——ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

 

เสียงของรุ่นพี่โคฮินาตะ ดังกังวานขึ้นเล็กๆภายในความมืดมิด

 

——ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

 

ความมืดเริ่มที่จะผ่อนระดับลงเรื่อยๆ ทำให้ได้ยินเสียงของรุ่นพี่โคฮินาตะชัดขึ้นตามลำดับ

และในท้ายสุด สิ่งที่ปรากฎขึ้นมาอยู่เบื้องหน้า ก็คือภาพทิวทัศน์อันสุดจะประหลาด

 

“ ถ้าไม่มีผู้ชาย โลกใบนี้ก็คงจะสงบสุขแล้วแท้ๆ! ”

“ ภาพเด็กผู้หญิงเน้นวาบหวิวมันสุดจะรับ! น่าขยะแขยง! เป็นการแสดงออกทางความคิดสุดชั่วช้าสามานย์ที่มองผู้หญิงเป็นเพียงวัตถุ! ”

“ จะพวกผู้หญิงที่เป็นฝ่ายให้ท่าขายตัวเองให้กับผู้ชาย หรือผู้หญิงที่ชื่นชอบการแสดงออกทางความคิดสุดชั่วช้าสามานย์ ก็นับเป็นพวกพ้องของสิ่งมีชีวิตอันตรายที่ต้องถูกจำกัดตัดหัวทิ้งเฉกเช่นเดียวกัน! ”

 

ไม่มีหน้าต่างเลยซักบานเดียว ภายในพื้นที่ซึ่งส่องสว่างอย่างสลัวๆอยู่ด้วยแสงสว่างเทียมเพียงอย่างเดียวนั่น ต่างก็อัดแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยผู้หญิงจำนวนมากมายมหาศาล

ที่กำลังถูกตะเบ็งแผดก้องออกมาจากปากเหล่านั้น ก็คือคำก่นด่าสาปแช่งต่อผู้ชาย คำกล่าวโจมตีต่อเรื่องที่เข้าข่ายทางเพศ

แม้เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวนั่นจะปะปนเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและจงเกลียดจงชัง แต่คาดว่าน่าจะมีความเคลิบเคลิ้มเป็นอันหนึ่งอันเดียวแฝงรวมอยู่ด้วยละมั้ง ภาพนั่นจึงดูราวกับเป็นพิธีกรรมทางศาสนาของกลุ่มลัทธิประหลาดเลยก็มิปาน

เหล่าผู้หญิงยืนล้อมรอบแท่นบูชาที่อยู่ตรงใจกลางแล้วแผดเสียงร้องกระโชกโฮกฮาก ยิ่งทำให้รูปทรงนั่นดูเป็นพิธีกรรมหนักมากเข้าไปใหญ่

 

(นี่มัน……อะไรน่ะ)

 

ฉันกำลังจ้องมองลงมายังทิวทัศน์นั่นอยู่จากเพดาน

ขยับร่างกายไม่ได้เลยซักนิดเดียว ทำได้แค่จ้องดูทิวทัศน์ลึกลับที่แผ่กว้างอยู่เบื้องล่างสายตาเท่านั้นเอง

 

——ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

 

ท่ามกลางสภาพแบบนั้น เสียงที่ดังกังวานเข้ามาให้ได้ยินชัดขึ้นอีกระดับนึง ก็คือเสียงของรุ่นพี่โคฮินาตะ

เป็นตรงนั้นเองที่สังเกตขึ้นมา

ถึงแท่นบูชาที่อยู่ตรงใจกลางของห้อง ถึงตัวตนของเด็กผู้หญิงที่ถูกบังคับให้นั่งลงอยู่ตรงนั้น

เธอคนนั้นถูกบีบบังคับให้สวมอะไรคล้ายๆผ้าคลุมเพื่อปกปิดร่างกายไว้ให้มิดชิด ใบหน้าที่ก้มมองลงต่ำนั่นถูกผมหน้าที่ยืดยาวปกปิดจนไม่อาจมองเห็น

แต่เสียงของรุ่นพี่โคฮินาตะที่กังวานเข้ามาในหัวอย่างชัดเจน มันก็ดังมาจากตรงนั้นอย่างแน่นอนเลย

 

(ถ้าอย่างงั้นนี่ก็คงเป็น……ภูมิทัศน์ภายในจิตใจของรุ่นพี่โคฮินาตะ?)

