โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 37 น้ำตา

หลังจากพูดจบฮัวเทียนหลันก็หันกลับไป และไปที่ห้องน้ำ สักครู่ก็มีเสียงน้ำไหล

อันรันนอนลงบนเตียง ยื่นมือออกมาอย่างแรง ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอ

น้ำตาบนใบหน้าของเธอได้ไหลออกมาแล้ว เช่นเดียวกับความหวังเล็กน้อยในใจของเธอก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และหายไป

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอพูดอย่างไรระมัดระวังแค่ไหน มุมมองของฮัวเทียนหลันที่มีต่อเธอมักจะมุ่งคิดไม่ดี และไม่ปรานี

เมื่อฮัวเทียนหลันออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นอันรันมีใบหน้าซีดเซียว

เลือดบนเตียงน่าตกใจ และดูเหมือนจะบ่นอย่างเงียบๆ ความหยาบคายเมื่อกี้ของฮัวเทียนหลัน

ฉากที่เลวร้ายนี้ทำให้หัวใจของฮัวเทียนหลันสั่นเล็กน้อย

แต่แล้วเขาก็เอาสิ่งที่ทำให้ใจอ่อนไปไว้ข้างหลัง

ผู้หญิงคนนี้ ไม่สมควรได้รับความเห็นใจ ยังหลอกแม่ บอกว่าเอาอาหารมาให้ทุกวัน

เขาก้าวไปข้างหน้า เตะที่นอน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "ยังไม่ไปอีก? "

อันรันตัวแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ฮัวเทียนหลัน

ความเย็นชาในดวงตาของชายคนนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่มีวันมีการได้ตลอดชีวิต

"คุณฮัว คุณเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ? เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

ฮัวเทียนหลันขมวดคิ้ว แม้แต่คนที่มีจิตใจเยือกเย็นที่สุดก็ยังสัมผัสได้ เมื่อเห็นอันรันที่ดูเหมือนจะพังทลายลงในวินาทีต่อมา

แต่วินาทีต่อมาฮัวเทียนหลันยังคงเอ่ยปากอย่างเย็นชา : "ไม่ใช่แบบนี้หรอ อันรัน เธอทำอย่างชัดเจนมาโดยตลอด เวลาครึ่งปี ฉันจะแนะนำความซื่อสัตย์ให้เธอนิดนึง ยังจำมู่ซีได้ไหม? มันยากมากที่เธอจะเข้าใกล้ฉันโดยเจตนา ถ้าเธอทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันจะส่งคุณกลับไปทำอาชีพเดิม! "

อาชีพเดิมนี้ ทำร้ายจิตใจอันรันอย่างสุดซึ้ง

เธอเบิกตากว้างและน้ำตาไหลที่กรอบแว่นก็ไหลย้อนกลับเข้าตาอีกครั้ง แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะเบาๆ และพูดเบาๆ : "ถึงแม้คุณฮัวจะรู้ว่าฉันทำอะไร ฉันจะเลิกให้บริการโดยไม่ให้เงินฉันได้อย่างไร?"

คำพูดของอันรันดูคล่องแคล่วมาก แต่น้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ฮัวเทียนหลันกำหมัดแน่น ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะเป็นโสเภณี?

โอเค นั่นเป็นไปตามที่เธอต้องการ

ฮัวเทียนหลันดึงเช็คเปล่าออกมาจากกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะทำงาน เซ็นชื่อ แล้วโยนมันทิ้งต่อหน้าอันรัน

อันรันเหลือบมองเช็ค พยายามทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าแย่ลงและพูดว่า : "คุณฮัว นี่คือคุณต้องการให้ฉันกรอกเองหรอ? "

"พอแล้ว ลงไปซะ! เห็นหน้าเธอฉันกินอาหารเย็นแล้วคงจะอ้วกออกมา" ฮัวเทียนหลันพูดอย่างเย็นชา

อันรันคว้าเสื้อผ้าที่หลุดแล้วยกผ้าห่มขึ้นโดยไม่สนใจการพิจารณาที่เปลือยเปล่าของฮัวเทียนหลันที่สแกนตัวเธอไปมา

