ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 43 พูดคุย (1)
“เดี๋ยวสิ พวกเราจะล้มเลิกภารกิจจริงๆ หรอ?”
ซาอึนแสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าอีจงซอกเลือกที่จะล้มเลิกภารกิจจริงๆ
อีจงซอกมองมาที่ฉันและคิมจีฮุนที่กำลังนอนหลับอยู่ในแขนของฉัน
“…ที่พวกเราเจอยังเป็นแค่นักบวชของลัทธิอะไรก็ไม่รู้ เธออย่าลืมว่ายังมีสมาชิก ‘REST’ ที่พวกเรายังไม่เจออยู่อีก”
“ฉันรู้แต่พวกเราแค่พักแล้วก็ลุยต่อเลยก็ได้ไม่ใช่หรอ?”
“ใช่… นั่นก็เป็นทางเลือกหนึ่งแต่เธอคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวว่ามีคนบุกรุกงั้นหรอ?”
“ตอนนี้พวกมันคงเตรียมพร้อมรับมือหรือแม้กระทั่งดักทางออกของพวกเราไว้แล้วด้วยซ้ำ พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่จะสายเกินไปและติดต่อขอความช่วยเหลือโดยด่วน”
บรรยากาศรอบๆ ของซาอึนกับอีจงซอกที่กำลังหาเหตุผลโต้เถียงอีกฝ่ายค่อนข้างคุกรุ่น
ด้วยนิสัยไม่ยอมคนและดื้อรั้นของซาอึนคงรู้สึกเสียหน้าที่ทำภารกิจล้มเหลวในขณะที่อีจงซอกค่อนข้างยึดถือความเป็นจริงมากกว่า เขาวิเคราะห์สถานการณ์แล้วว่าตอนนี้ไม่เหมาะที่จะดำเนินภารกิจเก็บกู้อาร์ติแฟกต์ต่อไป
พอฉันเห็นว่าทั้งสองเริ่มเถียงกันเสียงดังมากขึ้น
ฉันเลยพาคิมจีฮุนเดินออกห่างจากทั้งสองคนไปนั่งพักตรงทางออกของที่นี่
“…จีฮุน?”
“…มีอะไรหรอ?”
“…ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากเรียกน่ะ”
ฉันเรียกชื่อเขาในตอนที่เขากำลังนอนตักของฉัน
สีหน้าของเขาดูอิดโรยคงเพราะการรับมือกับนักบวชคนนั้นกินพลังงานของเขามากจริงๆ
แล้วยังในช่วงท้าย… ที่เขาโดนเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวอีก
ฉันเอามือปัดผมหน้าม้าของเขาที่ยุ่งเหยิงและนั่งมองหน้าของคิมจีฮุนระหว่างรออีจงซอกและซาอึนตกลงกัน
ไม่นานก็ได้ข้อสรุป… อีจงซอกเป็นคนชนะ
หลังจากนั้นอีจงซอกก็นำหน้าพวกเราและคอยดูเส้นทางระหว่างกลับ
ขากลับไม่ได้ราบรื่นเหมือนอย่างที่อีจงซอกคิดไว้
พวกนั้นดูเหมือนจะรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุกแต่ว่าพวกเรากลับไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ที่ตึงมือเลยสักนิดเดียว
…มันแปลกมากๆ แต่ว่ามันก็ดีแล้วที่พวกเราไม่เจอคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือ
เพราะว่าฉันที่ต่อสู้ไม่เป็นและสภาพของคนอื่นๆ เองก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่พร้อมสู้หากเจอคู่มือที่แข็งแกร่งโดยเฉพาะซาอึนที่สภาพสะบักสะบอมที่สุด
แต่เพราะจำนวนของคนที่มาดักรอพวกเราก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำให้พวกเราเสียแรงไปเยอะมาก
ถึงส่วนใหญ่สิ่งที่ฉันทำจะเป็นยืนอยู่เฉยๆ ที่ด้านหลังของทุกคนก็เถอะ
“อ่าาา… ในที่สุดก็จบสักที”
