ไหปีศาจ - บทที่ 1080 ตายก็ตาย
บทที่ 1080 ตายก็ตาย
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เป็นที่ชัดเจนว่าผนึกกิเลนอยู่บนปีศาจอมตะ
ทว่า ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงได้รับความเสียหายอย่างหนัก ร่างกายของเขาก็ทรุดโทรม และแม้แต่แก่นวิญญาณของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป หนึ่งในเก้าดาวมนตราบนท้องฟ้า ตอนนี้กลายเป็นดาวตกไปแล้ว
สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน
บนท้องฟ้ามีเลือดโปรยปรายอย่างน่าสยดสยอง
นิมิตที่น่าเศร้านับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นทีละภาพ เต็มไปด้วยความรู้สึกของโศกนาฏกรรม
สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงกำลังจะสลายไป
”ช่วยข้าด้วย”
”ช่วยข้าด้วย!”
น่าเสียดายที่อีกแปดตนไม่สามารถทำอะไรได้เลย พวกเขาสามารถทำได้แค่ดูเท่านั้น
ผู้ที่ร่ายมนตร์ให้เสามนตราที่ลอยฟ้าอยู่ประหลาดใจมาก “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”
มันเป็นสุนัขจิ้งจอก
ในบรรดาสิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิ มันถูกมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตธรรมดา ไม่แข็งแกร่ง
มันมักจะหาเรื่องกับปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงและมักจะเยาะเย้ยอีกฝ่าย
แต่เมื่อปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงตายลงต่อหน้ามัน มันกลับไม่มีความสุข มีแต่ใจที่เย็นชา
เพราะมันไม่เข้าใจทักษะของเฮา
มันไม่เข้าใจว่าปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงตายได้อย่างไร
ไม่มีการโจมตีไหนที่ถึงตัวเขา
ปีศาจตนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นกัน
พวกเขาทั้งหมดเป็นระดับจักรพรรดิ พวกเขาก็ตระหนักถึงอำนาจสูงสุดของสวรรค์และโลก แต่พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์นี้เลย
ความกลัวมักมาจากความไม่รู้
มังกรมนตราโบราณปรากฏอยู่ในความมืดคู่กับสายฟ้า ดวงตาที่น่าเกรงขามของเขาดูเหมือนจะเข้าใจ “มันเป็นพลังแห่งโชคชะตา เขาตัดความจริงที่กำหนดไว้ของการถ่ายโอนความเสียหาย”
ชะตาที่ราชาปีศาจอมตะกละดูดกลืนผนึกกิเลนนั้นถูกลบไป
ดังนั้นผนึกกิเลนจึงโจมตีเข้าที่ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงตามเส้นทางเดิม
ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงจึงตาย
มันเรียบง่ายเช่นนั้น
การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดที่รวมพลังทั้งหมดของเฮา ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงไม่อาจทนได้ ฝนเลือดตกลงมา และโลกทั้งใบดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอกเลือด
เมื่อระดับจักรพรรดิตาย สวรรค์และโลกจะรู้สึกบางอย่าง
”โชคชะตา?” ราชาปีศาจอมตะกละเริ่มสั่นเทา “เขาเข้าใจพลังนี้แล้ว เราจะต่อสู้กับเขาได้อย่างไร?”
โชคชะตา พลังแห่งความลึกลับ
ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดควบคุมพลังนี้ได้
เพราะความลับของสวรรค์ไม่สามารถเปิดเผยไปได้ เมื่อสิ่งมีชีวิตชนิดที่เข้าถึงมันเกิดขึ้น สวรรค์จะฆ่ามันเสีย
ราชาปีศาจอมตะกละไม่กลัวสิ่งใดเลย
แต่เขากลัวพลังนี้
โชคชะตาสามารถปฏิเสธการมีอยู่ของเขาได้โดยตรง ไม่ว่าจะเป็นอมตะหรือไม่ก็ตาม
“ไม่ต้องตกใจ เต็มที่เขาก็สามารถใช้ได้ครั้งเดียว” มังกรมนตราโบราณพูดช้า ๆ “และนี่ไม่ใช่พลังของเขา แต่เป็นพลังวิเศษที่ยืมมาจากระยะไกล”
ดวงตาอันน่ากลัวของมันมองไปยังทิศทางของเมืองหลวง
มีชายชราคนหนึ่งที่ถูกสายลมพัดอยู่รอบกาย เขามองดูเหตุการณ์อย่างสงบโดยไม่มีการเปลี่ยนสีหน้าใด ๆ ราวกับจักรวาลอันกว้างใหญ่
“มีจักรพรรดิมนุษย์อยู่อีกหรือ?”
