โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 19 หายตัวไป
บทที่ 19 หายตัวไป
[ตัวเอก]
ชีวิตในแต่ละวันดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีเรื่องเหนือธรมชาติ หรือเรื่องแปลกๆใดเกิดขึ้น เป็นชีวิตที่เรียบง่าย สงบสุข อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันสงบมากจนประหลาด บางครั้งก็เผลอคิดไปว่าเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดก่อนหน้านี้ ไม่เคยเกิดมาก่อน หากไม่มีสร้อยแพลตตินั่นที่สวมอยู่ ฉันคงเชื่ออย่างงั้น เพราะสร้อยนี้เลย ตัวฉันถึงไม่คิดว่าเรื่องในอดีตเป็นสิ่งจอมปลอม เหตุการณ์ทั้งหลาย พวกมันทั้งหมดเป็นความจริง ส่วนเพราะอะไร ณ ตอนนี้ไม่มีเรื่องเกิดขึ้นกับฉัน ความสงสัยนี่ ฉันเองก็รู้สึกอยู่เช่นกัน
“วันนี้กลับได้แล้วนะ ร้านกำลังจะปิดเร็วๆนี้แหละ เธอกลับดึกตลอดเลยไม่ใช่เหรอ? มันอันตรายนะ ระวังตัวด้วยล่ะ มีรถยังปลอดภัยหน่อย นี่ไม่มีอะไรเลย”
“ได้ครับๆ ผมกำลังจะกลับอยู่”
ตอบไปเช่นนั้นพลางเก็บของ กีตาร์ราคาหลักแสน ด้วยชีวิตในปัจจุบันของฉัน มันแทบไม่มีทางซื้อได้เลย ต้องขอบคุณทิศ ถ้าไม่ได้เขา ฉันในตอนนี้ก็คงไม่มีกีตาร์เล่น พูดถึงชายคนนี้ เขาหายไปไหนหลายวันแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? ไม่หรอกมั้ง ไว้ถามพ่อของเขาพรุ่งนี้ดีกว่า ตอนนี้ฉันควรรีบกลับบ้าน มันดึกแล้ว พ่อคงเป็นห่วงแย่
ด้วยความคิดแบบนั้น ยามเมื่อเก็บของเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เร่งรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว กลางคืนวันนี้ค่อนข้างมืดมิด ไม่ค่อยมีแสงของเหล่าดวงดาวเลย แสงจันทร์ก็ไม่ได้สว่างเท่าวันอื่น สายลมหนาวเย็นพัดผ่านฉัน ทำให้รู้สึกหนาวนิดหน่อย นี่ใกล้เข้าฤดูหนาวแล้วหรือยังนะ?
ขณะเดินเล่นก็คิดหลายสิ่งหลายอย่างไปเรื่อยเปื่อย ช่างเป็นชีวิตที่สงบสุขจริงๆ ไม่คาดคิดสักนิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ ก้าวเดินมาไกลพอสมควรเลย แต่ยังหรอก ชีวิตของฉัน มันจะไม่หยุดลงเพียงเท่านี้ นี่แค่เพิ่งเริ่มต้น ต้องก้าวเดินต่อไป เพื่อทำสิ่งที่ต้องการ
ชีวิตอย่างในปัจจุบัน มันก็ดีอยู่หรอกนะ ทว่าคล้ายขาดบางอย่างไป เป็นบางสิ่งที่สำคัญกับชีวิตมาก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิ่งนั้น ความตื่นเต้นงั้นเหรอ? ความกลัว? ไม่น่าใช่ พอมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นทีไร ฉันมักจะปวดหัวทุกครั้ง จะบอกว่าตัวฉันคนนี้ชอบปวดหัวรึไง? บางทีอาจจะใช่ แต่ฉันไม่คิดงั้น
