แม่มดสาวมุ่งผึ้ง ตอนที่ 30 ใต้เตียง

 

ตอนที่ 30 ใต้เตียง

 

ฮันเปาเม่ยเดาว่ารัศมีสีเหลืองนี้น่าจะเกิดจากเวทย์มนต์วิเศษเพื่อใช้จัดการกับเธอแต่ตันหลี่หมิงไม่ใช่พ่อมดหรือผู้มีอิทธิฤทธิ์

 

แล้วประกายสีเหลืองอร่ามนี้มาจากไหน?

 

หรือว่าจะเป็นลูกประคําพุทธคุณที่ข้อมือของเขา?

 

แม่มดสาวเหลือบตามองไปที่ข้อมือของชายวัยกลางคนที่นอนอยู่บนเตียงและต้องการเอื้อมมือไปสัมผัสมัน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะสัมผัส ทันใดนั้นแม่มดสาวก็มีอาการเวียนศีรษะและรู้สึกว่าตนเองเริ่มหายใจติดขัด

 

ฮันเปาเม่ยจึงรีบหดมือกลับมาและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้

ตัว

 

“เกิดอะไรขึ้น?” เจ้าแมวน้อยเบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถาม

 

“ไม่รู้ แต่รู้สึกเหมือนโดนดูดพลัง” แม่มดสาวตอบด้วยน้ําเสียงสั่นสะท้าน

 

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและนางพยาบาลสาวสวยก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มียาอยู่ด้วย

 

“คุณต้นคะ! ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ!”

 

“รีบสะกดจิตเร็วเข้า” แมวสีขาวสังอย่างร้อนรน

 

เมื่อได้ยินคํากล่าวนั้น แม่มดสาวก็เริ่มร่ายมนต์เพื่อสะกดจิตให้พยาบาลถอดสร้อยข้อมือลูกประคําพุทธคุณออกจากมือของต้นหลี่หมิง

 

“ถอดสร้อยข้อมือก่อนนะคะ…เพราะดิฉันต้องวัดความดัน!”

 

“ครับ ๆ ” แม้ตันหลี่หมิงจะรู้สึกสงสัยบ้าง แต่เขาก็ยินยอมแต่โดยดี

 

“ดิฉันขอตัวออกไปเอาเครื่องวัดความดันด้านนอกสักครู่”

 

พยาบาลสาวคนนั้นเดินกลับออกไปพร้อมกับสร้อยข้อมือลูกประคํา จากนั้นแม่มดสาวก็เริ่มเพ่งพลังจิตอีกครั้งเพื่อเข้าสู่ดินแดนแห่งความทรงจําของผู้ชายตรงหน้าและครั้งนี้เธอก็สามารถทําได้สําเร็จ

 

แม่มดสาวพยายามค้นหาเรื่องราวเกี่ยวกับตุ๊กตาเวทมนตร์ของเธอ และพบว่ามันเริ่มต้นจากตันหลี่หมิงได้รับโทรศัพท์ตอนเที่ยงคืนเป็นครั้งแรกและเหตุการณ์ดําเนินไปจนกระทั่งเขาสามารถคาดเดาตัวตนของเปาซื้อได้ในที่สุด

 

จากนั้นตันหลี่หมิงก็ใช้ชื่อของเด็กผู้หญิงที่ชื่อหลิงเอ๋อจับกุมเด็กผีมากักขังเอาไว้ในโกดังเก็บของแห่งนั้น

 

” ทําไมถึงโง่อย่างนี้นะ?”แม่มดสาวบ่นพึมพําอย่างหงุดหงิดอีกว่า

 

“เป็นผีแท้ ๆ ..ดันให้คนหลอกได้ว”

 

ต่อมาแม่มดสาวก็พยายามสืบหาความจริงเกี่ยวกับหัวข้อต่อไปซึ่งนั่นก็คือสาเหตุการตายของเปาจือ”

 

