แม่ปากร้ายยุค​ 80 - ตอนที่ 1035 รับข้าวกระสอบใหญ่

ตอนที่ 1035 รับข้าวกระสอบใหญ่

ตอนที่ 1035 รับข้าวกระสอบใหญ่

ไช่หานปิงต้องการที่จะได้รับทุนไปเรียนต่อต่างประเทศจากรัฐ

หล่อนถามด้วยความเขินอาย “ผู้อำนวยการจูคะ แล้วเมื่อไหร่จะมีโควตาทุนไปเรียนต่อต่างประเทศอีกล่ะคะ? นอกจากทำงานดีแล้ว ยังมีเงื่อนไขอะไรอีกไหม”

ผู้อำนวยการจูตอบกลับว่า “ถ้าปกติแล้วก็ทุกเดือนพฤษภาคมของของทุกปี ถ้าต้องการจะได้รับทุนเพื่อเรียนต่อต่างประเทศ คุณจะต้องผ่านการทดสอบสามอย่าง อย่างแรกคือได้รับคัดเลือกจากเพื่อนร่วมงานในสำนักงาน และคนที่ได้รับคะแนนสูงสุดจะได้รับการตรวจสอบจากผม จากนั้นก็จะส่งต่อให้ผู้อำนวยการของโรงงานตัดสินใจในขั้นตอนสุดท้าย พวกคุณทุกคนเป็นนักศึกษาที่มีความสามารถ ตราบใดที่สามารถผ่านเงื่อนไขของผมได้ ผมก็สามารถเสนอต่อผู้อำนวยการเป็นการส่วนตัวให้ได้”

หลังจากผู้อำนวยการจูพูดอย่างนั้น หญิงสาวหลายคนหันมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

ผู้อำนวยการจูเงยหน้าขึ้นและลอบมองหลินม่ายเล็กน้อย เวลานี้เขาเห็นชัดว่าอีกฝ่ายกำลังขะมักเขม้นกับการเคี้ยวซี่โครงไม่หยุดหย่อน หลังจากคิดไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้สึกว่าไม่ควรเข้าใกล้เธออีก

จนถึงวันนี้นิ้วเท้าของเขายังไม่หายบวม

แต่เขารู้สึกไม่สบายใจนักถ้าไม่สามารถเอาชนะเธอได้

และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีสวัสดิการของโรงงานแจกจ่าย เขาจึงเกิดความคิดบางอย่าง

เขาเดินเข้าหาหลินม่ายก่อนจะพูดว่า “สหายหลินม่าย วันนี้โรงงานจะแจกข้าวให้กับพนักงานทุกคน รวมถึงเด็กฝึกงานด้วย อย่างนั้นคุณควรไปยกมันมาแจกจ่ายให้เพื่อน ๆ ด้วย”

ข้าวในกระสอบหนึ่งหนักประมาณ 22 ชั่ง

ผู้หญิงธรรมดาอาจจะไม่สามารถยกมันได้ แต่ไม่ใช่หลินม่าย

เธอไม่เพียงแต่เรียนรู้ทักษะศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ยังฝึกฝนวิชายิงปืนสำหรับเตรียมพร้อมที่จะไปศึกษาต่อในสหรัฐอเมริกาอีกด้วย

ไม่ว่าจะศิลปะการต่อสู้หรือการแม่นปืน ทั้งหมดล้วนใช้พละกำลังของแขน

นี่คงเป็นการแก้แค้นที่ไม่ยอมให้เขาเอาเปรียบก่อนหน้านี้ แล้วยังเหยียบเท้าเขาอย่างแรงอีกด้วย!

หลินม่ายกล่าวถามอย่างจงใจ “ผู้อำนวยการจูคะ คุณกำลังใส่รองเท้าคู่เล็ก(1ให้ฉันอยู๋หรือเปล่า?”

เสียงของเธอค่อนข้างดัง และดึงดูดพนักงานหลายคนที่กำลังรับประทานอาหารในโรงอาหาร

โก่วเวินและไช่หานปิงรู้สึกว่าพวกเขากำลังจะได้รับชมอะไรดี ๆ

พวกเขาอยากให้หลินม่ายต่อสู้กับผู้อำนวยการจู ไม่ว่าหลินม่ายแข็งแกร่งแค่ไหนหล่อนก็เป็นแค่เด็กฝึกงาน หากทำให้ผู้อำนวยการจูโกรธขึ้นมา เธอจะต้องไม่ผ่านการฝึกงานแน่นอน!