 

ฉันน่าจะถูกกลืนเข้าไป โดยรยางค์ของรุ่นพี่โคฮินาตะที่แสดงธาตุแท้ในฐานะไคอินี่นา

เพราะอยู่ภายในต่างมิติที่เกิดจากการนำเอาโลกเบื้องในของรุ่นพี่โคฮินาตะมาแปลงให้มีรูปธรรม บวกเข้ากับถูกกลืนหายเข้าไปภายในร่างหลักของรุ่นพี่แกอีกที อารมณ์ความรู้สึกและความทรงจำของรุ่นพี่ก็เลยไหลหลั่งเข้ามา……? งั้นภาพทิวทัศน์นี้ ก็เป็นอะไรที่เกิดขึ้นจริงๆงั้นเรอะ?

 

“ จำเอาไว้ให้ดีล่ะ ชิซึกะ ผู้ชายมันเป็นสิ่งมีชีวิตแสนน่ารังเกียจที่นิยมชมชอบใช้ความรุนแรง เป็นตัวตนที่สมควรต้องถูกกักตัวแยกออกมาแล้วกำจัดให้หายสาบสูญไปจากโลกนี้ให้หมด และผู้หญิงที่ปราศนาต้องการเช่นนั้นก็มีอยู่มากมายถึงขนาดนี้เลย เป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต่างก็ต้องการยังไงล่ะ ”

 

ผู้หญิงคนนึงพลันก้าวเข้ามาอยู่เคียงข้างรุ่นพี่โคฮินาตะ

นั่นก็คือ แม่ของรุ่นพี่โคฮินาตะ ที่เคยเห็นในวิทยาลัยหญิงชิรายูกิ

และมันผู้นั้นก็กำลังกระซิบคำพูดที่สติแตกเกินเหตุจนชวนให้ฉงนสงสัยเลยด้วยซ้ำว่าพูดเล่นรึเปล่า

 

“ ……อย่าบอกนะว่ายังปราถนาอยากจะให้ท่าผู้ชาย โดยการเข้าไปพูดคุยคบค้าสมาคมกับพวกมันอยู่อีกน่ะ? ”

 

——ขอโทษค่ะ

 

“ จะว่าไปแล้วก่อนหน้านี้ ก็ค้นเจอที่คาดผมอยู่ในข้าวของเครื่องใช้ของเธอด้วย แค่นี้ก็มีรูปร่างหน้าตาอ้อนวอนให้ท่ามากพอแล้ว นี่ยังคิดจะยุให้ไอ้พวกผู้ชายมันได้ใจใหญ่ไปมากกว่านี้อีกหรือ? ”

 

——ขอโทษค่ะ

 

ทุกครั้งที่ฝั่งแม่พูดเป่าหูด้วยถ้อยคำวาจาอะไรก็ไม่รู้ เสียงอันแผ่วเบาของรุ่นพี่โคฮินาตะก็จะไหลเข้ามาภายในหัว

 

(อะไรน่ะ……นี่มัน ทำบ้าอะไรกันอยู่น่ะ)

 

เข้าล้อมรอบเป็นจำนวนมาก แล้วเอาแต่ร่ายคำพูดปฎิเสธอัดเข้าใส่อยู่ท่าเดียว เป็นการกระทำที่หยั่งกับวางแผนบดขยี้หัวใจของรุ่นพี่โคฮินาตะงั้นแหละ

ไม่อาจทำใจให้เชื่อในท่วงท่ากิริยาที่ไม่สมกับเป็นแม่แท้ๆนั่นได้ จนสงสัยด้วยซ้ำว่าตากับหูฉันมันเพี้ยนไปรึเปล่า

อย่าบอกนะว่า ทำอะไรแบบนี้ต่อเนื่องมาตลอดเลยงั้นเรอะ? ใส่รุ่นพี่โคฮินาตะที่แสดงความสนใจใคร่รู้ต่อเกมโป๊นั่น? จนทำให้เค้าอาการหนัก ระดับที่แค่อยู่ในพื้นที่เดียวกับผู้ชายก็หวาดกลัวตัวสั่นจนต้องหนีออกห่างแล้ว?

ทำให้เค้า ถึงกับพูดคำจำพวก [คนอย่างฉัน] , [ฉันเป็นเด็กไม่ดี] พวกนั้นจนติดปาก?

