โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 154 เจ้าหญิงนิทรา

“ฮั่วเทียนหลัน อาการของอันหรันน่าเป็นห่วงมาก ถ้านายไม่ไปดูก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!”

คำพูดลอยๆของตงหยงซี่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกใจคอไม่ดี และรีบเดินออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงคนนี้ไปซื้อใจคนรอบข้างมาตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอต้องไปหลอกพวกเขามาแน่ๆ ทำตัวน่าสงสารเพื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่น

ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงหน้าประตูของ Gilt club ตอนนั้นคนขับรถก็ขับรถของเขามาจอดรอที่หน้าประตูแล้ว

ฮั่วเทียนหลันรับกุญแจจากคนขับรถ จากนั้นใช้เท้าเหยียบคันเร่ง เพื่อให้เสียงเกิดเสียงดัง และรีบขับออกไป

เขาคิดว่าเขากำลังขับเหมือนปกติ แต่ในความจริงเขาเหยียบคันเร่งจนไม่สามารถเหยียบเพิ่มได้อีกแล้ว

เมื่อเขาไปถึงโรงพยาบาล ไฟของห้องฉุกเฉินก็ดับลง

หลี่รูยารีบลุกขึ้นมา แต่อีกนิดเดียวก็เกือบล้มลงไป โชคดีที่ฮัวเส้าซู่พยุงเอาไว้ทัน

“ไม่ต้องห่วงฉัน ฮัวเส้าซู่ลูกรีบไปถามหมอเร็ว พี่สะใภ้ของลูกเป็นอย่างไงบ้าง?” หลี่รูยาผลักฮัวเส้าซู่ออกไปข้างหน้า

เธออยากจะไปถามด้วยตัวเอง แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก จิตใจก็เช่นกัน ถ้าหากว่าเธอลุกขึ้นไปดูเอง อาจจะรับไม่ไหวกับภาพที่เห็นในตอนนี้

ถ้าเกิดอันหรันตายไปจริงๆนั้น ถ้าตัวเธอเองตายไป จะมีหน้าไปพบและบอกกับพ่อแม่ของอันหรันในโลกหน้าได้อย่างไรกัน

ฮัวเส้าซู่ชะโงกศีรษะขึ้น เห็นหน้าที่ซีดเซียวของอันหรันที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วบ

ตอนนั้นหมอถอดหน้ากากออก บนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

ฮัวเส้าซู่รีบถามไปว่า “คุณหมอ พี่สะใภ้ของผมไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

หมอมองฮัวเส้าซู่ด้วยความสงสัย ฮัวเส้าซู่ไม่ใช่สามมีของคนไข้ คนไข้เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมสามีของเธอไม่มาถามเอง

“แผลตามร่างกาย พวกเราได้รักษาให้แล้ว แต่ว่าในตอนนี้เธอยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ ต้องรอดูว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ถ้าหากไม่ตื่นก็อาจจะกลายเป็น…… ”

พอหมอพูดจบ ทุกคนก็แน่นิ่งไป

ฮัวเส้าซู่ตะลึง หลี่รูยาก็เช่นกัน เธอรู้สึกว่าเรี่ยวแรงบนร่างกายของเธอหายไปหมด

ฮั่วเทียนหลันจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา?

ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันก็เข้ามาทันได้ยินที่คุณหมอพูด

ใจของเขาก็ตกลงมาที่ตาตุ่ม ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม? ฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บจริงๆหรอ?

ในใจของเขาคิดแบบนั้น แต่อยู่ดีๆก็กลับคิดขึ้นมาอีกว่า

คนดีอายุสั้น คนชั่วอายุยืน แล้วอันหรันจะตายได้อย่างไร?

เธอเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองไม่ใช่หรอ?

อันหรันถูกเข็นไปที่ห้อง ICU และในตอนที่ฮัวเส้าซู่พยุงหลี่รูยาขึ้นมา เขาก็มองไปเห็นฮั่วเทียนหลันที่ดูท่าทางเคร่งเครียดโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เจ็บปวด ส่ายหัว และพยุงหลี่รูยาเดินตามรถเข็นของอันหรันไปที่ห้อง ICU

ฮั่วเทียนหลันเดินตามมาข้างหลัง พอเข้าไปในห้องก็เห็นร่างของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง บนตัวของเธอเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง เธอผู้นั้นคืออันหรัน

หัวของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผล ใบหน้าซีดเซียวเนื่องจากเธอเสียเลือดมาก

