แฟนเก่าของผมเป็นครู - ตอนที่ 0 บทนำ ชายผู้เคยสัมผัสสรรค์และนรกถึงสองครั้ง

บทนำ: ชายผู้เคยสัมผัสสรรค์และนรกถึงสองครั้ง

ในช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิช่วง มัธยมต้น ปีที่3ของผม

เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด

เพราะวันนี้ผมได้มาเดทกับแฟนของผม ชิราซาวะ โคฮาคุ

โคฮาคุเธอเป็นนักศึกษามหาลัยที่มีอายุมากว่าผม 5 ปี

พวกเราเคยไปเดทด้วยกันในทุกๆวัน แต่เรื่องนั้นกลับกลายเป็นเรื่องยากสำหรับเราไปซะแล้ว นับตั้งแต่ที่โคฮาคุย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัย

ดังนั้นครั้งนี้จึงเป็นเดทครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน และผมก็กำลังมีความสุขแบบสุดๆ แต่…

ด้วยอะไรบางอย่างให้โคฮาคุดูจะไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เลย แม้ว่าเราจะไม่ได้มาเดทแบบจริงๆจังกันเลยตลอด 3 เดือน

ผมคิดว่าผมได้วางแผนเดทที่สมบูรณ์แบบในแบบของผมแล้วนะแต่ว่า บางที่มันอาจจะยังไม่ดีพอสำหรับสาวมหาลัยก็ได้

ถึงมันจะพูดยาก แต่ผมก็อยากให้เธอบอกว่าเป็นอย่างไรบ้าง? ถ้ามันน่าเบื่อผมก็อยากให้เธอบอกผมมาตรงๆ

ผมจะได้กลับไปปรับปรุงเพื่อที่เดทคราวหน้าผมจะได้ทำให้ดีขึ้น

“เดทวันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“มันสนุกมากจ๊ะ มันสนุกมากจริงๆ…”

โคฮาคุพูดอย่างมีความสุข และดูไม่เหมือนว่าเธอจะโกหก

“เข้าใจแล้วผมก็สนุกเหมือนกัน”

ดูเหมือนผมจะเข้าใจผิด

สาเหตุที่โคฮาคุดูเศร้าเพราะว่าเดทครั้งนี้มันจบลงแล้ว นั่นแปลว่าเธอสนุกกับเดทครั้งนี้มากจนรู้สึกเศร้าเมื่อเราต้องแยกจากกัน

ผมจะต้องทำให้เดทครั้งต่อไปสนุกยิ่งกว่านี้ และเพื่อการนั้น ผมต้องเก็บเงินค่าขนมไว้แล้วหละ

ในระหว่างที่เรากำลังรอรถไฟอยู่หน้าสถานี ผมรู้สึกเศร้ามากที่เราต้องจากกันแล้ว

ผมอยากจะกอดเธอไว้ก่อนที่เราจะจากกันแล้วก็อยากจะจูบเธอด้วย..แต่ว่าโคฮาคุเป็นคนขี้อายมากเธอจะไม่ให้ผมจูบเธอเว้นแต่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เช่น อยู่ที่ห้องของผมหรือว่าในห้องส่วนตัวในร้านคาราโอเกะ

“นี่. โทวมะคุง ชั้นอยากให้เธอช่วยจูบชั้นเป็นครั้งสุดท้าย….”

เหมือนว่าเธออ่านใจผมได้เลย

ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกอยากจูบผมมากกว่ารู้สึกอายที่จะจูบผมในที่สาธารณะ แน่นอนว่าผมไม่มีทางปฏิเสธที่จะจูบโคฮาคุแน่

ผมบรรจงจูบลงไปที่ริมฝีปากนุ่มของเธอราวกับจะกลืนกินมันจากนั้นผมก็สอดลิ้นเข้าไปภายในปากของเธอ

โคฮาคุแลบลิ้นออกมาแล้วเกี่ยวพันลิ้นของผมแล้ววนมันไปรอบๆลิ้นของเราเกี่ยวพันกันอย่างตะกละตระกลาม ริมฝีปากของเราประกบกันประหนึ่งเป็นการยืนยันความรักของเราทั้งสอง โดยไม่ได้สนใจสายตาของคนรอบข้างเลย แล้วเสียงประกาศก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งชานชาลา

ผมถอนริมฝีปากออกจากเธอด้วยความเสียใจ

โคฮาคุเธอมีท่าทีที่ดูขมขื่นมาก

…จูบของผมมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ครั้งสุดท้ายที่ผมจูบเธอใบหน้าของเธอแทบจะละลายไปด้วยความสุข.. บางทีผมอาจจะไม่เก่งเท่าเดิมเพราะไม่ได้จูบกันมาตั้ง3เดือนแล้ว

“เราเลิกกันเถอะ”

โคฮาคุพูดแทรกขึ้นมาอย่างกันทันหันด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด

“…อะไรนะ?”

