ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว

ดุร้ายชอบใช้ความรุนแรงมาตั้งแต่เกิด และในหัวก็คอยคิดแต่จะย่ำยีขูดรีดผู้หญิงในเชิงกามๆพียงอย่างเดียว

เป็นสิ่งมีชีวิตสุดชั่วร้ายที่จะต้องทำให้หายไปให้จงได้

แต่คนเค้ากลับบอกว่าฉัน มีร่างกายที่ให้ท่าผู้ชายพวกนั้น มีรูปโฉมภายนอกที่ยั่วยุให้ผู้ชายฮึกเหิมได้ใจใหญ่

ฉะนั้นฉันจึงเป็นเด็กไม่ดี

ฉะนั้นฉันจึงไม่มีอิสระ

ฉะนั้นฉันจึง จะออกไปยังภายนอกไม่ได้

 

 

ชักจะมีอะไรแหม่งๆแล้ว

เศษกระดาษแผ่นที่สองที่ได้มาในระหว่างดำเนินเกมไปเรื่อยๆนั่น มันทำให้ฉันรู้สึกตะขิดตะขวงใจในระดับที่แผ่นแรกเทียบไม่ติดเลย

 

(ขูดรีดในเชิงกามๆเอย เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเอย……เหมือนจะเป็นประโยคที่เคยได้ยินอยู่ที่ไหนชอบกล……)

 

น่าจะเป็นเช่นนั้น แต่มันกลับนึกไม่ออกเลยซักนิดว่าเป็นประโยคที่ได้ยินออกมาจากปากของใคร

 

(เหมือนฉันจะเป็นอะไรแบบนี้บ่อยจังแฮะ……ถ้าเกิดอาการหลงลืมซะตั้งแต่อายุเท่านี้จะทำยังไงดีฟะเนี่ย)

 

แต่ถึงจะทุ่มสมองคิดไปซักเท่าไหร่ก็ไม่ได้อะไรซะที ฉันจึงหันมามุ่งหน้าพิชิตเกมไปพลาง แบ่งพื้นที่หัวไปคำนึงถึงประเด็นที่น่ากังวลอีกอย่างแทน

ปัญหาที่ว่าซากุระกับโซยะ กำลังโคตรอารมณ์เสียแบบสุดๆไปเลยน่ะเอง

 

“ อ่า…แต่ก็ไอ้นั่นไง พอสงบใจให้ผ่อนคลายลงหน่อยแล้ว ก็ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าที่นี่คือโลกที่อยู่ข้างในเกมน่ะ มันไม่ชวนให้รู้สึกแบบนั้นเลยซักนิดไง แถมที่ว่าถ้าน้ำแตกแล้วจะเกมโอเวอร์นี่มันก็ฟังดูยากจะเชื่ออีกด้วยอะนะ ”

[เห~ ก็ดีแล้วนี่ ได้เสพเสวยสุขอยู่ในห้วงมิติแบบนั้นเลยนี่นา]

“ ฟุรุยะคุง? วันนี้ปากเก่งช่างจ้อจังเลยน้าา? เพราะรู้ว่าจะต้องได้ทำเรื่องลามกกับคุณคุซึโนะฮะในห้องถัดไปอีกแน่นอน ก็เลยอารมณ์ดี๊ดีหรือไงนะ? ”

 

ไม่รู้ว่าเรื่องที่ฉันลืมภารกิจแล้วนิ่งเฉยปล่อยให้โดนทำอะไรไปเรื่อยนั่นมันยกโทษให้ไม่ได้ขนาดนั้นเลยรึไง ทั้งสองคนก็เลยเป็นแบบนี้มาตลอดเลย ก็พยายามจะชวนเปิดบทสนทนาเพื่อผ่อนบรรยากาศให้หายน่าอึดอัดหรอกนะ แต่ที่ลอยกลับมาดันเป็นวาจาคำพูดอันเหน็บแหนมเต็มไปหมดซะงั้น……

ฉันเดินไปตามทางเดินของเลิฟโฮเทลที่ถูกทิ้งร้าง พร้อมกับกลุ้มมืดแปดด้าน

 

(ว้อยโธ่เว้ย พอเงียบปุ๊บก็ถูกใส่ความว่า [หน้าแบบนั้น กำลังหวนนึกถึงเรื่องลามกที่นังจิ้งจอกมันทำให้อยู่ละสินะ] อีกต่างหาก แล้วจะให้ตรูทำยังไงกันฟะ!)

“ ……ห้ะ! ”

 

ชั่วพริบตาก่อนหน้าที่ตับจะแตกท้องจะทะลุเป็นรูด้วยความเครียด ฉันก็พลันสังเกตเห็นตัวตนของผู้กอบกู้

 

“ ฮื่ม นี่ก็คุ้นตาอีกเหมือนกันนั่นล่ะ ถ้าไม่ผิดพลาด ต้องเอารีโมททีวีที่เก็บได้จากห้อง 223 มาเปรียบเทียบ แล้วเรียงตามหมายเลขที่ปรากฎขึ้นมา…… ”

 

นั่นก็คือผู้ที่ก้าวเท้าฉับๆอยู่ตรงหัวแถวของพวกเรา คาราสึมะที่ดำเนินเกมไปอย่างรวดเร็วราวกับเดินเล่นในทุ่งเปล่าเปลี่ยวไร้ใครขัดขวางเลยนั่นเอง แม้ในระหว่างที่ฉันถูกทั้งสองคนรวมหัวกันพูดจุกจิกกลั่นแกล้งรังแกอยู่นี่ คาราสึมะก็กำลังถอดรหัสของตู้นิรภัยอยู่ด้วยสีหน้าจริงจังเอาการเอางาน แถมยังไม่มีปากพล่อยพ่นคำพูดโรคจิตที่จะเป็นการราดน้ำมันเข้ากองไฟอีกด้วย

คาราสึมะที่หยิบดุ้นสั่นซึ่งไม่รู้ทำไมถึงถูกเก็บไว้ภายในตู้นิรภัยเฉยเลยขึ้นมานั่น ไม่ได้ทำการเฝ้ามองพินิจพิเคราะห์ให้ราคาด้วยหน้าตาง่าวๆเลยซักนิด มันมุ่งหน้าเดินตรงไปยังจุดไขปริศนาที่ถัดไปอย่างเงียบกริบไม่พูดจาอะไร

รูปโฉมท่วงท่านั่นช่างดูราวกับเป็นผู้ปราบมารมือฉมังที่ซื่อตรงต่อหน้าที่การงานเหลือเกิน

คาราสึมะที่จริงจังซะจนสงสัยว่าพรุ่งนี้ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลายรึเปล่านั่นมันคือก้อนมวลของความน่าสงสัยดีๆนี่เองหรอก แต่ตัวฉันที่สภาพจิตถูกกัดกร่อนทำลายโดยแรงกดดันของโซยะและซากุระนั้นกลับไม่ได้มีคิดตะหงิดใจเลยแม้แต่น้อย เข้าไปชวนคุยกับคาราสึมะด้วยความรู้สึกกระเสือกกระสนเหมือนเห็นเป็นที่พึ่งสุดท้าย

 

“ อะ อ่าา ว่าก็ว่าแล้วเกมหลบหนีหาทางออกนี่มันก็ไอ้นั่นเนอะ มีจุดที่ต้องไขปริศนาเยอะแยะสนุกผิดคาดไปเลยนี่หว่า อย่างเมื่อกี้ก็จำเป็นต้องควักเอากุญแจออกจากตุ๊กตาที่ถูกวางอยู่ในห้องพักแขกเพื่อใช้ปลดให้ได้ขวานดับเพลิงมาด้วยมั่งล่ะอะไรมั่งล่ะ ถ้าขืนต้องทำอะไรอ้อมโลกหลายขั้นตอนแบบนั้นเรื่อย เวลาเกิดเหตุไฟไหม้ขึ้นมาจริงๆก็แย่กันพอดีสิเนอะ ”

“ หึฮ่าฮ่า เป็นอะไรที่เห็นได้บ่อยครั้งในเกมหลบหนีที่มีปริศนาให้ต้องไขละนะ แต่การสนุกสนานตื่นใจไปกับความเอาแน่เอานอนคาดเดาไม่ได้ หรือไม่ก็หยิบยกนำเอามาใช้เป็นประเด็นพูดคุยเฉกเช่นนี้ก็ล้วนถือเป็นหนึ่งในมนตร์เสน่ห์อันเลิศรสแบบนึงเช่นกันล่ะ ”

“ งี้นี่เอง…… มีมุมแบบนั้นด้วยงั้นสินะ ”

 

สุดยอด……พูดคุยเป็นเรื่องเป็นราวนี่มันชวนให้รู้สึกดีขนาดนี้เลยเรอะเนี่ย……

เป็นใครที่ไหนไม่เป็น ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้คาราสึมะมันช่วยเยียวยาจิตใจให้แบบนี้

 

[……อ๊ะ นังผู้หญิงโรคจิต ต่อไปก็ขึ้นบันไดตรงโน้น ห้องที่สองน่ะ]

“ อืม ต้องไปถอดแบตเตอรี่นาฬิกาปลุกจากห้องนั้นละสินะ? รับทราบแล้ว ”

 

ซากุระให้คำสั่งกับคาราสึมะโดยตรงผ่านศาสตร์สื่อสารที่ร่ายใส่ฉันเอาไว้

และคาราสึมะก็พูดคุยกับฉันไปพลาง ทำตามคำสั่งที่ได้รับมาจากซากุระอย่างกระฉับกระเฉงคล่องแคล่ว

แค่ข้อมูลช่วยเหลือแบบสปอยแหลกของซากุระก็ทำเอากลายเป็นเกมสุดชิลมากแล้ว นี่ยิ่งมีตัวคาราสึมะซึ่งเคยเล่นเกมจริงๆมาก่อนเข้ามาอยู่ภายในเกมด้วยอีกต่างหาก เรียกได้ว่าไม่มีปัจจัยใดๆที่จะทำให้ติดแหงกเลย

 

“ ดำเนินเกมไปได้ฉับๆเลยนะเนี่ย ห้องที่ถูกเด็กผู้หญิงปล้ำนี่ก็เหมือนว่าแค่ฉันเข้าไปคนเดียวก็ OK ด้วยนี่นะ ถ้าแบบนี้ละก็อาจจะเคลียร์สบายๆกว่าที่คิดไว้ก็ได้แฮะ ”

[เกี่ยวกับเรื่องนั้นน่ะนะ……]

 

ในระหว่างที่คาราสึมะเอาแบตเตอรี่ใส่เข้าไปในดุ้นสั่น ซากุระก็พลันกล่าวเสียงแข็งออกมา

 

[ตะกี้เพิ่งจะได้รายงานจากนังจิ้งจอกมาน่ะ…… ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่เกมเริ่มต้น คนที่ยังเหลือรอดอยู่ถ้ารวมพวกนายด้วยแล้วก็มีทั้งหมดแค่สิบคนเท่านั้นแหละ]

“ ……เอ๊ะ? ห้ะ? สิบคน? ”

 

ตะลึงงันกับข้อมูลที่ได้รับมาจากซากุระ

เอ้อ ฉันเองก็สัมผัสได้เหมือนกันแหละ การจะเคลียร์การโจมตีสุดแสนสยิวที่โฮเทลราพันเซลมันเหนี่ยวอัดเข้ามาใส่โดยที่ไม่มีเทคโนเบรคเกอร์เนี่ยมันถือเป็นอะไรที่โคตรจะยากยิ่งเลยก็จริงหรอก……

