未練タラタラの元カノが集まったら/จุดเริ่มเรื่องราวคือเหล่าแฟนสาวที่ไม่ยอมตัดใจมารวมตัวกัน (LN) - ตอนที่ 10 หากได้ไปเดตกับคนรักเก่าขึ้นมา 3

หลังสี่ทุ่ม

ฮิโรกิกลับจากงานพิเศษ บังเอิญไปเห็นมิยุอยู่ที่สวนสาธารณะ

ท่ามกลางความมืด มิยุในชุดนักเรียนกำลังก้มหน้างุดนั่งอยู่บนชิงช้า หากแต่ดูไม่มีเรี่ยวแรงจะแกว่งไกว

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเสมอ เมื่อมิยุกังวลหรือเกิดปัญหาก็จะมานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งนี้

แต่ว่าไม่เคยเห็นมานั่งตอนดึกดื่นขนาดนี้ เป็นเวลาที่จะโดนเทศนาก็ไม่แปลกเลย แถมยังดูอันตรายจนรู้สึกเป็นห่วง

 

[โย่ ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรเหรอ?]

 

ก่อนอื่นลองส่งเสียงทักทาย หากแสดงอาการเป็นห่วงมากไปอาจจะโดนรำคาญได้

ทันใดนั้นมิยุก็หันกลับมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

 

[ทางนั้นนั่นแหละ เดตมาจนเวลาป่านนี้เลยนี่]

[ไปทำงานพิเศษนะ…]

 

ฮิโรกิที่ตกใจนิดหน่อยเดินไปข้าง ๆ กับชิงช้าและค่อย ๆ เริ่มแกว่งไกว

 

[จะทำอะไร? ถ้าใครมาเห็นตอนนี้เดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันพอดี]

[คงงั้น—]

[หวา น่ามคาน…]

 

สุดท้ายก็โดนรำคาญ เมื่อได้รับท่าทีชวนขมขื่นอย่างเคย หัวใจของฮิโรกิก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

 

[ช่วงนี้ไม่ได้นอนเลยใช่ไหม]

[ยังไง?]

[ดูขอบตาสิ เป็นแพนด้าแล้ว]

[มืดขนาดนี้ยังเห็นอีกนะ]

[เห็นตั้งเช้าแล้วไหมละ ชัดขนาดนี้ซ่อนไม่ได้หรอก]

[จ้องกันขนาดนไหนเนี่ย…แย่ที่สุด]

 

เมื่อเห็นมิยุที่กำลังปิดตาตัวเองอย่างเขินอาย ฮิโรกิเผยรอยยิ้มออกมา

 

[คิดเรื่องคลิปอยู่เหรอ?]

[ก็นะ ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะน่ะ]

[เรียนรู้ เนอะ]

[ใช่ พวกสตรีมเมอร์คนดังน่ะเก่งมากเลยนะ เอาไอเดียของตัวเองใส่ลงไปในคลิปได้ แถมยังมีมุมมองที่คนธรรมดานึกไม่ถึงอีก เอาจริง ๆ รู้สึกเคารพพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจเลย]

 

มิยุพูดด้วยเสียงมีชีวิตชีวา

จากมุมมองของฮิโรกิแล้ว คนที่กล้าจะเรียนรู้จากคนอื่นและพยามยามอย่างเด็ดเดี่ยวคือคนที่น่าเคารพ

แต่ว่าหลังจากมิยุพูดจบก็กลับไปก้มหน้างุดอีกครั้ง

ฮิโรกิจึงเริ่มเปิดปากพูดเพื่อให้กำลังใจ

 

[แต่มิยุเองทั้งในช่องตัวเองแล้วก็ SNS ต่าง ๆ ก็ฮิตอยู่ไม่ใช่เหรอ คนติดตามก็ไม่น้อยเป็นคนดังเลยนี่]

[เอ๋? ฮิโรกิเช็ค SNS อื่นด้วยเหรอ]

 

มิยุเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความแปลกใจ เมื่อรู้สึกอายขึ้นมาฮิโรกิจึงหลบตาทันที

 

[กะ ก็นะ แต่ไม่เท่าคนอื่นหรอก]

[เห~ หู~ว]

[หน้าแบบนั้นมันอะไรน่ะ]

 

ทำหน้าเจ้าเล่ห์หรือทำหน้าเหมือนมีชัย ไม่อย่างไรก็เป็นใบหน้าที่ชวนให้หงุดหงิด และดูเหมือนจะกำลังสนุกกับการตอบสนองของทางนี้ด้วย

 

[ไม่อะไรนี่~ แค่คิดว่าฮิโรกิอาจจะยังไม่ตัดใจจากฉันน่ะ~นะ]

[จะเป็นงั้นได้ไง คิดว่าตอนนี้ฉันกับมิยุคบกันมันเป็นเรื่องกี่ปีมาแล้วละ]

[…อา ก็จริงนะ ฉันเอง ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็คงลำบากเหมือนกัน]

 

ครึ่งหลังฟังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่พอเข้าใจได้ว่าน่าจะมีความหมายลึก ๆ ซ่อนอยู่ในนั้น

 

[หมายความว่าไงน่ะ?]

[ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนหรอก]

[ใช่เรื่องไม่มีอะไรที่ไหนละนั่น]

[เอาเถอะน่า]

 

มิยุทำท่าทางจะไม่ยอมแพ้ ดังนั้นฮิโรกิจึงล้มเลิกการถามไป

 

[เข้าใจแล้ว ขอโทษแล้วกัน]

[อื้ม …งั้นฉันกลับก่อนนะ]

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮิโรกิจึงเริ่มพูดต่อไปแม้จะเห็นแผ่นหลังของมิยุกำลังค่อย ๆ ห่างออกไปแล้ว

 

[คืองี้นะ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม]

[เอ๊ะ!?]

 

มิยุหันกลับมาด้วยท่าทางประหลาดใจ และกระพริบตารัว ๆ  

ฮิโรกิรู้สึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำท่าทำทางขนาดนั้น แต่ว่าเมื่อก่อนตอนที่สารภาพรักกับมิยุก็ใช้คำพูดแบบนี้เหมือนกัน

 

[อ๊ะ คือ…ขอโทษ ครั้งนี้ไม่ได้จะคุยเรื่องนั้น]

 

จังหวะนั้นราวกับว่าเรี่ยวแรงที่ไหล่ของมิยุหมดลงตรงนั้น

 

[เรื่องอะไร?]

 

เป็นที่ชัดเจนว่าเกิดอาการหงุดหงิด ในดวงตานั้นสัมผัสได้ถึงรังสีฆ่าฟันเลยทีเดียว

แต่ฮิโรกิก็ว่าต่อโดยไม่ลังเล

 

[คือว่า พอดีมีไอเดียเกี่ยวกับเรื่องคลิปน่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้คานอนจังกับคุณจินัตสึมาฟังด้วย]

[เหรอ งั้นพรุ่งนี้เรียกสองคนนั้นมาคุยพร้อมกันทีเดียวเลย]

[เข้าใจแล้ว]

[…งั้น ราตรีสวัสดิ์]

 

เมื่อจบการบอกลามิยุก็สับเท้าออกไป

 

[อา ราตรีสวัสดิ์ เอ้ย ฉันกลับด้วยดิ!]

 

ยังไงก็กลับทางเดียวกัน ฮิโรกิจึงรีบสับเท้าตามหลังมิยุไปทันที