บทที่ 14 งานตัดเย็บ

“ไอเซ็นคะ เราจะไปไหนต่อ?” ด้วยรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้า บรีเดินตามหลังไอเซ็นไปติด ๆ เนื่องจากเขาใช้สะพานกลางเมืองที่ไว้ใช้ข้ามถนนก้นหอยเพื่อไปยังอีกฝั่งหนึ่ง เขาไปยังที่ที่เด็นเมียร์ได้บอกไว้ว่าจะพบกับช่างตัดเสื้อ

“ฉันจะไปเรียนงานตัดเย็บ อยากช่วยฉันอีกรอบไหม?” ไอเซ็นถามและก้มมองเด็กสาวผมสีชมพูที่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข อายุของเธอมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก อาจจะอายุราวสิบแปดหรือสิบเก้าปี แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะปฏิบัติต่อเธอเช่นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ก็เพราะเธอทำตัวเหมือนเด็กอยู่ตลอดเวลา เธอประหม่า กระวนกระวาย และทำตัวเหมือนหลานสาวอายุแปดขวบของเขาเลย

“โอ้! เยี่ยมไปเลยค่ะ! ฉันชอบช่วยคุณ!” เธอตอบกลับอย่างมีความสุข

หลังจากใช้เวลาในการตามหาช่างตัดเสื้อร่วมยี่สิบนาที พวกเขาก็เจอร้านที่ชื่อว่า เสื้อผ้าสวย ๆ มันช่างเป็นชื่อที่ตรงไปตรงมาและธรรมดาในเวลาเดียวกัน

ไอเซ็นก้าวผ่านประตูและได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากหน้าร้าน ตรงข้ามกับทางเข้าคือจุดต้อนรับ เมื่อเข้ามาแล้วจะพบกับหุ่นผู้ชายในหลาย ๆ รูปร่างทางด้านซ้ายมือ ตัวหนึ่งแทนมนุษย์หรือเอลฟ์ อีกตัวแทนคนแคระ และตัวสุดท้ายแทนครึ่งมนุษย์ครึ่งอสูร ข้อแตกต่างจริง ๆ ของหุ่นประเภทนี้คือ มีหางสั้น ๆ ติดอยู่ที่ด้านหลังและหูกลมด้านบน ส่วนอีกฝั่งหนึ่งของร้านคือหุ่นผู้หญิงที่มีรูปร่างเดียวกัน

ตรงกลางห้องมีโต๊ะอยู่สองสามตัวซึ่งบนนั้นมีเครื่องตกแต่งวางแสดงอยู่ เช่น กระเป๋าใบเล็กหรือกระเป๋าสตางค์ที่ทำมาจากผ้า และหมวกต่าง ๆ อีกสองสามใบ

มีคนแคระหญิงคนหนึ่ง เธอมีโครงสร้างเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ไอเซ็นเคยเห็น ซึ่งเธอในตัวมีคุณสมบัติที่เหมือนผู้หญิงเพียงไม่กี่อย่าง เช่น ใบหน้าผอมเรียวและแขนเล็ก ๆ เธอนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์กำลังออกแบบบางอย่างในสมุดบันทึก

“เอ่อ สวัสดี! มีอะไรให้ช่วยคะ?” เธอถามเมื่อเห็นบรีกับไอเซ็นเดินเข้ามา แต่เธอแทบจะไม่เงยหน้าออกจากสมุดเลย ไอเซ็นเดินตรงเข้าไปหน้าเคาน์เตอร์และก้มตัวเล็กน้อย

“สวัสดีแม่สาว ฉันชื่อไอเซ็น ฉันอยากเรียนงานตัดเย็บจากเธอ” เขาอธิบายแบบง่าย ๆ ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า

คนแคระหญิงเงยหน้าขึ้นและมองไอเซ็นขึ้น ๆ ลง ๆ “ไอเซ็นเหรอ? ใช่คนเดียวกับที่เบลริมและเด็นเมียร์พูดถึงหรือเปล่า?”