ซาอึนเหยียดตัวในขณะที่พวกเรากำลังเดินออกจากคฤหาสน์ผ่านช่องทางที่ฉันกับคิมจีฮุนลักลอบเข้ามาในตอนแรก
พวกเราไม่เจออาชญากรกลุ่ม ‘REST’ เลยสักคน
“ฉันจะติดต่อให้ฝ่ายสนับสนุนส่งคนมารับและรายงานผลการปฏิบัติการ”
“ส่วนพวกเธอก็ไปพักผ่อนระหว่างรอแล้วกัน”
หลังจากที่อีจงซอกพูดเสร็จเข้าก็เดินออกไปทันที
ในขณะที่ฉัน คิมจีฮุนและซาอึนไม่รู้จะทำอะไรดี
ฉันก็ลากคิมจีฮุนไปแอบพักผ่อนที่ใต้ต้นไม้ซึ่งซาอึนเองก็เดินตามมาไม่ห่าง
“ตัวติดกันเป็นตังเมเลยนะ”
ซาอึนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ฉันที่ได้ยินที่ซาอึนพูดก็หยุดนิ่งและหันไปมองเธอ
“…นั่นมันเรื่องของฉันกับคิมจีฮุน”
การที่ฉันจะใช้เวลากับคิมจีฮุนยังไง นั่นมันเรื่องของฉัน
ฉันกับคิมจีฮุนพวกเราคบกันแล้ว พวกเราเป็นคนรักกัน พวกเราจะใช้เวลาด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติ
พอเห็นว่าฉันตอบโต้ซาอึนก็หันไปหาคิมจีฮุนพร้อมกระทืบเท้าเบาๆ
“…จีฮุน นี่นายจะตัวติดกับซอยอนแบบนี้จริงๆ งั้นหรอ?”
“…ขอโทษนะ”
คิมจีฮุนพูดออกมาพร้อมก้มหน้าลงนิดหน่อยด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
การที่เขาก้มหน้าแบบนี้มันแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกผิดไม่ก็รู้สึกแย่
มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด
ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดหรือรู้สึกแย่กับการที่จะใช้เวลาอยู่กับคนรักของเขาด้วย
ฉันเดินไปบังคิมจีฮุนจากซาอึน
“ซาอึน ไปที่อื่นให้ฉันกับคิมจีฮุนใช้เวลาสองต่อสองได้ไหม?”
ฉันพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ซึ่งไม่เหมาะกับโทนเสียงของฉันเลยสักนิด
“อะไร? จีฮุนเป็นของเธอคนเดียวหรือไง?”
คิ้วของซาอึนกระตุกในขณะที่เธอยืนเท้าเอวมองฉัน
“…ใช่ จีฮุนเป็นของฉัน”
ฉันตอบออกไปทันทีที่เธอพูดจบ
ซาอึนมองฉันตาแข็งก่อนที่เธอจะถอยออกไป
“…ตามใจ!”
ซาอึนเดินออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ
พอฉันเห็นว่าซาอึนเดินออกไปไกลแล้ว ฉันก็นั่งลงข้างๆ คิมจีฮุนที่ตอนนี้เขากำลังนั่งพิงหลังกับต้นไม้
“จีฮุน”
“อะไรหรอ? ซอยอน?”
“เปล่าหรอก… แค่หลังกลับไปขอคุยด้วยได้ไหม?”
“…? เรื่องมันสำคัญขนาดที่พูดที่นี่ไม่ได้งั้นหรอ?”
“อื้อ”
“…เข้าใจแล้ว”
พวกเรานั่งนิ่งเงียบๆ แบบนั้นในขณะที่ฉันมองบรรยากาศรอบๆ
พวกคนภายในคฤหาสน์หลังจากที่รับรู้ว่ามีผู้บุกรุกก็พยายามตามหาพวกเราแต่ว่าด้วยมุมที่พวกเราซ่อนตัวอยู่นั้นหากไม่ได้เข้ามาใกล้มากจริงๆ
ไม่มีทางที่จะรู้ว่าพวกเราอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ
“…รถจะมารับพวกเราในอีกสามสิบนาที”
เสียงของอีจงซอกดังผ่านอุปกรณ์สื่อสาร
ฉันกับคิมจีฮุนที่ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวไปยังจุดที่รถจะมารับพวกเรา
“ซอยอน รอเดี๋ยว…”
“อะไรหรอ?”