แต่เหล่าผู้ปราบมารที่เข้าร่วมในภารกิจครั้งนี้น่าจะตระเตรียมพร้อมครบถ้วนสมบูรณ์มาแล้วนี่นา อย่างเช่นเหนี่ยวรีดน้ำเจ็ดแปดแปดกองก่อนล่วงหน้าแล้วจึงเข้ามาท้าชนอะนะ ถ้ายังจะถูกลดหลั่นจำนวนลงมาเหลือแค่นี้ได้ง่ายๆอีกนี่……

 

“ ……ก็คือเป็นสถานการณ์ที่จะชะล่าใจไม่ได้เป็นอันขาดเลยว่างั้นเหอะ ”

[ตามนั้นแหละ ว่าตรงๆเลยก็คือ สถานการณ์มันย่ำแย่หนักระดับที่หากพวกนายเคลียร์ไม่ได้ เราก็จะอับจนหมดหนทางคลี่คลายเหตุการณ์นี้เลยเชียวล่ะนะ]

 

หากนี่คือเหตุก่อการร้ายเป็นกลุ่มองค์กรจริง พวกคนร้ายมันจะต้องทำการอำพรางตัวมนุษย์ที่เป็นแกนกลางของไคอิอยู่ด้วยศาสตร์เชิงวิญญาณอย่างแน่นอน แค่ลำพังการจะตามหามนุษย์ที่เป็นแกนกลางของไคอิมันก็เป็นงานช้างพออยู่แล้ว ถ้าถูกทำแบบนั้นอีกละก็ ต่อให้เป็นกลุ่มมืออาชีพที่มีนางิสะเป็นผู้ชักนำก็คงจะดำเนินการสืบสวนไปได้อย่างยากเย็นเหมือนกันนั่นแหละ

 

“ แต่ก็เหอะนะ ถ้าอย่างงั้น เหตุผิดปกติที่ทำให้เราเข้ามาในเกมได้ 3 คนเลยนี่เผลอๆแล้วอาจจะถือว่าเป็นโชคดีด้วยซ้ำรึเปล่า……? ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมก็เหอะ แต่แบบนี้ก็น่าจะทำให้พิชิตด่านครึ่งหลังได้ง่ายขึ้นด้วยละนะ ”

 

เทคโนเบรคเกอร์ของฉันมันจะได้เปรียบก็เฉพาะในช่วงด่านครึ่งแรก แถมยังจำกัดแค่ฉากที่ถูกเด็กผู้หญิงเข้ามาปล้ำด้วยไง

 

“ วันนี้คาราสึมะก็เอาจริงเอาจังกับการงานซะด้วย มีเอ็งอยู่ด้วยแล้วช่วยได้เยอะเลยล่ะ ”

 

แถมยังช่วยผ่อนบรรยากาศเสียดแทงของพวกซากุระให้คลายลงได้พอประมาณเลยด้วยนี่นะ

……ถึงโซยะจะยังคงใช้เนตรมารฝันจ้องฉันตาไม่กระพริบอยู่แบบโคตรน่ากลัวเลยก็เหอะ

 

“ นานๆครั้งฉันเองก็มีคิดเอาจริงเอาจังบ้างเหมือนกันนั่นล่ะ ก็นี่เป็นเหตุการณ์ที่มีผู้หายสาบสูญมากกว่าหมื่นคนเลยไม่ใช่หรือไร ”

 

ว่าแล้ว คาราสึมะก็เอาดุ้นสั่นจ่อชนเข้ากับล็อกเกอร์สูงที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

เท่านั้นแหละ แรงสั่นพลันทำให้กุญแจที่อยู่เหนือล็อกเกอร์ร่วงหล่นลงมาในทันที

นี่มันการไขปริศนาแบบไหนกันฟะเนี่ยเฮ้ย

พอฉันหยึยกับปริศนาอันสุดจะโรคจิตวิตถารอยู่ ซากุระก็ร้อง [อ๊ะ] ออกมา

 

[…….ถึงฉากที่นายจะได้เฉิดฉายแล้วแน่ะ นี่ก็เป็นรอบที่สองแล้ว คราวนี้จัดการให้จบในเปรี้ยงเดียวเลยเชียวนะยะ]

“ โอะ โอ้ว ”

 

ในที่สุดก็มาแล้วเรอะ…ฉันคิดแล้วจึงเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม

กุญแจที่คาราสึมะได้มาจากการใช้ดุ้นสั่นนั่น มันเหมือนว่าจะเป็นของสำหรับใช้ปลดห้องดำเนินศึกท่วงท่าลีลาใครจะเสร็จก่อนกันรอบที่สองแหละ

 

“ ตื่นเต้นจังเลยน้าา คราวนี้จะมีคุณคุซึโนะฮะแบบไหนโผล่ออกมากันน้าา ”

 

โซยะพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ดำมืด คราวนี้ต้องรีบจัดการให้จบในพริบตาเดียวให้ได้เลยไม่งั้นแย่แน่……ทว่าเป็นในจังหวะที่ฉันตัวสั่นเทิ้มอยู่แบบนั้นเอง

แต่กแต่กแต่กแต่กแต่กแต่ก!