ผู้อำนวยการจูขุ่นเคืองทันที “สหายตัวน้อย ผมขอให้คุณทำอะไรบางอย่างให้เพื่อนร่วมงานทุกคน แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”

ผู้อำนวยการจูกล่าวจริงจังทันที ราวกับกลัวคนอื่นจะทราบว่าเขากำลังกลั่นแกล้งเด็กคนนี้อยู่

หลินม่ายถามกลับ “แล้วทำไมคุณถึงสั่งให้ฉันไปเอาข้าวให้คนในออฟฟิศทั้งสิบคน โอ้ แล้วรวมถึงยกมาให้คุณด้วยไหมคะ? คุณคิดว่านี่เป็นสิ่งที่พนักงานหญิงทำได้ไหม? มันจะไม่ใช่การสวมรองเท้าเล็กให้ฉันยังไง? หรือว่าฉันทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองเหรอคะ คุณถึงมากดดันฉันด้วยเรื่องนี้?”

ผู้อำนวยการจูเห็นแล้วว่าหลินม่ายไม่กลัวเลยว่าเรื่องราวจะบานปลาย ตอนนี้กลายเป็นเขาที่รู้สึกผิด และเกรงว่าตนเองจะถูกกล่าวหาว่ารังแกเด็กฝึกงาน

เขากล่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ถ้าไม่อยากไปยก ก็ไม่ต้องไปยกสิ จะมาทะเลาะกับผมทำไม?”

เขาหันมองจางซานก่อนจะพูดว่า “หลังกินเสร็จแล้วก็ไปยกกระสอบข้าวพวกนั้นมาที่สำนักงานด้วย”

จางซานผู้สัตย์ซื่อเพียงพยักหน้ารับ

ผู้อำนวยการจูเหลือบมองหลินม่ายอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนจะหันหลังกลับไป

หลินม่ายหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเจียวอิงจวิ้นก่อนจะบอกให้เขาส่งคนงานมาช่วยจางซานยกข้าว

ไม่เพียงแต่เขาที่ตื่นตระหนกเท่านั้น ยกเว้นโก่วเวินแล้ว นักศึกษาฝึกงานหลายคนจากมหาวิทยาลัยชิงหวาคนอื่น ๆ ก็ตื่นตระหนกเช่นกัน

เด็กฝึกงานคนนี้มีโทรศัพท์มือถือใช้แล้ว เธอยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน?

ผู้อำนวยการจูเองเป็นคนจากภาครัฐเช่นกัน เมื่อเห็นว่ามีเรื่องผิดปกติจึงรีบหยุดยั้ง

เขาหันไปบอกกับจางซาน “ไม่ต้องไปยกข้าวแล้ว หลังเลิกงานเดี๋ยวทุกคนไปยกเอง”

หลินม่ายได้ยินแล้วก็ใช้โทรศัพท์ของเธอคุยกับเจียวอิงจวิ้น “ไม่ต้องส่งใครมาแล้ว”

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว หลินม่ายเดินออกจากโรงอาหาร

จางซานวิ่งตามมาก่อนจะกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ

หลินม่ายโบกมือก่อนจะกล่าวตอบตามตรงว่า “ไม่เป็นไร ฉันแครำคาญผู้อำนวยการจูนั่นเต็มที และเอาเรื่องช่วยเหลือนายมาเป็นข้ออ้างเผชิญหน้ากับเขา”

“ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องขอบคุณ สุดท้ายแล้วฉันคือคนได้รับประโยชน์” หลังพูดจบ จางซานกล่าวเสียงแผ่วว่า “อีกอย่าง อย่าไปยุ่งกับฉีฟางนะ”

แล้วเขาจากไปทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบจากหลินม่าย

หลินม่ายมองแผ่นหลังของเขาพร้อมยกยิ้มมุมปาก ก่อนหน้านี้เธอนึกว่าเขาอ่อนต่อโลก แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะฉลาดพอสมควร และรู้วิธีตอบแทนผู้อื่น

เวลานี้ฉีฟางเดินติดตามมา และยืนเคียงข้างกับหลินม่าย

หล่อนมองแผ่นหลังของจางซานก่อนจะถามขึ้นว่า “จางซานคุยอะไรด้วยเหรอ?”

หลินม่ายตอบกลับเย็นชา “ทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ?”

ฉีฟางยิ้ม “แค่สงสัยน่ะ ปกติไม่เคยเห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนไหนเลย”

เห็นว่าหลินม่ายไม่คิดตอบ หล่อนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ผู้อำนวยการจูคงโกรธมาก แต่เขาก็สมควรแล้ว คิดได้ยังไงให้เธอไปยกข้าวทั้งหมดกลับมาให้ทุกคนในสำนักงาน ฉันอยากจะด่าเขาสักชุด”

หลินม่ายหันไป “แต่เธอก็ไม่ทำ”

ฉีฟางสะดุ้งก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันไม่ได้มีคนสนับสนุน หรือมีภูมิหลังยิ่งใหญ่ ฉันเลยไม่กล้า เธอ… เธอคงจะไม่ดูถูกฉันหรอกใช่ไหม?”