ฉันหันไปหาคิมจีฮุนด้วยความสงสัยเมื่อจู่ๆ เขาก็เรียกฉัน
“เธอเห็นซาอึนไหม?”
ซาอึน… นับตั้งแต่ที่ซาอึนเดินออกไปหลังจากตอนที่เถียงกับฉัน
ฉันก็ไม่เห็นเธอเลย
“ซาอึน คงรู้เรื่องที่พวกเราจะกลับอยู่แล้ว คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
ฉันพูดปัดออกมา อีจงซอกพูดผ่านอุปกรณ์สื่อสาร
ถ้าหากซาอึนพกอุปกรณ์สื่อสารติดไว้กับตัว เธอคงได้ยินที่อีจงซอกพูดอยู่แล้ว
“…อืม แต่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ดังนั้นเพื่อความชัวร์ ฉันคิดว่าพวกเราควรไปตามหาซาอึน”
สายตาของคิมจีฮุนดูกังวล
“…ก็ได้”
ฉันตอบตกลงกลับไป
ฉันเองก็เริ่มกังวลเหมือนกันเพราะว่าซาอึนเป็นตัวละครหลักซึ่งมีบทบาทสำคัญมากๆ
ดังนั้นหากซาอึนเป็นอะไรไปจริงๆ มันคงไม่ดี
โดยเฉพาะถ้าหากนั่นไม่ใช่ ‘ฝีมือ’ ของฉัน
“ถ้างั้นจะไปหาซาอึนที่ไหนก่อนดี?”
ฉันถามคิมจีฮุนออกไปด้วยความสงสัย
ฉันไม่รู้ว่าซาอึนจะไปที่ไหนเพื่อพักผ่อน
“ก่อนอื่นเอาเป็นทางที่ซาอึนเดินไปหลังจากที่แยกกับเราเถอะ”
คิมจีฮุนพูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปทางที่ซาอึนเดินจากไป
ฉันพยักหน้ารับก่อนที่คิมจีฮุนจะเริ่มเดินนำฉัน
พวกเราเดินตามหาซาอึนโดยอาศัยร่องรอยเท้าบนพื้น
แต่ว่าเมื่อเดินตามรอยเท้าไปได้สักพักหนึ่ง รอยเท้าของซาอึนก็หายไป
“แปลก… รอยเท้าของซาอึนหายไปหลังจากตรงนี้”
ในขณะที่คิมจีฮุนเหม่อมองรอยเท้าสุดท้ายของซาอึน
ฉันก็เดินวนรอบๆ พยายามหารอยเท้าของซาอึนทว่ารอบๆ กลับไม่มีรอยเท้าของซาอึนเลย
“จีฮุน ฉันเดินรอบๆ แล้วแต่ก็ไม่เห็นรอยเท้าของซาอึนเลย”
“…งั้นหรอ?”