เสียงฝีเท้าที่พุ่งห่างออกไปด้วยความเร็วมหาศาล

รู้สึกอีกที คาราสึมะที่อยู่เคียงข้างพวกเรามาตลอดจนตอนนี้ก็หายวับไปอย่างกะทันหันเฉย แถม

 

“ หึฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! สำเร็จแล้ว! ในที่สุดก็มาถึงเสียที! โอกาสที่จะตัดหน้าพวกแกเข้าไปยังห้องร่วมประเวณีน่ะ! ”

“ อ๋า!? ไอ้เบื๊อกนั่น! ”

“ อาโอยจัง!? ”

 

คาราสึมะกำกุญแจไว้ในมือแล้วพุ่งตีนระเบิดไปอย่างไว

ไม่จำเป็นต้องคิดคาดเดาที่หมายเลยด้วยซ้ำ

ฉันวิ่งไล่หลังมันไปพร้อมกับโซยะในทันที

 

“ เอ็งไอ้เวร! ไม่ใช่ว่าคราวนี้จะเอาจริงเอาจังหรอกเรอะเฮ้ย! ยังคุยโวว่าจะตั้งใจเพราะมีผู้ประสบภัยกว่านับหมื่นรายนั่นอยู่เลย! ”

“ ผู้ประสบภัย!? พูดโง่ๆ! ต้องเรียกว่าเจ้าพวกบัดสีบัดเถลิงแสนน่าอิจฉาริษยากว่าหมื่นคนต่างหากจึงจะถูก! ”

“ เอ้อแม่มก็มองเป็นแบบนั้นได้อยู่เหมือนกันจริงแหละเว้ย! ”

 

ว้อยโธ่เว้ย! ทำไมฉันถึงได้เซ่อซ่าแบบนี้นะ!

มัวติดใจบรรยากาศอึมครึมมากเกินไป จนลืมความเมากาวปัญญานิ่มของไอ้คาราสึมะไปซะสนิทเลย!

ก็รู้ๆอยู่ว่าคาราสึมะมันไม่มีทางอยู่นิ่งเฉยโดยไร้ซึ่งปราศจากเจตนาแอบแฝงได้แหงอยู่แล้ว!

 

“ ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดเหตุผิดพลาดตรงไหนอย่างไร แต่อุตส่าห์เข้ามาภายในได้ทั้งที! ฉันคนนี้จะเสพสุขสนุกเพลิดเพลินกับเกมให้เต็มอิ่มเลยเชียวคอยดู! ฉันน่ะ! จะสละละทิ้งนามเชอร์รี่บอย! เสียที่นี่และตอนนี้เลย! ”

 

เชอร์รี่บอยบ้านแป๊ะสิ เอ็งเป็นผู้หญิงนะว้อย!

 

“ เอ๊งงง! ถ้าจัดการกับไคอินี่ไม่ได้ เราก็จะกลับไปยังโลกความเป็นจริงไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลยเชียวนะเฟ้ย!? ”

“ หึฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรหรอก! หากเป็นพวกแกแล้วละก็จะต้องคลี่คลายเหตุการณ์นี้ลงได้อย่างแน่นอนเลยเชียว! ฉันนั้นเชื่อมั่นในพวกพ้องสุดขั้วหัวใจเลยทีเดียว! ”

 

สถานการณ์แบบนี้ยังจะมั่นหน้ากล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้อีกนะเว้ยไอ้หอกนี่!

คาราสึมะที่ตาขึ้นเป็นรูปตัว H พุ่งทะยานไปตามทางเดินด้วยความเร็วที่สุดจะบ้า ปลดกลอนของประตูที่คาดว่าน่าจะเป็นที่หมายได้ภายในพริบตา แล้วจึงไหลแทรกตัวเข้าไปภายในห้องด้วยท่วงท่าการเคลื่อนไหวที่ถูกขัดเกลาแบบโคตรจะเสียของ

แม้ฉันที่ไล่ตามมาถึงช้าไปแค่ไม่กี่วินาทีจะพุ่งตัวเข้ากระแทก แต่ประตูมันก็ไม่มีขยับเลยซักนิด

 

“ ฟุรุยะคุง! เอ้านี่! ”

 

โซยะส่งขวานดับเพลิงที่อยู่ใกล้ๆมาให้ แต่แม้จะเหวี่ยงกระแทกเข้าไปเต็มแรงก็แล้ว ประตูมันก็ไม่ยอมพังจริงๆนั่นแหละ ที่ทรุดโทรมนี่เป็นแค่รูปโฉมเฉยๆ คงจะมีอำนาจป้องกันเชิงวิญญาณคุ้มครองอยู่ละมั้ง

 

“ ถ้างั้นก็ใช้พลังทำให้สิ่งไม่มีชีวิตถึงจุดสุดยอด……! ”

 

เค้นพลังใส่เข้าไปในดวงตา

คิดว่าถ้าเป็นพลังทำให้สิ่งไม่มีชีวิตถึงจุดสุดยอดที่เล่นงานข่ายอาคมกายภาพจนบานหลวมโพรกนุ่มนิ่มได้นั่นจะต้องฝ่าไปได้อย่างแน่นอน ทว่า

 

“ ……ไม่มี โพรงเสน่ห์กายิกสุข!? ”

 

ตั้งแต่คราวที่สู้กับโลลิค่อนสเลเยอร์เป็นต้นมา ฉันก็สามารถมองเห็นโพรงเสน่ห์กายิกสุขของสิ่งไม่มีชีวิตได้ตลอดเวลาเลย อย่างบนขวานดับเพลิงที่โซยะเอามาให้นี่ก็มีโพรงเสน่ห์กายิกสุขกำลังส่องแสงอยู่เช่นเดียวกัน

แต่กลับมองไม่เห็นโพรงเสน่ห์กายิกสุขอยู่เหนือประตูตัวปัญหาเลย แถมทั้งกำแพงและเพดานโดยรอบก็ไม่มีจุดให้จิ้มได้เลยอีก

 

[……คิดว่า คงเป็นเพราะทั่วทั้งต่างมิตินั่นถูกนับรวมว่าเป็นเนื้อเดียวกันทั้งหมดละมั้ง? อารมณ์แบบอยู่ข้างในร่างกายของไคอิน่ะนะ]

 

