“ มัน……อะไรกันวะเนี่ย!? ”

 

ที่แปลกไปไม่ได้มีแค่หน้าจอล็อกของสมาร์ทโฟนอย่างเดียว

วอลเปเปอร์กลายเป็นรูปหนูน้อยนุ่มนิ่มในชุดว่ายน้ำ

ในโฟลเดอร์รูปก็มีภาพนุ้งๆหนูๆ 2D ในชุดวันเกิดสุดจะสยิวกิ้วถูกเซฟเอาไว้ จำนวนภาพนั่นเยอะมากถึงหลักหลายร้อย

บนหน้าจอหลักมีแอปปริศนาในนาม “โลลิค่อน GO!” ถูกติดตั้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยังจับตัวเหล่าน้องหนูตัวน้อยๆมาเป็นจำนวนมากพอสมควรแล้วอีกด้วย มันอะไรกันวะไอ้ระบบเลือกน้องหนูเป็นคู่หูนี่……ทำไมเดินพาน้องหนูไปไหนมาไหนด้วยแล้วถึงเลเวลอัพเฉย……

 

“ มันบ้าอะไรกัน…….ใครแกล้งอำกันเล่นเรอะ? ”

 

พอลองเปิดคอมดูปุ๊บ ก็พบว่ามีสภาพอันแสนน่าสยดสยองเช่นเดียวกับในสมาร์ทโฟนกองแผ่หราอยู่ตรงนั้น

วอลเปเปอร์เป็นรูปเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่กำลังกินกล้วย แถบบุ๊กมาร์คได้บันทึกไซต์เฉพาะของชาวโลลิค่อนเอาไว้มากมาย แถมในเว็บลงรูปวาดก็มีร่องรอยกด “ถูกใจ” ให้รูปวาดโลลิๆหมดเกลี้ยงทุกรูปไม่มีเหลือหลอด้วยอีก……ถูกใจบ้านแป๊ะเอ็งสิว้อย! ใจหายสิวะไม่ว่า!

ใครอำกันเล่นเรอะ? แผนพลอยชั่วของใคร? หรือว่ากะจะป่วนประสาทกัน?

ฉันไม่มีทางทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด แล้วก็ไม่มีความทรงจำตอนที่ทำด้วย ฉะนั้นก็สมควรคิดว่าเป็นฝีมือของบุคคลที่สามซึ่งทำลงไปโดยมีเป้าหมายอะไรซักอย่างนั่นแหละดูเป็นธรรมชาติที่สุดแล้ว ทว่า

 

“ ทำไม…….ถึงลบไม่ได้กัน……? ”

 

พอกะจะเปลี่ยนวอลเปเปอร์ของสมาร์ทโฟนหรือคอมพิวเตอร์ มือมันก็พลันหยุดกึก พอคิดจะลบรูปภาพที่เซฟเอาไว้ นิ้วมันก็พลันหยุดนิ่ง พอว่าจะถอนการติดตั้ง “โลลิค่อน GO!” สมาร์ทโฟนมันก็พลันไหลหล่นลงจากมือไป

แถมตามันยังพาลถูกดึงดูดไปยังรูปภาพโลลิของมันเอง โดยที่แทบไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเจตนาจริงๆของฉันเลยด้วยซ้ำ

สหายลูกผู้ชายทุกคนก็น่าจะเคยเป็นอยู่เหมือนกันหรอก ยกตัวอย่างก็เช่น ในตอนที่กระโปรงทำท่าจะถูกพัดปลิวนี่ ในตอนที่ค้นพบคนนมใหญ่ที่เปิดร่องอกให้เห็นได้ชัดๆนี่ ดวงตาของลูกผู้ชายมันจะถูกดูดตรงไปยังจุดนั้นโดยเกือบๆตามสัญชาติญาณ ทั้งๆที่ใจจริงเราไม่ได้กะมีเจตนาแบบนั้นเลยซักนิด

และในตอนนี้ก็ไม่รู้ทำไม ฉันถึงได้เกิดปฎิกิริยาตอบสนองแบบนั้นต่อรูปภาพโลลิๆเฉยเลย

แถมยังรุนแรงมากเอาเรื่องเลยด้วย ดุเดือดอย่างยิ่งยวดเลยทีเดียว แค่จะละสายตาออกจากภาพโลลิก็ต้องผลาญพลังใจอย่างมหาศาล แต่ละได้ไม่ทันไรตาก็ถูกดึงดูดให้มองไปยังภาพโลลิรูปถัดไปอีกแล้ว

 

“ อย่าบอกนะว่า นี่เป็นฝีมือฉันเองจริงๆเลยเรอะ? นี่ฉันทำการรวบรวมภาพถ่ายโลลิๆพวกนี้เอง โดยที่ไม่รู้สึกตัว? ”

 

เป็นไปไม่ได้ ก็ฉันมันไม่ใช่โลลิค่อนซะหน่อย

อย่างต่ำสุดก็ต้องมัธยมต้น ที่ชอบเลยก็คือตั้งแต่อายุระดับรุ่นเดียวกันขึ้นไป ถ้าไม่ใช่อายุราวนั้นละก็หื่นด้วยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า ถ้าอย่างนั้นไอ้สภาพแบบนี้มันบ้าอะไร…..

