คงต้องบอกว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่และน่าตื่นเต้นมาก ๆ เลยค่ะไม่เคยคิดว่าจะได้มานั่งรถม้าเหมือนสมัยก่อนแบบนี้ จากที่ตอนสมัยอยู่โลกก่อนหน้าก็นั่งแต่รถมาโดยตลอดไม่ว่าจะรถยนต์หรือจักรยานยนต์ คงไม่มีใครนั่งรถมาในยุคปัจจุบันแน่ ๆ ค่ะถ้าหากบอกว่าขี่ม้าก็อีกเรื่อง 

 

แต่ถึงจะบอกว่าเป็นสิ่งที่ฉันตื่นเต้นแต่เหมือนความรู้สึกนั่นจะมีแค่ตอนขึ้นมานั่งช่วงแรกเท่านั้นค่ะ เพราะว่ารถม้ามันสั่นอย่างกับคนเป็นลมบ้าหมูเลยค่ะ ด้วยความที่ล้อของรถม้าไม่ได้ทำจากยางแต่ทำจากไม้ทำให้เวลาเคลื่อนที่จะมีแรงสั่นมาก แต่เวลาเจอก้อนหินยังกระแทกโยกเยกจนก้นระบมไปหมดเลยค่ะ 

 

โอ๊ย ๆ ฉันที่ร้องโอดครวญอยู่ในใจพยายามเก็บอาการเพื่อไม่ให้ถูกสังเกตเห็นค่ะ แต่ถ้าทำไมกันนะทุกคนไม่มีใครบ่นหรือร้องโอดครวญเหมือนกับฉันเลยค่ะ ไม่ว่าจะจูน่าจังหรือคุณแอนนาหรือแม้กระทั่งคุณลุงคนคุมม้า ไม่มีเสียงออกมาจากปากของพวกเขาที่เป็นการบ่นเลยค่ะ จะมีก็แต่เสียงชื่นชมความน่ารักของหมาป่าสีเงินตัวเล็กค่ะ 

 

ถึงตอนนี้ลูลิจะน่ารักแค่ไหนก็ตามแต่ฉันก็ไม่อาจทำเป็นไม่สนเรื่องรถม้านี่ได้ค่ะ ยิ่งกว่าเมาเรือสะอีกถึงแต่เรื่องอาการปวดเมื่อยสกิลติดตัวจะช่วยรักษาให้ตลอดก็ตามแต่ก็ไม่ใช่การแก้ปัญหาเลยค่ะ แต่ไม่ได้ ๆ ฉันเป็นคนอยากจะเดินทางพร้อมทุกคนแล้วยังไงก็ต้องรอดให้ถึงฝั่งค่ะ 

 

ค่ะฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดตื้นไปจริง ๆ ด้วยเพราะสิ่งที่ฉันลืมคิดไปอีกอย่างคือความเร็วของรถม้าค่ะถ้าให้พูดแล้วละก็ฉันวิ่งยังเร็วกว่าเลยค่ะ !!! คุณม้าทั้งสองตัวเดินเร็วอย่างกับคนแก่วิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะเลยค่ะ ! แล้วแบบนี้ตอนไหนมันจะถึงกันละเนี่ย เส้นทางที่ขรุขระแบบนี้ถ้าต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ละก็ก้นของฉันคงมีสภาพไม่ต่างจากคุณยายอายุ 80 แน่ค่ะ 

 

 ” อะ-เอ่อ คือว่าป้อมปราการเดธวอลเลย์เนี่ย อยู่ไกลแค่ไหนเหรอคะ ” ฉันที่ถามถึงระยะทางแบบอ้อม ๆ ดูเพราะอย่างน้อยก็พอจะคำนวณเวลาที่ใช้ในการเดินทางได้ค่ะ

 

” ปกติแล้วใช้เวลาประมาณ 2 วันนะคะ แต่ถ้าหากวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ละก็คิดว่าราว ๆ 1 วันก็น่าจะถึงค่ะ ” คุณแอนที่เหมือนจะคำนวณให้กับความสงสัยของฉันเสร็จสรรพเล่นทำเอาฉันไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ อะไรนะ ! 2 วันเลยเหรอคะ !? ต่อไปให้วิ่งแบบเต็มกำลังก็1 วันเต็ม ๆ เลยเหรอคะเนี่ย นี่ยังไม่นับเวลาที่นอนพักทางอีกนะคะ แบบนี้เขาเรียกว่ารนหาที่หรือเปล่าคะ บางทีฉันอาจจะเหมาะกับการอยู่แต่ในป่าก็ได้ค่ะ 

 

