คืนหลังจากที่มาร์กลับไปที่หอของเขา สิ่งแรกที่มาเริ่มทำเลยนั้นคือ เขากางแผนที่บางอย่างลงบนโต๊ะ และบนแผนที่นั้นก็มีการทาสีบอกจุดต่างๆของเมือง

"อืม….อย่างแรกสำหรับแผนการณ์ใช้ชีวิตให้สบายในอนาคต คือ เงิน แต่ว่าดูแล้วเงินคงไม่ใช่ปัญหาไปอีกสักพักสินะ ไม่สิน่าจะยาวๆเลย" มาร์นั่งลงที่โต๊ะของเขา และหยิบกระดาษขึ้นมาเพื่อจะเขียนสิ่งที่เขาอยากทำ

มาร์นั่งคิดอยู่ที่โต๊ะ แล้วก็เริ่มลงมือเขยีนพร้อมกับบ่นไปกับตัวเองเพื่อไม่ให้ห้องของเขาเงียบเกินไป

"อืมมมม โลกนี้มีกิลล์นักผจญภัย ทหาร ทหารรับจ้าง สมาคมนักเวทย์ สมาคมพ่อค้า โรงเรียน โรงพยาบาล อะไรอีกหว่า ที่มันเป็นแหล่งผลิตเงินกับอำนาจได้? ราชา? อันนั้นไม่ได้ละมั้งวุ่นวายเปล่าๆ" มาร์ยังคงจดชื่อสิ่งที่คิดได้ลงกระดาษต่อไป

หลังจากเขียนเสร็จเขาก็เริ่มมองพวกมันพร้อมกับคิดว่าจะทำอะไรดี ใจมาร์นั้นถึงจะได้เกิดใหม่แล้วแต่ก็อยากทำอะไรสักอย่าง ทำอะไรบางอย่างเพื่อเพิ่มคุณค่าของเขาให้สูงกว่านี้ สูงกว่าการเป็นนักศึกษาหลักสูตรพิเศษที่จบไปแล้วเข้าเป็นอัศวินหรือฝ่ายบริหารรับใช้ชาติ

"เอาละ….. ที่นี้มีสิ่งหนึ่งที่เรายังไม่รู้สินะ ที่โลกเก่ามันมีสิ่งที่เรียกว่าโลกใต้ดิน แต่ว่าตั้งแต่มาที่นี้ เราก็ยังไม่ได้ยืนยันเลยว่ามีอะไรพวกนั้นหรือเปล่า" มาร์จดคำว่า [องค์กรโลกใต้ดิน] ลงกระดาษ

"เห้อออ คิดยากจังแหะ เป้าหมายตอนลงมาเกิดก็แค่อยากจะใช้ชีวิตสบายๆไปเรื่อยๆอยู่หรอก แต่ว่ามันเป็นนามธรรมเกินไปอ่ะ ดูไม่ค่อยมีเป้าหมายที่เป็นรูปร่างเลยแหะ" มาร์นั้นไม่พอใจเท่าไหร่กับความคิดที่ไม่สามารถทำให้เห็นเป็นรูปร่าง หรือความคิดที่หวังเพียงเรื่องเล็กๆน้อยๆ

"งั้นอย่างแรกก็…ตัดอะไรที่ทำให้เราไม่เป็นอิสระไปเลยละกัน" มาร์ที่คิดได้ก็ลงมือมองสิ่งที่เขาเขียนลงกระดาษและขีดฆ่าสิ่งที่เขาไม่โอเคด้วย

"ไหนๆ กิลล์นักผจญภัย….อืมเหมือนจะมีอิสระนะแต่ก็อยู่ใต้อำนาจกิลล์อยู่ดี ตัดทิ้ง"

"ทหาร ทหารรับจ้าง สมาคมนักเวทย์ สมาคมพ่อค้า ไอพวกนี้ตัดไปได้เลย ไม่ว่าจะอันไหนก็ต้องทำงานใต้คนอื่นอยู่ดีละนะ แถมพ่อค้าต้องส่งเงินให้สมาคมเป็นค่าบำรุงอีก….แย่ แย่"

"ตอนนี้ก็เหลือ เอ่อ โรงเรียน โรงพยาบาล องค์กรโลกใต้ดิน? " มาร์จ้องมองไปที่สามชื่อนี้ เขาลุกขึ้นออกจากเก้าอี้และเดินวนอยู่ในห้องเพื่อใช้ความคิด เขาเดินไปมาด้วยใบหน้าที่ดูจริงจัง