ซากุระที่เงิบกับการกระทำสุดพิสดารของคาราสึมะ พลันกล่าวความเห็นออกมาด้วยเสียงค่อย

งั้นก็หมายความว่าการใช้กำลังหลบหนีโดยไม่ไขปริศนาหรือไปตามเส้นทางที่ถูกกำหนด……นี่ต่างก็ไม่อาจทำได้ทั้งหมดเลยงั้นเรอะ

พอนิ่วหน้ากับกฎของต่างมิติที่ถูกเปิดเผยออกมาใหม่อยู่

 

“ อุ โอวววว ”

 

ก็ได้ยินเสียงร้องชื่นชมของคาราสึมะดังก้องมาจากข้างในห้อง

ประตูที่ทรุดโทรมนั่นมันมีรอยแตกขนาดใหญ่แบบเดียวกับห้องที่ฉันถูกขังอยู่ในตอนแรกสุด

ดังนั้นฉันกับโซยะที่พยายามจะทำลายประตูอยู่ใกล้ๆจึงมองเข้าไปเห็นสภาพข้างในเข้า

 

“ ……ขุ่ก ต่อให้จะถูกย่ำยีให้อับอายซักเท่าไหร่ แต่ฉันก็จะไม่ยอมตอบสนองในแบบที่ทำให้อาโอยจังชอบใจเด็ดขาดเลยล่ะนะ! ”

 

เป็นตรงนั้นเอง ที่เราได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บใจดังกังวานออกมาจากข้างในห้อง

 

“ เอ๊ะ!? หรือว่านั่นคือ ฉันเหรอ!? ”

 

นั่นก็คือโซยะที่นอกจากจะถูกพันธนาการมือสองข้างไว้อยู่เหนือหัวแล้วไม่พอ ยังจะถูกมัดขาข้างนึงให้ลอยคว้างขึ้นมาอีกต่างหาก อ่อแล้วก็อยู่ในสภาพสวมชุดนักเรียนแน่ะ

เนื่องจากถูกมัดยกขาข้างนึง ต้นขาของโซยะเก๊ก็เลยถูกเน้นเสริมให้เห็นเด่นๆถึงความมีน้ำมีเนื้อ แถมยังจะเผยให้เห็นได้ไปถึงจุดที่ล่อแหลมพอตัวเลยด้วยอีกต่างหาก

 

 

ในระหว่างที่โซยะตัวจริงร้อง “อะ อะหวาหวาหวา” อยู่อย่างสับสน

 

“ อะ อาา……จริงน่ะหรือ? จัดเต็มตามใจชอบได้เลยจริงๆน่ะหรือ? ”

 

เห็นความปราถนาที่ถูกแปลงเป็นรูปธรรมขึ้นมาแล้ว คาราสึมะก็ถึงกับน้ำลายไหลเยิ้มตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความซาบซึ้งเลยทีเดียว

 

“ ได้ซะที่ไหนกันเล่า! ”

 

แม้โซยะตัวจริงจะทุบประตูไปพลางแผดเสียงร้องลั่น แต่ก็ส่งไปไม่ถึงหูของคาราสึมะที่ดวงตาแตกไปเรียบร้อยแล้ว

 

“ เพราะถูกมัดอยู่ก็เลยขัดขืนไม่ได้หรอก……แต่จะไม่มีทางแพ้พ่ายให้กับเชอร์รี่บอยยังซิงแบบอาโอยจังเด็ดขาดเลยเชียวละนะ! ”

“ ขึ ขึหึหึ จะจริงหรือเปล่านะ? ”

 

ชิ้ง! พอโซยะเก๊พูดออกมาอย่างเข้มแข็งปุ๊บ คาราสึมะก็ชูอะไรบางอย่างขึ้นสูง

นั่นก็คือ สิ่งที่มันใช้เพื่อให้ได้กุญแจเข้าห้องนี้มา—ดุ้นสั่นนั่นเอง!

งื๊นนนนนนนนนนนนนนน!

พอคาราสึมะที่แสยะยิ้มอย่างซาดิสม์กดสวิทช์ปุ๊บ ดุ้นสั่นก็พลันปลดปล่อยเสียงต่ำทุ้มอันร่าเริงให้สนั่นดังกังวาน

 

“ ห้ะ ฮิ๊……ยะ อย่านะ ”

“ ภายในมิติที่จะไม่มีใครมาขัดขวางรังควานได้……หนำซ้ำยังมีสีหน้าอันหวาดหวั่นขวัญเสียเช่นนั้นอยู่กับตา…… ”

 

พั่บ! มือของคาราสึมะพลันพลิกเปิดกระโปรงของโซยะเก๊ เผยกางเกงในสีขาวนวลให้เด่นสง่า

 

“ หากฉันอดทนได้มันผู้นั้นก็ไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแล้ว! ”

“ ฮ๊าาาาาาาววววววววววว❤❤!?!?!? ”

 

พริบตาที่ถูกดันดุ้นสั่นเข้าไปชนกับระหว่างขา ร่างของโซยะเก๊ก็สะดุ้งโหยงอย่างยิ่งใหญ่

ถูถูถูถู!

ปลายดุ้นสั่นถูกดันบี้เข้าใส่รอบบริเวณระหว่างขา ราวกับเป็นการขยำย่ำยีจุดสงวนของโซยะเก๊ให้แฉะโชกเหนอะหนะไปหมดงั้นแหละ

 

“ อ๊าาาววว❤ ตะ ต่อใอ้ถูก❤ ตำแบบอี้……❤❤ แต่ก็จะไม่ยอม❤ ~~~❤❤❤!?!?! ”

 

หงึกหงึก! หงึกหงึก! หงึกหงึก!

