記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 3 มินาโตะ อาสึกะ

บทที่ 3 มินาโต อาสึกะ

 

หลายวันหลังจากได้พบกับแฟนสาวทั้งสามคน

ผมได้ทำการตรวจสุขภาพและรับคำปรึกษาอีกหลาย ๆ อย่างจนในที่สุดผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาล คนที่อยู่กับผมตลอดทั้งกระบวนการนั้นก็คือเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นแฟนของผม อาสึกะนั่นเอง

คำว่าเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นแฟนอาจจะดูแปลกไปสักหน่อย แต่มันก็อธิบายสถานะได้อย่างชัดเจนที่สุด  

ดูเหมือนอาสึกะจะมีกุญแจสำรองบ้านของผมอยู่ด้วย เห็นว่ามีมาตั้งแต่ก่อนผมจะออกโรงพยาบาลอีก

ส่วนอีกสองคนตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เลยคิดว่าสมแล้วที่เป็นคนที่คบมานานที่สุด

….ความคิดแปลก ๆ นี่มันอะไรกัน

รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเลยแฮะ ทิ้งความคิดแปลก ๆ ไปก่อนดีกว่า  

พอเงยหน้าขึ้นก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่เหมือนจะเป็นบ้านผมเอง

ประตูสีน้ำตาลขอบทอง ทางเข้าก็รู้สึกว่าหรูหรากว่าแมนชั่นที่เดินผ่านมาเมื่อกี้ทำเอาผมประทับใจจนเผลอส่งเสียงออกมาเลย

 

[เห ที่นี่คือบ้านฉันงั้นเหรอ รู้สึกคุ้นเคยจังเลย]

[เป็นประโยคที่แปลกจังนะ]

 

เพื่อนสมัยเด็กของผม มินาโตะ อาสึกะที่อยู่ข้างหลังผมกล่าวพูดออกด้วยความประหลาดใจ

 

[ช่วยไม่ได้นี่นา นี่จริงจังนะเนี่ย]

 

ผมเสียบกุญแจเข้าไปที่ประตู จังหวะที่บิดรู้สึกหนักอึ้งนิดหน่อย แต่สักพักก็ได้ยินเสียงออกมา

 

กริ๊ก

 

[รบกวนด้วยคร้าบ!]

[เดี๋ยว มันรบกวนเพื่อนบ้านนะ!]

 

ผมเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนที่อาสึกะดุ พอเข้ามาแล้วรู้สึกเหมือนไม่ได้เข้ามานานแล้วชวนให้คิดถึงเหมือนกัน

เข้าไปก็เจอห้องรับแขกที่ใหญ่มาจนคิดว่าจะวิ่งเล่นได้ ที่ห้องนี้มีโต๊ะตัวยาววางอยู่กลางห้อง มีประตูสองบานเพื่อไปสู่ห้องอื่นได้ หลังใหญ่เกินกว่าจะอยู่ได้สองคนเลยมั้งเนี่ย

บ้านของผมเนี่ย อย่างกว้างเลย

 

[งี้นี่เอง ฉันเนี่ยค่อนข้างอู้ฟู่เลยสินะ บ้านดูใหญ่เกินกว่าจะอยู่คนเดียวด้วยสิ]

[กว้างสิ เป็นคนฟุ่มเฟือยเลยละ ขนาดว่ามีแฟนตั้งสามคน]

[มาแบบนี้ไม่รู้จะตอบยังไงดีเลยเพราะงั้นหยุดพูดแบบนั้นเถ๊อะ!]

[ล้อเล่นน่า ฉันไม่ได้คิดมากสักหน่อย]

[แต่ที่ไม่ได้คิดมากก็รู้สึกว่ามันแปลกอยู่ดีละนะ…]

 

เสียงกระซิบของผมปลิวไปกับสายลม ตอนนี้อาสึกะกำลังเอาสัมภาระไปวางแล้วเริ่มจัดของ

พอเรียบร้อยแล้วเธอก็หันมาเรียกผม

 

[งั้น เดี๋ยวจะทำอะไรให้กินนะ ยูกินั่งดูทีวีรอก่อนได้เลย รีโมตน่าจะอยู่ลิ้นชักของโต๊ะนั่นแหละ]

[เอ ลิ้นชักของโต๊ะเหรอ?]