จะบอกว่าความโหยหากระหายต้องการโลลิๆที่ฝืนกลั้นเอาไว้ภายใต้จิตไร้สำนึกตลอดมาจนถึงตอนนี้มันถูกปลดปล่อยเอ่อล้นออกมาอย่างกะทันหันงั้นเรอะ  

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง……ฉันก็จะกลายเป็นโลลิค่อนผู้ถือครองความสามารถอย่างไล่ผีโดยทำให้ถึงจุดสุดยอดไปโดยปริยาย ไม่ใช่แค่ระดับฟังดูไม่ดีธรรมดาๆแล้ว ไอ้คู่ประสานการรวมตัวนี่มันระยำตำบอนเกินกว่าจะป้องกันได้จริงๆ

 

“ อะ เอาเป็นว่า ถ้าเกิดเรื่องที่เซฟอะไรพรรค์นี้อยู่เต็มไปหมด ถูกผู้คนโดยรอบล่วงรู้เข้าแล้วละก็ชีวิตฉันมีหวังจบเห่เอวังแน่ๆ……. ”

 

ฉันพยายามฝืนทำใจลบรูปภาพกับเว็บไซต์ถูกใจที่บันทึกไว้ภายในสมาร์ทโฟนกับคอมพิวเตอร์ไปทีละอันๆ…….แต่ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปนานมากพอสมควรเลยในระหว่างที่ฉันยังลบได้ไม่ถึง 10% ด้วยซ้ำ เพราะว่า

 

“ เดี๋ยวเถอะฟุรุยะ ฮารุฮิสะ! ยังนอนอยู่อีกเหรอ!? นี่มันถึงเวลาต้องไปโรงเรียนแล้วนะยะ! ”

“ ขึก!!! ”

 

ซากุระที่เป็นผู้จับตาพลันเข้ามาเคาะประตู หนำซ้ำยังยุให้ไปโรงเรียนแบบไม่มีปรานีกันเลยว้อย

บัดซบ! ไหงฉันถึงต้องผลาญพลังจิตพลังใจมหาศาลไปกับอีแค่ลบภาพแค่นี้ด้วยวะ!?

ลงอีหรอบนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เปลี่ยนแค่วอลเปเปอร์ของสมาร์ทโฟนกับคอมพิวเตอร์ก่อน แล้วก็ตั้งพาสเวิร์ดเอาไว้ไม่ให้ใครอื่นส่องเนื้อในได้ซะ เอาเป็นว่าต้องถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนเว้ย

อะไรแบบนี้มันต้องเป็นการเข้าใจผิดซักอย่างแน่นอนเลย ก็ฉันมันไม่ใช่โลลิค่อนไง ถ้าเวลาผ่านไปซักพักเดี๋ยวก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ใช่แล้วเว้ย ขอแค่ไม่ถูกคนรอบข้างรู้เรื่องคอลเล็คชั่นโรคจิตนี่ซะอย่างก็ไม่มีปัญหาใด——  

 

“ อ๊ะ ”

 

เนตรมารฝัน

หวนนึกถึงความสามารถสุดน่าขนพองสยองเกล้าของเพื่อนร่วมชั้นปีที่ตั้งทีมอยู่ด้วยกันขึ้นมา ทำให้หน้าของฉันซีดกลายเป็นไก่ต้มในบัดดล

 

“ มะ ไม่เว้ยใจเย็นๆก่อน ตอนที่ประจันหน้ากับซากุระนั่น โซยะก็พูดอยู่เหมือนกันไม่ใช่เรอะ ว่ามาป่านนี้แล้วจะไม่เป็นฝ่ายแยกตัวออกห่างไปจากฉันหรอกน่ะ ฉะนั้นกะอีแค่นี้ ยัยนั่นรับได้แน่อยู่แล้……. ”

[ฟุรุยะคุงนั่นแหละเป็นโลลิค่อนรึเปล่า?]

 

ไม่ดิท่าจะรับไม่ได้แหงๆ!? พอลองพิจารณาจากรีแอ็คชั่นของโซยะในตอนได้ยินเรื่องเล่าในอดีตของฉันกับซากุระแล้ว ก็รู้สึกขึ้นมาเลยว่าถึงจะเป็นโซยะแต่ก็คงยอมรับการเป็นโลลิค่อนไม่ได้แหงๆเลยมั้งเนี่ย!?