” นะ-นี่เราจะต้องพักค้างคืนระหว่างทางด้วยใช่ไหมคะ ? ” ยังไงก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจไว้ก่อนค่ะ ถ้าฉันคิดว่าคงเดาไม่ยากเพราะไม่มีม้าที่ไหนวิ่งทั้งวันทั้งคืนหรอกค่ะ 

 

” ใช่แล้วค่ะ ปกติแล้วจะพักกันที่บริเวณลานกว้างกลางป่าเพราะเป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุด มอนสเตอร์ตอนกลางคืนจะน้อยด้วยค่ะ ” เหมือนจะมีการคำนึงถึงความปลอดภัยด้วยนะคะเนี่ย แต่ก็ถือว่าเป็นปกตินะคะ แต่เดี๋ยวนะตอนนี้บนรถมีแค่ ไฮเอลฟ์ หนูน้อยเจ้าลัทธิ และคุณหมอแสนสวย กับคุณลุงคนขับนิ แล้วไหนละคะคนคุ้มกัน ? 

 

” ปกติแล้วคุณแอนนามากับใครบ้างเหรอคะ ? ” ฉันต้องถามดูเพื่อความแน่ใจคะ เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะคิดยังไงฉันก็เหมือนจะเป็นคนที่รับหน้าที่ปกป้องทุกคนบนรถม้าไปโดยปริยาย

 

” ปกติแล้วจะมีคนของฝ่ายยามรักษาความปลอดภัยเดินทางมาด้วยค่ะ แต่ว่าตอนนี้เดินทางมากับท่านโนเอลร่าแถมยังมีท่านลูลิด้วยคิดว่าปลอดภัยแน่นอนค่ะ ” … ค่ะ ตามนั้น บางทีฉันเองก็อยากให้ตัวเองคิดผิดบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะไหน ๆ ก็ขอเดินทางมาด้วยแล้วเราก็ต้องทดแทนบุญคุณถูกต้องไหมคะ 

 

” ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ !! ระดับท่านโนเอลแล้วแม้แต่มอนสเตอร์ก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้วล่ะค่ะ เพราะสัมผัสได้ถึงความสุดยอดที่แผ่ออกมาจากตัวท่านโนเอลยังไงละคะ ! ” 

 

จู่ ๆ เจ้าลัทธิตัวน้อยก็พูดขึ้นต่อจากคุณแอนนาแทบจะทันที เอ่อคือจูน่าจังคะ ? ไอ้ที่ว่าความสุดยอดที่แผ่ออกมาเนี่ยมันฟังดูแปลก ๆ นะคะ อารมณ์เหมือนไม่กล้าเข้าใกล้เพราะฉันตัวเหม็นอะไรแบบนั้นเลยค่ะ แบบนั้นมันทำร้ายจิตใจกันนิดหน่อยนะคะเนี่ย ! 

 

” แหม ๆ อย่างก็คิดอย่างจูน่าจังเหมือนกันนะคะ ท่านโนเอลร่ามักจะเปล่งออร่าที่ดูศักดิ์สิทธิ์ออกมาอยู่ตลอดเวลาคิดว่ามอนสเตอร์ไม่กล้าเข้าใกล้เป็นแน่ค่ะ ” คุณแอนนาที่พูดสมทบคำพูดของจูน่าจังเหมือนกับมันถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์เลยค่ะ แล้วไอ้ออร่าที่ว่านั่นมันคืออะไรกันละคะ ! เดี๋ยวนะหรือว่าฉันจะมีกลิ่นตัวจริง ๆ ไม่ได้การแล้วค่ะ แบบนี้ต้องร่าย ‘ชะล้าง’ วันละ 2 รอบซะแล้วค่ะ ! 

 

แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้ทั้งสองคน เพราะเหมือนถ้ายิ่งแก้ตัวจะยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่แน่ ๆ ค่ะ เพราะเหมือนภาพจำบางอย่างตอนงานเลี้ยงขอบคุณมันลอยเข้ามาซะอย่างงั้น เหมือนว่าฉันจะเริ่มมีภูมิคุ้มกันมากขึ้นจากการเจอเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำ ๆ ซะแล้วละค่ะ แต่ว่าอยู่กับเจ้าลัทธิตัวน้อยจะประมาทไม่ได้ค่ะ เพราะอะไรก็อาจจะเกิดขึ้นได้ 

 

ในระหว่างที่รถม้ากำลังเคลื่อนที่เรื่อย ๆ อยู่นั้นก็ผ่านทางที่มีต้นไม้มากมาย จริง ๆ แล้วถ้ามีต้นไม้หนาแน่นกว่านี้ก็อาจจะเรียกได้ว่าเป็นป่าเลยก็เป็นได้ค่ะ แต่ในระหว่างทางที่ผ่านกับต้นไม้นั้นเสียงที่ก้องดังก็เข้ามาในหัวอย่างกับประหลาดใจ