 

พอลองเปิดลิ้นชักดูแล้วก็เจอรีโมทอยู่จริง ๆ ด้วย

 

[อ๊ะ เจอแล้ว อาสึกะมาที่นี่บ่อยเหรอ]

[ก็นะ มาบ่อยจนจำตำแหน่งของได้หมดแล้วน่ะ]

[เห แสดงว่ามาบ่อยมากเลยสินะเนี่ย]

[ก็คบกันมาตั้งสองปีแล้วนี่นา]

[….นานจังเลยน้า]

[ใช่ ไม่พอใจอะไรหรือไง!]

[จะไม่พอใจได้ยังไงเล่า!]

 

ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธแล้วก็นึกถึงแฟนทั้งสามคนขึ้นมา ผมคิดว่าบนโลกเราคงมีคนสวยที่อยู่ในรุ่นเดียวกันแล้วก็รับเรื่องแบบนี้ได้อยู่ไม่กี่คนซึ่งนั่นก็คือทั้งสามคนนี้นี่แหละ

ผมคิดว่าการนอกใจของตัวผมคนเก่านี่เป็นสิ่งที่ควรจะถูกทัณฑ์สวรรค์มาก ๆ เพราะฉะนั้นที่ความจำเสื่อมนี่ก็คงเป็นเพราะโดนแล้วนั่นแหละ

แต่สภาวะที่รับได้กันทั้งสามคนแบบนี้เนี่ย มันเรียกว่านอกใจได้หรือเปล่าอันนี้ก็ตอบไม่ได้แฮะ

 

[อืม ถ้าไม่ได้ไม่พอใจก็ดีแล้ว]

 

อาสึกะหันมาจ้องหน้าผมจากนั้นก็กลับไปทำงานของเธอต่อ ดูเหมือนว่าจะเริ่มทำอาหารแล้วเพราะได้ยินเสียงเหล็กสะท้อนอยู่ในห้องครัว ดูท่าทางจะมาบ่อยจริง ๆ แฮะ หยิบข้าวหยิบของได้คล่องแคล่วมากเลย

 

[จะว่าไปแล้ว นายจำได้ไหมว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้างน่ะ?]

[อา…นิดหน่อยละนะ อย่างที่อยู่รีโมตนี่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน]

[เอ- เหรอ งั้นอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับความจำเสื่อมละมั้ง]

[ก็อาจจะใช่นะ ตอนที่เข้ารับคำปรึกษาก็ถูกบอกมาว่าอาการยังคลุมเครืออยู่ด้วยสิ]

 

พอพูดจบผมก็เอารีโมตกลับไว้วางไว้  

สิ่งที่ควรทำก่อนจะดูทีวีนั่นคือการสำรวจบ้านก่อนเผื่อว่าจะนึกอะไรได้ ผมเดินสำรวจห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ แล้วก็ห้องนอน ผมพยายามนึกเรื่องราวทุกครั้งที่สำรวจไปด้วย ผลลัพธ์ก็คือความทรงจำเกี่ยวกับในบ้านของผมเริ่มค่อย ๆ กลับมา

คุณหมอก็เคยพูดไว้ด้วยนี่ ว่าแต่ละคนก็จะมีอาการจากภาวะความจำเสื่อมที่แตกต่างกันออกไป

อย่างของผมที่ลืมความทรงจำเกี่ยวกับสัมพันธ์มนุษย์ไปนั้น พอได้มาดูสถานที่ที่เคยมีสัมพันธ์กับใครไว้แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเหมือนกัน คิดว่าถ้าบ้านเป็นแบบนี้แปลว่าตอนไปอยู่โรงเรียนก็คงจะเหมือนกัน

ส่วนสาเหตุว่าทำไมถึงนึกเรื่องราวได้ในบ้านได้ ก็คงเป็นเพราะว่าคนที่จะเข้ามาในบ้านได้มีจำกัดนั่นแหละ  

เพราะความทรงจำเหตุการณ์เกี่ยวกับคนที่อยู่ในบ้านนี้ไม่ได้เลย กระทั่งเรื่องครอบครัวก็ด้วย

ห้อง 2LDK เป็นที่อยู่อาศัยใหญ่เกินไปสำหรับเด็กม.ปลายคนเดียว….การที่อยู่คนเดียวได้แบบนี้ แสดงว่าสถานะทางสังคมของผมคงจะสูงไม่น้อยเลย

 

[เป็นแค่นักเรียนม.ปลายแท้ ๆ]

 

ผมเดินดูห้องไปเรื่อย ๆ พร้อมกับพึมพำออกมา ในขณะที่กำลังตำหนิตัวอยู่นั้นผมก็ได้เปิดประตูห้องสุดท้ายออก

 

[….นี่มัน?]

 

ที่เห็นคือแท่นบูชา  

พอลองสำรวจดูก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ผมอยู่

…แม่ของผมเหรอ

 

เรื่องที่แม่ของผมเสียไปแล้วอันนี้รู้ตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วละ

ผมสงสัยว่าทำไมพ่อแม่ของผมถึงไม่มาเยี่ยมกันสักทีเลยตัดสินใจไปถามอาสึกะมา

ถ้าแม่ยังมารู้สถานการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไงกันนะ ต้องเป็นห่วงมากไม่ผิดแน่

 

[ทำอะไรอยู่เหรอ]

[อุหวา!?]

 

พอผมหันหลังกลับไปก็เห็นอาสึกะกำลังตกใจอยู่เหมือนกัน

 

[อย่าทำให้ตกใจสิ คิดว่าเป็นโยไคซะอีก!]

[หา ทำไมต้องโยไคด้วยละ!? ไม่ใช่เป็นผีหรืออย่างอื่นงั้นเรอะ!?]

 

พอได้ฟังผมพูดอะไรประหลาด ๆ ออกมาก็ทำให้อาสึกะใจเย็นลง

 

[ทำตัวไม่ดีต่อหน้าคุณแม่เลยนอะ…]

[คิดว่าไม่เป็นไรหรอก คิดว่าตอนนี้แม่คงกำลังหัวเราะอยู่แน่ ๆ]

 

ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาจากใจ อาสึกะที่ได้ยินคำพูดของผมก็กระพริบตาหนึ่งที

 

[ก็คิดแบบนั้นอะนะ ว่ายังไงละวัตสันคุง?]

[ใครเป็นวัตสันคุงกันยะ อย่างมาเปลี่ยนเพศกันเอาเองนะ…แต่ฉันว่าคิดถูกแล้วละ คุณแม่เป็นคนใจดีมากเลยนี่นา]

[คิดถูกจริงด้วยเหรอเนี่ย]

[อื้อ ตอนที่ฉันลำบากใจ ก็ได้คุณแม่นี่แหละที่คอยสอนฉันในหลาย ๆ เรื่องเลย]

 

อาสึกะนั่งลงด้านหน้าแท่นบูชาพร้อมกับพนมมือขึ้น

….ตอนที่อาสึกะลำบากงั้นเหรอ

เพราะว่าเป็นสมัยเด็กกัน แม่ก็คงจะปล่อยให้ลำบากไม่ได้ละนะ

ถึงจะไม่มีอะไรยืนยันก็เถอะ แต่คิดว่าต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน

ผมถามอาสึกะที่กำลังพนมมืออยู่ตรงนั้น

 

[นี่ พ่อของฉันเนี่ยคงเป็นพวกเย็นชาอะไรแบบนั้นใช่ไหม?]

[ทำไมคิดแบบนั้นละ?]

 

อาสึกะคลายมือตัวเองออกแล้วหันมาทางผม

 

[ก็พ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่แท้ ๆ แต่กลับไม่เคยมาเยี่ยมกันที่โรงพยาบาลเลยสักครั้งนี่นา]

 

พ่อของผมเซนต์ร้บรองเรื่องอพาร์ทเม้นต์ไว้ให้แล้วก็ทิ้งลูกทิ้งเต้าของตัวเองไปหมกหมุ่นกับงาน

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นงานอะไร แม้แต่อาสึกะที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นว่าไม่ได้เจอผมมาสามปีแล้ว

 

[อา- ก็นะ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน]

[ครอบครัวแท้ ๆ เพียงคนเดียวไม่เคยติดต่อกันมาเลย จริง ๆ เลย เหมือนกับเล่นเกมโหมดยากเลยละ]

[เสียงเบาจนไม่ได้ยินอะไรแล้วนะ…]

[หัวใจของฉันกำลังร้องไห้อยู่น่ะ!]