หลินม่ายถามต่อ “แล้วเธอว่าไง?”

นังชาเขียว(2) ดอกบัวขาว(3)อะไรพวกนี้ เธอเกลียดชังคนแบบนี้ที่สุด

ตอนนี้เธอเร่งฝีเท้าและพยายามจะเดินหนีฉีฟาง เพราะไม่ต้องการพูดคุยกับหล่อนอีกต่อไป

ระฆังในช่วงบ่ายดังขึ้น ฉีฟางเก็บข้าวของและออกจากสำนักงานพร้อมกับโก่วเวินและไช่หานปิง

ไช่หานปิงมีจักรยาน และหล่อนต้องแบกกระสอบข้าวขึ้นจักรยานกลับไปที่มหาวิทยาลัย

ข้าวกระสอบนี้ยังกินไม่ได้ จะต้องเอาไปไว้ในหอพักก่อน หลังเรียนจบค่อยจัดการกับมัน

ทั้งสามคนมาถึงแผนกวัสดุ ตอนนี้มีพนักงานจำนวนมากมารับข้าว

ทุกคนเป็นมิตรและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พนักงานบางคนที่มีจักรยานจะมีข้าวสารอย่างน้อยสองถุงอยู่บนเบาะหลัง บางคนมีถึงสี่ถุง

เพื่อนร่วมงานบางคนที่มีจักรยานก็ย่อมถูกฝากข้าวกลับไปด้วยเป็นธรรมดา

โกดังเก็บของของแผนกวัสดุทั้งลึกและใหญ่มาก ทั้งมีบันไดขึ้นลงมากกว่าสิบขั้น

ผู้หญิงสามคนในกลุ่มฉีฟางขนกระสอบข้าวจากโกดังไปที่จักรยานของไช่หานปิง

ในที่สุดหลังจากแบกข้าวสองถุงไปที่จักรยานของไช่หานปิงแล้ว ฉีฟางกำลังจะไปยกข้าวกระสอบที่สาม ตอนนี้เองที่ไช่หานปิงพูดขึ้นว่า “ขอบคุณนะฉีฟาง เดี๋ยวพวกฉันไปก่อนแล้วกัน”

จากนั้นหล่อนก็ถีบจักรยานออกไป

โก่วเวินเองก็กล่าวขอบคุณด้วยเช่นกัน จากนั้นก็ช่วยเข็นจักรยานและจากไปพร้อมกับไช่หานปิง

ฉีฟางรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกใช้

แม้หล่อนจะไม่ได้พูดชัดจนว่าจะใช้จักรยานของไช่หานปิงขนข้าวกลับหอพักก็ตาม

สุดท้ายหล่อนช่วยยกข้าวมาให้พวกหล่อน จุดประสงค์ของหล่อนชัดเจนแล้ว แต่พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่ทราบและทิ้งหล่อนไว้

แม้ฉีฟางจะโกรธจัด แต่ก็เคยชินที่จะทำตัวอ่อนโยนโดยสันชาตญาณ “จ้ะ ไม่เป็นไร”

จากนั้นก็มองไช่หานปิงกับโก่วเวินที่เดินห่างออกไป

ฉีฟางถูกทิ้งไว้อย่างนั้น ดวงตาของหล่อนกลายเป็นโศกเศร้า

เวลานี้มีเสียงรถหยุดลงใกล้ ๆ กับเธอ

ฉีฟางหันกลับมาและเห็นหลินม่ายกับจางซานลงจากโรลส์รอยซ์พร้อมกัน

ขณะทั้งสองเดินไปด้วยกัน พวกเขายังพูดคุยเรื่องงานไม่หยุด

ฉีฟางรีบเดินนำหน้าไปเพื่อให้หลินม่ายและจางซานเห็นว่าตนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้ขวางเส้นทางของพวกเขา

แต่หลินม่ายและจางซานเมินเฉยหล่อน และเดินผ่านไปราวมองไม่เห็น

ฉีฟางจำใจต้องตะโกนออกมา “หลินม่าย”

หลินม่ายกับจางซานหันกลับมา เวลานี้ฉีฟางยกยิ้มไร้เดียงสาให้กับหลินม่าย

หลินม่ายถามด้วยความประหลาดใจ “ไม่ได้เลิกงานพร้อมกับไช่หานปิงกับโก่วเวินหรอกเหรอ? ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ?”

