เช้าวันรุ่งขึ้น  

 

“ หากเป็นพลาดปล่อยให้สาวนมหลีกมันหนีรอดพ้นไปได้ก็ยังจะพอเข้าใจอยู่หรอก……แต่มีหน่มน้มคาโดะกุระเช่นนั้นอยู่ด้วยแล้วใยจึงย่อยยับไม่เหลือซากได้กันน่ะ…..? ไม่ใช่ว่าสาวนมหลีกจะหลีกหนีจากนมใหญ่หรอกหรือ ”

 

หลังจากโฮมรูม ณ ห้อง D โรงเรียนปราบมารมหานคร

แม้คาราสึมะที่ดุ่มๆมาอยู่หน้าโต๊ะฉันจะเอ่ยข้อสงสัยออกมาว่าเช่นนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ฉันก็ทำได้แค่ตอบแบบส่งๆไปว่า “จะรู้เหรอวะ……” เพียงอย่างเดียว

วันนี้ จะเป็นที่ไหนๆก็พากันแตกตื่นยกใหญ่กันหมด

สื่อข่าวรายงานกันอย่างยิ่งใหญ่เลยว่าการประกาศเตือนภัยพิบัติเชิงวิญญาณภายในเมืองชิโนโนเมะนั้นได้ถูกยกระดับกลายเป็นขั้นฉุกเฉินแล้ว โรงเรียนภายในเมืองก็ถูกร่นเวลาคาบเรียนกับห้ามทำกิจกรรมชมรม และทั้งเด็กประถม ม.ต้น หรือม.ปลาย ก็ถูกบังคับให้ต้องเดินทางกลับบ้านกันเป็นกลุ่มใหญ่ทั้งหมด…..ถึงแม้สาวนมหลีกมันจะปรากฎตัวออกมาเฉพาะตั้งแต่ช่วงเย็นเป็นต้นไปเท่านั้นก็เหอะนะ แต่ไม่ออกมาตรการให้ปิดเรียนไปเลยนี่มันก็สมกับเป็นประเทศนี้ดีแฮะ

การที่ทีมมืออาชีพถูกเล่นงานจนย่อยยับนี่นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานนับหลายปี ห้องเรียนภายในโรงเรียนปราบมารมหานครก็เลยเซ็งแซ่แตกตื่นกันมาตั้งแต่ก่อนจะเข้าโฮมรูมกันแล้ว เพราะเรื่องที่พวกเราทำงานอยู่ในเมืองชิโนโนเมะมันไม่ค่อยมีใครรู้กันเท่าไหร่ก็เลยก็ไม่ได้ถูกสอบถามอะไรไม่เข้าเรื่องก็จริง แต่ถึงอย่างนั้น พวกคีย์เวิร์ด “สาวนมหลีกแห่งเมืองชิโนโนเมะ” หรือ “ทีมมือฉมังโดนเล่นย่อยยับ” ที่แว่วมาเข้าหูอยู่ซ้ำๆนั่นมันก็พลอยทำให้ใจเสีย

ดีอย่างที่พวกคุณคาโดะกุระไม่ได้บาดเจ็บขนาดที่จะมีผลถึงชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้ทุกคนก็ยังอยู่ในสภาพโคม่าไร้สติกันหมด เห็นว่าถ้าไม่ได้ใช้เจ้าชิกิงามิที่มีรูปร่างคล้ายงูนั่นทำการถอยหนีอย่างฉุกเฉินก็อาจจะย่ำแย่ไปแล้วก็ได้

เจอะเข้ากับสถานการณ์ฉุกเฉินที่แม้แต่ทีมมืออาชีพก็ยังย่อยยับเช่นนี้แล้ว ทางเมืองชิโนโนเมะจึงกำลังทำการเรียกรวมตัวผู้ปราบมารมืออาชีพซึ่งมีผลงานวีรกรรมมาจากบริเวณโดยรอบอยู่แหละ

