記憶喪失の俺には、三人カノジョがいるらしい . ตัวผมคนเดิมก่อนที่จะความจำเสื่อมนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแฟนสาวอยู่สามคนครับ - ตอนที่ 1.2 ความจำเสื่อม 2

บทที่ 1.2 ความจำเสื่อม (2)

 

[จากการวินิฉัยแล้ว ซานาดะคุงตอนนี้มีภาวะความจำเสื่อมน่ะ]

[อา..]

 

ไม่รู้จะยังไงกับการได้ยินชื่อของตัวเองที่เหมือนไม่ใช่ของตัวเองเลยสักนิด ก็เลยอ้าปากตอบ ๆ ไปก่อน  

สถานการณ์ตอนนี้คือผมกำลังพบแพทย์เพื่อวินิจฉัยอยู่ 

“ซานาดะ ยูกิ” ดูเหมือนจะเป็นชื่อของผมเอง

ได้โอกาสลองส่องกระจกดูแล้ว แต่ก็จำหน้าของตัวเองไม่ได้เลยสักนิดเดียว

ตอนเห็นครั้งแรกก็หลุดปากมาว่า “ธรรมดาจัง” มองเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลเลย

แต่พักหลังก็ตื่นมาพร้อมกับหน้าแบบนี้บ่อย ๆ เลยเริ่มชินแล้ว เป็นความรู้สึกที่แปลกดีจัง

 

[อธิบายง่าย ๆ ก็คือ ภาวะความจำเสื่อมนั้นอาจมีได้หลายประเภท บางคนจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งชีวิตไปหมดเลยก็มี แต่อาการของซานาดะคุงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น]

 

ทั้งชื่อทั้งหน้าก็จำไม่ได้สักนิดเดียวแท้ ๆ แต่นี่ยังไม่ใช่อาการหนักเหรอเนี่ย

ตอนที่กำลังอึ้ง ๆ กับอาการของตัวเองอยู่ คุณหมอก็เอาสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋า

 

[นี่น่าจะทำให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น บอกได้ไหมว่าเจ้าสิ่งนี้มีไว้ทำอะไร]

[สมาร์ทโฟนสินะครับ เอาไว้ใช้สำหรับโทรศัพท์ แล้วก็ใช้งานได้คล้าย ๆ กับคอมพิวเตอร์ด้วย]

[ถูกต้อง ถึงจะมีอาการแบบนี้ แต่ความรู้ในชีวิตประจำวันจะยังคงจำได้อยู่นะ……3×6 ได้เท่าไหร่]

[9 ครับ]

[…]

[……18 ครับ]

[ถูกต้อง แต่ขอให้หยุดการแกล้งให้สับสนไปก่อนนะ]

[ขอโทษครับ]

 

ถึงกับต้องหลบสายตาเย็นเฉียบนั่นเลยแฮะ นึกว่าจะตายซะแล้ว

คุณหมอได้บอกผมมมาแบบนี้

ดูเหมือนสิ่งที่ผมหลงลืมไปเพราะอุบัติเหตุ นั่นก็คือความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์

หรือก็คือผมได้ลืมเรื่องราวและความทรงจำที่เคยเจอกับผู้คนไปทั้งหมด จะทั้งเพื่อนหรือครอบครัว แน่นอนว่าผู้หญิงคนที่มาเฝ้าไข้ผมก่อนหน้านี้ก็ไม่มียกเว้น 

พอนึกถึงหน้าเศร้า ๆ ตอนนั้นแล้ว ในใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาเลย

 

[คุณหมอครับ คือผม ตอนที่เห็นคนที่มาเฝ้าไข้ผมดูเศร้า ๆ ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาเหมือนกันเลย คงจะมีปาฏิหาริย์แบบพลังสายสัมพันธ์ที่ก้าวข้ามความจำเสื่อมได้อะไรแบบนี้อยู่สินะครับ]

[ไม่มีหรอก]

[ไม่มีเหรอครับเนี่ย !?]

 

อุตส่าห์ตั้งสมมติฐานได้ดีแล้วเชียวนะ ตกใจแทบหงายหลัง!

คุณพยาบาลที่อยู่ข้าง ๆ คุณหมอถึงกับหลุดพูดว่า [คุณหมอคะ] ออกมาเลยละ

แต่ว่าคุณหมอก็ยังพูดต่อโดยไม่กลัวคำเตือนนั้นเลย  

 

[ต้องขอโทษด้วย อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะพูดตอนนี้ก็จริง แต่รู้ไว้ก่อนก็ไม่ได้แย่หรอก คืออย่างนี้นะ การที่เธอเห็นคนแปลกหน้าร้องไห้แล้วใจเจ็บตาม มันก็แค่เธอเป็นคนใจดีเท่านั้นเอง แค่นั้นเลย]

[อะ อา ฟังแล้วทางนี้รู้สึกดีใจเหมือนกันนะครับ]

 

ท่าทางคำตอบของผมจะไม่แย่เท่าไหร่ คุณพยาบาลแอบยิ้มนิดหน่อยด้วย ถึงจะรีบหุบยิ้มทันเลยก็เถอะ

ดูเหมือนจะมาหลุดขำกันแบบนี้ไม่ได้สินะ

แหงละ ก็ผู้ป่วยความจำเสื่อมนั่งอยู่ตรงหน้านี่นา  

 

[หลุดขำออกมาหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะได้ผ่อนคลายด้วย]

 

คนคนนึงที่ฟื้นขึ้นมาแล้วมีแต่คนเป็นห่วงเป็นใยเนี่ย ถ้าตัวเองบาดเจ็บก็เรื่องนึง แต่นี่ไร้แผลแข็งแรงดี

การที่ไม่อยากให้ใครมาห่วงหรือใส่ใจกันมาก คงเป็นนิสัยปกติของผมสินะ

 

[เข้มแข็งจังนะ ซานาดะคุง ตัวเธอคนเดิมก็แข็งแกร่งแบบนี้หรือเปล่านะ]

[คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ ก็แบบว่า หลังจากนี้ไปก็หลาย ๆ อย่างก็จะเป็นเรื่องใหม่ไป ถือว่าน่าสนใจไม่น้อยเลยนะครับ]

 

คุณพยาบาลถึงกับเม้มปากเลยแฮะ คงจะรู้สึกเห็นใจอย่างช่วยไม่ได้ละมั้ง แต่ที่เราพูดแบบนั้นไป คือใจจริงของเราเองหรือแค่ทำเป็นเข้มแข็งกันนะ  

พอหันกลับไปหาคุณหมอที่เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่เหมือนจะเป็นแค่คำสั้น ๆ เท่านั้น  

 

[….ดีแล้ว เรื่องอื่นเอาไว้คุยกันทีหลัง วันนี้กลับห้องไปก่อนนะ ]

[ครับผม]

 

ผมตอบคุณหมอไปด้วยประโยคง่าย ๆ  

ตัวเราตอนนี้เป็นใครก็ยังไม่รู้ เรื่องใหญ่กวนใจขนาดนี้ แต่ผมกลับใจเย็นได้อย่างน่าแปลกใจ

ขนาดว่าสถานการณ์ตอนนี้มันพิเศษมากแท้ ๆ มนุษย์เราเนี่ย ปรับตัวได้ง่ายจริง ๆ