“ฉันไม่ได้อยากไปกับพวกหล่อนสักหน่อย เพราะพวกหล่อนลากฉันไปต่างหาก ฉันเลยไม่มีทางเลือก ก่อนหน้านี้ไช่หานปิงจะใช้จักรยานของหล่อนช่วยฉันขนข้าวกลับไปที่มหาวิทยาลัย แต่เพราะหล่อนบอกว่าเพิ่งซื้อจักรยานนี้มาใหม่ และฉันกลัวมันจะพังเลยหาข้ออ้างเพื่อจะอยู่ที่นี่เพื่อรอเธอมาน่ะ”

หลินม่ายอุทานว่า “โอ้” ก่อนจะเดินไปยกข้าวกับจางซาน

ฉีฟางคิดช่วยเหลือ แต่หลินม่ายและจางซานปฏิเสธหนักแน่น

ทั้งสองวางกระสอบข้าวสองกระสอบลงที่ท้ายรถโรลส์รอยซ์ก่อนจะเดินขึ้นทันที

ฉีฟางหน้าแดงก่ำ ตอนนี้เธอเอ่ยปากขึ้นว่า “หลินม่าย ช่วยฉันขนข้าวกลับไปที่มหาวิทยาลัยหน่อยได้ไหม? ฉันแบกมันกลับไปไม่ได้หรอก”

หลินม่ายปฏิเสธทันที “ไม่ล่ะ ฉันไม่สะดวก” จากนั้นเธอกับจางซานก็ขึ้นรถแล้วเคลื่อนตัวออกไปทันที

พี่สาวเซี่ยเข้ามาพร้อมกับจักรยานของหล่อน ก่อนจะถามฉีฟางว่าเกิดอะไรขึ้น

ฉีฟางยิ้มก่อนจะพูดว่า “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ขอให้หลินม่ายช่วยเอาข้าวกลับไปที่มหาวิทยาลัย แต่หล่อนปฏิเสธ หล่อนคงมีเรื่องงานต้องการคุยกับจางซานเลยไม่อยากให้ฉันขึ้นรถไปด้วยมั้งคะ”

พี่สาวเซี่ยกลอกตาไปมาก่อนจะสบถ “ถ้าคุยเรื่องงานจริง ๆ ทำไมจะไปด้วยกันไม่ได้ล่ะ? เว้นแต่จะไปทำเรื่องน่าอับอายซะมากกว่า!”

ตอนนี้หล่อนจึงพูดขึ้นอย่างอาสา “มา เดี๋ยวฉันช่วยขนข้าวกลับไปที่มหาวิทยาลัยเอง”

ฉีฟางกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะยกกระสอบข้าวขึ้นรถจักรยานของพี่สาวเซี่ย

ทั้งสองคนเข็นจักรยานที่มีข้าวสองกระสอบวางอยู่ออกจากโรงงาน

เมื่อผ่านสถานีขนส่งหน้าโรงงาน หล่อนก็เห็นหลินม่ายช่วยจางซานแบกกระสอบข้าวขึ้นรถบัสกลับมหาวิทยาลัย

เห็นอย่างนั้นแล้ว ฉีฟางก็พูดขึ้นว่า “นึกว่าหลินม่ายจะพาจางซานเอาข้าวกลับมหาวิทยาลัย กลายเป็นว่าพามาส่งที่สถานีขนส่งเท่านั้นเอง”

พี่สาวเซี่ยไม่ตอบอะไร แต่หยุดฝีเท้า “อย่างนั้นฉันส่งเธอแค่นี้นะ”

หล่อนเองมีอายุสี่สิบกว่าแล้ว จะถูกหลอกลวงให้เดินทางระยะไกลได้อย่างไรกัน?

พี่สาวเซี่ยยกกระสอบข้าวของฉีฟางออกจากจักรยานก่อนจะขึ้นจักรยานแล้วถีบออกไปทันที

แน่นอนว่าตอนนี้ฉีฟางจำเป็นต้องยกกระสอบข้าวกลับมหาวิทยาลัยด้วยตัวเองอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

………………………………………………………………………………………………………………………….(1)กลั่นแกล้ง สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้คนอื่น ทำให้ผู้อื่นรู้สึกอึดอัด รู้สึกถูกบีบคั้น

(2)หญิงสาวที่ดูเรียบร้อย แอ๊บแบ๊วใสซื่อ อ่อนต่อโลก แต่ทำตัวแพศยา

(3)ดอกบัวขาว กลายเป็นคำสแลงจีนใช้ว่าผู้หญิงแรดที่ประพฤติตัวไม่ดี เหลวไหล ดัดจริต

สารจากผู้แปล

ที่บ้านเป็นนักประกอบจักรยานหรือเปล่าเนี่ยฉีฟาง ปั่นเก่งเหลือเกิน

ไหหม่า(海馬)