 

‘ ว้าว คุณเอลฟ์ละ ‘ 

‘ สวยจังเลย ‘ 

‘ จะไปไหนเหรอ ‘ 

 

เสียงของพวกคุณไม้ต้นข้างทางนั่นเองค่ะ จะว่าไปแล้วเหมือนว่าพอออกจากป่าที่ตัวเองอยู่มาเจอต้นไม้นอกสถานที่ก็เหมือนจะเจอคนแปลกหน้านั่นเองค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมโทนเสียงที่ได้เหมือนกันราวกับเป็นคนเดียวกันซะอย่างนั้น 

.

.

.

เดินทางไปอีกสักพักก็มาถึงจุดที่ตั้งแคมป์พักค้างคืนกันแล้วค่ะ ต้องบอกว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ก้นของฉันเหมือนกำลังโดนทรมานเลยค่ะ ไม่ใช่ในความหมายอย่างที่พวกคุณกำลังคิดหรอกนะคะ !!! หมายถึงมันระบมเพราะแรงสั่นสะเทือนจากรถม้าต่างหากค่ะ คราวหลังฉันควรจะต้องขี่ลูลิมาดีกว่าค่ะอย่างน้อยก็ไม่เจ็บก้นละนะ 

 

จุดที่ตั้งแคมป์เดินทางเข้ามาในป่าที่มีทางเดินรถม้าตรงกลางประมาณ 3 เมตร ตรงยาวเข้ามาประมาณ 4-5 กิโลเมตรได้จนมาพบกับบริเวณที่เป็นลานกว้างที่เป็นรูปวงกลมเล็ก ๆ รัศมีประมาณ 5 เมตรได้ เรียกว่าเป็นบริเวณที่แปลกดีเหมือนกันนะคะเนี่ย แต่เหมือนว่าป่านี้จะใหญ่พอสมควรเลยค่ะ เรียกได้ว่าน่าจะใหญ่กว่าป่าที่ฉันอาศัยอยู่ก็ได้ เพราะนอกจากลานกว้างแล้วไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด 

 

ตอนนี้ก็พระอาทิตย์ตกดินแล้ว พวกคุณแอนนาและคุณลุงคนขับก็ทำการก่อไฟและเริ่มของเอาวัตถุดิบออกมาจากสัมภาระเพื่อประกอบอาหารค่ะ เรียกได้ว่ามีความเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนสูงมากทีเดียวค่ะ ดูเหมือนเมนูจะเป็นซุปอะไรสักอย่างที่คล้ายกับสตูว์แต่คงจะไม่ใช่สูตว์หรอกค่ะ เพราะถ้าเป็นงั้นจริงคงต้องใช้เวลาเคี่ยวนานพอดู วัตถุดิบหลักเหมือนจะเป็นผักต่าง ๆ และมีเนื้อตากแห้งที่พอจะเป็นแหล่งโปรตีนรวมอยู่ด้วยเรียกว่าเป็นอาหารที่ใช้แก้ขัดแต่ก็ครบสารอาหารเหมือนเดิมค่ะ 

 

” ท่านโนเอลร่าไม่ทานเหรอคะ ? ” คุณแอนนาที่เหมือนจะเป็นห่วงที่เห็นฉันไม่แตะอาหารมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง 

 

” พอดีว่าไฮเอลฟ์แบบฉันกินแค่แอปเปิ้ลผลเดียวก็อิ่มตลอดทั้งวันแล้วน่ะค่ะ ” ฉันที่ตอบออกไปตรง ๆ อย่างไม่ปิดบังเพราะถ้าเกิดอ้ำอึ้งอยู่ละก็จะถูกคิดว่าอาหารไม่อร่อยแน่ ๆ ค่ะ 

 

” แบบนี้เองเหรอคะ ! ยอดไปเลย ! ” เอ๋ ? ไหงคุณแอนนาถึงดูชื่นชมแบบนั้นกันละคะ ? จะบอกว่ากินแต่แอปเปิ้ลแต่ลูกเดียวแล้วอิ่มทั้งวันมันดีงั้นเหรอคะ ? คิดยังไงก็ไม่เข้าใจเลยค่ะ แบบนั้นจะกินเนื้อไม่ได้นะคะ 

 

” มะ-มันสุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอคะ ? ” อดไม่ได้ที่จะถามออกไปจริง ๆ ค่ะ กินแค่แอปเปิ้ลผลเดียวอิ่มเนี่ยมันสุดยอดตรงไหนกันนะ 