แม้ปากจะแสดงเจตนาต่อต้านขัดขืน แต่ร่างของโซยะเก๊ก็สะดุ้งลอยไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ความเสียวที่ถูกมอบให้มันรุนแรงมากเกินไป จนเกินขอบเขตที่ตนเองจะสามารถอดทนไหวไปแล้วละมั้ง

หลังง้างเอนไปข้างหลังเป็นวงกว้างจนมองไม่เห็นหน้า เอวที่สั่นกักกักนั่นก็ปลดปล่อยน้ำทิพย์เหนียวหนืดให้แผดกระจายลอยกระเซ็นไปไกลลิบ แต่ต่อให้เอวจะสะดุ้งลอยอย่างยิ่งใหญ่ซักเท่าไหร่ คาราสึมะก็ยังตามใช้ดุ้นสั่นจ่อชนลงไปกับของลับอย่างแม่นยำ คอยมอบความเสียวกระสันที่ไม่อาจหลบหนีให้อย่างต่อเนื่องไม่หยุด ด้วยกำลังในระดับที่ไม่รุนแรง แต่ก็ตื๊อตามติดไม่เลิก

พอเห็นภาพคนรู้จักสองคนกำลังทำกามกิจอยู่ด้วยกัน จนฉันถึงกับอึ้งค้างตะลึงงันไปเลยปุ๊บ  

 

“ ม่าาาายยยยยยน้าาาาาาาาาาาา!? ”

 

เพี๊ยะ!

 

“ แอ๊ฟ!? ”

 

ฉันก็โดนโซยะตัวจริงที่อยู่ข้างๆฟาดลูกตบแบบเต็มแรงอัดหน้าแหกเฉย

 

“ มะ มะมะมะ มะมะมะมะ! ”

 

ดวงตาสองข้างนั่นเบิกโพลงระดับเปิดไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว โซยะที่หน้าแดงแจ๋ซะจนเหมือนจะมีควันพุ่งออกมาจากหัวนั้นกำลังถูกคุกคามอยู่โดยความอับอายระดับที่มีผลกระทบต่อสมองศูนย์กลางการพูดและภาษาเลยทีเดียว

 

“ มองอะไรน่ะ! ฟุรุยะคุง! มองอยู่! ตาค้าง! ตลอดเลย! ”

“ โทษที! เอ้ยไม่สิขอโทษครับ! แบบว่ามันเกินเลยความสยิวจนช็อกชวนตาค้างไปเลยไง! ”

 

มือของโซยะที่หอบหายใจดัง ฟู่วว! ฟู่วว! นั่นกำลังกำขวานดับเพลิงเมื่อตะกี้นี้อยู่

ถ้าเกิดตอบผิดขึ้นมาละก็มีหวังได้ถูกสับหัวแหว่งคาที่แหงๆ แถมเนื่องจากคราวนี้โซยะเป็นฝ่ายผู้เสียหายโดยสมบูรณ์ ฉันจึงกราบขอขมาเต็มกำลังโดยพลัน เป็นการก้มกราบตีนครั้งที่สองของวันนี้แล้วยังไงล่ะเอ็งเอ๊ย

ฉันกดหัวตัวเองแนบชิดติดกับพื้นสุดฤทธิ์สุดเดชสุดแรงสุดกำลังเพื่อไม่ให้เผลอพลาดมองเข้าไปเห็นภายในห้องเข้า ทว่า

 

“ ฮ๊าาาาวววววว❤ อ๊ะ อ๊าาาาา❤ อ๊อง❤!? หยุ หยุดทีหยุดได้แล้วววววววววว❤❤❤!! ”

“ แฮ่ก……แฮ่ก…… หากร้องเสียงกระสันด้วยสีหน้าปวดกระดองใจเช่นนั้น ฉะ ฉันก็พลอยจะ…… ”

 

งื๊นนนนนนนนนนนน! ซ่าซ่าซ่าซ่า! แถ่ดแถ่ดแถ่ด!

 

“ อะฮิ๊งงงงงงงงงงงง❤❤❤!?!?!? ”

 

เสียงเพลงบรรเลงสุดลามกครั้งยิ่งใหญ่ที่ลอยจากภายในห้องเข้ามาในหูโดยไม่มีถงถามกันซักคำ

โดยเฉพาะเสียงครางของโซยะเก๊นั่น นอกจากจะดังสุดยอดแล้วยังโคตรสยิวกิ้วไร้อะไรเกินอีกต่างหาก ระดับที่ทำเอาแม้แต่ฉันก็ยังถึงกับหน้าแดงใจเต้นแรงเลยทีเดียว

 

“ ม่ายยยน้าาาาาาาาาา! ห้ามฟังน้าาาาาาาาาาา! ”

 

ฉะนั้นตัวโซยะที่แต่เดิมก็ไม่ถูกโฉลกกับเรื่องสยิวอยู่แล้วจึงไม่มีทางจะทานทนความอับอายขายหน้าได้อย่างแน่นอน คุณหล่อนจึงพุ่งเข้ามาปิดหูไอ้ฉันไว้สุดแรงเต็มเหนี่ยวเลยเนี่ย

ทว่า

 

“ โซยะ!? เดี๋ยวเฮ้ย! ทำใจเย็นๆหน่อยนึง! ”

 

โซยะพุ่งกระโจนเข้ามาปิดสองหูฉันไว้ ทำให้นมใหญ่เบิ้มนั่นมันชนเข้ากับหลังเต็มๆเลยเน้นๆเลย

 

“ ห้ามฟังนะ! นั่นมันไม่ใช่ฉัน! ฉันไม่ร้องเสียงทะลึ่งแบบนั้น! อ่าาาาา! อ่าาาาา! ”

 

โซยะปิดหูฉันด้วยพลังที่หยั่งกับจะขยี้หัวฉันให้แหลกคามือไปพลาง ตะเบ็งแผดเสียงดังกระหึ่มออกมาเพื่อกะจะกลบเสียงครางอย่างสุดชีวิต

เพราะแบบนั้นคำเตือนของฉันก็เลยส่งไปไม่ถึง ถูกร่างกายอันนุ่มนิ่มของโซยะกดทับดันหนุบดันหนิบเข้ามาใส่อย่างต่อเนื่อง

……แถม รู้สึกผิดต่อโซยะอยู่หรอก แต่เพราะเสียงครางมันยังคงเล็ดลอดมาให้ได้ยินนิดๆอยู่ดี สมองฉันมันเลยหลอนไปจนรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกโซยะที่แผดเสียงครางกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ยังไงยังงั้น

คงจะเพราะอับอายละมั้ง อุณหภูมิร่างกายของโซยะก็เลยร้อนผ่าวแปลกๆเลยอีก……สถานการณ์นี้มันอะไรกันว้อยยย!