แต่จากที่ได้ฟังมาแล้ว ผู้ปราบมารมากความสามารถที่จะเดินทางมาถึงเมืองชิโนโนเมะได้ภายในวันนี้หรือพรุ่งนี้นั้นมีจำนวนเพียงหยิบมือเดียวเท่านั้นเอง เห็นว่าพวกนักเรียนระดับสูงกับอาจารย์วิชาปฎิบัติของโรงเรียนปราบมารจะมุ่งหน้าไปเป็นกำลังเสริมด้วยก็จริง แต่ถึงยังไงก็คงจะไม่มีใครคนไหนเชี่ยวชาญในด้านการรับมือกับไคอิได้มากเท่าพวกคุณคาโดะกุระหรอก

ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ละก็อย่าว่าแต่สามัญชนเลย ฝั่งผู้ปราบมารเองก็คงไม่วายต้องมีผู้ตกเป็นเหยื่อด้วยแน่นอน

 

“ ฟุรุยะคุง! อาโอยจัง! ”

 

เป็นตอนนั้นเอง

ที่บานประตูของห้อง D ถูกกระแทกเปิดออกอย่างรุนแรง ก่อนที่โซยะจะเดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉันกับคาราสึมะ

พอโซยะคว้าแขนฉันกับคาราสึมะเอาไว้โดยไม่พูดอะไรเลยปุ๊บ คุณหล่อนก็ทำการกระชากลากตัวเราออกไปยังทางเดินโดยพลัน

สัมผัสได้ถึงแววตาที่เปี่ยมล้นเต็มไปด้วยจิตสังหารจากไอ้พวกเด็กผู้ชายห้อง D ก็จริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามามัวสนอยู่แล้ว

เพราะฉันรู้ดีอยู่แก่ใจเลยยังไงล่ะ ว่าโซยะกำลังจะพูดอะไรออกมา

 

“ ถ้าลงแบบนี้ก็เหลือวิธีแค่ทางเดียวเท่านั้นแล้วล่ะ ศัตรูคือไคอิที่ทำให้ทีมมืออาชีพมากประสบการณ์ถึงกับย่อยยับได้……ถ้าเข้าปะทะตรงๆละก็ต่อให้เป็นใครก็เอามันไม่ลงหรอก ”

 

ในระหว่างที่เหล่านักเรียนคนอื่นต่างก็พากันมุ่งหน้าหายไปจากทางเดินเพื่อเข้าคาบเรียนปกติในช่วงเช้า โซยะนั้นกลับเดินฉับๆตรงไปยังประตูทางเข้าออกโรงเรียนพลางกล่าวขึ้น

 

“ ต้องตามหาตัวสาวนมหลีกให้เจอในวันนี้ แล้วเล่นงานในจังหวะที่อีกฝั่งยังไม่ได้แปลงเป็นไคอิ ทำการไล่ผีในเปรี้ยงเดียวซะ——-ด้วยพลังของฟุรุยะคุงนั่น ”

 

——เทคโนเบรคเกอร์ (ไล่ผีโดยการทำให้ถึงจุดสุดยอด)

ความสามารถสุดสัปดนหาดีไม่ได้ ที่จะบังคับทำให้ผู้ที่โดนจิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขถึงจุดสุดยอดโดยไม่เกี่ยงว่าจะคนเป็นหรือคนตาย หนำซ้ำยังมีฤทธิ์พ่วงทำให้วิญญาณร้ายหรือไคอิลอยขึ้นสวรรค์ไปได้เลยอีกด้วย

ถ้าทำได้ก็ไม่อยากจะใช้เลย อยากจะปกปิดเอาไว้สุดความสามารถไม่ให้มีใครอื่นรู้ได้ เจ้านี่ล่ะคือความอัปยศที่สถิตอยู่ในแขนสองข้างของฉันโดยแท้ คือคำสาปแสนเฮงซวยที่ราวกับเป็นความอับอายขายขี้หน้าที่ผสานก่อกันเป็นรูปทรงเลย……แต่ว่า

 

“ เอ้อ มันก็คงต้องทำแบบนั้นสถานเดียวอะนะ ”

 