 

พอผมแกล้งทำเสียงสะอื้นเหมือนร้องไห้อาสึกก็ทำเป็นเมินใส่ แอบรู้สึกว่าเย็นชาอยู่เหมือนกันนะ  ผมกระแอมหนึ่งที่พร้อมกับหันไปมองที่แท่นบูชาอีกครั้งก็เจอแม่กำลังยิ้มให้อยู่ ถ้ารู้ว่าความจำเสื่อมขึ้นมาคงจะเสียใจแย่เลย ส่วนที่พ่อไม่เศร้าไม่โศกก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วละมั้ง

 

[การที่ไม่มีใครต้องเศร้าถือว่าเป็นเรื่องที่ดี คิดแบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาแหละนะ]

 

แอบมีความรู้สึกว่าอยากจะมีพี่น้องอยู่เหมือนกัน แต่ก็คิดว่าเป็นลูกคนเดียวนั่นแหละดีแล้ว

พอได้ยินที่ผมพูดเมื่อกี้ อาสึกะก็ตอบกลับมา

 

[เป็นประโยคที่น่าขยะแขยงเหมือนกันนะ]

[มันน่าอายเพราะงั้นหยุดเถอะนะ!]

[แต่ก็ สมกับเป็นนายดีละนะ]

 

ผมกระพริบตาหนึ่งทีจากที่อาสึกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบกว่าปกติ

จังหวะนั้นก็ได้เสียงน้ำมันและกลิ่นหอม ๆ มาจากห้องครัว  

บรรยากาศการทำอาหารส่งมาถึงห้องนี้เลยแฮะ

ชวนอบอุ่นดีจัง

บรรยากาศที่ถูกแช่แข็งค่อย ๆ ได้ถูกหลอมละลายไป

ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกนั้น อาสึกะก็พูดอะไรบางอย่างออกมา

 

[ก่อนหน้านี้น่าจะเคยบอกไปแล้วว่าการทำความสะอาดอาจจะยากสักหน่อยเพราะมันกว้าง บางครั้งบางคราวฉันจะมาช่วยเอง เพราะจริง ๆ แล้วฉันก็ได้รับมอบหมายให้ดูแลบ้านหลังนี้อยู่แล้วน่ะ]

[เป็นหน้าที่ของแฟนสาวงั้นเหรอ?]

[ใช่แล้วละ ฉันกับซากิก็แบ่งหน้าที่กันไปทำน่ะ]

 

อาสึกะตอบมาแบบนั้นแล้วหันมามองหน้าผม ทั้งผมสีทองนี้และดวงตาสีฟ้ากลมโตนี้

ตอนนี้ผมกำลังไล่ตามเงาของอดีตผ่านทางตัวของอาสึกะ

ชีวิตสิบหกปีที่หายไปของผม

ความหนาของความทรงจำที่สะสมมาเป็นเวลาสิบหกปีถูกทำให้กระจายหายไปในครั้งเดียว สร้างมาถึงสิบหกปีเชียวนะแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด

และเพราะว่าไม่เหลืออะไรแล้ว ทำให้ผมยอมรับสถานการณ์สุดจะแปลกนี้ได้

—–ไม่สิ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับมันต่างหาก

เพราะเป็นฟองน้ำอันว่างเปล่าที่จำต้องดูดซึมทุกอย่างตรงหน้า ต้องเก็บทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

นี่คงจะเป็นผลจากที่ความจำเสื่อมงั้นสินะ ตัวผมคนเก่าเป็นตัวตนแบบไหนผมก็ไม่รู้เลยสักนิด

 

[นี่]

 

อาสึกะเข้ามาใกล้ ๆ แล้วเอานิ้วแตะจมูกของผม

 

[ถึงนายจะมีเรื่องให้กังวลก็จริง แต่ถ้ามีฉันอยู่ละก็ไม่เป็นไรหรอกนะ]

[เอ่อ เปล่า…]

[ถ้ายูกิมีเรื่องอะไรฉันจะเป็นกำลังให้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม]

[เรื่องอะไรก็ตามเหรอ?]

 

ผมตอบกลับประโยคไปโดยไม่รู้ตัว อาสึกะก็กลับมาจ้องหน้าผม

 

[นี่นาย เมื่อกี้จินตนาการอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม?]

 

ท่าทางคำตอบของผมจะชวนให้สับสนนิดหน่อย เพราะงั้นรอบนี้ตอบไปตามตรงดีกว่า

 

[อื้อ คิดสิ]

 

จังหวะนั้นผมก็โดนบีบจมูก ความเจ็บปวดทำให้ผมร้องออกมา

 

[เจ็บ!! ทำอะไรกับผู้ป่วยที่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลกันเนี่ย!?]