ทำในสิ่งที่หยั่งกับว่า จงใจบีบบังคับให้ออกอาการกลายเป็นไคอิ……?

 

“ อื้มอื้ม เยี่ยมเล้ยเยี่ยมเล้ย ”

 

พลันมีตัวตนอันแปลกประหลาด แล่นเข้ามาฉายอยู่ภายในการมองเห็นของฉันที่ยังคงตะลึงงัน

นั่นก็คือนักเรียนมัธยมปลายหญิงที่สวมชุดนักเรียนอยู่แบบไม่เรียบร้อย และดูน่ารักซะจนผิดปกติ ใบหน้าที่กำลังยิ้มกริ่มมีลายเพนต์รูปหัวใจ ต้นขาที่ลอดออกมาให้เห็นจากระหว่างถุงเท้าเหนือเข่าสีลายทางและกระโปรงนั่นส่องประกายแสงเจิดจ้า แต่กลับไม่มีผู้ใดกล่าวตำหนิเครื่องแต่งกายอันยั่วยุเร้าอารมณ์นั่นเลย

สาวมัธยมปลายก้าวเข้ามายืนเคียงข้างแม่ของรุ่นพี่โคฮินาตะ ก่อนจะอ้าปากพูดขึ้นด้วยท่าทางสนุกสนานสุดขีด

 

“ แม้จะอยู่ภายในสภาพแวดล้อมเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะออกอาการกลายมาเป็นไคอิแบบเดียวกันและทรงพลังระดับเดียวกันได้หรอก การจะเป็นไคอินี่มันก็จำเป็นต้องใช้พรสวรรค์เหมือนกันน่ะนะ หากพูดกันในเชิงนั้นแล้ว เธอคนนี้แหละถือเป็นบุคลากรที่ยอดเยี่ยมเป็นเดอะเบสต์เลยทีเดียวเชียว ”

 

สาวมัธยมปลายจ้องเข้าไปยังใบหน้าของฝั่งแม่ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาราวกับกำชับให้ฟัง

 

“ ไม่ต้องห่วง แนวคิดล้างบางผู้ชายที่พวกเธอยกชูนั่นคือความยุติธรรมอันเที่ยงแท้เลย และความยุติธรรมก็จำต้องมีการเสียสละเสมอ ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นลูกสาวแท้ๆของเธอก็ตามที แต่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องลังเลไปหรอกนะ ”

 

อะไรของไอ้เจ้านั่นน่ะ……ผู้ใช้พลังวิญญาณเถื่อนหรืออะไรเทือกนั้นเรอะ

คำพูดแสนน่าสยดสยองที่สาวมัธยมปลายกล่าว ทำให้ฉันหวนนึกถึงคำเตือนของนางิสะขึ้นมา

 

[ไคอิที่ทำให้คนหายหัวไปได้เป็นหลักหมื่นนี่…ต่อให้ยังไงมันก็เกินขอบเขตที่คนเพียงคนเดียวจะทำได้ไปไกลแล้ว มีความเป็นไปได้สูงมากที่ปรากฎการณ์พิลึกคราวนี้จะเป็นเหตุก่อการร้ายด้วยพลังวิญญาณ]

 

ถ้าใช่แบบนั้นจริง ภาพทิวทัศน์ที่หยั่งกับพิธีกรรมนี่ก็ถูกจัดขึ้นเพื่อให้เกิดการกลายเป็นไคอิจริงๆ……ไม่สิเผลอๆแล้ว นี่คือกำลังเสริมความแข็งแกร่งทรงพลังให้กับไคอิที่ออกอาการเรียบร้อยแล้ว……?

ถ้าให้ยกตัวอย่างเปรียบเทียบการกระทำของเจ้าพวกนี้ มันก็เหมือนกับเอาคนนมใหญ่มารุมล้อมรอบตัวนางุโมะ แล้วก่นด่าว่า “อีนมเล็ก!” รัวๆอย่างต่อเนื่องนั่นแหละ

ทำการปฎิเสธ รูปโฉม นิสัย ความสนใจ ทั้งหมดทุกอย่างนั่นของรุ่นพี่โคฮินาตะทั้งมวล เพื่อทำให้อาการไคอิทรุดหนักยิ่งขึ้นด้วยความเร็วมหาศาล

โดยที่มีแม่แท้ๆเป็นคนนำ หนำซ้ำยังได้รับคำแนะนำช่วยเหลือจากผู้ใช้พลังวิญญาณเถื่อนอีก