 

” ก็ถ้าหากว่าท่านโนเอลทานแค่แอปเปิ้ลผลเดียวอิ่มละก็ คงจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเลยใช่ไหมละคะ ? ” อ๊ะ ! จะว่าไปก็จริงค่ะ ดูเหมือนสกิลติดตัวของไฮเอลฟ์ของฉันคือการที่จะได้รับการคุ้มครองจาก ‘พรคุ้มครองแห่งป่า’ ทำให้ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเลย แบบนี้เองสินะ 

 

” กะ-ก็คงประมาณนั้นแหละค่ะ ” ก็นะ สำหรับมนุษย์คนทั่วไปแล้วการที่ไม่มีวันเจ็บไข้ได้ป่วยนั้นเหมือนจะเป็นพรที่พระเจ้าประทานให้เลยก็ว่าได้ค่ะ แถมฉันที่เป็นไฮเอลฟ์ยังอายุยืนยาวมากอีกด้วย นี่ยังไม่รู้เลยค่ะว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหน เพราะในเกมก็ไม่ได้มีบอกไว้อย่างชัดเจนด้วย 

 

ในระหว่างรับประทานอาหารค่ำก่อนเข้านอนก็คุยเรื่องราวต่าง ๆ กันมากมาย ทั้งยังได้รู้คุณลุงคนขับเป็นคนพ่อค้าในหมู่บ้านโคลินที่ไปป้อมปราการเดธวอลเลย์อยู่บ่อย ๆ จะคอยนำสินค้าของหมู่บ้านไปขายหรือแลกเปลี่ยนและนำของอย่างอื่นกลับเข้ามาขายในหมู่บ้าน แต่เหมือนว่าคุณลุงคนขับจะเกร็งมากเวลาอยู่กับฉันจนไม่กล้าคุยด้วย ถึงว่าซิคะทำไมเงียบจัง 

 

ส่วนจูน่าจังที่ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนซุปเลอะปากเล็กน้อยดูน่ารักน่าชังจริง ๆ เลยค่ะฉันที่ไม่ได้กินซุปจึงยกให้จูน่าจังเหมือนเจ้าตัวจะดีใจมากจนรับไปกินราวกับว่าได้รับซุปจากพระผู้เป็นเจ้าเลยค่ะ ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนจะได้ยินแวว ๆ ว่า ‘ จะให้หกแม้แต่หยดเดียวไม่ได้ อาหารที่อ่านโนเอลมอบให้ต้องให้เข้าปากทั้งหมด ! ‘ 

 

คงจะคิดไปเองนั่นแหละค่ะ จูน่าจังคงไม่พูดอะไรไปเป็นตาแก่น่าขนลุกแบบนั้นหรอกค่ะ เอาเถอะการสนทนาระหว่างทานอาหารก็ดำเนินไปอีกสักพักจนจูน่าจังเริ่มง่วงหาวหวอดออกมาน่าเอ็นดู แต่ดูเหมือนว่าคุณแอนนากับจูน่าจังจะนอนในรถม้า ส่วนคุณลุงจะนอนในที่นั่งคนขับโดยมีถุงนอนด้วย ส่วนฉันน่ะเหรอคะ ตอนแรกทั้งสามคนจะยกด้านในรถม้าทั้งหมดให้แล้วจะไปนอนพื้นกันจนฉันได้ห้ามเอาไว้ยกใหญ่กว่าจะยอมฟัง 

 

เพราะยังไงซะฉันก็เหมือนจะต้องคอยเฝ้ายามให้ เพราะคนที่จะทำอะไรได้ในเหตุการณ์ฉุกเฉินก็เหมือนจะมีแค่ฉันค่ะ แต่ถึงจะบอกว่าเฝ้าแต่จริง ๆ แล้วคนที่เฝ้าคือลูลิซะมากกว่าฉันให้ลูลิกลับมาเป็นราชันย์หมาป่าตัวยักษ์เหมือนเดิม แล้วให้ทำหน้าที่เฝ้ายามแทนฉันค่ะ อะไรนะ ? โยนงาน เปล่าสักหน่อยค่ะ ! เรียกว่ามอบหมายงานตามลำดับต่างหาก 

 

เมื่อจัดการเรื่องเฝ้ายามเสร็จแล้วทุกคนก็เข้านอนตามปกติ คุณแอนนากับจูน่าจังนอนด้วยกันบนรถม้าส่วนคุณลุงคนขับก็นอนตรงที่นั่งคนขับตามที่คาดไว้ ส่วนฉันนอนข้างนอกกับลูลิโดยมีหมอนที่ทำจากราชันย์หมาป่าตัวใหญ่ขนนุ่ม ๆ นั่นเองค่ะ จะบอกให้ว่าสบายยิ่งกว่าหมอนที่โลกก่อนซะอีก ความนุ่มและความอบอุ่นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเลยค่ะ 

.