[หนวกหู จะตอบกลับมาแบบนั้นทำไมละยะ！เอาความเป็นห่วงของฉันคืนมาเลย!]

[ช่วยไม่ได้นี่ เป็นชายวัยหนุ่มสุขภาพดีคนไหนก็ตอบแบบนี้ทั้งนั้นแหละน่า!]

[แต่นายตอนนี้สุขภาพไม่ดีไม่ใช่หรือไง!]

[ถ้ายังบีบอยู่แบบนี้ได้เป็นแผลแน่เพราะงั้นหยุดเถอะ?!]

 

จากการโต้ตอบกันเมื่อกี้ทำให้ผมเข้าใจความสัมพันธ์ของอาสึกะกับผมได้มากขึ้น  

เรามีความสัมพันธ์แบบที่คุยกันแบบตรงไปตรงมากได้ และผมจะต้องเจ็บตัวแบบไม่ค่อยมีเหตุผลด้วย

ต่อให้ความทรงจำที่สร้างมาอย่างยาวนานได้หายไป แต่ผมคิดว่าหัวใจของผมนั้นยังจำได้อยู่แน่นอน

ที่คิดได้แบบนี้ก็เพราะว่าเป็นความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่ตอบโต้กับฮินะน่ะนะ

 

[นี่ ความสัมพันธ์ของฉันกับอาสึกะนี่เบาบางไปหรือเปล่า พวกเราคบกันมาตั้งสองปีแล้ว—]

[หา เบาบาง? เป็นคำทีไม่ควรออกมาจากปากนายที่สุดเลยนะตอนนี้]

[ตัดบทกันบ่อยไปแล้ว เธอชอบตัดบทเวลาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทุกทีเลย]

 

วันแรกที่เราเจอกันยังมีความเกรงใจกันอยู่บ้าง แต่การเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่อะไร

เราสามารถตอบโต้กันได้โดยไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องคำพูดมากนัก แม้ว่าความทรงจำจะหายไปแต่สัมพันธ์ที่เคยสร้างขึ้นมาก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหายไปพร้อมกันด้วย

พอได้คุยกับอาสึกะผมก็รู้สึกแบบนั้น

ผมพยายามนึกถึงเรื่องต่าง ๆ ภายในใจของผม  

เพียงแต่ตอนนี้กลับรู้สึกแปลก ๆ จากภายนอกตัวผมมากกว่า

 

[…เหมือนได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ เลย]

[เอ๋?]

 

อาสึกะกระพริบตาหนึ่งครั้ง แล้วค่อย ๆ เดินออกไปตรงทางเดิน  

ก็ได้เจอกับตัวการที่ทำให้รู้สึกแปลก ๆ  

ห้องครัวนั่นเอง

เพราะในกระทะนั้น มีควันดำสนิทลอยออกมาอยู่

 

[อุหวาาาา อะไรกันเนี่ย สาเหตุคือไฟไหม้เองงั้นเรอะ!?]

[ว้าย!? ไหม้หมดแล้ว!]

 

อาสึกะกรีดร้องออกมาแล้วรีบวิ่งไปที่กระทะ

กลิ่นไหม้ที่อยู่ในห้องครัวยังคงวนเวียนในอาหารที่อยู่ตรงนั้น

 

[แย่ที่สุดเลย!] [ลืมตั้งตัวจับเวลาซะได้!] [ทั้ง ๆ ที่มันจะเป็นออมไรซ์แสนอร่อยแท้ ๆ !]

 

เสียงโดยวายยังคงดังขึ้นไม่หยุดระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่

 

———ตั้งพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว

ความกังวลยังคงมีเหลืออยู่

แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าคงไม่เป็นไร

แค่มีอาสึกะอยู่ข้าง ๆ กันก็พอแล้ว

และในขณะที่ผมกำลังมองเครื่องครัวที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า ผมก็ตัดสินใจได้ว่าพรุ่งนี้ผมจะทำข้าวกล่องด้วยตัวเอง

 

 

 

TL: 2LDK หมายถึงห้องที่มี 2 ห้องนอน มีห้องนั่งเล่น ห้องครัวและห้องรับประทานอาหารอยู่ในตัวห้องพัก