ไหปีศาจ - บทที่ 1074 ความวุ่นวาย

    บทที่ 1074 ความวุ่นวาย

    

    จักรวรรดิอยู่ในความวุ่นวาย

    ทุกคนรู้สึกได้ถึงภัยอันตราย

    กองกำลังนับไม่ถ้วนตกอยู่ในความตื่นตระหนก

    เช่นเดียวกับในพระราชวังจักรวรรดิ ขุนนางหลายคนในห้องโถงเฟิงเทียนหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมืออย่างเป็นกังวล แต่สถานการณ์ปัจจุบันจะแก้ไขได้ที่ไหน

    “ฝ่าบาท ทำไมท่านยังไม่ออกมาอีก” ขุนนางถามอย่างไม่สบายใจ

    แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้

    “ใช่แล้ว ฝ่าบาท ถ้าท่านยังไม่ออกมาจัดการสถานการณ์โดยรวม ข้าเกรงว่าจักรวรรดิจะล่มสลายก่อนที่นรกมนตราจะบุกถึงเมืองหลวงเสียอีก” ขุนนางคนหนึ่งพูดขึ้น

    พวกเขาคิดหาวิธีไม่ได้

    พวกเขาทำได้เพียงต้องพึ่งพาหลี่ซวนซงเท่านั้น

    ขุนนางอาวุโสจ้องพวกคนใช้และคำราม “เจ้าทำมางงอะไรอยู่ ไม่ไปรายงานฝ่าบาทให้ท่านออกมาสักทีเล่า?”

    เหล่าคนใช้ซึ่งผิดชอบในการรับใช้องค์จักรพรรดิมีรอยยิ้มที่ขมขื่น

    พวกเขาสามารถตัดสินใจพฤติกรรมของฝ่าบาทได้ที่ไหน

    การหารือของขุนนางล้มเหลว และในที่สุด พวกเขาก็ทำได้เพียงมองชายชราที่อยู่ใกล้บัลลังก์ที่สุดเท่านั้น

    เฒ่าเฉินหลับตาลงและรู้สึกถึงความเงียบเหนือห้องโถง จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยความรู้สึกหมดหนทางจะพลิกชีวิต

    ”ไม่ต้องกังวล” เฉินพูดอย่างใจเย็น

    บางคนไม่สบายใจ “จะไม่ให้กังวลได้ยังไง? ในความยุ่งเหยิงเช่นนี้จักรพรรดิกลับไม่โผล่ออกมา”

    “ฝ่าบาท… แน่นอนเขามีแผนของเขาเสมอ” รอยย่นบนใบหน้าของเฒ่าเฉินเริ่มลึกขึ้นเรื่อย ๆ และเสียงของเขาก็เบาลงเรื่อย ๆ “ผู้เฒ่าอย่างเรา ๆ รู้เพียงแต่จะพูดเรื่องบนกระดาษเท่านั้น ณ จุดนี้ เป็นการดีที่สุดที่จะไม่สร้างปัญหาให้ฝ่าบาท”

    พวกเขาทั้งหมดไม่สามารถพูดอะไรเพื่อหักล้างได้

    หากเป็นคนอื่น การเรียกขุนนางอาวุโสว่าเป็นผู้ที่พูดได้แต่เรื่องในกระดาษจะต้องทำให้ส่วนใหญ่ไม่พอใจ

    แต่เมื่อผู้เฒ่าตรงหน้าพูดเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่มีอารมณ์โกรธเลย

    เพราะอีกฝ่ายเป็นอัครเสนาบดีของราชวงศ์คนปัจจุบัน ขุนนางอาวุโสที่ดูแลราชวงศ์สี่รุ่น เป็นอาจารย์ของจักรพรรดิสามรุ่น เป็นขุนนางที่มีความสามารถอย่างยิ่ง และแม้แต่หัวหน้านักวิชาการในโลก ก็ไม่มีใครกล้าหักล้างคำพูดของเขา

    ผู้เฒ่าเฉินพ่นอากาศขุ่นออกมาเต็มปาก และความกังวลที่มองไม่เห็นแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

    เขาหวังว่ามนุษย์จะสามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ไปได้

    ……

    ……

    ที่ไหนสักแห่งในวัง

    หลี่ซวนซงสวมเสื้อคลุมมังกร และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังวิญญาณมังกรที่น่ากลัว แสงสีทองส่องผ่านร่างของเขา แสดงถึงศักดิ์ศรีและความแข็งแกร่งของเขา ราวกับว่ามีมังกรแก่นแท้ออกมาจากตัวเขา