ฉันยืมมองคิมจีฮุนที่กำลังสีหน้าครุ่นคิด
“รอยเท้าและบริเวณรอบๆ ที่นี่ไม่ได้มีร่องรอยต่อสู้หรือร่องรอยขัดขืนอะไร”
“…แปลก จู่ๆ รอยเท้าก็หายไปโดยสิ้นเชิงแบบนี้เนี่ยนะ”
“ยืนคิดไปก็เท่านั้นแหละ จีฮุน”
“พวกเราเดินหาตามปลายทางของรอยเท้าเถอะ”
ฉันบอกคิมจีฮุนในขณะที่เขากำลังคิดถึงที่อยู่ของซาอึนในตอนนี้
มันเป็นเพราะว่ายิ่งยืนคิดมันก็ไม่ได้อะไร มีแต่จะเสียมากขึ้นก็เท่านั้น
สู้พวกเราเดินตามปลายทางของรอยเท้าสุดท้ายยังดีเสียกว่า
“ไม่มีทางเลือกอื่นด้วยสิ”
“ถ้างั้นพวกเราเดินตามเส้นทางที่ดูเหมือนว่ารอยเท้าจะไปก่อนแล้วกัน”
คิมจีฮุนส่ายหน้าไปมาก่อนที่เขาจะเดินนำฉันไปตามความคิดที่ฉันเสนอไป
ฉันรีบเดินตามหลังเขาไปทันที
หลังจากที่เดินมาสิบนาทีกว่า พวกเราก็ยังไม่เห็นเบาะแสของซาอึนเลย
“จีฮุน…ซาอึนคงไม่ได้ถูกลอบเล่นงานใช่ไหม?”
ฉันเริ่มกังวลจริงๆ แล้ว
หลังจากที่เริ่มตามหาซาอึนแต่ตอนนี้พวกเรากลับไม่เจอร่องรอยของซาอึนเลยสักนิด
มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันผิดปกติ
บางทีพวกกลุ่มอาชญากร ‘REST’ อาจจะรอจังหวะที่พวกเราแยกกันและลอบจัดการพวกเราทีละคนก็ได้
เหมือนอย่างตอนนี้…
“ไม่น่าจะมีทางเป็นไปได้เลยนะ ซาอึนเป็นประสาทสัมผัสไวที่สุ-“
“โดยเฉพาะลางสังหรณ์ของเธอ”
ฉันพูดขัดคิมจีฮุน
ใช่… ฉันรู้เกี่ยวกับซาอึนดีถึงจะไม่ได้รู้ไปเสียทั้งหมดแต่จุดเด่นของซาอึนนอกจากรูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์แล้ว
ก็มีการตอบสนองของประสาทสัมผัสและลางสังหรณ์ที่เป็นจุดเด่นที่สุดของซาอึนเลยก็ว่าได้
แต่ว่าขนาดซาอึนที่ประสาทสัมผัสและลางสังหรณ์ดีเป็นเลิศยังโดนลอบเล่นงานได้
“อีจงซอก นี่คิมจีฮุน”
“ตอนนี้ซาอึนหายไป นายติดต่อเธอได้หรือเปล่า?”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไร คิมจีฮุนก็เริ่มลงมือตอบสนองต่อสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว
คิมจีฮุนติดต่อหาอีจงซอกแทบจะทันที
ซึ่งใช้เวลาหลายวินาทีอีจงซอกถึงตอบกลับมา
“ฉันพยายามติดต่อเธอแล้วแต่ว่าเธอไม่ได้ตอบฉัน มีความเป็นไปได้ว่าซาอึนอาจถูกลอบโจมตี”
“ฉันพยายามหาร่องรอยในบริเวณที่ซาอึนหายตัวไปแล้วแต่กลับไม่พบร่องรอยอะไรเลย”
“……”
ฉันยืนเงียบๆ ข้างๆ คิมจีฮุนที่ตอนนี้กำลังคุยกับอีจงซอกไม่หยุด
สีหน้าของคิมจีฮุนตึงเครียดมาก
แซ่ก..! แซ่กก..!
เสียงของใบไม้ที่กระทบกันเหมือนคนกำลังเดินแหวกพุ่มไม้ทำให้ฉันหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว
“…จีฮุน ไม่ต้องแล้วล่ะ”
“…อะไรนะ? ซอยอน?”
คิมจีฮุนไม่ได้หันมามองฉันระหว่างที่เขากำลังคุยกับอีจงซอก
ฉันเลยกระตุกเสื้อของเขา
“ไม่ต้องหาซาอึนแล้วล่ะ”
“โอ๊ยย… ฉันแค่ไปแปปเดียวเรียกฉันไม่หยุดเลยนะ ใครถูกลอบโจมตี? ฉันเนี่ยนะ?”