ครั้งนี้เธอเห็นภาพเหตุการณ์ที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ในช่วงฤดูหนาวและมีเด็กอายุประมาณสี่ขวบสวมหมวกไหมพรมสีแดงสดกําลังอุ้มร่างของทารกน้อยอายุประมาณสามเดือนซึ่งถูกห่อหุ้มอย่างนั้นแน่นหนาวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยอาการตื่นตระหนก

 

“อาป่าตันครับ! มีคนทิ้งน้องคนนี้ไว้ที่ประตูทางเข้าครับ”

 

“ไหน? ขอป้าดูซิ” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนอีกว่า

 

“โอ้! เป็นเด็กผู้หญิงซะด้วย!”

 

และแม่มดสาวจําได้ในทันที่ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคือเปาจ่อที่มีอายุประมาณสี่ขวบจากนั้นเธอก็เห็นภาพของตันหลี่หมิงกับเปาจื่อช่วยกันดูแลเด็กหญิงตัวน้อยอย่างอบอุ่น

 

“เปาจอ! หลิงเอ๋อ เป็นน้องของเธอ…ต่อไปเธอจะต้องดูแลน้องสาวคนนี้ให้ดี

 

“ครับ! อาป่าตัน..ผมจะปกป้องหลิงเออตลอดไป”เปาจื่อกล่าวอย่างจริงจัง

 

จากนั้นก็เป็นภาพของเปาจ่อที่ดูเหมือนจะโตขึ้นและใส่ชุดนักเรียนกําลังวิ่งกลับเข้ามาในห้องของหลิงเอ๋อที่อยู่ในบ้านเด็กกําพร้า

 

“หลิงเอ๋อ …”เปาจื่อวางกระเป๋านักเรียนลงและโผเข้าหาเด็กหญิงที่มีอายุประมาณสามขวบซึ่งนอนอยู่บนเตียง

 

“เปาจื่อระวังด้วย…หลิงเอ๋อไม่ค่อยสบายๆ

 

ตอนน้ําเปาจ่อยิ้มอย่างรู้สึกผิดและมีท่าที่อ่อนโยนขึ้นพลางกระซิบกับเด็กหญิงคนนั้น

 

“หลิงเอ๋อ..อาการดีขึ้นหรือยัง? ยังเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า?”

 

“ไม่เจ็บแล้ว…หนูกินยาตามที่อาป่าสั่งทุกครั้ง” หลิงเอ๋อกล่าวอย่างเชื่อฟัง

 

“ดีแล้ว! น้องจะได้ไม่ต้องไปนอนโรงพยาบาลเหมือนกับจินจิน”

 

“หนคิดถึงพี่จินจินจังเลยค่ะ “ หลิงเอ๋อกล่าวหันไปกล่าวกับชายวัยกลางคนอย่างอ่อนแรงอีกว่า

 

“อาป่าตัน! เมื่อไหร่จินจินจะกลับมาครับ?” เด็กชายเอ่ยถามบ้าง

 

“วันนี้ฉันจะไปรับจินจินกลับบ้านแล้ว อีกสักครู่เธอช่วยพาหลิงเอ๋อย้ายออกไปนอนที่ห้องรวมนะเพราะหญิงเหรอจะต้องนอนที่นี่เหรอจ๊ะเธอกลับมาจากโรงพยาบาล”

 

“ครับ” เปาจื่อตอบรับ

 

ขณะนี้ภาพในความทรงจําเริ่มกลายเป็นสีดํา และเป็นช่วงเวลากลางคืนในห้องที่หลิงเอ๋ออาศัยอยู่ในตอนกลางวันเวลานี้มีเด็กผู้หญิงอีกคนนึ่งนอนอยู่

 

ซึ่งนั่นก็คือจินจิน และตันหลี่หมิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขากําลังปลอบเธออย่างอ่อนโยน

 

“จินจินเป็นยังไงบ้าง? อดทนนะ! อีกไม่นานเธอก็จะไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้ว!”