.

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหนแต่รู้สึกตัวอีกทีคือตอนที่ลูลิสะกิดฉันให้ตื่นค่ะ  ฉันที่ตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียกลางดึกที่ตอนนี้น่าจะเลยเที่ยงคืนไปเรียบร้อยแล้วได้แต่สงสัยว่าทำไมลูลิถึงได้ปลุกฉัน สีหน้าและแววตาของลูลิดูจริงจังราวกับมันเป็นเรื่องที่ประมาทไม่ได้ ฉันที่เห็นแบบนั้นจึงตบแก้มเบา ๆ เรียกสติพร้อมทั้งจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที 

 

” มีอะไรเหรอลูลิ ” พอฉันถามลูลิก็พยักหน้าให้ครั้งหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าไปบริเวณรอบ ๆ ป่าทั่วทุกทิศทางราวกับกำลังจะบอกว่ามีบางอย่างแฝงตัวอยู่ในป่าแบบนั้นละค่ะ 

 

ฉันที่มองไปบริเวณรอบ ๆ ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติแต่แล้วเสียงที่ก้องดังในหัวเมื่อตอนกลางวันก็โผล่เข้ามาอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

‘ ระวัง ‘

‘ มันมาเยอะเลย ‘ 

‘ อันตราย ๆ ‘ 

 

เสียงของพวกคุณต้นไม้ที่เหมือนกำลังเตือนบางอย่างดังก้องในหัว น้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วงแฝงไปด้วยความหวาดกลัวยิ่งทำให้ฉันเริ่มเป็นกังวลขึ้นมาค่ะ ปกติแล้วเวลาแบบนี้ตอนสมัยอยู่ในเกมจะมีแผนที่ที่คอยบอกตำแหน่งของตัวเองและถ้าหากมีมอนสเตอร์ก็จะสามารถทราบตำแหน่งเหล่านั้นได้ไม่ยากแต่ ณ เวลานี้ไม่ใช่โลกในเกมอีกต่อไปแล้วนี่คือชีวิตจริง ทำให้ไม่รู้เลยว่ามีอะไรอยู่รอบ ๆ พวกฉันตอนนี้ค่ะ 

 

” ลูลิคอยระวังหลังให้ฉันหน่อยนะ ” ฉันที่กล่าวบอกกับลูลิเรียบ ๆ ก่อนจะได้รับการตอบรับเป็นการพยักหน้าหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณบอกว่า ‘เข้าใจแล้ว’ จากนั้นฉันก็เปิดใช้งานสกิลทันทีค่ะ 

 

” ‘อาณาเขตเทวะ’ ” เป็นสกิลประเภทพื้นที่ที่จะครอบคลุมบริเวณรอบ ๆ ผู้ใช้งานเป็นรูปทรงกลมเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 เมตรค่ะ ผลของสกิลก็คือจะป้องกันมอนสเตอร์หรือผู้เล่นที่คิดจะเข้ามาโจมตี ปกติแล้วถ้าเป็นในเกมผู้เล่นที่จะโดนผลของสกิลนี้จะมีสัญลักษณ์ PK ขึ้นบนหัวนั่นแปลว่าพร้อมจะบวก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะกันผู้เล่นได้แบบห้ามเข้ามาหรอกนะคะเพียงแต่จะถ้าหากผู้เล่นก้าวเข้ามาในสกิลนี้จะถูกลดค่าสเตตัสลง 10% ความเร็วจะลดลง 15 % ทำให้แต่ไม่รู้ว่าในโลกนี้จะวัดจากอะไร แต่สำหรับมอนสเตอร์แล้วถูกโจมตีจากสกิลเวทย์อัตโนมัติ

 

อาณาเขตนี้สามารถป้องกันมอนสเตอร์ได้จนถึงเลเวล 400 เลยทีเดียว ถ้าหากมอนสเตอร์ตัวไหนเข้ามาแตะอาณาเขตโดยไม่ระวังละก็จะถูกเวทย์ไฟระดับสูงเผาจนกลายเป็นไก่ย่าง ๆ แน่ค่ะ ที่จริงก็กางเอาไว้อุ่นใจนั่นแหละค่ะเพราะตอนนี้ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในป่ากันแน่แต่คิดว่าเป็นมอนสเตอร์ไม่ผิดแน่ ส่วนจำนวนก็ไม่ทราบเพราะงั้นฉันจึงให้ลูลิคอยเฝ้ายามเหมือนเดิม ลูลิที่ตอนนี้เลเวลน่าจะเกือบ 800 แล้วคิดว่าไม่มีมอนสเตอร์ที่เก่งกว่าลูลิโผล่ออกมาในป่านี้หรอกค่ะ แถมยังมีอาณาเขตของฉันอีกด้วย หายห่วงค่ะ !! 