ฉีกกระชากทำลายหัวใจของรุ่นพี่โคฮินาตะให้เละเทะยับเยิน——เพียงเพื่อเป้าหมายสุดงี่เง่าบ้าบออย่างการกักตัวแยกผู้ชายออกไปเนี่ยนะ

 

——ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันผิดเอง ที่เกิดมามีรูปโฉมหน้าตาแบบนี้ ที่มีความสนใจในเรื่องทะลึ่งลามกแบบนี้……ฉะนั้นฉันจึง ผิดทั้งหมดเลย……ขอโทษค่ะ

 

ที่หลั่งไหลเข้ามาภายในหัวของฉัน ก็คือเสียงอันสั่นเครือของรุ่นพี่โคฮินาตะที่ถูกกดดันบีบคั้นจนหลงคิดว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดไป เสียงกล่าวขอโทษขอโพยอันอ่อนแอของรุ่นพี่โคฮินาตะ เอาแต่เล่นซ้ำต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง

ทว่า ภายใน “ขอโทษค่ะ” อันมหาศาลที่เล่นซ้ำอย่างดื้อดึง ก็มีเสียงนั่น ดังก้องอย่างแผ่วเบาแค่นิดเดียวออกมาให้ได้ยิน

 

——จะต้องสำนึกผิด จะปราถนาต้องการสิ่งใดไม่ได้ ก็ฉันมันเป็นเด็กไม่ดีนี่นา……แต่ว่า แต่ว่านะ……?

 

ก้องออกมาในระดับเสียงที่เบาหวิวราวกับยุงกระพือปีก แต่ก็ชัดเจนแจ่มแจ้ง

 

 

——ฉัน……ไม่อยากจะอยู่ในที่แบบนี้……ใครก็ได้…..ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที……

 

 

ภายในเบื้องลึกสุดของหัวใจที่ถูกบดขยี้โดยความรู้สึกผิด จิตใจที่ถูกทำให้คิดว่าตนเองนั้นแย่แสนแย่นั่น

เบื้องหลังความปราถนาอันบิดเบี้ยวที่อยากจะเก็บตัวอยู่ในต่างมิติกับฉันไปตลอดชีวิตนั่น

มีความรู้สึกแท้จริงของรุ่นพี่โคฮินาตะอยู่

 

(ขุ่ก โอ้วววววววววววววววว!!)

 

กัดฟันกรอดพยายามจะฝืนขยับร่างกายให้ได้

เพ่งสายตามองหาว่ามีโพรงเสน่ห์กายิกสุขอยู่ตรงไหนรึเปล่า

ทว่า เพราะอยู่ภายในโลกจิตใจให้หลังจากที่ถูกรยางค์ของรุ่นพี่โคฮินาตะกลืนเข้ามาอีกทีละมั้ง เจตนาของตัวเองก็เลยไม่ถูกสะท้อนออกมาซักนิด เผลอๆแล้ว

 

——ฮารุฮิสะคุง……ฮารุฮิสะคุง……ฮารุฮิสะคุง……❤

 

(เหวย!?)

 

รู้สึกอีกที ภูมิทัศน์โดยรอบก็สลับเปลี่ยนไปแล้ว

ที่นั่นก็คือห้องพักของโรงแรมที่มีเพียงแสงส่องสว่างสลัวๆ ฉันนั้นถูกจับให้นอนแผ่อยู่กับเตียง แถมร่างกายยังไม่ดุกดิกซักนิดราวกับถูกรัดพันเอาไว้รอบตัว และคนที่กำลังขึ้นคร่อมอยู่เหนือฉันในสภาพแบบนั้น——ก็คือสาวที่สวมชุดนักเรียนวิทยาลัยหญิงชิรายูกิหลุดลุ่ยจนไม่ต่างอะไรกับโป๊…รุ่นพี่โคฮินาตะในสภาพกึ่งโป๊นั่นเอง

 

—–ชอบที่สุด……ชอบที่สุดเลย……ฉะนั้นมา เป็นหนึ่งเดียวกับฉันเถอะนะ? มาทำเฉพาะแต่อะไรที่เหมือนกับในเกมโป๊กันไปตลอดเลยเถอะนะ……?