    ตรงหน้าเขาเป็นห้องโถงที่เรียบง่าย

    คนส่วนใหญ่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้ เนื่องจากเป็นที่ของผู้เสียสละที่ยิ่งใหญ่ ซวนชิงหยู่

    หลี่ซวนซงจ้องไปที่ห้องโถงและคำราม “ซวนชิงหยู่ ออกมาซะ”

    พลังของมังกรเต็มไปทั้งห้องโถง

    แต่ซวนชิงหยู่ยังไม่ปรากฏตัว

    ”เจ้าเป็นแค่คนขี้ขลาดเมื่อเจ้าเอาแต่ดูแลโชคชะตา!” หลี่ซวนซงแผดเสียงอย่างโกรธเคือง “เจ้ากักขังข้าและปล่อยให้ข้าออกมาเพื่อดูแลความวุ่นวายพวกนี้ แต่เจ้ากำลังซ่อนตัวอยู่ในห้องโถงหลักและปฏิเสธที่จะปรากฏตัว ตอนนี้นรกมนตราบุกเข้ามาแล้วและมนุษย์กำลังตกอยู่ในอันตราย เจ้ายังจะซ่อนตัวและเล่นอยู่กับสิ่งที่เจ้าเรียกว่าหนทางแห่งโชคชะตาของเจ้าต่อไปอีกหรือ?”

    ความโกรธของเขาพุ่งสูง

    เขาอาจจะเป็นวีรบุรุษเลือดเย็น

    แต่เมื่อเผชิญกับภัยพิบัติเช่นนี้ หัวใจของเขาก็ไม่มีความคิดอื่นใดนอกจากการปกป้องมนุษย์

    เขาต้องการครอบครองแผ่นดินใหญ่และโลก

    แต่ก็ต่อเมื่อโลกยังเป็นของมนุษย์

    ถ้ามนุษย์ถูกทำลาย ต่อให้เขาจะมีความสามารถพอจะกำจัดปีศาจทั้งหมดได้ มันจะมีประโยชน์อะไรในการเป็นเจ้าแห่งทวีปเช่นนี้?

    แต่แม้ว่าหลี่ซวนซงจะเรียก ซวนชิงหยู่ก็ยังไม่ปรากฏ

    

    ทั้งห้องโถงเงียบ

    หลี่ซวนซงกัดฟันของเขาและปราณมังกรแก่นแท้ก็รวมตัวกันเป็นหมัดที่ยากจะต้านทานและพุ่งไปที่ห้องโถง

    ตู้ม!

    เกิดเสียงคำราม

    ทั้งวังสั่นสะเทือน แต่ห้องโถงหลักยังคงไม่บุบสลาย

    แต่หลี่ซวนจงถอยไปหลายก้าวเพราะแรงตีกลับจากพลังของเขา

    เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ค่อยปกติ

    ด้วยความแข็งแกร่งของเขา ห้องโถงสามารถถูกถล่มได้ง่าย

    เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพราะซวนชิงหยู่เฝ้าห้องโถงอยู่

    หลี่ซวนซงกำหมัดของเขาอย่างโกรธเคือง “เจ้าจะไม่ออกมารึ?”

    ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ในห้องโถงหลัก

    “งั้นก็อย่าเสียใจทีหลังล่ะ” หลี่ซวนจงพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าคือจักรพรรดิของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ข้าจะนำมนุษย์ไปต่อสู้กับเหล่าปีศาจ ตอนนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

    หลังจากนั้นหลี่ซวนซงก็หันหลังกลับและจากไป

    เหล่าคนใช้ที่อยู่ห่างไกลรีบเข้ามา

    

    “ฝ่าบาท ในที่สุดท่านก็ออกมาแล้ว” คนใช้คนหนึ่งเดินออกมาอย่างรวดเร็วและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ขุนนางทุกคนกำลังรอท่านอยู่”

    หลี่ซวนจงพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้ารอให้ข้าไปเพื่ออะไร? สถานการณ์ปัจจุบันมันจำเป็นต้องหารือด้วยรึไง? จงส่งต่อคำสั่งของข้าและไประดมกองกำลังทั่วประเทศเพื่อเดินทัพสู่ป่าหวงชา นอกจากนี้ ประกาศด้วยว่าข้าจะให้การสนับสนุนอย่างดีที่สุดในการเกณฑ์ทหาร บอกกองบัญชาการทหารว่าไม่ว่าจะด้วยการเงินเบิกเกินบัญชีหรือการบังคับเกณฑ์ทหาร ข้าต้องการให้พวกเขาเกณฑ์ทหารหลักสิบล้านนายให้ได้ภายในวันเดียว”