.

.

.

 

ฮือออ.. ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้วแต่เหมือนจะได้ยินเสียงโหวกเหวกดังเข้ามาเรื่อย ๆ เลยค่ะ ฉันที่พึ่งจะตื่นก็งัวเงียขยี้ตาแล้วหันไปมองตามที่มาของเสียงและก็เห็นจูน่าจัง คุณแอนนาและคุณลุงคนขับกำลังตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าค่ะ เกิดอะไรขึ้นกันนะ ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปดูด้วยในสภาพคนที่พึ่งตื่นนอนค่ะ 

 

” มีอะไรกันเหรอคะ ? ” ฉันถามออกไปพลางขยี้ตาและใช้สกิล ‘ชะล้าง’ แบบเงียบ ๆ

 

พอเริ่มตาสว่างก็มองเห็นที่มาของความตกใจของทั้งสามคนค่ะ เพราะในรอบ ๆ บริเวณที่ตั้งแคมป์ที่พวกฉันนอนอยู่นั้นมีซากศพมอนสเตอร์จำนวนมากตายเกลื่อนอยู่ราวกับมหกรรมลดแลกแจกแถมไม่มีผิดค่ะ เอ๋ ? ทำไมมันถึงมีศพมอนสเตอร์เยอะแยะแบบนี้ได้ละคะ 

 

” นี่มันอะไรกันคะ ? ” ที่เหมือนจะพึมพำออกมาคนเดียวเบา ๆ แสดงความตกใจอย่างชัดเจนค่ะ เพราะแม้แต่ฉันก็ไม่สามารถทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ได้ 

 

” ทะ-ท่านโนเอลร่าคะ !! นี่หรือว่าท่านโนเอลเป็นคนจัดการพวกมอนสเตอร์พวกนี้ทั้งหมดเลยเหรอคะ !? ” เอ๊ะ ? ฉันเหรอคะ ทำไมคุณแอนนาถึงคิดว่าฉันเป็นคนทำกันละ นี่เห็นฉันเป็นคนป่าเถื่อนแบบนั้นเชียวเหรอคะ ? 

 

” ปะ-เปล่านะคะ เมื่อคืนฉันก็แค่กางอา- ” เอ๊ะ เหมือนจะมีความทรงจำรางๆ เข้ามาค่ะเมื่อวานฉันได้ใช้สกิล ‘อาณาเขตเทวะ’ ที่ช่วยกันมอนเตอร์ออกไป เดี๋ยวนะจะว่าไปมองศพของพวกมอนสเตอร์ก็มีแต่เหมือนโดนย่างจนดำอย่างกับถ่านค่ะ นี่อย่าบอกนะว่า …

 

” มันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ !! เมื่อวานท่านโนเอลช่วยปกป้องพวกเราจากเหล่ามอนสเตอร์ชั่วร้ายพวกนี้ยังไงละคะ ” ฉันที่เหมือนสติหลุดลอยไปไกลเพราะนึกคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ฟังในสิ่งที่เจ้าลัทธิตัวน้อยพูดขึ้นมาเลยค่ะ แต่เหมือนนั่นจะทำให้เรื่องยิ่งวุ่นกว่าเดิม 

 

” อย่างนี้นี่เอง ! สุดยอดไปเลยค่ะท่านโนเอลร่า ! ” 

 

” อะ-เอ๊ะ !? ก็คงอะไรประมาณนั้นแหละค่ะ ” ฉันที่โดนคำชื่นชมถาโถมขึ้นมาเผลอตอบตามน้ำไปอย่างดื้อ ๆ สะอย่างนั้น ง่า ! ช่วยให้เวลาฉันประมวลผลสักหน่อยสิคะ ! 

