โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 78 ข้อการเลือกที่ยากที่สุด

ฮั่วเทียนหลันลดศีรษะลง และขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นว่าอันรันหมดสติ

กระดูกสันหลังได้รับบาดเจ็บ แต่มีเส้นประสาทในกระดูกสันหลัง เราสามารถจินตนาการได้ว่าอาการปวดแบบนี้ เจ็บปวดแค่ไหน

แต่ฮัวเทียนหลันมองไปที่ข้อตกลงการผ่าตัด แต่ก็กลัวที่จะเซ็นสัญญา

สิ่งที่เกี่ยวข้องที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เงินสามารถแก้ปัญหาได้ แต่เป็นชีวิตของคน

หากการดำเนินงานของอันรันประสบความสำเร็จ ทุกคนก็จะมีความสุข

แต่ถ้าล้มเหลวล่ะ? เธอจะนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต

นอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิตหรือทรมานไปตลอดชีวิต สองอย่างนี้ อันไหนโหดร้ายกว่ากัน?

เขาไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ขยับไม่ได้ แต่เขารู้ว่าเมื่อเขาตั้งใจกับงาน นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นเวลาสองชั่วโมง เขาจะรู้สึกเมื่อยเล็กน้อย

ฮัวเทียนหลันตกอยู่ในความเงียบ เวลาหนึ่งวินาทีหนึ่งนาทีผ่านไป

หลี่รูยากำลังต่อสู้ระหว่างสวรรค์และมนุษย์ในหัวใจของเธอ แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถลังเลได้ เพราะลูกชายของเธอต้องการกระดูกสันหลัง

เธอจับมือของฮั่วเทียนหลัน ใส่ปากกาและเซ็นข้อตกลงการดำเนินการโดยไม่คิด

"คิดอะไร? ใครว่าการผ่าตัดจะล้มเหลวอย่างแน่นอน ลงชื่อโดยเร็ว ผ่าตัดเสร็จเร็วอันรันจะตื่นได้เร็วขึ้น " คำพูดของหลี่รูยาเรียบง่ายและตรงไปตรงมา เธอหนีคำถามของความสำเร็จและความล้มเหลวโดยตรง ฮัวเทียนหลันตระหนักได้ในทันใด จากนั้นก็เซ็นชื่อและส่งมอบให้กับแพทย์

สำหรับฮัวเทียนหลันบางทีนี่อาจเป็นการเซ็นชื่อที่เครียดที่สุด ที่เขาเซ็นสัญญาในชีวิต

และแพทย์ลังเล และในที่สุดก็ไม่ได้บอกครอบครัวของคนไข้ ว่าการบาดเจ็บนั้นรุนแรงมากจนความน่าจะเป็นของการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จนั้นสูงขึ้นเพียง 30%

ชั่งเถอะ เขาจะพยายามอย่างเต็มที่!

อันรันถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ฮัวเทียนหลันดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงถอยไปสองสามก้าว ถอนหายใจและพิงกำแพงทรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

หลี่รูยาเดินไปที่ฮัวเทียนหลัน เธอจำได้ว่าเธอเพราะเรื่องอันรัน ไม่ได้เห็นลูกชายคนที่สองแบบนี้มานานแล้ว

นี่เป็นความภาคภูมิใจของเธอ แต่ความภาคภูมิใจของเธอทำให้เธอโกรธเสมอ

"กำลังคิดอะไรอยู่? " หลี่รูยาถาม

ฮั่วเทียนหลันหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้น และพูดว่า : "แม่ ผมไม่รู้ว่าถูกหรือผิดที่ให้อันรันทำการผ่าตัด"

"เราไม่ใช่ไม่ชอบเธอเหรอ? " หลี่รูยาพูดคำเหล่านี้ขึ้นมาทันทีและฮัวเทียนหลันก็ตะลึง

เขามั่นใจว่าไม่ชอบอันรัน แต่แม่ของเขาไม่ได้บังคับตัวเองให้ชอบอันรันเสมอไปหรอ?