ไม่มีความรักในสายตาของเขา มีแค่ความเย็นชาและความรังเกียจ

เธอลุกจากเตียงหลังจากแต่งตัว และมีอาการเจ็บแปลบที่หว่างขา เดินโซซัดโซเซไปสองสามก้าวเพื่อคว้าสิ่งของที่สามารถรองรับได้

แต่มีเพียงฮัวเทียนหลันอยู่ข้างๆ แต่เขากระพริบตาสองสามครั้ง ก็ปล่อยให้อันรันล้มลงกับพื้น

การปฏิบัติต่อความเย็นชาที่ไม่หยุดยั้งดังกล่าว ทำให้อันรันเสียใจและโกรธมาก

เธอจ้องไปที่ฮัวเทียนหลันและกัดฟัน

สิ่งที่ฮัวเทียนหลันโยนให้เธอคือผ้าห่มที่เปื้อนเมื่อกี้

ฮัวเทียนหลันนอนอยู่บนเตียง แต่ไม่ได้ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก

อันรันรู้ดีว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เพราะฮัวเทียนหลันรู้สึกสกปรกที่เธอนอนบนเตียง

ชายคนนี้ ทุกย่างก้าวของเขา เผยความรังเกียจจากใจ

เธอดึงผ้าห่มด้วยความยากลำบาก พยุงพื้นด้วยมือข้างเดียวแล้วลุกขึ้นยืน

อันรันหยิบยาออกมาจากตู้ โดยไม่สนใจการจ้องมองข้างหลังของเธอ จากนั้นก็วางผ้าห่มลงบนพื้น และนั่งลงที่มุมหนึ่งข้างห้องน้ำที่ฮัวเทียนหลันมองไม่เห็น

เมื่อเธอนั่งลง เธอมองครั้งสุดท้าย ฮัวเทียนหลันถือโทรศัพท์ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอีกต่อไป

เธอถอดเสื้อผ้าและทายาด้วยมือที่สั่นเทา ทุกครั้งที่ทายามันปวดมากจนเหงื่อออกที่หน้าผากอย่างอดไม่ได้

เธอไม่รู้ว่าเธอควรเกลียดฮัวเทียนหลันหรือไม่

ต้องโทษเขาไหม?

เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ และดึงมือให้เธอ เมื่อเธอสิ้นหวังที่สุด

แต่เขาทำลายเธอไปตลอดชีวิต ลากเธอเข้าไปในห้อง ปล่อยให้เธอท้อง ก่อนที่เธอยังไม่ได้แต่งงานและถูกบังคับให้ออกจากเมือง Z

นี่ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจของเขา?

แต่อันรันเข้าใจ ว่าในใจเธอรักเขา รักพ่อของลั่นลาน รักผู้ชายคนนี้

หลังจากทายาเสร็จ เธอก็ม้วนตัวในผ้าห่ม หดตัวลงที่มุมกำแพงอย่างน่าเศร้าและรอดชีวิตมาได้ในคืนที่ยากลำบากนี้

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เธอรู้สึกหนักศีรษะเล็กน้อย และก้มศีรษะลงเล็กน้อย พบว่าผ้าห่มถูกย้อมเป็นสีแดงแล้ว

ยาเมื่อคืน ไม่ได้รักษาร่างกายบอบบางที่เพิ่งได้รับการทำร้ายอย่างโหดร้ายโดยฮัวเทียนหลัน แต่กลับถูกฉีกออกอีกครั้ง

ความรู้สึกนี้น่าจะเกิดจากการเสียเลือดมากเกินไปใช่ไหม?