ฉันโอดครวญออกมาราวยอมจำนน

เท่านั้นแหละโซยะถึงกับหยุดเดิน กระพริบตาปริบๆหยั่งกับว่าเจออะไรเหนือความคาดหมายเข้าเลยทีเดียว

 

“ อ้าว? ไหงยอมง่ายจัง ”

“ ก็มันกลายเป็นอีหรอบนี้ไปแล้วนี่หว่า อะไรที่ใช้ได้มันก็ต้องใช้ให้หมดเท่านั้นไม่ใช่เรอะ ”

 

ต่อให้สิ่งนั้นมันจะเป็นสองแขนที่สุดจะลามกจกเปรตของฉันก็ตามที

ต้องใช้เทคโนเบรคเกอร์ใส่คนเป็นๆ หนำซ้ำยังเป็นเด็กผู้หญิงด้วยแบบนี้แล้วมันก็ชวนให้หนักใจอยู่หรอก แต่ในสถานการณ์ที่มีชีวิตคนอยู่บนเส้นด้ายแบบนี้จะมัวมาพูดอ้างอย่างโง้นอย่างงี้อยู่ได้ซะที่ไหน

 

“ ถึงจะทำเป็นพูดเช่นนั้น แต่แท้จริงแล้วท่อนล่างกำลังร้อนผ่าวเนื่องจากมีข้ออ้างจะใช้ความสามารถกับสาวมัธยมปลายตัวเป็นๆได้อย่างชอบธรรมแล้วใช่ไหมล่ะ? ของฉันนี่กำลังร้อนรุ่มสุดๆไปเลยทีเดียวเชียวล่ะ ”

 

คาราสึมะมันหอบหายใจดังแฮ่กๆเลยนั่น อย่าเหมาฉันรวมไปเป็นคนประเภทเดียวกับเอ็งดิวะ ปั๊ดฆ่าทิ้งซะหรอก

 

“ อือ ดีล่ะ ถ้าฟุรุยะคุงพูดแบบนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วสิเนอะ! ”

 

โซยะที่ทำเมินต่อคำพูดของคาราสึมะพลันก้าวเดินออกไปอย่างมั่นใจอีกครั้ง

 

“ ถ้าอย่างนั้น ก็แค่จับเอาคนหน้าอกเล็กที่ฉันหาเจอให้มายืนเรียงกันตามลำดับความเล็ก แล้วส่งฟุรุยะคุงไปจับจิ้มเรียงตัวให้หมดซะก็พอ! ”

 

ห๊าาา!?

 

“ เดี๋ยวเฮ้ยๆๆๆ! ”

 

ฉันร่ายสต๊อปอัดใส่โซยะที่พูดอะไรโคตรจะบ้าบอออกมาทันที

 

“ พูดงี่เง่าอะไรของเธอน่ะ! ถ้าเกิดคนที่จิ้มไม่ใช่ไคอิขึ้นมา แบบนั้นมันก็เป็นเหตุอนาจารเต็มๆเลยไม่ใช่เรอะ! ”

 

ผู้ชายที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาจิ้มเอาให้น้ำแตกนี่ ต่อให้คิดยังไงก็เป็นไอ้พวกลวนลามที่แปลงสภาพกลายเป็นไคอิชัดๆ เผลอๆแล้วฉันคงโดนปราบ (และยัดเข้าตาราง) ไปก่อนสาวนมหลีกอีกซะละมั้งนั่นเฮ้ย

โซยะที่รับฟังคำพูดฉันไปแล้วถึงกับทำหน้าแดงเหมือนอึดอัดใจ ก่อนจะ

 

“ เรื่องนั้นมันคือว่า….ถือซะว่าเป็นเครื่องสังเวยที่จำเป็นต่อการคลี่คลายคดี…… ”

“ ก็แย่แล้วว้อย! ไปขอความร่วมมือจากใครก็ได้จะเป็นพวกนักเรียนระดับสูงก็ได้ แล้วให้ไอ้เจ้านั่นมันใช้ตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่ยัยนมเล็กที่เธอหาเจอซะก็พอแล้วไม่ใช่เรอะ! ”