 

 

หนุบ……

รุ่นพี่โคฮินาตะเอานิ้วแตะเข้ากับของลับตัวเอง แล้วจึงแหวกช่องทางเข้านั่นให้อ้าออก

เนื้อบัวบานที่เปิดปากอ้าราวกับอวัยวะจับเหยื่อนั่นมีหยาดน้ำผึ้งราคะไหลริน ร่วงหล่นเทลงมาใส่ท่อนล่างของฉัน รุ่นพี่โคฮินาตะก้มเอวลงทั้งๆอย่างนั้น หมายมั่นคิดจะกลืนกินฉันเข้าไปทั้งลำ

ทั้งที่ต่อให้ทำอะไรแบบนั้นไป ก็จะไม่มีใครมีความสุขอย่างแท้จริงซักหน่อยแท้ๆ……!

แต่ตัวรุ่นพี่โคฮินาตะที่กะจะจับฉันกินนั่นก็ไม่มีโพรงเสน่ห์กายิกสุขให้เห็นได้อีกเหมือนกัน และที่ยิ่งกว่านั้นคือร่างกายฉันมันขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ เสียงลึกลับที่มักจะช่วยเหลือฉันเอาไว้เสมอๆนั่นมาคราวนี้ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรมาเลยอีก

……หรือว่าไอ้เจ้าเสียงนั่น ไม่คิดว่าสถานการณ์ที่ฉันกำลังเจออะไรสยิวๆเป็นเรื่องคับขันเจียนตายงั้นเรอะ? ตอนที่ฉันถูกโยนเข้ามาในโฮเทลราพันเซล มันก็ลันล้าเฮฮาบอกว่าเป็นห้วงมิติสุดวิเศษอะไรนั่นด้วยนี่นะ……

 

——ฮารุฮิสะคุง รักนะ……❤

 

ไม่อาจทำอะไรได้อีกแล้ว

อวัยวะจับเหยื่อของรุ่นพี่โคฮินาตะที่สติแตกเพราะถูกไคอิกลืนกิน พลันประทับรอยจุมพิตลงกับปลายของฉันราวเป็นการป้ายน้ำผึ้งที่แฉะโชก—ในฉับพลันนั้นเอง

 

 

“ ฟุรุยะคุง!! ”

 

 

 

สับ!!

เสียงแหบพร่าสะบั้นแหวกห้วงมิติ กลิ่นของซากร้างที่อับไปด้วยฝุ่นพลันถาโถมเข้ามาใส่จิตของฉัน

 

 

“ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!? ”

 

ซ่าาา แผละ!

 

“ ——ข่อก!? ”

 

ฉันที่ถูกเหวี่ยงกลิ้งไปตามพื้นที่เปียกแฉะไปด้วยของเหลวเหนียวหนืด พลันสำรอกออกมาอย่างรุนแรง

 

“ แค่ก! แค่ก! อะ อะไรน่ะ……? อะไรมันเป็นยังไง…… ”

 

พอกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบว่าที่นั่นคือห้องทางเข้าอีกอาคารของโฮเทลราพันเซลที่ฉันอยู่มาจนถึงเมื่อกี้นี้

ที่เท้ามีรยางค์ซึ่งถูกกระชากฉีกขาดสั่นกระตุกอยู่เบาๆ ปลดปล่อยของเหลวลึกลับออกมาให้ทั่วไปหมด

และร่างหลัก——รุ่นพี่โคฮินาตะที่งอกรยางค์มากมายหลายเส้นออกมานั่นก็กำลังดิ้นพล่านแผดเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน

พอฉันขวัญฟ่อเพราะสถานการณ์ที่หยั่งกับหลุดมาจากหนังสัตว์ประหลาดปุ๊บ

 

“ ค่อยยังชั่วหน่อยฟุรุยะคุง! ดีนะที่ยังไม่ได้ถูกกลืนหายเข้าไปโดยสมบูรณ์! ”

 

ผู้ที่วิ่งตรงเข้ามายังเคียงข้างฉัน ก็คือโซยะที่กำขวานดับเพลิงเอาไว้อยู่ภายในมือ

ขวานดับเพลิงนั่นเปียกโชกไปด้วยของเหลวจากรยางค์…เลือดข้าศึกแน่ะ

 

“ ……นี่หรือว่าเธอ ใช้ไอ้นั่นตัดรยางค์ขาดเรอะ? ”

“ พยายามสุดๆไปเลยนะ! ”

 