จริงสิ สร้อยที่ได้จากชายชรา มันให้ความรู้สึกที่ไม่ดีเลย ถึงอย่างนั้น กลับไม่ได้มีเรื่องเลวร้ายเกิด มันยังไงกันแน่นะ? คำพูดเขาหมายความว่ายังไง? หรือทุกสิ่งในอดีต ชายแก่นั่นหลอกฉัน ความเป็นไปได้ค่อนข้างตํ่า ไม่มีเหตุผลอะไรให้หลอกคนธรรมดาทั่วไป แถมเขายังมีพลังวิเศษ อำนาจลึกลับบางอย่างอีกด้วย คำพูดที่ออกจากปาก คงต้องเก็บมาคิดใส่ใจ
คิดไปคิดมาก็กลับถึงบ้าน ตามเดิม เหมือนทุกวัน ฉันอาบนํ้าก่อน ประตูห้องนํ้าเปิด จำได้ว่าก่อนไป ปิดไปแล้ว ทำไมมันถึงเปิดไว้กัน? คงจำผิดแหละ การอาบนํ้าครั้งนี้ ไม่มีสิ่งใดแปลกแม้แต่น้อย น่าจะจำผิดจริงๆ เมื่อคงเปิดไว้ แล้วลืม จำไม่ได้แฮะ
นอนและตื่นขึ้นเช้าวันถัดมาอย่างรวดเร็ว โลกที่ไร้ผู้คน หลังจากจบเหตุการณ์นั้นก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลยสักครา ในตอนนี้ ช่องไม่มีอะไรจะลงแล้ว ทั้งรูปภาพ วิดีโอ ที่ถ่ายไป พวกมันโดนเอาลงช่องหมด ไม่เหลือเรียบร้อย คิดอยู่ว่าจะลงของตัวเองในร่างนี้ดีไหม เท่าที่คิด อาจจะลง ต่อให้ไม่มีความน่ารักของอีกร่างหนึ่ง แต่ร่างนี้ก็มีจุดเด่นอยู่เหมือนกัน หนึ่งเลย ความสามารถ สอง ฉันค่อนข้างหล่อ ไม่ได้อวยตัวเองนะ ทว่ามันคือความจริง
เนื่องจากชีวิตตกตํ่าอย่างรวดเร็ว ฉันเลยดูไม่ได้หน้าตาดีเท่าเดิม เสน่ห์ที่เคยมีในอดีต นิสัยของลูกคนรวย รวมถึงสิ่งอื่นๆ ทุกอย่าง มันหายไปเกือบทั้งหมด แปรเปลี่ยนกลายเป็นคนใหม่ แทบไม่สามารถจำได้ ขยัน พยายาม ทำงานหนักกว่าอดีตหลายเท่า ร่างกาย บ้างครั้งพักผ่อนไม่เพียงพอ สารอาหารบางอย่างได้รับไม่ครบ ร่างกายก็ยํ่าแย่ลงเป็นธรรมดา
ตอนนี้ชีวิตของฉันดีขึ้นมาก เริ่มดูแลตัวได้แล้ว ไม่ได้ทำงานหนักจนเกินไป เข้าใจถึงความสำคัญของสุขภาพตัวเอง ในอนาคต ด้วยการดูแลสุขภาพอย่างดี ร่างกายฉันคงดีกว่าเดิมหลายเท่า มีสุขภาพที่ดีก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งเหมือนกัน เงิน ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้มนุษย์มีความสุข ความเป็นจริง หากมนุษย์ไม่ให้ค่าเงิน มันก็จะไม่มีค่า เมื่อไม่มีค่า ยากนักที่จะมีความสุขยามที่ได้ครอบครอง สำหรับฉัน ความสุขอยู่ที่การให้ค่าล้วนๆ ถ้าคุณให้ค่ากับมัน คุณก็จะมีความสุขที่มีมัน
“สวัสดีครับทุกคน”
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านข้าวมันไก่ ที่ทำงานใหม่ของฉัน เป็นร้านที่สุดยอด ผู้ที่สร้างมันตั้งแต่แรก ตอนไม่มีอะไร ทุกสิ่งเป็นศูนย์ เขาถือว่าเก่งสุดๆ น่าชื่นชม น่ายกย่อง
“มาพอดีเลย ช่วงนี้เธอเห็นทิศบ้างรึเปล่า? รู้มั้ยว่าเขาทำอะไรอยู่?”