 

จินจินดูอ่อนแอมากแต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะฟังคํากล่าวของตันหลี่หมิงโดยการลืมตากว้าง

 

“หนูง่วง…” จินจินกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง

 

“ถ้าง่วงก็นอนซะ” ตันหลี่หมิงห่มผ้าและร้องเพลงกล่อมเด็กอย่างอ่อนโยนหลังจากนั้นการหายใจของจินจินก็แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ จนแทบจะไม่ได้ยินในที่สุด

 

ในเวลานี้ประตูลับของห้องถูกผลักให้เปิดออก และชายในชุดคลุมสีขาวก็เดินเข้ามาโดยเขาเดินตรงไปที่เตียงนอนของเด็กหญิง จากนั้นก็เอื้อมมือไปตรวจสอบลมหายใจของจินจิน

“เธอไม่หายใจแล้วผมจะเอาตัวเธอไป!”

 

“รอเดี๋ยว” ตันหลี่หมิงหยุดผู้ชายคนนั้นด้วยการยื่นมือออกไปและจัดระเบียบเสื้อผ้าของจินจินพร้อมกับกระซิบกับเด็กหญิงว่า

 

“ชาติหน้าขอให้เธอมีครอบครัวที่สมบูรณ์และมีสุขภาพแข็ง

แรงนะ”

 

“ฮีฮี..” ชายในชุดคลุมสีขาวยิ้มเยาะ

 

ตันหลี่หมิงหันหน้าพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตไปยังผู้ชายคนนั้นส่งผลให้เขาเปลี่ยนแปลงท่าที่และสงบลงในทันใดหลังจากรอสักพักผู้ชายคนนั้นก็กําชับว่า

 

“ถ้าปล่อยเอาไว้นานกว่านี้ อวัยวะภายในของเธอจะได้รับความเสียหาย ซึ่งมันจะส่งผลต่อจํานวนเงินที่คุณจะได้รับนะ!”

 

ในที่สุดทางตันหลี่หมิงก็ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นอุ้มร่างไร้วิญญาณของเด็กหญิงตัวน้อยไป และเขาทั้งคู่ก็เดินไปที่โกดังเก็บของด้วยกัน แต่ตอนนั้นพวกเขาไม่ทราบว่าเปาจื่อได้แอบอยู่ใต้เตียงและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

 

จากนั้นภาพก็หมุนกลับไปที่โกดังเก็บของ โดยผู้ชายในชุดขาวอุ้มจินจินเข้าไปด้านใน และต้นหลี่หมิงยืนรออยู่ที่บริเวณประตูหน้าห้องประมาณครึ่งชั่วโมง ต่อมาผู้ชายในชุดคลุมสีขาวก็เดินกลับออกมาพร้อมกับอุ้มกล่องโฟมเก็บความเย็นออกมาหนึ่งใบ

 

“ร่างนั้นถูกเย็บและทําความสะอาดเรียบร้อยแล้ว! คุณสามารถนําร่างของเธอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและส่งไปฌาปนกิจในวันพรุ่งนี้ได้เลย” เขายิ้มเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวอีกว่า

 

“เงินจะถูกโอนไปที่บัญชีของอดีตภรรยาคุณครึ่งหนึ่งส่วนที่เหลือจะถูกโอนเข้าบัญชีของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าในนามของการบริจาค” หลังจากกล่าวจบชายแปลกหน้าก็เดินจากไปพร้อมกับกล่องโฟมใบนั้น

 

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์แม่มดสาวก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า

 

“ไอ้คนชั่ว! สาระเลว…ทําทุกอย่างเพื่อเงิน”

 

ต่อมาเมื่อตันหลี่หมิงนําร่างของเด็กหญิงกลับมาที่เตียงเดิมที่เธอนอนในตอนแรกแล้ว เขาก็ห่มผ้าให้กับร่างนั้นและเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชั่วอึดใจต่อมาเปาจอก็คลานออกมาจากบริเวณใต้เตียงอีกครั้ง