สาวสายพลังกายสุดแกร่งที่เอาตัวรอดในหนังสยองขวัญไปได้จนจบเรอะเฮ้ย……

คงจะใช้เจ้าพวกนั้นเป็นเหยื่อล่อเบี่ยงความสนใจละมั้ง จึงมีชิกิงามิทั้ง 4 ลอยรอคอยคำสั่งอยู่เบื้องหลังโซยะที่แย้มยิ้มหน้าบาน

รอยยิ้มนั่นมันก็น่ารักหรอก แล้วก็รู้สึกขอบคุณที่ช่วยเอาไว้สุดๆไปเลยแหละ……แต่แบบว่าวิกฉันมันปลิวเกือบหลุดหรือไงดี ส่วนนึงของวิกฉันมันติดหนึบอยู่กับขวานนั่นหรือไงดี…

ไอ้เนี่ยแสดงว่าขวานมันแล่นเฉี่ยวหัวฉันไปเปล่าเนี่ยเฮ้ย?

 

“ เฮ้ยเธอ ถ้าเผลอตัดหัวฉันหลุดไปพร้อมกับรยางค์ด้วยจะทำยังไงฟะ!? ”

“ ……แบบนั้นก็ไม่เลวเลยเหมือนกันนะ ”

“ ห๊าาา!? ”

 

พอฉันตบมุกพร้อมโต้แย้งไป โซยะก็พลันลบสีหน้าอารมณ์ทั้งมวลให้หายลับ

ปะ เป็นปฎิกิริยาที่เหนือคาดคิดนะเนี่ยเฮ้ย

 

“ ถูกรยางค์นั่นกลืนเข้าไปนี่ ก็แสดงว่าฟุรุยะคุงถึงจุดสุดยอดเหมือนกับอาโอยจังงั้นสินะ? และในตอนนั้นก็เผอิญมีคุณคนสวยงอกรยางค์นั่นอยู่ด้วยพอดี มันก็เลยคิดขึ้นมาเองแบบเป็นธรรมชาติเลยน่ะ ว่า [อ๋า~ ถูกคนคนนั้นช่วยทำให้ถึงจุดสุดยอดให้งั้นสินะ ถ้างั้นก็ตัดให้ขาดตายไปด้วยกันซะเลยจะดีกว่ามั้งน้าา] แน่ะ ”

“ วงจรความคิดของเธอมันจะบ้าบอคอแตกเกินเข้าใจไปแล้วว้อย! แล้วก็น่ากลัวว้อย! ที่ว่าถึงจุดสุดยอดนั่นก็ใส่ความกันชัดๆด้วย! ”

 

เอ้ย ตอนนี้มันใช่เวลามาคุยอะไรกาวๆกันแบบนี้ซะที่ไหนฟะ!

พอให้ใช้เนตรมารฝันตรวจดูว่าจำนวนครั้งที่ถึงจุดสุดยอดไม่ได้เพิ่มขึ้นมาแล้ว ฉันก็กล่าวขึ้นกับโซยะ

 

“ ช่วยเธอคนนั้นกัน ”

 

ปึ๊ดด ซึ่ดดด

เสียงประหลาดดังกังวาน พร้อมกับที่รยางค์ซึ่งฉีกขาดของรุ่นพี่โคฮินาตะถูกฟื้นฟูกลับมา

 

“ ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยให้ได้ ”

“ …… ”

 

เป็นตรงนั้น ไม่รู้ทำไมโซยะถึงมองมาทางฉันก่อนจะเงียบกริบ ฉันจึงส่งสายตามองไปหาด้วยความสงสัยว่าเป็นอะไรหรอกนะ แต่

ฟึ่บ โซยะดันเบือนหน้าหนีกันอย่างแตกตื่นซะงั้น ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่แก้มนั่นดูออกจะแดงๆอีกด้วย

 

“ ทะ โธ่! ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ต่อให้ทำเท่ด้วยหน้าตาจริงจังแบบนั้น เรื่องที่ว่าฟุรุยะคุงกำลังสวมชุดกะลาสีที่เปียกโชกไปทั่วตัวตลอดหัวจรดเท้าเป็นแฟชั่นสุดจะโรคจิตนั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกนะ!? ”

 

คุณหล่อนรัวคำพูดเร็วจี๋ออกมาแบบพิลึกๆยังไงชอบกลวุ้ย

 

 

