โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 200 มุมปากสูงขึ้นเล็กน้อย

อันหรันฝันตลอดทั้งคืน มักจะรู้สึกว่าเธอติดอยู่ในท่อ ขึ้นลงซ้ายขวาอัดแน่น ไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้าน

ในที่สุด แสงแดดยามเช้าก็สาดส่องมาที่ใบหน้าของเธอ

ความรู้สึกแสบตานี้ ทำให้อันหรันรอดพ้นจากฝันร้ายได้ในที่สุด

ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกตื่นตระหนกรอบคอ

รู้สึกถึงอุณหภูมิที่คอของเธอ หันศีรษะเล็กน้อย เห็นใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสของฮั่วเทียนหลัน

ใบหน้าหล่อเหลาอาบแสงแดดยามเช้า ช่างน่าดึงดูดอย่างคาดไม่ถึง

อันหรันอดไม่ได้ ที่จะรู้สึกหลงใหลเล็กน้อย

ฮั่วเทียนหลันยังไม่ตื่น เขาหลับลึกมาก ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะเหนื่อยมาก

อันหรันวางมือลงบนหัวใจของฮั่วเทียนหลันอย่างระมัดระวัง

การเต้นของหัวใจที่ทรงพลังของเขา ดูเหมือนร่างกายของอันหรันจะเกิดความรู้สึกเช่นเดียวกัน

ปั่ง ปั่ง ปั่ง……

ในขณะนี้ เธอมีภาพลวงตาที่แท้จริงว่าพวกเโอ้จะไม่แยกจากกันไปตลอดชีวิต

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย มีความตื่นกลัว

เธอเข้าใจดี ยิ่งมีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ เธอก็จะยิ่งรู้สึกกลัวว่าไม่มีเส้นทางอนาคตสำหรับเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่วินาทีถัดมา มือของเธอก็ถูกจับไว้

การผูกมัดอย่างกะทันหัน ทำให้อันหรันสะดุ้งเล็กน้อย

เธอกลับมามีสติ แต่เห็นฮั่วเทียนหลันมีรอยยิ้มบนใบหน้า มองเธออย่างขี้เล่น

อันหรันหน้าแดง และพูดเบาๆ : “คุณฮัว คุณตื่นแล้ว……”

ฮั่วเทียนหลันมองไปรอบๆ ตัวของอันหรัน และต้องบอกว่ามือของเธอนุ่มมาก

ปล่อยให้เขาจับ อดไม่ได้ก็อยากสัมผัสตำแหน่งที่นุ่มนวลกว่าของเธอ

“เวลานี้ หรือว่าควรอยู่บนเตียง? ”

“อืม…..ไม่ใช่…..เอ่อ…..อัย! ” อันหรันอ้าปากค้าง เดิมอยากจะบอกว่าเขาไม่ค่อยกลับมา ยิ่งไม่ต้องพูดอรุณสวัสดิ์ในเวลาตื่นนี้แล้ว

แต่เมื่อกำลังจะพูดออกไป ก็มักจะรู้สึกแปลกๆ ดังนั้นสุดท้ายจึงไม่ได้พูดอะไร

สายตาของฮั่วเทียนหลันอยู่บนใบหน้าของอันหรันเป็นเวลานาน

อันหรันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย และเรื่องตลกของฮั่วเทียนหลันยังคงอยู่ในหูของเธอ

เธอมีความคาดหวังเล็กน้อย เกี่ยวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง

โชคดีที่ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันจ้องดูอยู่สักพัก เขาก็คลายอ้อมแขนรอบอันหรัน อันหรันรีบลุกขึ้นจากเตียงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

ภายใต้การอาบน้ำน้ำเย็น ในที่สุดเธอก็รู้สึกสงบลง

ฮั่วเทียนหลันบนเตียงมองไปที่ด้านหลังของอันหรัน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือด้านข้างมา มันถึงเวลาทำงานแล้ว

โจวหยวนชินกับฮั่วเทียนหลันแล้วบางครั้งก็มาบางครั้งก็ไม่มา สิ่งสำคัญจะถูกส่งไปยังฮั่วเทียนหลันทาง WeChat เพื่อให้เขาตัดสินใจ

ฮั่วเทียนหลันจัดการมันเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ในระหว่างที่อันหรันเปิดที่ประตู และมองเขาสองครั้ง

เดิมทีต้องการรอให้ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นและจากไป แต่ฮั่วเทียนหลันผิดปกติ นั่งรออยู่บนเตียงตลอดเวลา

ในที่สุด อันหรันก็ยอมรับชะตาชีวิต เธอห่อผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

เพราะความรีบไปห้องน้ำ อันหรันลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามา

เธอรู้สึกถึงการจ้องมองที่แผดเผา ที่เพียงเดินไม่กี่ก้าว ซึ่งทำให้เธอตื่นเต้นทันที

เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และหยิบชุดชั้นในออกมาจากใต้ตู้เสื้อผ้า

ก่อนที่เธอจะทำอย่างอื่น เธอได้ยินเสียงฮั่วเทียนหลันไอเบา ๆ : “แสงรั่วแล้ว!”