[ โรงเรียน ถ้าเปิดแล้วรุ่งจะมีเงินเข้าตลอดแต่ว่าก็มีคู่แข่งอย่างโรงเรียนคอลลาจแน่ๆ ยังไงก็เถอะถ้าเด็กที่มาเข้าจบไปมีงานการใหญ่ๆทำ เราก็จะมีเส้นมีสายแถมดีไม่ดี เราปลูกฝังความคิดให้เชื่อเรื่องบางอย่างก็ได้ด้วยนิ แบบที่โลกเก่าทำไง… ] นั้นคือสิ่งที่มาร์คิดกับโรงเรียน ที่ที่จะสร้างเส้นสายและปลูกฝังความเชื่อบางอย่างได้อีก

[ โรงพยาบาล? อันนี้ยังไงก็ดีทั้งเงิน ทั้งเส้นสาย อืม…ติดที่เดียวคือจะไปหาหมอจากไหนนี้สิ ถ้าไม่มีเส้นสายเลยก็ยากละนะ แต่ว่ายังไงมันก็น่าสนใจนิหว่า… ไหนเรื่องที่โรงพยาบาลโลกนี้เองก็มีกฎเหมือนโลกเก่าคือเป็นเขตปลอดควารุนแรง ห้ามฆ่าห้ามอะไรกัน แบบนี้ใช้เป็น Safe House ได้ด้วย ] มาร์ระหว่างที่คิดเขาก็วาดภาพตึกขนาดใหญ่ลงไปในความคิดของเขา

[ สุดท้ายก็….องค์กรโลกใต้ดิน อันนี้ถ้ามันมีอยู่ก็หมายความว่าเราจะต้องมีคู่แข่งแน่ๆ แบบนี้จะทำยังไงดีน้าาา แต่ว่าพอคิดถึงสองอย่างก่อนหน้านี้แล้วก็….ต้องใช้เส้นสายหามาทั้งนั้นเลย แล้วไอองค์กรณ์นี้เองก็..ดูเหมือนว่าจะหาไอของที่ว่าได้ไม่ยากเลยแหะ… ] มาร์ยิ้มออกมา

"เอาละ เอาละ!! ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ก็ ทำองค์กรณ์ใต้ดินขึ้นมา แล้วก็เปิดทั้งโรงเรียนกับโรงพยาบาล ไปเลยแล้วกัน ง่ายจะตายยยยย ฮ่าๆๆๆ!!" มาร์พูดเสียงดังออกมา เขาเดินไปหยิบกระดาษแผ่นใหม่และลงมือเขียน

[แผนการณ์ สำหรับอยู่ในโลกใหม่ ชื่อว่า "Utopia for me UFM" ขั้นแรกสร้างองค์กรณ์ใต้ดินเพื่อควบคุมเบื้องล่าง ขั้นสองหางบสร้างโรงเรียน ก่อนที่จะเริ่มสร้างโรงพยาบาลเป็นขั้นสุดท้าย หลังจากนั้นถ้ามีอะไรอยากจะทำต่อก็ค่อยว่ากัน ] มาร์เขียนเสร็จก็เอามันใส่ใต้โต๊ะ

"อื้มมมมมมม เมื่อยยจังเลยยย อ่ากี่โมงแล้วเนี้ย…. เอ๋ 3 ทุ่มแล้วเหรอเนี้ย เริ่มมืดได้ที่แล้วสินะ แบบนี้ออกไปข้างนอกก็คงไม่มีใครสังเกตุแล้วละสิ แต่ว่า จะไปที่ไหนดีนะ นั้นสิน้าาา ไปไหนดีน้าาาา อ๊ะ!!" มาร์ที่กำลังบิดขี้เกียจก็คิดขึ้นมาได้ว่า

[ ไปหาข้อมูลเรื่องโลกใต้ดินเพื่อเตรียมให้ UFM ขั้น 1 ก่อนเลยละกัน แบบนี้เราควรจะไปที่ไหนก่อนดีน้าาา ] มาร์วิ่งเตาะแตะๆ ไปที่โต๊ะของเขาที่ยังกางแผนที่เมืองไว้อยู่

"เอๆๆ ตรงไหนดีน้าาาา อืมๆ ซ่องเหรอ คนน่าจะเยอะละมั้ง แถมกลัวเผลอใจทำตามนิสัยเก่าอีก คงไม่ดีละมั้ง"

"บ่อนเองก็น่าสนใจดีแหะ แต่คนคงพลุกพล่านแล้วมั้งเนี้ย ไปใช้สกิลในที่แบบนั้นยากแหงๆ มีตรงไหนอีกหว่า ที่น่าไปสำรวจอีกนาาาา โอ้ๆๆ!!! นั้นไงๆ ที่นั้น ตอนนี้คนคงน้อยแล้ว"

มาร์จ้องมองไปที่แผนที่ที่นั้นคือ ตลาดค้าทาส โลกนี้นั้นการมีทาสไว้ในครอบครองไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ว่าทาสเองก็ไม่ใช่สิ่งของในโลกนี้ เหมือนกับที่โลกเก่าของมาร์