คิมจีฮุนชะงักก่อนที่เขาจะหันมาทางต้นเสียง
“ไง? หาใครหรอ?”
“อา… อีจงซอก พวกฉันเจอซาอึนแล้วล่ะ”
คิมจีฮุนพูดกับอีจงซอกที่อยู่ปลายสายเครื่องสื่อสารด้วยเสียงเบาๆ
อีจงซอกไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากเสียงถอนหายใจ
“ไปไหนมาหรอ?”
“ฉันไปทำธุระมา”
ซาอึนตอบเสียงเรียบๆ ขณะที่เธอจัดเสื้อผ้าของตัวเอง
คิมจีฮุนเอียงหัวด้วยความสงสัย
“ธุระ? ในที่แบบนี้เนี่ยนะ?”
“…จีฮุน”
ฉันกระตุกแขนเสื้อของคิมจีฮุน
ธุระ… ที่ซาอึนหมายถึงคือหมายถึงอีกความหมายหนึ่งต่างหาก
“ทำไมไม่ตอบเครื่องสื่อสารล่ะ?”
“…จีฮุน!”
ฉันยิ่งกระตุกแขนเสื้อของคิมจีฮุนแรงๆ แต่ทว่าคิมจีฮุนก็ไม่หันมามองฉัน เขาทำเพียงแค่เอามือมาดันมือของฉันเบาๆ
ซาอึนขยี้ผมตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“ฉันไปฉี่มา!! จะให้ฉันตอบตอนฉันฉี่หรอ!? อยากฟังเสียงมันขนาดนั้นเลยหรือไง!?”
คิมจีฮุนนิ่งไปพร้อมกับฝ่ามือของฉันที่ทุบหลังของเขาดังป๊าบ!
คิมจีฮุนโอดโอยนิดหน่อยขณะที่ก้มหัวนิดหน่อยขอโทษซาอึน
ฉันถอนหายใจออกมาเหนื่อยหน่าย
นี่แหละอีกด้านของคิมจีฮุน พวกสถานการณ์บางอย่างเขามักตามไม่ทันแบบนี้
ทั้งทั้งที่ฉันก็อ่านนิยายนี้และรู้ลักษณะนิสัยของคิมจีฮุนก็เยอะแต่ว่าพอมาเจอด้วยตัวเองจริงๆ แล้ว
อืม… ฉันไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีเลย
“ช่างเถอะ… รีบไปจุดนัดพบเถอะ”
ซาอึนถอนหายใจออกมาขณะที่เธอโบกมือ
พวกเราก็เดินไปจุดนัดพบทันที
เมื่อมาถึงอีจงซอกก็รออยู่จุดนัดพบแล้ว
อีจงซอกเดินมาหาพวกเราด้วยท่าทางนิ่งๆ เหมือนปกติ
ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ว่าอีจงซอกมองมาที่ฉันอีกแล้ว
คิมจีฮุนเองก็สังเกตุสายตาของอีจงซอก
เขารีบเอาตัวมาบังฉันไว้
อีจงซอกถึงถอนสายตาออกจากฉัน
“ไม่นานรถก็จะมาแล้ว”
“เข้าใจแล้ว”
คิมจีฮุนพยักหน้าก่อนที่จะกุมมือของฉันไว้แน่น
ฉันแอบรู้สึกดีนิดหน่อยที่เขากุมมือของฉันแน่นหลังจากที่เขาสังเกตุเห็นสายตาของอีจงซอก
หลังจากที่กลับไปแล้ว ฉันกับคิมจีฮุนต้องคุยหลายเรื่องเลย
รวมถึงเรื่อง… อีจงซอกในตอนที่ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
ฉันต้องพูดเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าอีจงซอกคิดอะไรในหัว
ถ้าเกิดเขาคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมา ฉันไม่มีทางต่อต้านอีจงซอกได้แน่ๆ
ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดเรื่องที่ฉันต้องคุยกับคิมจีฮุน
รถคันเดิมที่มาส่งพวกเราก็มาถึงแล้ว
ถึงเวลากลับแล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