“ห้ะ? ” อันหรันพูดโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เห็นว่าผ้าขนหนูรอบตัวเธอจะหลุดเล็กน้อย เพราะการกระทำ

และแบบนี้ ก็เหมือนกับท่าทางของการยั่วยวนฮั่วเทียนหลัน

อันหรันหน้าแดง และรีบจับผ้าขนหนู

แต่เธอลืมเสื้อผ้าที่รัดรูปในมือ คราวนี้เธอล้มลงกับพื้น

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น และไปจับอันหรันขึ้นมา เขาก็พูดว่า : “เธอตื่นเต้นเรื่องอะไร? ”

เมื่อเผชิญกับการซักถามของฮั่วเทียนหลัน ทันใดนั้นอันหรันก็พูดติดอ่าง

“ฉัน…..คุณฮั่ว ฉัน…..” อันหรันอ้าปากค้าง แต่พูดไม่ออก และในที่สุดก็ก้มหน้ารับสารภาพ

โชคดีที่ฮั่วเทียนหลันไม่มีความคิดอื่น เขาอนุญาตให้อันหรันกลับไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ ดูเธอออกจากห้องนอน

แต่อันหรันมีรายละเอียดที่ชัดเจน โดยที่เขาไม่ได้สังเกตเห็น

เวลานี้ฮั่วเทียนหลันห่มผ้าห่ม ซึ่งเต็นท์ขนาดเล็กชัดเจนมาก พิสูจน์ได้ว่าเขามีความไม่ลืมอันหรันเมื่อกี้มากแค่ไหน

เมื่อคืนฮั่วเทียนหลันอ้อมแขนโอบรอบตัวอันหรัน ซึ่งถือว่าเอาชนะความยากลำบากมาได้

หลายครั้งในช่วงเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะต้องการแก้ไขอันหรันให้ตรงจุด

แต่หลังจากการขยับมือเล็กน้อย เขาก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอันหรันกำลังจะตื่นขึ้น

เวลานี้ น่าจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ

อันหรันเดินลงไปชั้นล่าง และเห็นป้า Ding กำลังดึงไม้ถูพื้น ถูพื้นอย่างขะมักเขม้นในห้องนั่งเล่น

และดาหลางกระโดดๆ ตามหลังเธอ

เขาเติบโตขึ้นมาก แต่ยังคิดว่าตัวเองยังเป็นเด็กนิดหน่อย

กระโดดขึ้นไปบนไม้ถูพื้น แล้วปล่อยให้เจ้านายผลักเขาเล่น

แต่ตอนนี้ มันตลกไปหน่อย

มันยืนอยู่บนไม้ถูพื้นด้วยสองขา และอีกสองขาสามารถขยับไปมาได้ด้วยไม้ถูพื้นเท่านั้น

เมื่อได้ยินเสียง ป้า Ding ก็เงยหน้าขึ้น และมองไปที่อันหรัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอทำให้อันหรันรู้สึกอบอุ่น

“คุณนายน้อย คุณตื่นแล้ว”

คำพูดของป้า Ding ฟังดูปกติ คำทักทาย จะมีทุกวัน

อย่างไรก็ตาม อันหรันรู้สึกว่า ท่าทางของป้า Ding เป็นเพราะเธอคิดว่าเธอนอนอยู่บนเตียง ด้วยเหตุผลอื่น

“ป้า Ding ฉันหลับยาวเลย……เช้าขนาดนี้คุณทำอะไร คุณยัง……”

ก่อนที่จะพูดคำว่าขยัน อันหรันเห็นป้า Ding โบกมือแล้วพูดว่า : “หนุ่มสาว นอนหลับให้มากขึ้นเป็นสิ่งที่ดี ฉันเข้าใจ!”

พูดจบ ป้า Ding ก็เข้าครัวและนำอาหารเช้าที่เตรียมไว้ออกมา

ป้า Ding ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และออกไปเห็นรถของฮั่วเทียนหลันข้างนอก ถึงรู้ว่าเมื่อคืนฮั่วเทียนหลันกลับมาแล้ว

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว และป้า Ding ก็ยังคงมีความสุขมาก

ถึงอย่างไร ไม่ว่าจะเป็นอันหรันหรือฮั่วเทียนหลัน เธอเป็นเด็กที่ต้องการความสุขในใจ

อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะแล้ว แต่อันหรันไม่ได้ตั้งใจจะกินทันที

หลังจากรอประมาณหนึ่งในสี่ของชั่วโมง ป้า Ding ที่เข้าใจว่าทำไมอันหรันถึงทำแบบนี้ ก็พูดว่า : “คุณนายน้อย กินก่อนก็ได้! รอเทียนหลันลงมา ฉันไปทำให้ใหม่ได้”

อันหรันจำได้อย่างชัดเจน ว่าฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นแล้ว ตอนที่เธอลงมาชั้นล่าง

แต่ผู้ชายคนนี้ เขายังไม่ลงมา หรือว่าว่าเขาหลับไปอีกแล้ว

ป้า Ding พูดแบบนี้แล้ว อันหรันก็ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

ทันทีที่เธอหยิบโจ๊กขึ้นมา ฮั่วเทียนหลันก็ลงมาจากชั้นบน

ป้า Ding ทักทายฮั่วเทียนหลัน เขาก็นั่งที่โต๊ะอาหาร กินข้าวต่อหน้ากับอันหรัน

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร แต่ในครั้งนี้โทรศัพท์มือถือของอันหรันก็ดังขึ้น