โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 21 ประตูห้องน้ำที่เปิดออก

บทที่ 21 ประตูห้องน้ำที่เปิดออก

 

[ตัวเอก]

 

เป็นวันที่ปกติธรรมดาอีกวันหนึ่ง มันควรจะเป็นเป็นเช่นนั้น แต่ไม่ใช่เลย ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิด วันนี้ นอกจากจะมีเรื่องฆาตกรฆ่าคนแล้ว ยังมีเรื่องการหายตัวของทิศอีก เมื่อวาน ตอนที่คนในร้านลดลง มันน่ากลัวมาก ความรู้สึกอึดอัด บรรยากาศที่แตกต่างจากยามปกติอย่างสิ้นเชิง เวลานั้นสัญชาตญาณได้ร้องเตือนถึงอันตราย ซึ่งไม่อาจรับมือได้

 

ฉันตัดสินใจไม่ตามหาทิศต่อ เสี่ยงมากเกินไป ชีวิตคนเรามีแค่ชีวิตเดียว และฉันก็เป็นคนที่ไม่ได้มีพลัง ความสามารถวิเศษอะไร นอกจากการข้ามโลก ไม่มีสิ่งอื่นใดเลย ร่างวารินไม่ได้แข็งแกร่ง ทรงพลัง ร่างเธอก็เหมือนร่างกายผู้หญิงทั่วไป จะมีเพียงเรี่ยวแรงที่ไม่เหมือน

 

พูดถึงความสามารถในการเดินทางไปยังอีกโลกที่ไร้ซึ่งผู้คน นับจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ตัวฉันก็เหมือนจะสูญเสียความสามารถทั้งหมดที่มีไป กลายเป็นคนธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่สิ ยังมีความรู้จากหนังสือความลับแห่งมหาสมุทรอยู่ ยังดีกว่าคนอื่นที่ไม่มี

 

“วันนี้ปิดร้านเร็วนะ ซี เธอรีบๆ กลับล่ะ ช่วงนี้ เห็นว่ามีฆาตกรอยู่แถวนี้ กลับดึก มันอันตรายมาก”

 

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง วันนี้พ่อของทิศไม่อยู่ เขาคงจะเป็นห่วงลูกชายมาก โดยปกติ พ่อทิศจะเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานสุดๆ ทำงานทุกวัน ไม่เคยหยุด แม้ตัวเองจะมีพนักงานแล้วก็ตาม เป็นคนขยัน บ้างานพอสมควร

 

“ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ ผมจะรีบกลับ”

 

รีบกลับนี่คือสิ่งที่คิดจริงๆ ชีวิตฉันยิ่งน่าตื่นเต้นอยู๋ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้ากลับบ้านดึกแล้วเจอฆาตกร แน่นอน สิ่งที่เกิดหลังจากนั้น ใครก็คาดเดาได้ ตัวฉันจะตายอย่างแน่นอน บางครั้งก็อยากมีพลังแข็งแกร่งบ้างจัง ไปฝึกเรียนศิลปะการป้องกันตัวดีไหม? เผื่อชีวิตจะได้อยู่ง่ายขึ้น เล็กน้อยยังดี

 

ตอนนี้เพิ่งห้าโมงเย็น ไม่มืดมาก มีแสงสว่างอยู่ ระหว่างทางกลับบ้านก็มีคนสองสามคนเดินอยู่ด้วย ค่อนข้างปลอดภัยเลยทีเดียว ไม่น่ามีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น เป็นอย่างที่คิด กลับถึงบ้านแบบชีวิตปลอดภัยดี

 

“กลับมาแล้วครับพ่อ”

 

เหมือนทุกวัน ฉันทำสิ่งเดิมๆ มันก็ควรจะเป็นเช่นก่อนหน้า แต่ไม่เลย คล้ายกำลังมีใครเล่นตลกกับชีวิตของฉันอยู่ กลางคืน ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตัวฉันตื่นจากการนอนหลับ มองไปที่นาฬิกา ตีสอง ช่างเป็นเวลาที่เหมาะแก่การตื่นจริงๆ เลย ประชดนะ ทำไมตื่นมาเวลานี้ได้กัน?