    ”วัน… วันเดียว!” ขาของคนใช้สั่นด้วยความกลัว

    มันเป็นไปไม่ได้

    เกรงว่านั่นจะทำให้ประชาชนขุ่นเคือง

    “เจ้ามัวทำอะไรอยู่ หรือว่าเจ้าอยากเข้าร่วมกองทัพด้วย” หลี่ซวนซงเหลือบมองพวกเขา

    คนใช้ลนลานมาก “ไม่ ข้าจะไปส่งต่อคำสั่งของฝ่าบาทเดี๋ยวนี้”

    ……

    ……

    ในห้องโถงหลัก

    ซวนชิงหยู่ ลอยอย่างเงียบ ๆ มีสายลมอยู่ใต้ร่างของเขา เขายังคงไร้ฝุ่นเกาะและให้ความรู้สึกเหนือกว่า ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะปรากฏตัวและกลายเป็นเซียนได้ทุกเมื่อ

    อารมณ์แบบนี้ถึงแม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิ แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่มีอะไรแบบนี้

    เขาใช้เส้นทางที่ผิดปกติ

    แต่นอกจากความสงบข้างต้นแล้ว สีหน้าของเขากลับดูเหนื่อยเล็กน้อย

    แต่เดิมดวงตาที่ลึกราวจักรวาลและเปล่งประกายตอนนี้ก็อ่อนลงมาก

    เขาได้ยินเสียงคำรามของหลี่ซวนซงนอกห้องโถง แต่ไม่มีคลื่นในหัวใจของเขา เขามองเข้าไปในความว่างเปล่าด้วยตาที่เปิดอยู่ราวกับว่าเขากำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

    

    เขามองอยู่เช่นนี้นานแล้ว

    ห้องโถงมีเสียงสะท้อนพร้อมกับเสียงถอนหายใจ

    ซวนชิงหยู่เหยียดนิ้วของเขาออกและชี้ออกไปในความว่างเปล่า ราวกับปัดฝุ่นออกไป

    ด้ายแห่งโชคชะตาถูกเขย่า และพลังที่มองไม่เห็นก็สลัดออกมา

    หลังจากสงบลง มันก็ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    แต่ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

    ……

    ……

    เมืองหลวงของจักรวรรดิอยู่ในความโกลาหล

    ราชวงศ์มังกรเร้นกายอยู่ในความโกลาหล อาณาจักรภูเขาแห้งแล้งก็เช่นกัน

    โชคดีที่หยู่เฮาส่งเสริมระบบพันธมิตรอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งอย่างแข็งขัน และชนเผ่าทุกขนาดก็ได้รวมตัวกันเป็นพันธมิตร แม้ว่าจะไม่ได้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน แต่ก็มีความกลมกลืนกัน

    การบุกรุกของนรกมนตราทำให้เกิดความกลัวอย่างมาก

    แต่สำหรับชาวอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง นี่ยังไม่เพียงพอที่จะทำลายจิตต่อสู้ของพวกเขา

    อาณาจักรภูเขาแห้งแล้งรวบรวมกองกำลังของชนเผ่าต่าง ๆ ด้วยความเร็วที่สูงมาก พร้อมที่จะต่อสู้กับนรกมนตรา

    ก่อนตัดสินใจเข้าร่วมการต่อสู้ ชาวอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งทุกคนจะมาที่เผ่าเทียนหวู่เพื่อบูชารูปปั้นขนาดใหญ่ของท่านหม่าเฉินและอธิษฐานเพื่อขอชัยชนะ

    

    ท่านหม่าเฉินได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความเชื่อที่สองของทุกชนเผ่าในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

    ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ผู้คนในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งมักจะรู้สึกว่ารูปปั้นที่สูงและทรงพลังนั้นเผยให้เห็นความผันผวนของพลังงานที่แตกต่างออกไปราง ๆ

    โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดวงตาคู่นั้นซึ่งน่าเกรงขามและภาคภูมิ มักจะทำให้ผู้คนรู้สึกว่าท่านหม่าเฉินฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้วจริง ๆ