“ทำไมเราถึงไม่รู้สึกเลย”
“สิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิที่ควบคุมชะตากรรมได้มีอยู่จริงหรือ?” พวกปีศาจก็หวาดกลัว
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจความหมายประโยคที่เฮาบอกว่าต่อสู้เคียงข้างกับเพื่อน
ปรากฏว่าเผ่ามนุษย์ยังมีคนที่สามารถมีอิทธิพลต่อสถานการณ์สงครามได้
มังกรมนตราโบราณคำราม “เขาไม่ใช่ระดับจักรพรรดิ และเขาไม่ได้ควบคุมชะตากรรมจริง ๆ นี่เป็นทางตันแล้ว ชายคนนี้ไม่สามารถเป็นระดับจักรพรรดิได้! เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้พลังนั้นได้อีกครั้ง”
เขาเห็นความจริงในชั่วพริบตา
ดวงตาของเฮาค่อย ๆ เย็นลง “เจ้าจะลองเดิมพันก็ได้!”
เขาเรียกพลังของกิเลนออกมาอีกครั้ง และไฟต้นกำเนิดเผาไหม้ และเงาเสมือนของกิเลนก็ปรากฏบนท้องฟ้า ซึ่งตกลงมาในทันที คราวนี้ เป้าหมายที่เขาเลือกคือปรมาจารย์ปีศาจจิ้งจอกมนตรา
ปรมาจารย์ปีศาจพยายามอย่างเต็มที่ที่จะต่อต้าน
คราวนี้ราชาปีศาจอมตะกละลังเล
“เจ้าจะลังเลทำไม! เจ้ากลัวงั้นรึ? มันไร้สาระ” มังกรมนตราโบราณคำรามและพลังของมังกรก็สั่นสะเทือนซึ่งกลบพลังบางส่วนของกิเลน
ปรมาจารย์ปีศาจทั้งหลายตอบสนอง
ไม่ว่าผนึกกิเลนจะแข็งแกร่งเพียงใด หากปราศจากการแก้ไขชะตากรรม มันก็จะไม่เป็นภัยคุกคามใหญ่หลวงต่อพวกเขา
พวกเขาร่วมมือกันและใช้ทักษะต่าง ๆ
สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน
มีรอยแตกกระจายในความว่างเปล่า และทุก ๆ ที่ก็เต็มไปด้วยพลังงานที่น่ากลัว หากเข้าใกล้แม้เพียงนิดเดียวก็จะสะเทือนราวกับถูกฆ่าตาย
เสามนตราทั้งแปดทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและสร้างพายุ
“ระเบิดวิญญาณ!” ปรมาจารย์ปีศาจแห่งวิญญาณลงมือ
แสงสีขาวซึ่งเป็นตัวแทนของวิญญาณนั้นพุ่งไปทุกหนทุกแห่ง เมื่อมันจับเหยื่อได้มันก็จะฉีกวิญญาณและบิดทั้งร่างกายและจิตใจออกเป็นชิ้น ๆ
และเฮากำมัดแน่นและคำราม
“ดาบกิเลน!”
ดาบแห่งความว่างเปล่าที่ห่อหุ้มด้วยไฟต้นกำเนิดปรากฏขึ้นระหว่างสวรรค์และโลก
มีสัญลักษณ์กิเลนที่น่ากลัวอยู่ด้วย
ตู้ม!
ดาบกวาดออก กวาดตรงไปยังปรมาจารย์ปีศาจทั้งแปด
ในเวลานี้ มังกรมนตราทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และพลังมนตราอันยิ่งใหญ่ก็ระเบิดออกมาในพริบตา “มังกรกระโจน!”