ไอเซ็นเกาเคราและหลับตา จากนั้นก็พยักหน้าและยิ้ม “ใช่ ฉันเอง ตราบใดที่ยังไม่มีไอเซ็นคนที่สองในเมืองนี้น่ะนะ ฮ่า ๆ”

“ฮืม เอาล่ะ ๆ ทั้งสองคนนั้นแนะนำคุณอย่างหนักเลยนะ มาเถอะ เราจะเริ่มจากอะไรง่าย ๆ กันก่อน ฉัน ฟลอเมียร่าห์ ไบรท์ฮู้ด ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฟลอเมียร่าห์ยื่นมือออกมาและไอเซ็นก็เขย่ามือเธอด้วยรอยยิ้ม ในตอนนั้นเอง เธอก็เห็นบรีที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“โอ้ นั่นบรีเหรอ? เป็นยังไงบ้าง?” เธอถามด้วยรอยยิ้มอันสดใส

“ฉันสบายดีมาก ๆ ค่ะ! ฉันตามไอเซ็นมาค่ะ มันสนุกสุด ๆ ไปเลย!”

“อย่างงั้นเหรอ? ฮ่า ๆ ป่ะ เราไปกันเถอะ!”

เธอทำมือเรียกทั้งสองให้เข้าไปยังห้องทำงานที่อยู่ด้านหลัง เป็นที่ซึ่งมีผู้หญิงมากถึงสิบสองคน ส่วนใหญ่เป็นคนแคระ แต่ก็ยังมีมนุษย์และเอลฟ์บ้างปะปนกัน พวกเขากำลังมุ่นอยู่กับการเย็บปักถักร้อย

ฟลอเมียร่าห์พาไอเซ็นและบรีไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ตัวหนึ่งและนำผ้าสีชมพูหนึ่งผืนมากาง

“เอาล่ะค่ะ ฉันจะให้ทำกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาใบหนึ่ง ไม่ยากนัก และน่าจะง่ายพอที่จะทำให้คุณได้รับทักษะงานตัดเย็บ”

[ภารกิจใหม่ – บทเรียนช่างตัดเสื้อ]
[คำอธิบาย]
หลังจากร้องขอให้ ฟลอเมียร่าห์ ไบรท์ฮู้ด สอนคุณด้านงานตัดเย็บ เธอจึงขอให้คุณสร้างกระเป๋าสตางค์สีชมพูเล็ก ๆ ขึ้นมาใบหนึ่ง
[รางวัล]
ค่าประสบการณ์ และ ทักษะงานตัดเย็บ
[ความล้มเหลว]
ความมีชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์จะลดลง
[จำกัดเวลา – ไม่จำกัดเวลา]

จากนั้นฟลอเมียร่าห์ก็วางด้ายบาง ๆ เข็ม และกรรไกรสำหรับตัดผ้าลงตรงหน้าเขา “หยิบใช้ได้เลยนะถ้าต้องการ”

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไอเซ็นมีเครื่องมือที่จำเป็นพวกนั้นแล้ว เว้นแต่ด้าย เขาส่ายหน้าแล้วหยิบกล่องเก็บของออกมาสองกล่องรวมถึงที่เก็บใบมีดด้วย “ฉันมีของตัวเองแล้วแหละ” เขาหัวเราะเบา ๆ รับรอยยิ้มของฟลอเมียร่าห์

“เตรียมตัวมาดินี่ หา? อย่างไรเสีย นี่คือวิธีที่คุณต้องตัด ตัดให้เป็นรูปร่างแบบนี้สองชุด แล้วเย็บสองชิ้นนี้เข้าด้วยกันไปตามขอบ แต่เว้นส่วนบนสุดเปิดไว้ จากนั้นก็พลิกด้านในออกมาและใช้ด้ายหนาที่ด้านบนเพื่อที่จะทำให้ปิดได้ ถ้าต้องการให้ช่วยอะไร ก็เรียกฉันได้เลย ฉันอยู่ที่หน้าร้าน” ฟลอเมียร่าห์อธิบายและไอเซ็นก็พยักหน้ารับ