ทาสยังมีความเป็นคนอยู่ พวกเขาได้รับสิทธิ์พื้นฐานที่เพียงพอสำหรับปัจจัย 4 อาหาร ยา เครื่องนุ่มห่ม ที่อยู่อาศัย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะดีขนาดเท่าคนทั่วไป เอาเป็นว่าพอมีไม่ให้ตายละกัน

แล้วถามว่าทาสมีมาได้ยังไง คำตอบคือ 3 ทาง

ทางแรก ทำผิดกฎหมายในโทษเกี่ยวกับเรื่องเงิน เอาง่ายๆเป็นหนี้แล้วดันไม่มีจ่าย ติดตัวแดงจนโดนตัดสินให้เป็นทาสล้มละลายไป ส่วนใหญ่จะเป็นพวกผีพนัน นักผจญภัย แล้วก็ขุนนางตกอับ

ทางที่สอง เป็นทาสสงคราม พวกนี้ก็ตามชื่อ โดนจับเป็นมาเวลาเกิดสงคราม แล้วประเทศไม่ยอมไถ่ตัว ก็จบด้วยการส่งมาขายเป็นทาสเพราะเปลืองค่าดูแล

สุดท้าย ทาส สัญญา พวกนี้ขายตัวเองเป็นทาส เพื่อหาเงินไปทำอะไรสักอย่าง โดยจะมีกำหนดเวลาให้มีอิสระราวๆ 1 ถึง 2 วัน ทั้งยังออกนอกเมืองไม่ได้อีก พอครบกำหนดแล้วก็จะกลายมาเป็นทาสทันที

มาร์สวมชุดใหม่ที่เขาใช้สกิล [รังสรรค์] สร้างขึ้นมา มันเป็นชุดสีดำผ้า Tactical Fabric ที่ระบายอากาศดีและแห้งง่าย ทั้งยังกันหนาวได้ระดับหนึ่ง

ชุดนี้ไม่มีอะไรมากเป็นชุดรัดรูปของมาร์ ทำให้เวลาที่ใส่ มาร์จะมีสภาพคล้ายคนใส่ชุดประดาน้ำทั้งตัวแค่มีสีดำ แต่ว่าชุดนี้เป็นเพียงชุดด้านในเท่านั้น มาร์เริ่มสวมใส่อุปกรณ์ต่างๆ

อย่างแรกเวสใส่ของ ที่มีมีดกับปืนพกเก็บเสียงที่วิจัยขึ้นมาตอนเด็กๆ รองเท้าตีนกบสีดำที่เสริมความเหนียวและความสามารถในการเก็บเสียง

ตามด้วย ผ้าคลุมพร้อมฮู้ดสีดำที่คลุมลงมาถึงแค่หัวไหล่ของมาร์ [ เห้อออ ผ้าไม่พอจริงๆด้วยสินะ แย่จริงๆแหะ แต่ช่างเหอะแค่นี้ก็น่าจะปิดตัวได้แล้วละ ]

มาร์หยิบหน้ากากสีดำเรียบ ไม่เห็นแม้แต่ช่องตา มันเหมือนเป็นกระจกที่เคลือบหน้ากากเอาไว้แต่ว่า พอมาปล่อยมืออกจากหน้ากากที่อยู่บนหน้าเขา บนหน้ากากนั้นก็เปลี่ยนไป

[หวังว่าจอนี้จะทำงานได้ตามแบบที่คิดไว้นะ มานาที่ใช้ก็ไม่ได้เยอะด้วย แถมมีระบบอำพรางตัวได้อีก…แต่จริงๆก็ สร้างมาเพื่อเท่ห์เท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆ] มาร์หัวเราะอยู่ในใจของเขา ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อส่องกระจกดูตัวเอง

ที่หน้ากระจกนั้นมีคนลึกลับในชุดรัดรูปสีดำ เวสสีดำ ที่เอวมีเข็มขัด 1 เส้นที่มี ปืนพกเก็บเสียงและมีดอยู่ ข้างหลังเอวของเขามีกระป๋องบางอย่างที่ทาด้านข้างด้วยสีเขียวและประป๋องอีกอันที่มีรูจำนวนมากอยู่บนตัวของมัน คนคนนี้มีผ้าคลุมที่ปกปิดตั้งแต่หัวไปจนถึงหัวไหล่

แต่ว่าใบหน้าของคนคนนี้กำลังเป็นรูปหัวกะโหลก ที่ไม่มีปาก มันมีแค่ช่องว่างของดวงตาและพื้นหลังสีดำสนิท ใบหน้าของมันเหมือนกับกำลังเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

"แหม่ งานชิ้นเอกจริงๆแหะ รู้สึกเท่ห์สุดๆไปเลยวะเห้ยย เอาละนี้ก็ได้เวลาละ สถานีต่อไป ตลาดค้าทาส!!!"

….