ไหปีศาจ - บทที่ 1073 กึ่งจักรพรรดิทั้งสี่ร่วมมือกัน

  บทที่ 1073 กึ่งจักรพรรดิทั้งสี่ร่วมมือกัน

    ตระกูลลับแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่แข็งแกร่งเท่ากับสำนักเฉียนหลง สถานที่ที่ผู้แข็งแกร่งของโลกมารวมตัวกัน

    การมีระดับกึ่งจักรพรรดิในตระกูลไม่ใช่เรื่องง่าย

    ตระกูลเจียง บางคนนึกถึงตระกูลเจียงที่อยู่ในเขตป่าหวงชาเมื่อหลายพันปีก่อน

    ตอนนั้นเป็นยุคมืด ผนึกไม่เสถียรและนรกมนตราบุกเข้ามา โชคดีที่นักบุญอุปถัมภ์และท่านหม่าเฉินก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาบุกเข้าไปในดินแดนของปีศาจด้วยท่าทางที่แข็งแกร่งและผนึกนรกมนตราได้อีกครั้ง

    ในตอนนั้น จู่ ๆ ตระกูลเจียงก็ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน

    ไม่มีใครรู้ที่มาของตระกูลเจียง

    เขาเป็นคนไร้ชื่อเสียงแต่ทรงพลัง

    ตระกูลเจียงรวมพลังกับกองกำลังมากมายเพื่อต่อต้านการบุกรุกของนรกมนตรา พวกเขาต่อสู้เพื่อซื้อเวลามากพอให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก หลังจากความวุ่นวายสงบลงพวกเขาก็หายตัวไป

    หลายคนรู้สึกเสียใจสำหรับเรื่องนี้

    ครอบครัวที่มีทรงพลังเช่นนี้กำลังตกต่ำ

    ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ช่วยเหลือพวกเขา

    แต่แล้วนรกมนตราก็บุกเข้ามาอีกครั้ง ชายผู้แข็งแกร่งจากตระกูลเจียงก็ปรากฏตัวขึ้น

    บางคนเริ่มสงสัยว่าตระกูลเจียงนี้ใช่ตระกูลเจียงเมื่อพันปีก่อนหรือไม่

    หากเป็นเรื่องจริง ตระกูลเจียงดั้งเดิมอาจไม่ได้ตกต่ำจริง ๆ แต่กลับอยู่อย่างสันโดษอีกครั้งและจะไม่เผยตัวจนกว่าจะเกิดวิกฤตครั้งใหญ่ในเผ่าพันธุ์มนุษย์

    อาจมีตระกูลแบบนี้มากมายในโลก

    พวกเขามักจะปกปิดตัวตนเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายทางโลก

    แต่เมื่อทั้งเผ่าพันธุ์อยู่ในภาวะวิกฤติ พวกเขาจะออกมาแนวหน้าโดยไม่ลังเล

    นี่เป็นเรื่องจริงของตระกูลเจียงและตระกูลหลี่ที่รู้ข้อมูลของเสือบูรพาก็เช่นกัน

    ส่วนลึกของป่าหวงชา ความตื่นตระหนกยังคงแพร่กระจายออกมา

    เมื่อเผชิญกับแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ของปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้า ลั่วอู๋ไม่สามารถต้านทานได้เลย

    ข้างหลังเขามีเงาเสมือนขนาดใหญ่ห้าตัวได้แก่ตวนซี ผีเสื้อปีกมายา ต้าหวง ลิงเผือก และภูตพระโพธิสัตว์ เขาผายมือออก ร่างกายเต็มไปได้แสงแห่งพระโพธิสัตว์ ดาบเปี่ยมไปด้วยเจตจำนง ลมปราณแห่งการทำลายล้างก็เบาบาง

    “สวรรค์และปฐพีกลับคืนสู่ธุลี! สิ่งมีชีวิตทั้งมวล” ลั่วอู๋กัดฟันแน่น

    พลังอันยิ่งใหญ่ได้หลั่งไหลออกมา

    ดูราวกับว่าเขาไปปรากฏตัวในจักรวาลอันกว้างใหญ่ มีดวงดาวนับพันรอบร่างกายของเขา มันดูลึกลับ

    นี่เป็นทักษะที่เป็นของพระโพธิสัตว์ เป็นทักษะระดับ SSS มันสามารถแสดงจักรวาลขนาดเล็กได้ในทันที มันสามารถทำลายภูเขาและแม่น้ำ ทำลายสวรรค์และโลก หรือรวมวิญญาณเพื่อทำให้แก่นแท้กลายเป็นความว่างเปล่า มันสามารถแสดงผลได้ไม่มีที่สิ้นสุด

    ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีนิมิตต่าง ๆ ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

    

    มีพระโพธิสัตว์ปรากฏขึ้นในโลก มีเทพที่กำลังโกรธฉีกฟ้าดิน มีเทพผู้เฒ่าที่ใจดี หินภูติหลากสีสันเปล่งรัศมี และภูติหลากสีสันบินไปรอบ ๆ

    นิมิตนั้นเต็มไปด้วยแสงสว่าง

    ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาสามารถต้านทานการแรงกดดันไม่ให้ถูกบดขยี้จนตาย

    ส่วนคนอื่น ๆ เขาพาเข้าไปในโลกไหนานแล้ว ในเมื่อถ้าต้องตายก็อย่าลากคนอื่นมาตายด้วย

    ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงมองไปที่ลั่วอู๋อย่างเฉยเมยและพูดช้า ๆ “มีทักษะเยอะจังนะ เจ้าคงมีความเกี่ยวข้องกับภูติไหใช่ไหม?”

    เขาบดขยี้ลั่วอู๋ได้ง่ายมาก ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงก็เลยไม่รีบร้อนที่จะลงมือ

    ”แล้วไง” ลั่วอู๋กล่าว

    “ภูติไหให้อะไรเจ้าล่ะ?” ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ส่งมันมาซะ ข้าจะฆ่าแค่เจ้าเท่านั้น ข้าจะปล่อยคนที่เกี่ยวข้องกับเจ้าได้ทั้งหมดไป”

    

    เมื่อนรกมนตราเข้ารุกราน มนุษย์ก็จะล่มสลาย

    ในฐานะผู้ปกครองมนุษย์ในอนาคต ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงมีความสามารถในการฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับลั่วอู๋

    ลั่วอู๋รู้สึกสังหรณ์ลาง ๆ “เจ้าต้องการอะไร?”

    “เจ้าแค่ต้องมอบทุกสิ่งให้ข้า”

    ”เจ้ากำลังกลัว!” ลั่วอู๋ตอบทันที

    นัยน์ตาของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงดูเย็นชา “น่าขำ ข้าไม่มีอะไรต้องกลัว มันเป็นแค่ภูติไห ข้าสามารถทำลายมันจนสิ้นเพียงแค่กระดิกนิ้ว”

    แต่ลั่วอู๋ไม่เชื่อ

    เพราะปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงกำลังอธิบาย

    นี่เป็นข้อพิสูจน์ถึงความกลัวภายในใจของเขา

    “แล้วทำไมไม่ลงมือล่ะ?” ลั่วอู๋จ้องปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง “คงไม่ใช่เพราะมันทำไม่ได้หรอกใช่ไหม?”

    “เจ้าเป็นเพียงทายาทของราชวงศ์ในราชวงศ์ซุยหยุน นอกจากใจที่มีแต่ความแค้นแล้ว เจ้าก็ไม่ได้มีความสามารถมากมาย ทุกสิ่งที่เจ้ามีล้วนได้มาจากภูติไห”

    ดวงตาของลั่วอู๋เป็นประกาย “เจ้ากลัว เจ้ากลัวว่าภูติไหจะเอาทุกอย่างคืนในสักวันหนึ่ง”

    “แล้วเจ้าจะไม่เหลืออะไร”

    ความเห็นแก่ตัวเป็นเหมือนเจ้านายของทุกสิ่ง ทำไมเขาถึงยอมเสี่ยงครั้งใหญ่เพื่อจุติและทำลายผนึกในเวลาอันสั้น?

    ไม่ใช่เพียงเพราะกลัวการฟื้นตัวของราชินีภูติ แต่ยังเป็นเพราะกลัวจะมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ

    นอกจากนี้ยังเป็นเพราะเขารู้ว่าทุกสิ่งที่เขาได้รับมานั้นเป็นของภูติไห เขากลัวที่จะถูกพรากไป ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะจุติเพื่อพยายามตัดสายสัมพันธ์กับภูติไห

    แต่วิธีการของภูติไหนั้นแปลกมากจนเขายังคงกลัว

    เขากลัวจะถูกภูติไหโจมตี

    หากวิเคราะห์ดี ๆ แล้ว ด้วยนิสัยของมารปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง เขาจะไม่มีวันเชื่อใครอย่างหมดใจ

    

    พวกเขาแค่หลอกใช้กันและกัน

    เมื่อเขาเห็นท่าทีของลั่วอู๋ เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับภูติไห ดังนั้นเขาจึงต้องการไพ่ใบใหม่

    ในสายตาของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง จิตสังหารของเขาฉายออกมา “น่าหัวเราะ ข้าเป็นผู้ปกครองเผ่าพันธุ์มนุษย์ และไม่มีอะไรทำให้ข้ากลัวได้”

    ในมือของเขามีเปลวไฟสีทองอันน่าสยดสยองซึ่งดูเหมือนนกเพลิงอมตะ มันกระพือปีกอย่างสง่างามและหยิ่งผยอง บินไปพร้อมกับเปลวไฟที่จะละลายทุกอย่าง

    แม้ว่าเขาต้องการไพ่ใบใหม่ แต่เขาไม่สามารถทนต่อการถูกเหยียดหยามได้

    ดังนั้นเขาจึงลงมือฆ่าลั่วอู๋

    ลั่วอู๋หลับตา พร้อมที่จะตาย

    “ตู้ม!”

    ในเวลานี้ ปราณดาบพยัคฆ์ขาวพุ่งไปตัดหัวของนกเพลิงอมตะ กองไฟนับไม่ถ้วนตกลงบนพื้นโลก และทะเลทรายก็กลายเป็นทะเลเพลิงในขณะนั้น

    ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงขมวดคิ้ว

    ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ

    ผู้บัญชาการหลิงหลงมาถึงและมาพร้อมกับดาบวิญญาณ

    ข้างหลังนางมีหลงเซี่ยซึ่งเต็มไปด้วยความโกลาหล

    

    “เป็นแค่กึ่งจักรพรรดิสองคน เจ้าคิดจริง ๆ รึว่าแค่ทำลายการโจมตีของข้าได้ เจ้าก็สามารถต่อกรกับระดับจักรพรรดิได้จริง ๆ น่ารังเกียจและโง่เขลา คราวนี้พวกเจ้าไม่มีทางเลือกให้ยอมแพ้ พวกเจ้าต้องตายกันให้หมด”

    ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงกล่าวประโยคนี้ออกมา

    เขาถูกลั่วอู๋ทำให้โกรธจัด เขาไม่อยากได้ตัวหลงเซี่ยอีกต่อไป

    แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้โบราณที่เก่งกาจที่สุด

    แต่การชื่นชมคือการชื่นชม การเหยียดหยามเขาก็คือต้องตาย

    

    “หวังฝา สลาย!” ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงเคลื่อนไหว และมันก็เกิดเป็นฉากที่เหมือนกับการทำลายล้างของโลก ท้องฟ้ามืดครึ้มในชั่วพริบตา โลกก็ตายลงและไร้ชีวิตชีวา

    ผู้บัญชาการหลิงหลงปรบมือใส่ลั่วอู๋ และสั่งโดยไม่รอช้า “เจ้าออกไปก่อนเลย”

    เมื่อแรงสะเทือนจากการปรบมือกระทบลั่วอู๋ เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกตบโดยตรง กระเด็นถอยหลังไปหลายพันเมตร

    นางไม่เอาใจใส่ในเวลาฉุกเฉินเช่นนี้

    

    ลั่วอู๋รู้สึกว่ามีรอยแตกเล็ก ๆ บนร่างกายของเขา และเขาเกือบจะล้มลง อย่างไรก็ตาม เขายังคงเบิกตากว้าง มองไปในระยะไกล และเห็นฉากโศกนาฏกรรมในป่าหวงชา

    ร่างกายของหลงเซี่ยสูงตระหง่านและเขาโจมตีเหมือนเทพแห่งสงคราม เจตจำนงในกำปั้นของเขาน่าตกตะลึง

    แต่ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงก็ชกหมัดกลับไปเช่นกัน ซึ่งทำลายหมัดของหลงเซี่ย มีเลือดกระจายไปทั่วท้องฟ้า

    ดาบพยัคฆ์ขาวส่งเสียง ร่างของผู้บัญชาการหลิงหลงสั่นเล็กน้อย และรอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนชุดเกราะโลหิต แต่นางยังคงพยายามต้านทาน

    เสือกลืนวิญญาณกลายเป็นหลุมดำทำลายล้างสีเขียวเข้มราวกับจะกลืนกินทุกสิ่ง

    ชายชราชุดดำลึกลับจากตระกูลเจียงปกคลุมไปด้วยกาหลายร้อยตัว ภาพนั้นน่ากลัวมากจนเขาสามารถทำลายทั้งเขตได้ในทันที

    กึ่งจักรพรรดิทั้งสี่ได้ร่วมมือกันเพื่อต่อต้านพลังของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง