พ่อแม่ : อ่านไล่ผีแบบจิ้มจึ๊กถึงสวรรค์แล้วนะ!

ผม : ……? (หูแว่วไปเองเรอะ?)

พ่อแม่ : เขียนอ่านง่ายขึ้นกว่าชิโมเซกะอีกนี่นา!

ผม : ……อ่า……อือ…… (อ๊ะ อีแบบนี้ไม่ใช่หูแว่วแล้วล่ะ)

พ่อแม่ : เนื้อหาธรรมดากว่าที่คิดไว้นะ!

ผม : ……อ่า……เหรอ…… (ธรรมดามันคืออะไรหว่า?)

……

คนเขามักพูดกันว่า นักเขียนเนี่ยต้องแต่งให้ตัวเอกเรื่องดวงกุดโคตรซวยพานพบเจอแต่กับความระทมนั่นแหละถึงจะเจ๋ง แต่ตัวผมนี่เรียกได้ว่ากำลังประสบพบเจอกับความเป็นจริงที่ชวนให้เสียวไส้เหงื่อแปลกๆแตกพลั่กหนักกว่าฮารุฮิสะอีกครับ มันอะไรกันนะ โดนสะท้อนคำสาปแช่งกลับเข้าตัวรึเปล่านะ

เอาล่ะวกกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่า

ซีรี่ย์นี้เพิ่งออกมา 2 เล่มก็เริ่มที่จะสเกลเสียงครางเฟ้อซะแล้ว (สเกลเสียงครางเฟ้อนี่มันอิหยังวะ?) ก็จริง แต่ทุกท่านคิดยังไงกันบ้างครับ

สำหรับผมเนี่ยอะนะพูดได้ว่าหน้าปกเล่มนี้มันเอโร่ยแล้วก็โคตรน่ารักมากเกินทนจนตัวจะระเบิดตายอยู่แล้วครับ สีหน้านั่นมันอะไรกันครับ ให้ท่ากันอยู่เหรอครับ ท่อนล่างที่อวบเน้นๆมีน้ำมีนวลนั่นมันอะไรกันครับ ให้ท่ากันอยู่เหรอครับ น่องขากันต้นขามันแนบชิดติดชนกันจนถือกำเนิดเกิดกลายเป็นเนินเขาลำดับที่สองขึ้นมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำเอาชักอยากจะลูบไล้นิ้วมือไปตามเนินนั่นเข้าเลยไม่ใช่เหรอครับ ซากุระนี่ช่างเป็นเด็กไม่ดีจริงๆเลย เพราะแบบนี้แหละนะครับถึงได้โดนจับไปปู้ยี่ป้ำยำต่างๆนาๆสารพัดในเรื่องน่ะ? สำนึกผิดเลยเชียวนะครับ (ผลักความรับผิดชอบให้หน้าด้านๆ)

ขุ่ก ตามจริงแล้วอยากจะเขียนเรื่องที่มันใสสะอาดมากกว่านี้แท้ๆ แต่เพราะอยากเห็นภาพประกอบของคุณมาทาโร่มากจัด พวกฉากหาดีไม่ได้มันก็เลยโผล่ขึ้นมาเรื่อยๆเลย…… ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปละก็ภาพลักษณ์ของนักเขียนสายบริสุทธิ์ผุดผ่องที่อุตส่าห์ก่อสร้างขึ้นมาได้ในนิโดะนัตสึมีหวัง……จะยอมหลงปล่อยตัวไปไม่ได้นะ! ต่อให้ภาพประกอบของคุณมาทาโร่จะมีเสน่ห์มากมายเป็นล้นพ้นขนาดไหน แต่ถ้าทำใจให้แข็งๆเข้าไว้ก็มีโอกาสจะต้านทานได้…… น่าจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ทำไมกัน……ทำไมปากกามันขยับไปของมันเอง……❤

——-นั่นแหละครับ เนื่องจากศักดิ์ศรีในฐานะนักเขียนนิยายสายบริสุทธิ์ผุดผ่องประดุจอัศวินช่วยเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรกากาเกียอันมากยิ่งไปด้วยศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ต้องทนต้านทานตัณหาความอยากอยู่สุดขั้วหัวใจ ก็เลยเว้นช่วงหายไประยะนึงเลยก็จริง แต่ก็หาทางเขียนเล่มสองออกมาสู่โลกได้ด้วยดีแล้วครับ

ซักพักหลังจากที่เล่ม 1 ออกวางแผง พอลองชักว่าวเอ้ยใช้เมาส์ค้นดูคอมเม้นในเน็ตแล้วก็พบว่าได้ผลตอบรับดีเยอะจนตกใจไปนิดๆเลยครับ แต่ในบรรดานั้นก็มีที่บอกว่า “พื้นๆยิ่งกว่าที่คิด” , “ทำมาแอ๊บเป็นเด็กดีไปได้……ตัวแกยังเขียนเรื่องให้มันลามกจกเปรตได้ยิ่งกว่านี้ไม่ใช่รึ” อะไรแบบนั้น ที่เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นคำให้กำลังใจของเหล่าผู้คนที่ถูกชิโมเซกะทำลายต่อมสัมผัสจนแหลกเละเทะไปแล้วอยู่เหมือนกัน ฉะนั้นตั้งแต่เล่มสองขึ้นไปจึงกะว่าจะเขียนแบบปล่อยผีมากยิ่งขึ้นครับ เล่มสองเป็นยังไงบ้างครับ ชักจะมึนๆขึ้นมาแล้วว่าแบบไหนธรรมดาแบบไหนไม่ธรรมดา แต่เอ้อขอแค่ทำให้พวกสาวๆน้ำแตกกระจายซะก็ไม่มีปัญหาแล้วเนอะครับ! มาจนขั้นนี้จะพูดว่าซีรี่ย์นี้ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อให้สาวๆน้ำแตกซ่านก็ไม่ถือว่าเกินจริงไปเลย ใช่แล้วครับเหล่า CG ที่ผมสอยมาจาก DMM นั่นคือเอกสารอ้างอิงสำหรับใช้ทำงานยังไงล่ะ ต้องใช้ในการทำงานไงมันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องซื้อจริงๆนะเอ้อ

เอาล่ะ ถึงทุกท่านที่มีส่วนร่วมในการจัดเตรียมหนังสือที่มีเพื่อเติมเต็มความต้องการของกายท่อนล่างโดยแท้โดยสมบูรณ์เล่มนี้ ผมต้องขอรบกวนเป็นภาระพวกท่านอยู่เรื่อยไม่ต่างจากตอนเล่มแรกเลย ขอขอบคุณเป็นอย่างสูงครับ เป็นซีรี่ย์ที่ไม่รู้ว่าจะถูกโค้ดจัดพิมพ์แบนให้สูญสลายหายไปเมื่อไหร่ก็จริง แต่ถ้าจะช่วยเหลือเป็นกำลังให้ผมต่อไปก็จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยครับ

ถ้าอย่างนั้นแล้วก็นะครับทุกท่าน ช่วงนี้กฎระเบียบของการเขียนนิยายชักจะเข้มงวดขึ้นมาแล้วก็จริง แต่ก็ไว้มาเจอกันใหม่อีกครั้งเล่มหน้านะครับ

อุโฮ้ววววววววววววววววว! (เสียงทักทายตอนจากลา) (กอริลล่าเรอะเฮ้ย?)