"อื้ม……" ฮั่วเทียนหลันได้ฟื้นฟูคุณสมบัติที่แท้จริงของเขาในฐานะเด็กที่ซื่อสัตย์ ส่วนว่าเขาชอบอันรันในใจของเขาหรือไม่เขาก็ลังเลจริงๆ

สิ่งที่เรียกว่าความรักระยะยาวนั้นไม่ได้ไม่มีเหตุผลเลย อย่างน้อยเขาก็เห็นอันรันหลายครั้งแล้ว และเขาก็ไม่ได้มีความเกลียดชังเหมือนที่เขาเคยมีมาก่อน

และหลังจากทำร้ายเธอ ดูท่าทางเจ็บปวดและเศร้าของเธอ แม้จะคิดว่าเธอสกปรก แต่ก็รู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย

"แล้วทำไมถึงสนใจชีวิตและความตายของเธอ? ถ้าเธอเป็นอัมพาตก็เป็นอัมพาต ก็สามารถแต่งงานกับดาราคนนั้นได้! " หลี่รูยาเริ่มโกรธ เมื่อนึกถึงดาราคนนั้น ลูกชายของเธอหมกมุ่นมากก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งตื่น ตอนนี้เขาไม่คิดว่ามันจะสายเกินไปหรอ?

หากฮั่วเทียนหลันไม่ใช่เข้าใจการดูแลอันรันของหลี่รูยา เขาคงคิดว่าแม่ของเขาจริงจัง

"ก็ไม่ใช่……ก็คือ……" ประธานใหญ่ฮัวซึ่งไม่เคยตื่นตระหนก

ครั้งนี้กลับพูดไม่ออก

หลี่รูยารู้ว่าคำพูดนั้นเข้าที่แล้ว เธอก้าวไปข้างหน้าเช่นเดียวกับตอนที่ฮัวเทียนหลันไม่มีความสุข ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอตบไหล่ลูกชายเบาๆ และส่งเสียงเชียร์ : "ดังนั้น เราชอบเธอจริงๆ แต่ในใจของเรา เข้าใจดี แต่ปากไม่อยากยอมรับ ใช่มั้ย? "

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อหลี่รูยาพูดเช่นนั้น ก็เงยหน้าขึ้นทันที และต้องการจะหักล้าง

แต่หันหน้าไปทางแม่ของเขา ดวงตาของเขาหลบเล็กน้อย เขาลังเลในใจ และก็เริ่มถามตัวเองว่าสิ่งที่แม่พูดมันใช่ไหม?

"เทียนหลัน รู้หรือไม่ว่าอะไรคือข้อดีที่สุดในวัยเด็กของเรา? จู่ๆหลี่รูยาก็พูดนอกเรื่อง

ฮัวเทียนหลันตะลึง เมื่อเขายังเป็นเด็กอะไรข้อดีที่สุดของเขา?

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาดูเหมือนจะมีทั้งนิสัยและการเรียนที่ดี เขาทำอะไรก็ ทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง และดูเหมือนพี่ชายของเขาเล็กน้อย ส่วนพี่ชายคนที่สามเขาเป็นคนตลก

เขาส่ายหัวและตัดสินใจที่จะไม่รับลูกบอลนี้ จากประสบการณ์กว่า 20 ปีของฮัวเทียนหลัน มักจะรู้สึกว่าคำพูดของแม่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเธอ

แม่ฮัวไม่จริงซะทีเดียว เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันไม่พูด เธอก็กระซิบกับตัวเอง : "นั่นคือทุกครั้งที่เขาโกหก เขาจะหลบสายตาและหลีกเลี่ยง และนี่ก็เป็นเรื่องที่โกหกแน่นอน "

คำพูดของฮัวหมู่กระทบใจของฮั่วเทียนหลัน

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองไปที่แม่อย่างจริงจัง และพูดว่า : "แม่ ผมทำกับอันรัน มากเกินไปหรือเปล่า"

หลี่รูยาพยักหน้า แต่ส่ายหัวอีกครั้ง โดยพูดเพียง 5 คำ : "เราเป็นสามีภรรยากัน"