บรีและไอเซ็นนั่งลงข้าง ๆ กันที่โต๊ะ ไอเซ็นประกอบมีดเอนกประสงค์ของเขา เขาเปิดกล่องแรกและหยิบใบมีดออกมาหนึ่งเล่ม จากนั้นก็เสียบเข้ากับด้ามจับอย่างง่ายดาย และต้องมั่นใจว่ามันจะไม่เลื่อนหลุด

เขาวางกระดาษทับบนผ้าและค่อย ๆ ตัดตามแบบไปอย่างช้า ๆ เพื่อป้องกันการความผิดพลาด หลังจากตัดผ้าเป็นรูปทรงหยดน้ำได้สองชิ้นแล้ว เขาก็วางมีดลง และเปิดกล่องเข็ม หยิบออกมาเล่มหนึ่ง

จากนั้นไอเซ็นก็ค่อย ๆ นำปลายด้ายร้อยเข้ากับรูเข็มอย่างระมัดระวัง เมื่อเสร็จก็มัดเงื่อน

หลังจากการไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจใช้การเนาเพื่อเย็บผ้าสองชิ้นนี้เข้าด้วย และจากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าที่ผ่านมายังไม่เคยเปิดใช้ทักษะหนึ่งเลย หนึ่งในทักษะติดตัวของเขา หัตถ์คนแคระ เขาเปิดใช้งานทักษะเพียงแค่นึกถึง และเขาก็รู้สึกว่านิ้วนั้นคล่องแคล่วมากขึ้นอย่างทันตา ตอนนี้เขาพร้อมเป็นอย่างมากและกลับมาจดจ่อกับชิ้นผ้าต่อ

เนื่องจากต้องเปิดเว้นส่วนบนไว้ ไอเซ็นจึงเริ่มเย็บที่ด้านหนึ่งก่อน และสวนเข็มผ่านด้านหลังของผ้าทั้งสองชิ้น จากนั้นก็ขยับขึ้นไปประมาณหนึ่งเซนติเมตร และทิ่มลงไปผ่านเนื้อผ้า ขยับไปอีกเซนติเมตรและทำเช่นเดิมวนซ้ำไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีกรอบด้ายล้อมรอบทั่วผ้า ซึ่งห่างจากขอบประมาณหนึ่งเซนติเมตร

เขาสวนเข็มจนทั่วอีกครั้งเพื่อไม่ให้เหลือช่องว่างระหว่างรอยเย็บ มันเป็นการทำให้รอยเย็บนั้นแข็งแรงขึ้นและไม่ได้ทำให้เสียเวลามากนัก และยังทำให้มันดูเหมือนเป็นรอยเย็บเส้นเดียวกันด้วย

จากนั้นเขาก็ตัดปลายสองฝั่งของด้ายทิ้งและมัดเข้าด้วยกันจนแน่นเพื่อไม่ให้ด้ายหลุดรุ่ย

ในขั้นตอนที่สองจนถึงขั้นตอนสุดท้าย เขากลับด้านเอาข้างในออกมาจะทำให้ไม่เห็นรอยเย็บเมื่อมองจากด้านนอก และจากนั้นก็หยิบด้ายหนาร้อยรอบ ๆ ส่วนที่เปิดคล้ายกับการเนา ทุกรอยห่างกันห้าเซนติเมตรและไม่มีการเย็บซ้ำเพื่อกำจัดช่องว่างระหว่างด้ายเหมือนขั้นตอนก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ตัดปลายด้ายแล้วมัดเงื่อน

[คุณสร้างกระเป๋าสตางค์สีชมพูทั่วไปสำเร็จ]
[กระเป๋าสตางค์สีชมพูทั่วไป]
[คุณภาพ – สมบูรณ์แบบ] [อันดับ – 0]
[คำอธิบาย]
กระเป๋าทั่วไปที่ทำจากผ้านิ่มสีชมพู ประณีตและแข็งแรง

“โอ๊ย น่ารักจัง!” บรีเปล่งเสียงขณะมองกระเป๋าที่เสร็จแล้ว และไอเซ็นก็หัวเราะเบา ๆ “น่ารักใช่ไหมล่ะ หา?”