“ แต่ พวกคนระดับสูงที่สามารถเคลื่อนไหวได้ในตอนนี้ก็กำลังอยู่ระหว่างจัดตั้งทัพเพื่อเตรียมรับมือกับสาวนมหลีกนะ…….ถ้าจะดึงตัวเขามาให้ช่วยเราในสถานการณ์แบบนี้ ก็จำเป็นต้องอธิบายเกี่ยวกับความสามารถปราบมารของฟุรุยะคุงไม่มากก็น้อยด้วย…… ”

“ อุก ”

 

ต้องไม่เอาเรื่องความสามารถของฉันไปบอกใคร และต้องคอยจัดการไม่ให้เรื่องความสามารถของฉันถูกคนอื่นล่วงรู้ ถ้าทำไม่ได้จะสลายทีมทันที…..นั่นล่ะคือเงื่อนไขที่สัญญากันเอาไว้ในตอนที่ฉันกับโซยะตกลงตั้งทีมกัน

ก็รู้สึกขอบคุณอยู่หรอกที่ช่วยคำนึงถึงตรงนั้นด้วย แต่ถ้าผลลัพธ์ที่ได้คือการก่อเหตุอนาจารรัวๆแล้วมันก็จบเห่เอวังกันพอดีสิ

 

“ ……..งั้นก็เอาแบบนี้ดิ แค่ใช้เนตรมารฝันของเธอแบล็คเมล์พวกมันซะก็พอ แบบนั้นต่อให้ไม่ต้องอธิบายเรื่องความสามารถของฉันแต่ก็น่าจะดึงตัวออกมาได้ใช่มั้ยล่ะ ”

 

ผู้ปราบมารเองก็เป็นมนุษย์ หากมองด้วยเนตรมารฝันก็จะมีฝุ่นละอองสีชมพูโผล่ขึ้นมาให้เห็นได้เหมือนกันนั่นล่ะ เหมือนกับฉันนี่ละนะ

 

“ ฟุรุยะคุงคนใจยักษ์! ”

“ อย่างเธอมีสิทธิว่าคนอื่นเค้าแบบนั้นได้ด้วยเหรอฟะ! …….แต่จะทำยังไงน่ะ? แผนการทั้งหมดที่เล่ามาเมื่อกี้นั่น ถ้าเกิดว่าเธอตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่นักเรียนทุกห้องของโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะไม่ได้ภายในวันนี้ มันก็จะเป็นแค่การเสี่ยงดวงที่เราโคตรจะเป็นรองสุดๆเลยนะ ”

 

จำนวนห้องเรียนที่โซยะสามารถตรวจสอบเชิงวิญญาณได้ภายในเมื่อวาน คือทั้งหมด 10 ห้อง….ยังเหลืออีกเท่าตัวเลยกว่าจะสามารถตรวจสอบทุกห้องและทุกชั้นปีของโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะได้หมด ถ้าโชคเข้าข้างบังเอิญเจอสาวนมหลีกในห้องที่หนึ่งหรือสองก็คงดีไปหรอก แต่ถ้าเกิดไม่ใช่ขึ้นมานี่พลังเวทของโซยะมีหวังหมดเกลี้ยงก่อนแหงๆ

แต่เป็นตรงนั้นเองที่โซยะพลันหัวเราะ “หึ…หึหึหึ” ด้วยเสียงที่ฟังดูสั่นเครือชอบกล ก่อนจะควักเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

 

“ คิดไว้แล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้ ก็เลยขอให้ทางบ้านช่วยส่งเอามาให้แล้วยังไงล่ะ ยาฟื้นฟูที่เคยว่าเอาไว้นั่น ”

 

และสิ่งที่ถูกกำอยู่ภายในมือข้างนั้น ก็คือขวดประหลาดที่ถูกวาดประทับเอาไว้ด้วยเครื่องหมายหัวกะโหลกอันสุดแสนจะล้าสมัยแหละ