 

” คะ-คือว่าเมื่อวานฉันใช้เวทย์กางอาณาเขตเอาไว้เพื่อป้องกันมอนสเตอร์น่ะค่ะ อะ-อาจจะเป็นจากสาเหตุนั้นก็ได้ ”  ฉันอธิบายถึงที่มาของซากศพมากมายของมอนสเตอร์อย่างรน ๆ แบบคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวค่ะ 

 

” สุดยอดไปเลยค่ะท่านโนเอลร่า ! ดูสิคะ ! มอนสเตอร์พวกนี้แม้แต่นักผจญภัยระดับ B หรือ A ก็ยังยากที่จะปราบเลยนะคะ อย่างพวก ไซคลอปส์ หรือ โทรลล์ เนี่ยเป็นมอนสเตอร์ที่ต้องใช้นักผจญภัยระดับ A ถึง 3 คนเชียวนะคะ ! ” 

 

เอ่อ…นั่นก็แค่มอนสเตอร์เลเวลประมาณ 200-300 เองนะคะ หรือว่าในโลกนี้มันจะกลายเป็นมอนสเตอร์ระดับมหาโหดไปแล้วงั้นเหรอ เอ๋ ? แล้วนี่ถ้าเจอมอนสเตอร์เลเวลระดับ 800-900 ที่ฉันเจอในเกมโลกนี่ไม่ระเบิดไปแล้วงั้นเหรอคะเนี่ย อะไรกันคะ แล้วนี่ฉันเผลอไปกำจัดมอนสเตอร์โดยไม่รู้ตัวอีกแล้วเหรอคะ ? ก็แค่ป้องกันตัวเองเท่านั้นนะ ถือว่าทำโดยไม่เจตนาแล้วกันค่ะ ขอให้ไปสู่สุคติก็แล้วกันนะคะเหล่ามอนสเตอร์คุง

.

.

.

 

(ป่าฝั่งตะวันออกนอกเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์) 

 

” แม่งเอ๊ย !! เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ ! มอนสเตอร์ที่ข้าอุตส่าห์รวบรวมมาถูกกำจัดไปกว่าครึ่งเนี่ยนะ ป่าฝั่งตะวันตกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่าพวกนักผจญภัยจะมุ่งไปจัดการกัน ! ” 

 

เสียงบ่นที่แฝงไปด้วยอารมณ์โมโหสุดขีดสบทออกมากลางป่าที่มีแสงอาทิตย์ส่องออกมาบาง ๆ อย่างอบอุ่นและเงียบสงบดังกังวานอยู่เสียงเดียวสะท้อนไปมาตามต้นไม้อย่างกับกำแพงที่มองไม่เห็น เผ่าปีศาจตนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังควบคุมเหล่ามอนสเตอร์จำนวนมากกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ใจกลางของป่าฝั่งตะวันออกนอกเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์ 

 

” ชิ ! ถ้าเกิดว่าแผนการครั้งนี้สำเร็จละก็ ข้า ‘อิลตัส’ ผู้นี้ก็จะได้เลื่อนขั้นก้าวเข้าไปเป็น ‘ราชันย์ผู้บัญชาการกองทัพปีศาจ’ อยู่แล้วเชียว ! ” อิลตัสเผ่าปีศาจที่ตอนนี้กำลังหัวเสียอยู่กลางป่าโดยที่หาสาเหตุของมอนสเตอร์กว่าครึ่งที่ตนรวบรวมมาได้ตายไปกว่าครึ่ง 

 

อิลตัสที่แม้ในกองทัพเผ่าปีศาจก็เป็นเพียงแค่ระดับขุนพลเท่านั้น แม้จะมีฝีมือแต่ก็ยังด้อยไปกว่านักผจญภัยระดับ S อยู่มากจนเทียบไม่ติด ไหนจะจอมเวทย์เมอร์ริอาร์ของฝั่งมนุษย์ที่ว่ากันว่าเป็นจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดอีกด้วย ความพยายามที่จะเลื่อนตำแหน่งของตัวเองแม้จะไม่ได้แข็งแกร่งมีเพียงการสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์เท่านั้น 

 

ถ้าหากว่าสามารถทำลายเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์ที่เปรียบเสมือนเมืองหน้าด่านของอาณาจักรแอนวอลเลล์ได้ละก็คงเป็นผลงานครั้งใหญ่ที่ทำให้อิลตัสได้เลื่อนขั้นเข้ามาเป็น ‘ราชันย์ผู้บัญชาการกองทัพปีศาจ’ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่แล้วความหวังและความพยายามนั้นก็เหมือนจะกำลังพังลงต่อหน้าเมื่อมอนสเตอร์ที่ตนรวบรวมมาถูกกำจัดอย่างปริศนาไปกว่าครึ่งที่ป่าฝั่งตะวันตก 

 

แต่เดิมอิลตัสที่วางแผนจะให้มอนสเตอร์บุกป้อมปราการเดธวอลเลย์จากทั้งทางฝั่งตะวันตกและตะวันออกพร้อมกันเลยได้กระจายกำลังของมอนสเตอร์ให้ประจำการที่ป่าแต่ละฝั่งเพื่อให้การป้องกันของป้อมปราการเดธวอลเลล์กระจายกำลังออกให้มากที่สุด เพราะจากที่ตรวจสอบมากำลังพลที่สามารถต่อกรมอนสเตอร์ได้มีเพียง 200 กว่าคนเท่านั้นเอง ยิ่งจำนวนที่นิดกว่าแล้วถูกแยกออกจากกันละก็ ป้อมปราการเดธวอลเลย์คงถูกทำลายอย่างแน่นอน 