สามีภรรยา? สามีภรรยา! ฮั่วเทียนหลันเคี้ยวสองคำนี้ในปากราวกับคิดถึงความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น

จู่ๆ หลี่รูยารู้สึกว่าเธอได้ปลูกฝังความเฉียบแหลมทางธุรกิจและความอ่อนไหวของลูกชายทั้งสองของเธอแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมากับฮัวเทียนหลัน เธอดูเหมือนจะประสบความสำเร็จ

แต่ความฉลาดทางอารมณ์ของฮัวเทียนหลัน ดูเหมือนจะไม่สูงอย่างที่คิด

เธอจึงพูดต่อ : "สามีภรรยาอยู่บนเรือลำเดียวกัน มีพรและความยากลำบากและคอยช่วยเหลือกันไปตลอดชีวิต ไม่กังวลว่าผ่าตัดอันรันจะล้มเหลว เรากลัวอะไร? เราเลี้ยงดูเธอผู้หญิงของลูก ลูกสะใภ้ของครอบครัวฮัวของเรา เป็นไปไม่ได้ที่จะตกอยู่บนถนนอย่างแน่นอน! "

ฮั่วเทียนหลันตั้งใจฟังทุกคำที่แม่พูด และเขาก็เห็นด้วยกับคำพูดของแม่ในใจ

เขา ถูกหลี่รูยาสะกิดให้ตื่นแล้ว

เขาเคยรู้สึกว่าอันรันเป็นคนไม่ดีมาก่อน เขามีมู่เหว่ยและต้องรับผิดชอบต่อมู่เหว่ย นี่เป็นสาเหตุ ดังนั้นเขาจึงเกลียดอันรันมาโดยตลอด

แต่วันนี้อันรันแสดงความรักที่มีต่อเขาอย่างแท้จริง ในช่วงวิกฤตเขายืนอยู่ใต้กำแพงอันตราย แต่ผลักให้เขาปลอดภัย

เขาไม่เคยคิดว่าอันรันเป็นภรรยาของเขา และเขาสามารถมีผู้หญิงคนอื่นภายนอกได้อย่างโรแมนติกมาก

แต่อันรันเธอล่ะ เธอคือคุณนายฮัวน้อย เธอมีเพียงเขา

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะสกปรกและไม่สะอาด แต่ก็ยังมีจุดจบของการชดใช้เสมอ

สำหรับอันรัน เขาขาดความรับผิดชอบไปหรือเปล่า?

คิ้วของฮั่วเทียนหลันเริ่มยืดออกอย่างช้าๆ ซึ่งทำให้หลี่รู่หยาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

ถึงอย่างไรความตั้งใจเดิมของเธอคือการสั่งสอนลูกชายของเธอ เขาควรรับผิดชอบต่อทั้งความสำเร็จและความล้มเหลวมดังนั้นเธอจึงไม่ควรมีภาระทางจิตใจ อย่างที่สองคือการเตือนลูกชายให้ทำดีกับอันรัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะทำสำเร็จแล้ว

หลี่รูยาและฮัวเทียนหลันรออยู่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน การผ่าตัดใช้เวลานาน หลี่รูยาขอให้ฮัวเทียนหลันพักผ่อน แต่ฮัวเทียนหลันส่ายหัวอย่างหนักแน่น

เขาอยากจะรอ รอดูแสงสว่างในห้องฉุกเฉิน แล้วหมอก็ออกมาบอกเขาอย่างมีความสุขว่าการผ่าตัดสำเร็จ

กลางคัน โทรศัพท์มือถือของฮัวเทียนหลันก็ดังขึ้น

เขาหยิบมันขึ้นมาดู หลี่รูยาก็มองอย่างไม่เป็นทางการ และเห็นคำว่าเสี่ยวเวย

เธอไม่ได้พูดอะไร มันเป็นเรื่องของลูกชายของเธอ

ฮั่วเทียนหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็กดปิดเสียงราวกับว่าเขาไม่เห็นมัน