เธอพูดว่าไงนะ เราเลิกกันเหรอ? ทำไมผมต้องเลิกกับเธอด้วยหละ คงจะล้อเล่นใช่มั้ง ใช่ๆคงจะเป็นแบบนั้นหละ

“ฉัน.. ฉันมีคนอื่นที่ชอบแล้ว”

ผมทั้งรู้สึกสับสนและงงไปหมด ผมมองไปที่เธอ

เธอดูจริงจังเกินกว่าที่จะเป็นเรื่องล้อเล่น

“นี่เธอพูดจริงเหรอ?”

“ชั้นดูเหมือนกำลังพูดเล่น?”

“นั่นมันเป็นเรื่องโกหกใช่มั้ย แล้วผู้ชายที่เธอชอบมันเป็นใคร เป็นคนที่ผมรู้จักรึเปล่า”

“คือ…ขอโทษนะ ชั้นบอกเธอไม่ได้ เพราะงั้นช่วยลืมเรื่องของชั้นไปเถอะนะจ๊ะ ขอให้ความสุข ลาก่อน”

หลังจากเธอบอกเรื่องนั้นกับผมในตอนที่ผมยืนตะลึงตัวแข็งอยู่นั้น โคฮคุก็ขึ้นรถไฟและก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาของผมเลย

 

 

สองปีต่อมา

หลังจากที่รักษาแผลใจจากเรื่องของโคฮาคุและสามารถมูฟออนมาได้แล้ว

ตอนนี้ผมกำลงถูกรายล้อมไปด้วยความสุขอีกครั้ง

เพราะผมกำลังจะได้ไปเดทกับแฟนสาวของผม อากามิเนะ อาคาริ

อาคาริเป็นนักศึกษามหาลัยที่อายุมากกว่าผม5ปี

เธออาศัยอยู่ที่จังหวัดใกล้เคียง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะมาเจอกันบ่อยๆ แต่เธอก็จะมาหาผมแล้วก็เดทกับทุกๆครึ่งเดือน

เราไม่ค่อยได้เจอกันช่วงนี้ อาจเป็นเพราะว่าเธอกำลังยุ่งอยู่กับการหางาน แต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่บ่อยๆ

วันก่อนเธอพึ่งชวนผมไปออกเดทหลังจากที่ไม่ได้ไปเดทกันมานาน และผมก็ตอบรับด้วยความยินดี ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้

ผมมีความสุขมาก

แต่นี่มันเป็นเดทนะ ผมคงไม่ใช่คนเดียวที่สนุก

เพื่อจะทำให้ อาคาริ มีความสุขผมได้ไปเล่นตู้คีบตุ๊กตาแล้วจับตุ๊กตารูปสัตว์มาเป็นของขวัญให้เธอ เพราะอาคาริชอบพวกของน่ารักๆ

“นี่สำหรับเธอ”

ผมได้มอบมันเป็นของขวัญให้เธอแบบเท่ๆ

ผมคิดว่าการทำแบบนั้นมันเท่ดี ท้ายที่สุดผมก็ทำมันได้ในครั้งเดียว

ผมได้มาเกมเซนเตอร์ซักพักก่อนหน้านี้แล้วเพื่อฝึกฝนทักษะของตัวเองเพื่อวันนี้ ผมเสียเงินไปไม่น้อยเลยหละ แต่เพื่อที่จะได้เห็น

รอยยิ้มของอาคาริแล้วหละก็ราคาแค่นั้นถือว่าถูกมาก

เอาหละอาคาริไหนโชว์รอยยิ้มกระชากใจของเธอให้ผมดูหน่อยเร็ว

“อืมขอบคุณนะโทวมะ….ชั้นมีความสุขมาก”

อาคาริพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

…เดี๋ยวเด๊ะ ไอ้หน้าแบบนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหรมาก่อนเลย

ไม่ ไม่ ม่าย ไม่จริงใช่มั้ย ผมกับอาคาริไปกันได้ดี….แต่เออตอนนั้นโคฮาคุผมก็คิดว่าดีเหมือนกันนี่หว่า จนกระทั้งเธอบอกเลิก!!

แต่นั้นก็คือนั้น นี่ก็คือนี่ไม่เกี่ยวกัน

เดทวันได้ผ่านไปด้วยดี ผมกับอาคาริเข้ากันได้ดีไม่มีทะเลาะอะไรกันเลย ไม่มีทางที่เธอจะบอกเลิกเด็ดขาด

“นี่ โทวมะ ช่วยจูบชั้นเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยได้มั้ย”

… อะไรกันไอ้คำว่าสุดท้ายนั่นอีกแล้ว เหมือนเมื่อสองปีก่อนเลยไม่ใช่เหรอ ผมเริ่มหวั่นๆแล้วว่าคำๆนั้นมันจะหลุดออกมาจากปากของอาคาริหรือเปล่า