 

“ อะฮิ๊งงงงงงงงงง!?❤ อ้ายนะ จะถึง❤ ทั้งที่ไม่อยากจะฮิ๊งงงงงงงงงงงงง❤!? ”

 

เสียงกระสันของโซยะเก๊ยิ่งทวีความดังขึ้นอีกระดับ คงใกล้ถึงจุดสุดยอดแล้วละมั้งนะ

 

(อ้าว? ไม่แน่แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ คาราสึมะมันอาจจะเดินตัวลอยออกมาจากห้องได้เลยรึเปล่า?)

 

ความสัมพันธ์ในฝันของคาราสึมะก็คือการได้รุกใส่เด็กผู้หญิงอยู่ฝ่ายเดียว หากเป็นแบบนี้ต่อไปละก็พูดได้ว่าไม่มีทางแพ้เลย

 

(ไอ้เบื๊อกระยำบัดซบนั่น ถ้าออกมาแล้วจะตั๊นหน้าซักเปรี้ยงนึงเลยคอยดู)

 

เป็นในฉับพลันที่ตัดสินใจเด็ดขาดโดยที่ถูกโซยะน้วยนัวเนียเละเทะนั่นเอง

 

“ อะ อาา อาาาา มะ ไม่ได้การ อาเฮะเกาของแม่หนูมิซากิมันสยิวกิ้วมากเกินไป…… ”

 

ที่เสียงอันเคลิบเคลิ้มของคาราสึมะเริ่มที่จะสั่นเครือขึ้นมา

 

“ มะ ไม่ไหวแล้ว ……แฮ่ก……ทั้งที่ฉัน ฉันอยากจะสนุกสนานให้มากมายเป็นล้นพ้นยิ่งกว่านี้แท้ๆ……ฮ๊าาาววว……ตะ แต่แค่รุกใส่อย่างเดียวมดลูกมันก็……❤ เพราะเนื้อนอกและเนื้อในของแม่หนูมิซากิมันช่างชวนสยิวเสียเหลือเกิน……❤ ”

“ ฉันไม่ได้ชวนสยิวซะหน่อยอ้าา!!! ”

 

โซยะแผดเสียงกระหึ่มระดับไม่เคยได้ยินมาก่อนจนตอนนี้ แต่ในอีกทางนึง คาราสึมะนั้นยิ่งจะหายใจฟืดฟาดหนักมากเข้าไปใหญ่

 

“ ……แฮ่ก……แฮ่ก……ขุ่ก ไม่ได้นะคาราสึมะ อาโอย อดทนเข้าไว้……อดทน……การปล่อยน้ำไหลแตกซ่านเพียงครั้งเดียวจะมีค่าเทียบเท่ากับโยนโอกาสนับร้อยทิ้งลงแม่น้ำ……ควบคุมองคชาตภายในใจเอาไว้ให้จงได้สิ……เค้นพลังใส่เข้าไปในกล้ามเนื้อ PC ในใจเสีย…… ”

“ หะฮิ๊งงงงงงงงงงง❤❤ ถึงแล้วถึงแล้วถึงแล้ว❤ ถึงแอ้วววววววววววว❤❤❤!!?? ”

“ นว๊าาาาาาาาาาาา! แบบนี้จะไปมีทางทนไหวได้อย่างไรก๊านนนนนกู๊วววววววววว❤❤❤ ”

 

ซื้ดดซื้ดดซื้ดดซื้ดดซื้ดด!!

เสียงบรรเลงประสานของการน้ำแตกและถึงจุดสุดยอดดังสนั่นลั่นกังวานทับซ้อน……และในท้ายที่สุดบริเวณโดยรอบก็เงียบกริบลงไป

 

“ อะ อาโอยจัง…… ”

 

โซยะถอยห่างออกจากฉันแล้วส่องมองเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะแผดเสียงแบบสุดจะหยึยจับจิตออกมา

แล้วพอฉันยืนขึ้นมองไปดูบ้าง ก็พบกับคาราสึมะที่ฟุบหมอบอยู่กับพื้น กำลังทำร่างกายทั่วร่างให้สั่นกระตุกหงึกหงึก

 

“ จะอนาถไปแล้ว…… ”

 

ฉันพึมพำอย่างตะลึงงันออกมาตามไปด้วย แต่เป็นตรงนั้นเองที่มีข้อสงสัยอย่างนึงลอยเข้ามาในหัว

 

“ แล้วแบบนี้ จะสรุปว่าฝั่งไหนเป็นฝ่ายชนะกันน่ะ? ”

 

รู้สึกอีกทีห้องก็กลับมาอยู่ในสภาพถูกทิ้งร้างตามเดิมแล้ว โซยะเก๊ก็หายไปอีกด้วยเช่นกัน สภาพแบบเดียวกับในตอนที่ฉันชนะนั่นเลย

แตกคู่? หรือคาราสึมะมันหยุดยั้งตัวเองหลีกเลี่ยงการถึงจุดสุดยอดเอาไว้ได้หวุดหวิดหว่า