ทะ ทำยังไงดีล่ะ……

หัวที่ร้อนรนมันคิดอะไรดีๆไม่ได้เลย จนสุดท้ายฉันก็ต้องมุ่งหน้าไปโรงเรียนในทั้งๆที่หวาดกลัวการปะหน้าเจอเข้ากับโซยะแหละ

 

 

ในทันทีที่คาบเรียนช่วงเช้าจบสิ้นลง ฉันก็พุ่งตรงไปยังห้องน้ำที่ตั้งอยู่ในทิศฝั่งตรงข้ามกับห้อง B ที่โซยะอยู่โดยพลัน

 

“ เดี๋ยวสิฟุรุยะ ฮารุฮิสะ! นั่นนายจะหนีจากฉันทำไมน่ะ!? ”

 

ซากุระที่เข้าเรียนในห้อง D ด้วยกันพลันวิ่งไล่ตามมาพร้อมกับตะโกนดังสนั่น และพวกโคบายาชิกับคาราสึมะที่เห็นแบบนั้นเข้าก็ไม่รอช้าด่าสาดเสียเทเสียระเนระนาดมาว่า “ใช่เลยอย่าหนีสิวะ!” “ไอ้สารเลวสาวมาถวายตัวให้กับที่ยังจะเล่นตัวกวนตีน!” “ไอ้เจ้าโรคจิตไร้กึ๋นเอ๊ย!” กันไม่หยุดหย่อน ไอ้พวกห่านั่นแม่มโดนสะท้อนคำสาปอัดจนร้องโอดโอยเข้าไปแล้วแท้ๆแต่ไม่มีสำนึกกันเลยนะว้อย!

 

“ อ้าว อะไรกัน เข้าห้องน้ำเองหรอกเหรอ….. อย่าทำอะไรชวนให้เข้าใจผิดสิยะ ”

 

ฉันที่ชำเลืองซากุระซึ่งบ่นอุบอิบด้วยหางตา รีบลี้ภัยหลบเข้ามาในห้องน้ำเดี่ยว ก่อนจะโทรออกหาโซยะ

 

[อ้าว? ฟุรุยะคุงมีอะไรเหรอ? เดี๋ยวช่วงบ่ายเราก็จะไปทำงานด้วยกันแล้วนี่นา ทำไมถึงต้องลำบากโทรมาด้วยล่ะ]

“ อะ อืม เกี่ยวกับเรื่องนั้นแหละนะ ”

[?]

“ แผนไล่ล่าตามหาโลลิค่อนในฮารุงาฮาระนั่นน่ะ วันนี้เราลองลาดตระเวนแบบแยกย้ายไปกันคนละทางดูมะ? ”

[แยกไปกันคนละทาง?]

“ ก็นั่นไง เธอก็พูดอยู่ไม่ใช่เรอะ? ว่ามีโลลิค่อนเยอะแยะจนไม่รู้ว่าควรจะสะกดรอยตามใครดีนั่นอะ ถ้างั้นแบ่งกันเป็นสองกลุ่มซะก็น่าจะได้ประสิทธิภาพดีขึ้นไง! แล้วก็ไอ้นั่นอีก เธอบอกอยู่ไม่ใช่เรอะว่าถูกซากุระเฝ้าจับตามองแล้วอึดอัดน่ะ? คนที่ซากุระเฝ้าจับตามองมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นไง ฉะนั้นถ้าแยกกันไปคนละทางแบบนั้นภาระของโซยะก็น่าจะลดน้อยลงด้วยนะ? ”

[เอ๊ะ? อะ อื้ม อือ ก็อาจใช่หรอกนะ……]

 

นั่นล่ะคือข้ออ้างที่ฉันใช้เวลาตลอดช่วงคาบเรียนครุ่นคิดขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ

ว่าตามตรงแล้วเป็นหลักตรรกะที่ค่อนข้างฝืนๆเอาเรื่องเลยก็จริงหรอก แต่ถึงกระนั้นฉันก็พูดรัวๆต่อไปโดยใช้ความกะทันหันเป็นพวก

 

“ แล้วก็นะ พอดีวันนี้ฉันมีธุระด่วนนิดหน่อยด้วย เลยอยากให้โซยะกับคาราสึมะช่วยไปฮารุงาฮาระกันก่อนเลยน่ะ ”

[เหรอ? งั้นมากำหนดสถานที่นัดรวมตัวกันเอาไว้ก่อนเลยเนอะ]

“ อ่าไม่สิ แบบนั้นมันก็จะไม่ได้ประสิทธิภาพไง? ฉันจะลองเฝ้าจับตาไอ้เจ้าโลลิค่อนนั่นดู ไอ้ที่แต่งคอสเพลย์สุดอลังการแล้วเดินเด่นสง่าผ่าเผยเป็นการโปรโมทร้านนั่น ถ้าเกิดหามันไม่เจอฉันจะตามไปรวมตัวกับพวกโซยะแล้วให้ช่วยบอกโลลิค่อนที่ควรสะกดรอยตามเอง ”

[??? อืม ก็ ได้อยู่ละมั้ง……แต่ฟุรุยะคุงวันนี้ ดูแปลกๆไปรึเปล่าน่ะ?]

 

ฉิบ

 

“ ขะ คิดไปเองน่าคิดไปเอง! ถ้างั้นก็ วันนี้เอาเป็นแบบนั้นแหละนะฝากด้วยล่ะ! ”

 

ฉันพูดอยู่ฝ่ายเดียวแล้วจึงตัดสาย ……ถูกสงสัยพอสมควรเลยก็จริง แต่ไม่เป็นไรหรอก…..เนอะ?