เธอพยายามลุกขึ้นจากพื้นและฮัวเทียนหลันก็ไม่อยู่บนเตียงอีกต่อไป

เมื่อเช้าเขาอาบน้ำ เขาต้องเดินผ่านไปข้างๆแน่ๆ แต่เขาไม่มองตัวเธอนับประสาอะไรกับการดูแล

อันรันรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เก็บผ้าห่มและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างอดทน ก่อนลงไปชั้นล่าง

ตอนนั้นเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว หลี่รูยากำลังวาดภาพทิวทัศน์อยู่หน้าทีวีชั้นล่าง

เมื่อเห็นอันรันลงมาจากบันได เธอไม่โกรธเลยสักนิด

เป็นเรื่องปกติที่คนหนุ่มสาวจะออกกำลังกายมากในตอนกลางคืน และนอนอยู่บนเตียงในตอนกลางวัน ถึงอย่างไรเธอก็มาเวลานั้นเช่นกัน

หลี่รูยาทักทายอย่างอบอุ่น : "อันรัน ตื่นแล้วหรอ! ห้องครัวมีอาหารเช้าร้อนๆให้เธอ ฉันจะให้คนรับใช้ยกมาให้ "

อันรันดึงมุมปาก ยิ้มและเรียกแม่

หลี่รูยาพอใจกับลูกสะใภ้ที่ประพฤติดีในความฝันของเธอ

เธอยื่นแก้วน้ำอุ่นให้อันรันและพูดว่า : "มา ดื่มน้ำอุ่นสักแก้วเพื่อกระตุ้นการเคลื่อนไหวของระบบทางเดินอาหาร"

อันรันรับมาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งในใจเล็กน้อย แต่มือต้องจับเก้าอี้ไว้แน่น ไม่เช่นนั้นเธอจะรู้สึกว่าจะล้มลงกับพื้นในวินาทีถัดไป

เธอเอาแต่คิด สรุปแล้วมันคืออะไร ประคับประคองเธอโดยอยู่เคียงข้างฮัวเทียนหลัน และได้รับการสนับสนุน

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจนิดหน่อยแล้ว ฮัวหมู่ก็เหมือนแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเอง

ทุกครั้งที่เรียกแม่ เธอจริงใจตลอด

อาหารเช้าถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร อันรันพยายามแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติในร่างกายของเธอ ไปที่ขอบโต๊ะอาหารดึงเก้าอี้ออกและนั่งลง

เพราะเธออ่อนแอมาก จึงมีเสียงดังมาก หลี่รูยาที่เพิ่งกลับไปนั่งที่โซฟา ก็อดไม่ได้ที่จะหันศีรษะไปมอง สายตาที่ถามมองมา

อันรันยิ้มอย่างขอโทษแล้วพูดว่า : "แม่ ฉันยังไม่ตื่นเท่าไหร่ ขอโทษที่รบกวนแม่ค่ะ"

อันที่จริงอันรันตกอยู่ในภวังค์ แม้แต่อาบน้ำก็ลืมด้วยซ้ำ

แต่หลี่รูยาซึ่งเป็นครูสอนที่เข้มงวดมาโดยตลอด แต่ทำเหมือนจะไม่เห็นอะไรเลย

ลูกของตัวเองไหม ท้ายที่สุดต้องอดทนมากขึ้น และมีความใจกว้างและดีเมื่อออกไปข้างนอก

อันรันกินอาหารไม่กี่คำด้วยความยากลำบาก และมองไปที่โต๊ะที่ว่าง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหงาเล็กน้อยในชีวิต

การปฏิบัติที่โหดร้ายของฮัวเทียนหลันเมื่อวานนี้ เธอยังคงจำได้อย่างชัดเจน

เธออ้าปาก แต่พึมพำในใจ : "คุณฮัว คุณรู้ไหม? ฉันแต่งงานกับคุณ ถึงแม้จะเป็นเพราะครอบครัวอันบังคับ แต่ฉันก็ชอบคุณจริงๆ ทำไมคุณ ไม่สามารถละทิ้งปัจจัยภายนอกทั้งหมด และทำความรู้จักฉันอีกครั้ง? พวกเรายังมีลูกที่น่ารัก เธอชื่อลั่นลาน พวกเรายังสามารถมีลูกชายที่หล่อได้อีกคน ให้แม่ได้อุ้มหลาน……"

อันรันครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็รู้สึกมึนหัวไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็ล้มลงบนโต๊ะ