ไม่ ไม่ ผมคงคิดมากไปเอง ฟ้ามันจะผ่าที่เดิมสองรอบได้ไง

เธอก็คงหมายถึงจูบลาหลังจากเดทจบ เท่านั้นหละ เมื่อผมหันหน้ามาเจออาคาริ

โอ้! บ๊ะเจ้า เธอโคตรน่ารักเลย เล่นมาถามจูบกันแบบนี้ใครมันจะไปอดใจไหว ลุยเลยละกัน

ผมจูบไปที่ริมฝีปากของอาคาริขณะที่สงบสติอารมณ์จากเรื่องฟุ้งซ่านก่อนหน้านี้ผมสอดลิ้นเข้าไประหว่างริมฝีปากของเธอ ผมตวัดลิ้นไปรอบๆปากที่ทั้งนุ่มและอุ่นของเธอ

เมื่อผมถอนริมฝีปากออกจากอาคาริ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดูเหมือนว่าผมจะสามารถทำให้เธอพอใจได้นะ เพราะผมไม่ได้จูบกับเธอมาซักพักแล้วแต่ผมก็รู้สึกโล่งใจที่ผมทำได้สำเร็จ หรืออย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้น

จากนั้นอาคาริก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บปวด

“เราเลิกกัน”

what!! เธอก็ด้วยเหรอเนี่ย

ทำไม ทำไมต้องอยากเลิกกับผม เราเข้ากันได้ดีมาตลอดไม่ใช่เหรอ

“ทำไมเธอถึงบอกว่าเราเลิกกัน?”

“ชั้นมีคนอื่นที่ชอบแล้ว”

“หาผู้ชายที่เธอชอบเป็นใครกัน ถ้ามีรูปเอามาให้ผมดูหน่อยได้มั้ย ผมจะทำตัวให้ดีกว่าเขา”

“เป็นไปไม่ได้ ลาก่อนนะโทวมะ ชั้นจะไม่ติดต่อเธอไปอีกแล้ว”

ผมรู้สึกสิ้นหวังมาก และนั้นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่อาคาริพูดกับผม

 

ผมลุกขึ้นจากเตียง

แสงแดดยามเช้าส่องแสงเข้ามาผ่านหน้าต่าง และได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วแว่วเข้ามา

ผมเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้า พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ฝันร้าย…งั้นเหรอ?”

มันเหมือนดูหนังเศร้าสองเรื่องติดกันเลย

ถ้ามันเป็นแค่ฝันร้าย ผมคงจะโล่งใจมากที่มันเป็นแค่ความฝัน แต่ทุกอย่างมันดันเกิดขึ้นจริงๆ

มันเป็นเรื่องจริงที่โคฮาคุทิ้งผมไปในช่วงฤดูใบไม้ผลิช่วงตอนม.ต้นปี3 และอาคาริก็ทิ้งผมไปในฤดูใบไม้ผลิในตอนที่ผมอยู่ม.ปลายปี2 

ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้เห็นพวกเธออีกเลย แล้วก็ไม่ได้คุยกันด้วย เพราะพวกเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์หรืออ่านขอความของผมเลย

“แล้วทำไมผมถึงถูกทิ้งหละ?”

ผมเฝ้าถามตัวเองวันแล้ววันเล่าแต่ก็นะพอรู้เหตุผลอยู่บ้างหละ

คงเพราะเรื่องความต่างของอายุ

พวกเธออายุมากกว่าผม 5 ปี แล้วตอนนี้พวกเธอทั้งคู่ก็คงเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานกันแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ค่านิยมของพวกเธอจะต่างกับเด็กม.ปลายแบบผม นั่นน่าจะเป็นปัญหาของความสัมพันธ์ของเรา

แต่ถึงอย่างไรก็ตามถึงจะรู้เหตุผมดี แต่ก็ใช่ว่าจะทำใจกับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ ผมนะช๊อคไม่หายไปเป็นเดือนเลยนะหลังจากที่ผมโดนบอกเลิกนะ และตอนนี้ผมยังมูฟออนจากอาการอกหักไม่ได้เลย

แต่ก็นะกังวลไปมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา

การมีรักครั้งใหม่จะช่วยเยียวยาผมได้ ผมได้เรียนรู้เรื่องนี้จากอาคาริหลังจากที่ผมโดนโคฮาคุทิ้ง

นั่นคือเหตุผลที่ผมอยากมีแฟนแต่… ผมติดปัญหาใหญ่ตอนนี้คือผมยังคงรักอาคาริและโคฮาคุอยู่ ดังนั้นผมเลยไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นเลยนะซิ

ไม่รู้ว่าจะหาแฟนใหม่ได้หรือเปล่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่

อ๊า! นี่มันสายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย

ไม่ได้ ไม่ได้ ผมเกือบจะได้ไปโรงเรียนสายตั้งแต่เปิดเรียนวันแรกแล้วไง ผมรีบแต่งตัวและรีบมุ่งหน้าไปโรงเรียน

ที่นั่นผมไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอกับแฟนเก่าที่กลายเป็นคุณครูไปแล้ว