ทั้งคู่ยืนขึ้นและเดินไปหน้าร้านเพื่อเอาให้ฟลอเมียร่าห์ดูสิ่งของที่เขาเพิ่งทำเสร็จและบรรลุภารกิจด้วย

“โอ้? ต้องการให้ช่วยอะไรหรือเปล่า?” เธอถามเมื่อเห็นไอเซ็นและบรีเดินผ่านมาทางประตูห้องทำงาน

ไอเซ็นส่ายหน้าและยิ้ม “จริง ๆ คือ ฉันทำกระเป๋าเสร็จแล้วน่ะ อ่ะ นี่”

ฟลอเมียร่าห์มองกระเป๋าสตางค์ที่ได้รับการเย็บปักอย่างประณีตตรงหน้าเธอ และจากนั้นก็กลับไปมองไอเซ็น “ทำเองเหรอ? ทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีทักษะงานตัดเย็บเนี่ยนะ?!”

“ฮ่า ๆ ใช่ ฉันใช้แค่ทักษะติดตัวเท่านั้นเอง ฉันคิดว่ามันก็พอช่วยได้อยู่บ้างนะ!” ไอเซ็นเกาเคราและหลับตาลงขณะอธิบาย และฟลอเมียร่าห์ก็ถอนหายใจเสียงดัง “จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าคุณเป็นครึ่งคนแคระ ทักษะนั่นก็ช่วยฉันทอนเวลาไปได้เยอะเหมือนกันในบางครั้ง โดยเฉพาะในตอนเริ่ม แต่ฉันต้องขอบอกเลยนะ แม้ว่าคุณจะใช้ทักษะนั้นก็ตาม แต่นี่ก็ทำออกมาได้ประณีตจริง ๆ”

[ภารกิจสำเร็จ – บทเรียนช่างตัดเสื้อ]
[คำอธิบาย]
หลังจากร้องขอให้ ฟลอเมียร่าห์ ไบรท์ฮู้ด สอนคุณด้านงานตัดเย็บ เธอจึงขอให้คุณสร้างกระเป๋าสตางค์สีชมพูเล็ก ๆ ขึ้นมาใบหนึ่ง
[รางวัล]
ค่าประสบการณ์ และ ทักษะงานตัดเย็บ
[ความล้มเหลว]
ความมีชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์จะลดลง
[จำกัดเวลา – ไม่จำกัดเวลา]
[โบนัส]
ค่าประสบการณ์พิเศษ, เพิ่มชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์, ไม่จำกัดการเข้าห้องทำงาน
[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 500 แต้ม]
[คุณเลเวล 7]
[เรียนรู้ทักษะงานตัดเย็บสำเร็จ]

ไอเซ็นเริ่มยิ้มเมื่อได้เห็นข้อความเลเวลเพิ่มและคิดถึงเรื่องการเพิ่มค่าสถานะ

ฟลอเมียร่าห์เอามือท้าวคางและสำรวจตรวจสอบกระเป๋าสตางค์อย่างละเอียด จากนั้นก็เงยหน้ามองไอเซ็นเพื่อยื่นข้อเสนอให้แก่เขา “ฮืม ช่วงนี้ยอดกระเป๋าสตางค์ตก ถ้าคุณรู้สึกอยากทำให้ฉันอีกสักหน่อย ฉันจะจ่ายค่าเหนื่อยให้ เป็นวิธีง่าย ๆ ที่จะเพิ่มเลเวลทักษะงานตัดเย็บของคุณด้วย ใบละห้าทองแดง สนใจไหม?”