อยากจะตรวจสอบให้แน่ใจอยู่หรอก แต่ประตูมันดันเปิดไม่ออก

เป็นในระหว่างที่กลุ้มว่าเอาไงดีอยู่นั่นเอง ที่สิ่งนั้นพลันปรากฎขึ้นมาต่อหน้าต่อตาพวกเราอย่างกะทันหัน

——ววบ

 

““ ฮึก!? ””

 

มีอะไรคล้ายๆหนวดรยางค์สีดำ งอกออกมาจากพื้นห้องข้างตัวคาราสึมะ

บ๊วบ……ช๊วบ……

แผดเสียงแบบเหนียวหนืดที่ชวนให้ขนลุก แล้วจากนั้นปลายของรยางค์ก็พลันอ้าเปิดปากออกกว้าง

หนวดรยางค์ที่เผยเนื้อในสีชมพูสดใสซึ่งดูผิดธรรมชาติทันตาเมื่อเทียบกับผิวนอกอันดำ พลันปล่อยของเหลวเหนียวหนืดให้ไหลย้อยไปพลาง คุกคามเข้ามาใส่คาราสึมะ

 

“ นุ!? หวา!? นี่มันอะไรกันน่ะอุ๊บ!? ”

 

ช๊วบ น๊วบ—-กิ้ววว กิ้ววว

หนวดรยางค์กลืนคาราสึมะเข้าไปจากหัว ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างว่องไวประดุจอสรพิษ

แม้คาราสึมะจะดิ้นพล่านอาละวาด แต่ก็ราวกับว่าไม่มีความหมายอะไรเลย

พอหนวดรยางค์กลืนคาราสึมะเข้าไปทั้งตัวแล้ว มันก็หายลงไปยังภายใต้พื้นราวกลับคืนสู่รัง

——แกร๊ง

ประตูเปิดออก พร้อมกับที่มีกุญแจซึ่งน่าจะใช้ปลดล็อกพื้นที่ถัดไปปรากฎขึ้นมาตรงบริเวณใจกลางห้อง

 

“ ……แตกคู่ สินะเนี่ยดูจากท่าทางแล้ว ”

 

ฉันก้าวเข้าไปคนแรกเผื่อไว้ก่อน แล้วจึงเก็บกุญแจมา

 

“ พอเกมโอเวอร์แล้ว จะถูกกลืนหายเข้าไปข้างในเกมแบบนั้นเองสินะ…… ”

 

โซยะที่ส่องเข้ามาภายในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆพูดขึ้นเช่นนั้น

 

“ ……อ่า งั้นก็ ไปกันต่อเหอะ ”

“ อะ อือ ”

 

ฉันกับโซยะทำการตรวจสอบพื้นที่แบบพอเป็นพิธี แล้วจึงก้าวออกมาจากห้องเหมือนกับว่าไม่มีคาราสึมะอยู่ด้วยตั้งแต่แรก ไอ้เบื๊อกนั่นเป็นห่วงไปก็ไร้ค่าเปล่าไง

แต่ความเป็นจริงที่ว่าฉันกับโซยะได้ประจักษ์เห็นฉากสยิวเต็มๆตาอย่างพร้อมเพรียงนั่นมันก็ไม่ได้หายไปไหน

 

(อึดอัดแบบโคตรพ่อโคตรแม่เลยว้อย……!!)

 

แค่ส่องดูฉากสยิวแบบสดๆด้วยกันกับเด็กผู้หญิงแค่นั้นก็ชวนอึดอัดขั้น MAX แล้วแท้ๆ แต่คนที่แสดงอยู่ในฉากสยิวนั่นมันยังเป็นคาราสึมะกับโซยะเก๊อีก

ถึงจะเป็นตัวปลอม แต่เสียงร้องเสียวซ่านของโซยะมันก็ฝังลึกติดอยู่ในหู แถมเพราะอุณหภูมิร่างกายอันร้อนผ่าว ทำให้สัมผัสร่างกายของโซยะมันแนบชิดติดอยู่กับเนื้อหนังเลยเนี่ย

ตัวโซยะเองก็เห็นฉากตอนที่ตัวปลอมซึ่งรูปร่างคล้ายตนเองเด๊ะๆน้ำแตกแหลกกระจายถึงจุดสุดยอดเข้าเต็มตาอีก คงจะกำลังรู้สึกอับอายขายหน้าในแบบคล้ายๆถูกเปิดคลิปโป๊ที่มีตัวเองฉายอยู่ต่อหน้าคนรู้จักนั่นละมั้ง

ฉันเดินด้วยกันสองคนกับโซยะอยู่ภายในความมืดสลัวของเลิฟโฮเทล โดยที่ยังคงถูกครอบคลุมอยู่โดยบรรยากาศพิลึกๆอยู่อย่างนั้น

 

[……แบบว่ายังไงดีล่ะ……ก็]

 

เท่านั้นแหละ ซากุระที่น่าจะปลีกตัวไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเหตุอลหม่านชวนปวดหัวจนถึงเมื่อกี้ พลันกล่าวออกมาราวกับเป็นการปรับเปลี่ยนบรรยากาศใหม่

 

[เอาเป็นว่า เดี๋ยวจะใส่นังผู้หญิงโรคจิตนั่นลงในแบล็คลิสต์ของกรมตรวจสอบให้ทีหลังแล้วกัน]

“ ……ไหนๆแล้วถ้ายัดมันใส่เข้าไปในที่คล้ายๆห้องมืดลงโทษทางวินัยด้วยเลยจะดีมาก ”

 

พวกเราปรึกษาอนาคตในภายภาคหน้าของคาราสึมะที่ทะเล่อทะล่าเกมโอเวอร์ไปโดยทิ้งบรรยากาศชวนอึดอัดไว้เบื้องหลังไปพลาง ก้าวมุ่งตรงต่อไปยังข้างหน้า