปังไส้หวานให้แล้วกัน!]

 

ทาคาโอะที่จับมือกับผมเมื่อกี้นี้ก็เดินออกจากห้องสามไป

ผมมองไล่หลังไปพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความคิดถึง

อวดเก่งจังเลยนะ

สำหรับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับห้องเรียนนี้อย่างผมก็อยากจะหยุดเขาไว้เหมือนกันแต่ก็ทำไม่ได้

ใครจะอยากกินข้าวคนเดียวกันละ

พอยืนอยู่คนเดียวแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าห้องเรียนใหญ่ขึ้นมากเลย

เวลาพักกลางวันเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่นาทีแท้ ๆ แต่ห้องเรียนตอนนี้กลับเหลือเพียงกลุ่มผู้หญิงสองกลุ่มเท่านั้น แถมยังเปิดข้าวกล่องกันแล้วด้วย

…แย่ละสิ เราจะเอายังไงดี

มีคนนึงกำลังมองผมด้วยความเป็นห่วงอยู่ แต่ก็เหมือนจะกังวลอยู่ถ้าจะต้องเข้ามาคุย

แต่ว่าถึงจะมาชวนจริง ๆ แต่การไปรบกวนกลุ่มผู้หญิงแบบนั้นก็ไม่ไหวหรอก

 

[อา ไปขอร่วมด้วยดีไหมน้า~]

 

ผมพึมพำขึ้นมาลอย ๆ แล้วก็เดินออกจากห้องไป

การไปกินข้าวคนเดียวมันน่าอายตรงไหนกันนะ  

ถ้าตั้งคำถามแบบนี้ได้แล้วแสดงว่าผมเริ่มจะไม่อายอะไรแล้วงั้นสิ

แต่ก็นะ อะไรที่รู้สึกว่าน่าอายก็น่าอายอยู่ดีแหละ

และความเป็นจริงที่ว่าไม่มีใครตอบโต้กับคำพูดของผมเลยก็ยิ่งทำให้อายเข้าไปอีก