เสียงของมังกรทำให้ทุกสิ่งสั่นสะเทือน
เงามังกรดำที่น่าสยดสยองดูเหมือนจะเป็นจักรวาลที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
ดาวสีดำทั้งแปดดวงสว่างขึ้นเรื่อย ๆ ดวงดาวในจักรวาลสลัวลง และลมปราณอันตระหง่านไหลเวียน ซึ่งทำให้ทั้งดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวสั่นสะท้าน
พลังงานที่รั่วไหลผสมกัน
แสงและเงาถูกบิดเบือนจนมองไม่ชัด
ไม่มีใครสามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้
อย่างไรก็ตาม มีนิมิตระหว่างสวรรค์และโลกมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งทำลายแก่นแท้นับไม่ถ้วน ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่เป็นระเบียบ เฉพาะผู้ที่แยกจากกฎสวรรค์โดยสิ้นเชิงเท่านั้นที่สามารถต่อสู้ในสภาพแวดล้อมนี้ได้
“นี่คือการต่อสู้ของระดับจักรพรรดิ?” ผู้บัญชาการหลิงหลงตาเป็นประกาย ใจสั่นโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก
ทั้งสี่คนรู้สึกถึงมันอย่างละเอียด
เป็นการดีสำหรับพวกเขาที่จะดูการต่อสู้เช่นนี้
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป
แต่สถานการณ์ดูไม่ค่อยจะดี
การปราบปรมาจารย์ปีศาจได้ตนหนึ่งก็ควรค่าแก่การเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่
แต่มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
เฮารู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะฆ่าปรมาจารย์ปีศาจในการสู้แบบหนึ่งต่อแปด
ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อก็ยิ่งอันตราย
ในด้านกำลังคน เขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
นักบุญอุปถัมภ์ก็เป็นมนุษย์เช่นกัน เขาไม่ใช่พระเจ้าผู้มีอำนาจเหนือทุกอย่าง
ลั่วอู๋มองการต่อสู้อย่างเป็นกังวล
ทุกคนมาที่นี่
ทั้งฉูจงฉวน เหวินเสี่ยวทั้งสอง หยู่เฮา หลินยูหลัน หลี่หยิน และเจียโรว
แต่ทุกคนไม่พูดอะไร แค่เฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ
การรอคอยอาจเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน
ในที่สุด สวรรค์และโลกค่อย ๆ กลับคืนสู่ความสว่างอันบริสุทธิ์ ทุกคนมองเห็นทุกสิ่ง
เฮาลอยอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก เขาอยู่ยงคงกระพันเหมือนพระเจ้า แต่เสื้อผ้าของเขาเลอะนิดหน่อยและลมปราณของเขาก็ไม่ค่อยคงที่
”เจ้าไม่สามารถชนะได้หรอก” มังกรมนตราโบราณคำราม
เฮาเงียบไปครู่หนึ่ง “ก็ใช่”
เขาไม่สามารถเอาชนะได้
แม้ว่าเขาจะได้กิเลนมา แต่เขาก็ไม่สามารถฆ่าสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดแปดตัวพร้อมกันได้
“แต่เจ้าก็ไม่สามารถชนะข้าได้เช่นกัน” เฮาค่อย ๆ กางมือออก และเสาผนึกขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้น
เสาผนึกมนตรา
“เสาผนึกมนตราอีกแล้ว!” มังกรมนตราโบราณคำรามอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ผนึกมันแตกไปแล้ว เจ้าคิดจะผนึกพวกเราด้วยตัวคนเดียวรึไง?”
ผนึกของนรกมนตราถูกสร้างขึ้นโดยพลังของมนุษย์ทั้งหมดในขณะนั้น
ตอนนี้ไม่มีเงื่อนไขหรือคุณสมบัติเหมือนในยุคนั้น
จู่ ๆ เฮาก็หัวเราะและโพล่งออกมาอย่างภาคภูมิใจ “ข้าอาจจะผนึกพวกเจ้าเป็นเวลาหลายพันปีเหมือนกับบรรพบุรุษเหล่านั้นไม่ได้ แต่ถ้าจะผนึกพวกเจ้าสักสิบปีก็คงไม่มีปัญหา”
“แต่ทำแบบนั้นเจ้าก็จะตายเหมือนกัน” ปรมาจารย์ปีศาจทั้งแปดคำรามพร้อมกัน
“ตายก็ตาย”
เฮาพูดเบา ๆ
เสาผนึกลอยอยู่บนท้องฟ้าซึ่งมีลวดลายของกิเลนนับไม่ถ้วน เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์และสูงส่ง ครู่ต่อมามันก็ขยายขึ้นไปหลายเท่าและตกลงมาอย่างหนักหน่วง
YOU MAY ALSO LIKE