แปลกนะ กระทั่งพ่อของทิศเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน เรื่องนี้ไม่ปกติ ต้องมีบางอย่างแน่ เกิดเรื่องไม่ดีกับอีกฝ่ายไหมนะ? รู้สึกไม่ดีเลย ถึงจะจำไม่ได้ก็เถอะว่าเมื่อก่อนไปรู้จักกับเชาตอนไหน ทว่าในปัจจุบัน เขาเป็นคนที่ช่วยฉันหลายอย่างมาก ปล่อยให้ไม่ทราบสถานะแบบนี้ต่อไป ฉันทนไม่ได้
“ขอถามได้มั้ยครับว่าเห็นทิศครั้งสุดท้ายตอนไหน?”
ก่อนอื่นต้องรู้ข้อมูลก่อน ถ้าไม่มีข้อมูล การตามหาก็เป็นเรื่องยากลำบาก แม้จะรู้ ก็ยากอยู่ดี ฉันไม่ใช่มืออาชีพเรื่องอย่างงี้ด้วย แต่ปล่อยผ่านไป มันก็ยังไงอยู่
“วันก่อน เขายังอยู่ สิ่งที่แปลกคือเขากลับบ้านดึกมาก โดยปกติ ทิศจะไม่ค่อยกลับบ้านดึกสักเท่าไหร่ มีแค่ช่วงนี้เท่านั้น”
“โทรแจ้งตำรวจไปหรือยังครับ? แล้วพอรู้มั้ยครับว่าก่อนจะกลับบ้านดึก เขาไปที่ไหนมา?”
ก็ไม่คิดว่าจะไปตามหาถึงที่นั่นหรอก หากสถานที่อันตราย ฉันยังรักชีวิตตัวเอง ยังกลัวที่จะตายอยู่ เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อคนอื่นที่รู้จักกันได้ไม่นาน ฉันที่ใจดีกว่านี้สิบเท่าก็ไม่มีทางทำเด็ดขาด
“ร้านอาหารแห่งหนึ่งน่ะ ได้ยินว่าเขาไปเล่นดนตรีที่นั่น เธอจะไปตามหาเขาเหรอ? ไม่ต้องหรอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเถอะ มันอันตราย ฉันไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บเพราะตามหาลูกชายของฉันหรอกนะ”
“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้จะไปตามหา มันอันตรายเกินไป แถมยังมีคนที่เก่งกว่าผมอีกหลายคนตามหาทิศ คงเจอนเร็วๆนี้ครับ เขาต้องไม่เป็นอะไร ผมเชื่ออย่างงั้น”
พูดไปแบบนั้น จากนั้นฉันก็ไปทำงานตามที่ควรทำ ตลอดทั้งวันรู้สึกไม่ค่อยสมาธิเท่าไหร่ กีตาร์ก็ไม่ได้เล่น ไม่มีอารมณ์ ในเวลาจะไปมีอารมณ์ได้ไงกัน?
สิ้นสุดการทำงาน ฉันถามเพื่อนร่วมงานถึงร้านอาหารที่ทิศไป เป็นร้านอาหารที่เปิดถึงเที่ยงคืนตีหนึ่ง ปิดดึกพอสมควร ปัจจุบันยังไม่ถึงเวลาปิดทำการ ดังนั้นฉันจึงแวะมาดูสักเล็กน้อย เห็นว่าร้านนี้ดังมาก มีชื่อเสียงแถวนี้ หลายคนรู้จักดี บางทีอาจเพราะฉันทำงานโดยไม่สนโลก เลยไม่รู้จักร้านแห่งนี้แม้แต่นิด ไม่รู้ว่าเปิดตั้งแต่ตอนไหน