เขารู้สึกตกใจ ในใจรู้สึกเจ็บช้ำ

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้เสแสร้ง…

พอหลี่รูยาเห็นฮั่วเทียนหลันเดินเข้ามา ตอนแรกเธอคิดอยากจะต่อว่าเขา แต่ว่าฮั่วเทียนหลันเห็นสภาพในตอนนี้ของอันหรัน ก็เหมือนกับเขาได้ตายลงไปแล้ว ถึงด่าว่าต่อไป ก็ไม่ทำให้อันหรันฟื้นกลับมาได้โดยเร็ว

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว พวกเขาทำได้แค่ยอมรับมัน

ฮั่วเทียนหลันรีบเดินมาที่ร่างของฮั่วเทียนหลัน เขาจับไปที่มือของอันหรัน มือของเธออ่อนแรง และค่อนข้างเย็น

“ใครใช้ให้เธอมานอนอยู่แบบนี้ รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”

ฮั่วเทียนหลันตะโกนเสียงดันใส่อันหรัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนอันหรันจะต้องรีบสะดุ้งตื่นขึ้นมา

แต่ว่าตอนนี้ อันหรันยังคงนอนนิ่งสงบอยู่บนเตียง แม้แต่นิ้วยังไม่ขยับ

ฮัวเส้าซู่ขมวดคิ้วและพูดเบาๆว่า “พี่รอง พี่สะใภ้ต้องการพักผ่อน”

คำพูดของเขานั้นเหมือนกับลม ฮั่วเทียนหลันยังคงพยายามปลุกให้อันหรันฟื้นขึ้นมา และตะโกนออกไปอีกว่า “ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา!”

หลี่รูยาเอามือแตะไปที่หลังของฮั่วเทียนหลัน และพูดออกมาว่า “พอแล้วเทียนหลัน! ตอนนี้อันหรันยังนอนนิ่งอยู่ ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้เขาตื่นขึ้นมาได้หรอก”

ใบหน้าของหลี่รูยาแสดงออกถึงความกังวล เมื่อฮั่วเทียนหลันหันกลับมาเห็นใบหน้าของแม่ ใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดและทรมานใจ

เขาถึงกับต้องใช้มือพยุงถึงจะสามารถนั่งลงบนเก้าอี้ได้

“แม่ เกิดอะไรขึ้นกับอันหรัน？”

ในตอนนี้ฮั่วเทียนหลันถึงเริ่มจะสงสัยสาเหตุที่ทำให้อันหรันเป็นแบบนี้

หลี่รูยาถอนหายใจ เขาไม่อยากจะพูดถึงเรื่องเศร้าเรื่องนี้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงขวักมือเรียกฮัวเส้าซู่ และพูดออกมาว่า “ฮัวเส้าซู่ ลูกเล่าแทนแม่ที!”

เมื่อฮัวเส้าซู่เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาก็ไม่เห็นท่าทางโกรธของฮั่วเทียนหลันเหมือนที่เขาจินตนาการไว้

ดูเหมือนฮั่วเทียนหลันจะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ตอนนี้เขาดูนิ่งสงบ แค่คิ้วขมวดเล็กน้อยและสีหน้าของเขาก็มืดมนขึ้นเรื่อย ๆ นั้นแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขากำลังโกรธ

“บ้านของคนขับรถบรรทุกอยู่ที่ไหน?” ฮั่วเทียนหลันถาม

หลี่รูยาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “เทียนหลัน ลูกคิดจะทำอะไร? ทำแบบนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก และอีกอย่างครอบครัวขอเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ ”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “แม่ยังมองไม่ออกหรอ? คนขับรถบรรทุกคนนี้ เขาจงใจที่จะชนเธอ”

หลี่รูยาตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบโต้

คนขับรถบรรทุกคนนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่จะขับรถมาชนเธอ?

ดูเหมือนว่าแม่ของจะยังไม่เข้าใจ ตอนแรกฮั่วเทียนหลันก็ไม่อยากจะพูดอะไรบ้าง ทำได้แค่พยายามข่มความโกรธที่มีอยู่ในใจและอธิบายออกไป “ถนนเส้นนั้น ไม่ใช่ถนนที่มีรถขับผ่าน และมันจะมีรถบรรทุกขับมาได้อย่างไง?”

หลี่รูยาตกใจและคิดขึ้นมาได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แต่หลายปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ค่อยได้ไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพราะลูกของเธอเป็นคนจัดการแทน

“ให้คนไปสืบเดี๋ยวนี้ ดูแล้วพวกตำรวจพวกนี้น่าจะพึ่งไม่ได้แล้ว” หลี่รูยาขมวดคิ้วและออกคำสั่งด้วยเสียงหนักแน่น

เรื่องในปีนั้น ยังคงติดตา เธอไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่ 2