หยุดทีเหอะ……ฉันเองก็พยายามเบือนหน้าหนีสุดชีวิตจากความจริงที่ว่าตัวเองกำลังอยู่ในสารรูปสุดระยำตำบอนเหมือนกันนะเฟ้ย

 

“ ……ช่วย? ……ฉันน่ะเหรอ……? ”

 

คงจะได้ยินคำพูดของพวกเราเข้าละมั้ง

รุ่นพี่โคฮินาตะที่ดิ้นพล่านเนื่องจากความเจ็บปวดของรยางค์ซึ่งถูกตัดขาด จึงหยุดการเคลื่อนไหวนั่นลงดังกึก

นี่แหละเป็นโอกาสแล้ว……ฉันเตรียมตัวตั้งท่าให้พร้อมในทันที ทว่า

บ๊วบ ผิ๊ซซ กร๊อบกร๊อบกร๊อบกร๊อบ!

 

““ ……ฮึก ””

 

มีรยางค์อีกกว่าหลายสิบเส้น พรั่งพรูออกมาจากแผ่นหลังของรุ่นพี่โคฮินาตะเพิ่มอีก

รยางค์ดิ้นพล่านอาละวาดอย่างมหาศาลราวกับจะปกคลุมไปทั่วทั้งทางเข้าแสนกว้างใหญ่ และรุ่นพี่โคฮินาตะก็ทึ้งเส้นผมตัวเองอย่างทรมานอยู่ภายในใจกลางของทั้งหมดนั่น

 

“ ฉันน่ะ เป็นเด็กไม่ดี……ฉะนั้นจึงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้……จะถูกช่วยเอาไว้……ไม่ได้……! ”

 

ชู๊บบชู๊บบชู๊บบชู๊บบชู๊บบบ! เพล๊าะ! สวบ! สวบ! สวบ!

รุ่นพี่โคฮินาตะควบคุมรยางค์ที่งอกออกมาจากหลังราวกับเป็นเท้า พุ่งกระโจนถาโถมเข้ามาเล่นงานพวกเรา

 

“ อะหวาหวาหวาหวาหวา! ฟุรุยะคุง! หนีกันก่อนเถอะ! ”

 

โซยะฉุดมือฉันเพื่อถอยกลับไปตั้งหลัก

ตัวรุ่นพี่โคฮินาตะที่มองจากเบื้องหน้าก็ไม่มีโพรงเสน่ห์กายิกสุขโผล่ขึ้นมาให้เห็นเลย ฉันจึงจำใจต้องปล่อยตัวตามโซยะไป

พอวิ่งเข้ามายังทางเดิน รุ่นพี่โคฮินาตะที่ปล่อยรยางค์ให้หุ้มปกคลุมไปทั่วทั้งทางเดินก็ไล่ตามเข้ามาจากทิศเบื้องหลัง

 

“ ……ฉันน่ะ จะถูกช่วยเอาไว้ไม่ได้……ฉะนั้นอย่างน้อย……ก็ขอให้ได้อยู่กับฮารุฮิสะคุง……ด้วยกันตลอดไป…… ”

“ คำขอร้องพรรค์นั้น ใครมันจะไปฟังกันเล่า! ”

 

แม้จะเป็นเสียงร้องที่ราวกับเด็กน้อยซึ่งร่ำไห้อย่างทุกข์โศก แต่หัวใจของฉันกลับไม่มีหวั่นไหวซักนิด

อยากพูดอะไรก็พูดไป

ก็นั่นน่ะมัน ไม่ใช่ความรู้สึกจากใจจริงของคุณซะหน่อยนี่หว่า

เป็นคำขออันบิดเบี้ยวของคุณ ที่ถูกกักขังจองจำอยู่โดยคำพูดของแม่เฮงซวยนั่นต่างหาก

คำพูดของคุณตอนนี้จะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น

พวกเราจะช่วยคุณเอง โดยไม่สนว่าใครจะพูดอะไร และก็จะทำให้ได้อย่างแน่นอนเลยด้วย

 

ถ้าจะให้เคลียร์เกม งั้นแค่เผ่นหนีหัวซุกหัวซุนหาทางออกแค่นั้นมันก็ไม่พอหรอก

ต้องเอาให้ได้ซักปราบลาสต์บอส แล้วปลดปล่อยเจ้าหญิงที่ถูกจองจำออกมานั่นต่างหากถึงจะเป๊ะ!