 

ใช่ เรื่องทุกอย่างมันควรจะเป็นอย่างนั้น เพียงแต่กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างการที่มอนสเตอร์กลับถูกกำจัดอย่างไม่ทราบสาเหตุความร้อนรนและเจ็บใจเข้าถาโถมอิลตัสอย่างตั้งตัวไม่ทัน แต่แล้วสิ่งที่ราวกับความหวังครั้งใหม่ก็ได้มาเยือน

 

” แกเองน่ะเหรอ คนที่ควบคุมมอนสเตอร์ที่จะบุกไปป้อมปราการของพวกมนุษย์น่ะ ” 

 

เสียงผู้หญิงที่ดูห้าว ๆ ที่ทั้งเย็นและคมราวกับใบมีดสะท้อนกังวานเข้ามาในหูของอิลตัสที่ตอนนี้กำลังหัวเสีย ทันทีที่ได้ยินก็อิลตัสก็หันหลังกลับไปก็พบกับสาวงามที่ผมสีแดงตัดสั้นรูปร่างสมส่วนแต่มีกล้ามเนื้อผิวสีแทนและอาวุธประจำตัวเป็นดาบใหญ่ที่ใหญ่เกินขนาดตัวของผู้ใช้ที่ดูไม่สมดุลเอาเสียเลย 

 

ไม่ว่าเผ่าปีศาจตนใดที่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ดังกล่าวก็จะต้องหวาดกลัวและทำความเคารพอย่างเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือตนตัวที่อิลตัสใฝ่ฝันที่จะเป็นให้ได้นั่นคือ ‘ราชันย์ผู้บัญชาการกองทัพปีศาจ’ และไม่เพียงเท่านั้นผู้ที่เดินเข้ามาตรงหน้าคือผู้ที่ได้ชื่อว่าชื่นชอบการต่อสู้เป็นที่สุด ‘การล่มสลายสีชาด’ ‘ดันทาเลียน’ นั่นเอง

 

” ทะ-ทะ-ท่านดันทาเลียน !! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ! ” อิลตัสที่ตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะไม่คิดว่าตนตัวที่ราวกับแม่ทัพของฝั่งปีศาจจะมาเดินคนเดียวกลางป่าแบบนี้ 

 

” ข้าได้ยินมาว่ามีเผ่าปีศาจที่คอยควบคุมมอนสเตอร์จะบุกเมืองมนุษย์ ก็คือแกเองใช่ไหม ” น้ำเสียงเย็นเฉียบและแหลมคมและสีหน้าที่เรียบเฉยแต่เย็นชาจ้องมองมาที่อิลตัสราวกับจะเค้นเอาความจริงที่สุดจะหยั่งออกมาให้ได้ 

 

” ชะ-ชะ-ใช่แล้วครับ ! ” 

 

” งั้นเหรอ ดูท่าจะมีปัญหาอยู่สินะ ” ดันทาเลียนที่ตอนนี้ถามออกมาอย่างสงสัยราวกับกำลังสนุก อิลตัสที่เห็นท่าทีผ่อนคลายลงจึงตอบกลับไปอย่างมีสติมากขึ้น

 

” คะ-ครับ มอนสเตอร์ที่ข้าให้ไปประจำที่ป่าฝั่งตะวันตกถูกกำจัดหมดสิ้นเลยครับ ” อิลตัสบอกไปอย่างไม่ปิดบังเพราะไม่แน่ว่าถ้าหากโกหกขึ้นมาหัวของตนคงหลุดออกจากบ่าเป็นแน่ 

 

” หืมม… งั้นเหรอ ” เสียงห้าว ๆ เย็น ๆ ตอบกลับมาสั้น ๆ อย่างคาดเดาไม่ได้ทำเอาอิลตัสเริ่มเป็นกังวลขึ้นมา 

 

” งั้นให้ข้าช่วยเอาไหมล่ะ ” คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินสะท้อนเข้ามาในหูของอิลตัสอย่างไม่น่าเชื่อ 

(เอ๋ ? อะไรนะ ช่วยงั้นเหรอ ? หมายความว่าไง)

 

ความสงสัยมากมายเข้าถาโถมอย่างไม่กะทันหันต่ออิลตัส แต่แล้วความกังวลใจก็ลอยหายไปอย่างกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน 

.

.

.

.