เขาเกาเคราพลางคิดไปด้วย อย่างเดียวที่เขาตั้งใจไว้คือการทำกระเป๋าและเสื้อผ้า แต่ก็น่าจะเป็นความคิดที่ดีที่จะเพิ่มเลเวลทักษะให้สูงขึ้นกว่าเดิมอีกหน่อย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและยิ้ม “ต้องไปได้สวยแน่ ๆ ขอบใจนะ อยากจะได้เพิ่มอีกเท่าไหร่ล่ะ?”

“อิงจากความเร็วของคุณ สำหรับตอนนี้ ทำเพิ่มอีกสิบใบก็เพียงพอ คุณทำเร็วมาก เชื่อว่าจะสามารถทำทั้งหมดเสร็จได้ค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว”

[ภารกิจใหม่ – รวบรวมสิ่งบริสุทธิ์]
[คำอธิบาย]
ฟลอเมียร่าห์ ไบรท์ฮู้ด ขอให้คุณสร้างกระเป๋าสตางค์อีกสิบใบเพื่อร้านของเธอ เมื่อเสร็จงาน เธอจะจ่ายเงินให้คุณ โกยที่กระเป๋าแต่ละใบนั้นต้องมีอันดับขั้นต่ำที่ศูนย์และคุณภาพต้องสูงกว่าทั่วไปขึ้นไป ได้คุณภาพที่สูงขึ้นจะได้รับโบนัสตามมา
[รางวัล]
5 ทองแดง ค่าประสบการณ์ 10 แต้มต่อกระเป๋าที่เสร็จแล้วหนึ่งใบ
[ความล้มเหลว]
ความมีชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์จะลดลง
[จำกัดเวลา – จนกว่าจะหมดวัน]

“เอาล่ะ ฟังดูใช้ได้นะ แล้วฉันต้องใช้ผ้าไหนล่ะ?”

“ใช้สีฟ้า สีเขียว และสีแดง อย่างละสามผืน สีพวกนี้ขายดีสุด” คนแคระหญิงอธิบาย “ส่วนอันสุดท้ายใช้ผ้าไหนก็ได้ที่คุณคิดว่าดูดี”

ไอเซ็นพยักหน้าและหันหลังกลับ เดินไปยังห้องทำงานพร้อมบรี เธอเงยหน้ามองเขาและถาม “ฉันพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมคะ?”

เขาคิดเล็กน้อยจากนั้นก็พยักหน้า “ได้สิ เดี๋ยวจะพาไปดูผ้าที่ฉันจะใช้ และมันจะช่วยได้มากหากเธอไปหาม้วนด้ายที่สีใกล้เคียงกับผ้าพวกนั้นมาให้ฉันได้”

เธอมีความสุขมากที่ช่วยเหลือไอเซ็นได้บ้าง บรียิ้มอย่างสดใสและพยักหน้า “โอเคค่ะ!”

พวกเขาเดินไปฝั่งหนึ่งของห้อง ซึ่งตรงกำแพงมีม้วนผ้าขนาดใหญ่ถูกวางอยู่ด้วยกันจนพวกเขาเองมองไม่เห็นกำแพงเลย หลังจากเลือกสามสีตามที่ฟลอเมียร่าห์ระบุมาแล้ว ไอเซ็นก็หยิบผ้าโครเมี่ยมสีขาวเป็นสีสุดท้าย เมื่อเขาให้บรีดู เธอก็รีบวิ่งไปหาด้ายทันที

จากนั้นเขาก็ตัดผ้าออกเป็นแผ่น ๆ จนพอที่จะทำกระเป๋าสตางค์สิบใบได้ และจากนั้นก็นำไปวางไว้บนโต๊ะที่บรีนำด้ายที่สีตรงกันมาวางเตรียมรอไว้ก่อนแล้ว

“ขอบใจที่ช่วยนะ บรี” ไอเซ็นยิ้มและนั่งลงบนเก้าอี้ เตรียมพร้อมที่จะทำกระเป๋าสตางค์