 

รู้สึกง่วงนอนอยู่หน่อยๆ หืมม? บางสิ่งแปลกไป รู้สึกแบบนั้น ความง่วงก็หายทันที ฉันมองรอบข้าง วินาทีเดียวกัน ไฟห้องพลันดับลง ก่อนจะติดใหม่ ไฟตกงั้นเหรอ? คงงั้นแหละ ถ้าเรื่องเหนือธรรมชาติจริง ไฟควรจะดับไปเลย ไม่ติดแม้แต่น้อย

 

ช่วงเวลาใช้ความคิด เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่เบา แต่ถ้าตั้งใจฟัง จะสามารถได้ยินชัดเจน เหมือนคนเดิน ใครกัน? จิตใจเริ่มสั่นไหว คงไม่ใช่ฆาตกรหรอกใช่ไหม? ไม่สิ เป็นพ่อรึเปล่า? บางทีอาจจะใช่ ตัวฉันจะโชคร้ายถึงขนาดฆาตกรเข้ามาในบ้านเลย?

 

ไม่ออกไปดูดีกว่า ถ้าเป็นอย่างในกรณีที่แย่ที่สุด เจอเรื่องไม่คาดฝัน สุดท้ายก็จบชีวิตลงเนื่องจากความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง

 

เฮ้ออ~ บ้าอะไรกันเนี่ย? ฉันกลัวนะ นอนต่อก็ไม่ได้ สมมุติว่าเป็นฆาตกรจริง ตัวฉันต้องไม่ประมาท การขาดความระมัดระวังนิดเดียวสามารถนำพาชีวิตไปสู่ความตายได้

 

ประตูห้องนํ้าเปิดออกช้าๆ สายตาฉันจ้องมองไปเห็นพอดี ไฟที่แห่งนั้นติดๆ ดับๆ นับสิบครา นี่มัน… เชิญชวนให้ฉันเข้าไปรึไง? ต้องเลือกสักตัวเลือกสินะ ระหว่างเดินไปดู กับอยู่ที่เตียง ไม่เดินไปดู ควรทำไงดี?

 

อยากให้ไปใช่ไหม? ก็ได้ ฉันจะไป ครุ่นคิดสองสามนาที ท้ายสุด ฉันตัดสินใจเดินไปดู คงไม่อันตรายเกินไปหรอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ห้องน้ำเคยเกิดเรื่องแปลกๆ ทว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่ฉันได้รับอันตราย คงเป็นเพราะออกมาก่อน หรือไม่ได้ทำสิ่งใดผิดพลาดด้วย

 

“ขาฉันขยับไปเอง!”

 

แม้ตัดสินใจไปเรียบร้อย แต่ก็ยังมีความลังเลอยู่ ร่างกายตรงกันข้ามกับความคิด ลุกขึ้นจากเตียง เริ่มก้าวเดินไปทางห้องนํ้า นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน มันเหมือนมีอำนาจบางอย่างทำให้ขาขยับก้าวหา ขอเปลี่ยนคำพูดก่อนหน้า สิ่งเหนือธรรมชาติในห้องนํ้าอันตรายมาก การควบคุมร่างกายในตอนนี้เป็นเรื่องยากแทบเป็นไปไม่ได้

 

ใช้เวลาไม่นาน ฉันก็หยุดเดินเบื้องหน้าห้องนํ้า แขนขยับไปเองดั่งขา ประตูเปิดออกกว้าง สิ่งที่อยู่ภายในห้อง ทำเอาตกตะลึงชั่วครู่ กระจกแตก มีเลือดโลหิตแดงฉานไหลออกจากบริเวณที่แตก เส้นเลือดปรากฏ ตอนที่ก้าวเท้าไปยังอีกฝั่งของประตู พลันรู้สึกถึงพื้น และอื่นมีหัวใจ ซึ่งกำลังเต้นอยู่เป็นจังหวะ ไม่ช้า ไม่เร็วเกิน จังหวะคงที่

 

จู่ๆ ขนก็ลุก คล้ายบางอย่างผ่านร่างไป เห็นเป็นสีดำๆ ฉันกลับมาควบคุมร่างกายได้อีกครั้งหนึ่ง เร่งรีบหันมองด้านหลังอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไร ทว่าคงไม่ใช่อย่างที่เห็นแน่ๆ เมื่อครู่มีตัวอะไรหนีออกจากห้องนํ้ารึเปล่านะ? หวังว่าคงไม่ หากมีตัวตนลึกลับออกไปจริง นี่จะเป็นสิ่งที่น่าปวดหัวมากไม่รู้ว่าชีวิตจะเกิดการเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่

 

“เสียงดนตรี?”

 

อีกแล้ว ฉันได้ยินเสียงดนตรี เป็นเสียงที่ได้ยินไม่รู้กี่รอบแล้ว ฟังไม่รู้เรื่อง เบามาก แต่ก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นเสียงดนตรี สิ่งที่ขาดไม่ได้เมื่อเสียงนี้ปรากฏ ร่างกายฉันเหมือนโดนอะไรกดทับ รู้สึกหนัก โชคดี ไม่ถึงขั้นแบบในความฝัน

 

เจอแบบนี้ ฉันควรควบคุมความคิด สงบสติตัวเอง แล้วมันจะผ่านไปได้เอง ทุกครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนที่เสียงดนตรี กับแรงกดทับปริศนาทำร้ายตัวฉัน พวกมันเกิดขึ้น และหายภายในระยะเวลาสั้นๆ

 

เวลาค่อยๆ ไหลผ่าน ท้ายที่สุด เรื่องประหลาดทั้งหมดก็จบลง ด้วยหนึ่งการกะพริบตา ทุกสิ่งในห้องนํ้าพลันกลับเป็นปกติ เหมือนไม่เคยเกิดการแปรเปลี่ยนมาก่อน ฉันถอนหายใจ ออกจากห้องนํ้า ทิ้งลงตัวบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง คืนนี้จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เกิดเหตุการณ์ประหลาดเหมือนเคย ไม่ได้อันตราย เป็นวันที่ปกติดี

 

/

/

/

/

 

“ยังอยู่ในร่างนี้ กุญแจของการข้ามโลกคืออะไรกันนะ?”

 

ตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย เมื่อคืนเจอเรื่องนั้นเข้าไป ชินแล้วก็จริง ถึงอย่างงั้น การเผชิญหน้ากับเรื่องแปลกๆ ทุกครั้งตัวฉันมักสูญเสียเรี่ยวแรงไปมหาศาล

 

ความเร็วแต่งตัวช้าสุดๆ เสียเวลาสักพัก ฉันก็ใส่เสร็จ ลงไปด้านล่าง เห็นพ่อปลอดภัยดี เหตุการณ์เมื่อคืนไม่ส่งผลใดต่อเขาสักนิด มีคำถามหนึ่งที่ต้องการได้คำตอบ เรื่องประหลาด มันเกิดเฉพาะกับฉันใช่ไหมนะ? หรือนี่คือคำสาปที่ชายชรานั่นบอก?

 

“ซี ลงมาพอดีเลย พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก เรื่องสำคัญ”

 

“อะไรครับ?”

 

เรื่องสำคัญอย่างงั้นเหรอ? จะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานรึเปล่า? พ่อรู้เรื่องประหลาดที่เกิดกับฉัน? ขณะถามกลับ ความคิดมากมาย หลากหลายพลันเกิดขึ้นในหัว