หลังจากทุกคนมั่นใจกับฐานที่มั่นใหม่กันแล้ว เราก็เริ่มลงมือทำงานกันทันที 

วันนี้เรามีงานมากมายที่ต้องทำ

อย่างแรกคือการขนส่ง กล่าวอีกนัยก็คือการเคลื่อนย้ายสิ่งของ

พี่น้องอาซากุระและมานะรับผิดชอบในเรื่องนี้ พวกเธอมีหน้าที่ขนย้ายของจากถ้ำชิโนมิยะไปยังฐานลับ

เราไม่ทิ้งถ้ำนั้นถาวร เรายังเหลือของบางอย่างไว้ที่นั้น

การขนย้ายใช้เวลาประมาณสองวัน

ไม่เพียงแค่วัตถุดิบต่างๆเท่านั้น แต่รวมไปถึงฟืน หิน และอุปกรณ์อื่นๆด้วย 

ตอนนี้เอริกำลังไปเก็บไม้และวัตถุดิบอื่นๆ

อาริสะเองก็น่าออกไปตกปลาได้แล้ว แต่เราไม่มีเวลาขนาดนั้น

ไม้เป็นสิ่งสำคัญลำดับต้นพอๆกับวัตถุดิบสำคัญอื่นๆ

ส่วนผมกับคารินกำลังมาตรวจสอบกับดักกระต่ายและหมูป่าทางฝั่งตะวันตกของถ้ำอากุระที่เราวางไว้เมื่อวาน

「 ตรงนั้นก็ดีนะ 」

ดูเหมือนกับดักของเราจะทำงานได้ดี หลุมพรางดักหมูป่าได้ตัวนึง กับดักหินเองก็จับกระต่ายได้ 

「 เธอวางกับดักตรงนี้ก็น่าจะโอเคนะ 」

ผมพาคารินมาด้วยเพื่อสอนเธอเกี่ยวกับกับดัก เธอต้องพยายามวางแผนให้ดีเพื่อเหยื่อจะติดกับได้ง่าย 

การที่ผมสอนคารินก็เพื่อเตรียมตัวสำหรับอนาคต ตอนนี้เรามีกันแค่เจ็ดคน แต่เราอาจมีคนมาเพิ่มในไม่ช้า ถ้าแบบนั้นผมจะไม่สามารถสอนงานให้ทุกคนได้ มันอาจส่งผลงานของเราเสียได้

เมื่อรู้ถึงสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ ผมจึงเริ่มสอนงานให้ตัวแทนที่ผมเลือก

ถ้าผมสอนเรื่องที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอดของพวกเธอ ในอนาคตมันเป็นประโยชน์อย่างมากในสถานการ์ฉุกเฉิน

คารินคือคนที่ผมตามหา เธอชื่นชอบประวัติศาสตร์และมีความรู้พื้นฐานอยู่บ้าง

เธอเข้าใจทุกอย่างในทันทีที่ผมสอน

「เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยม」

ผมคาดหวังหมูป่าหนึ่งตัวและกระต่ายสามตัว แต่สิ่งที่เราได้เป็นหมูป่าสองตัวและกระต่ายห้าตัว 

ตะกร้าไม้ไผ่ที่เราถือมาใส่ได้ไม่เยอะ

「เราเอาพวกนี้ไปที่ฐานลับเลยไหม」

คารินถามขณะวางเหยื่อลงในตะกร้า

เธอหวีผมของเธอที่เธอบอกว่าเป็นสีผมธรรมชาติของเธอมาตลอดสามปี

「ไม่ เราจะจัดการมันก่อน เราควรรีบถลกหนังและแล่ให้เร็วที่สุด เป็นเรื่องยากที่จะให้ผู้หญิงต้องมาทนดูฉากเลือดสาดแบบนี้ใช่ไหม?」

「แล้วฉันไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ?」

คารินจ้องมาที่ผม ผมตกใจและรีบขอโทษทันที

「ไม่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…」

ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไง

「ล้อเล่นจ้า ฉันรู้นาว่านายจะสื่อถึงอะไร」

คารินหัวเราะที่ได้เห็นผมลนเพราะโดนเธอหยอก

กลับมาที่หัวข้อหลัก 

「ถ้าต้องการแล่มัน แถวๆทิศตะวันตกเฉียงใต้มีแม่น้ำ」

「หืม? มีแม่น้ำที่นั่นเหรอ」

「ฉันไม่เคยไปที่นั่นหรอก ฉันแค่คาดการณ์เอาหน่ะ」

「แล้วนายรู้ได้ไง」

「รอยเท้าของพวกสัตว์ แล้วก็พืชพรรณและกิ่งไม้บนพื้น」

「นายจะสอนทักษะนี้ให้ฉันไหม」

「ฉันก็อยากนะ  แต่มันยากเกินไป ฉันคงสอนให้ไม่ได้」

「น่าเสียดายง่า」

แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ แล้วเราก็เจอลำธาร ที่นี่เป็นสถานที่ที่เงียบสงบที่สัตว์ต่างๆเองก็มาพักที่นี่ 

ผมเห็นกวางอยู่แถวนี้ แต่ตอนนี้ช่างมันไปก่อน 

「เธอแล่มันเป็นไหม?」

「ฉันจะไม่ทำหรอก!」

คารินส่ายหัว

「นี่ก็ไม่ใช่ความสามารถพิเศษของฉันเหมือนกันแต่…」

ผมแล่กระต่ายอย่างระมัดระวัง 

คารินก็ทำงานอย่างรวดเร็วด้วยมีดหิน 

มีสามอย่างที่คุณต้องแบ่งเมื่อแล่สัตว์

ส่วนที่กินได้ ส่วนที่กินไม่ได้ และหนัง 

การจัดการนั้น โดยทั่วไปแล้วจะเอาเฉพาะส่วนที่กินไม่ได้ออกไปเท่านั้น 

ในกรณีของกระต่ายนั้น จะเป็นเครื่องในและลำไส้

นอกจากนี้คุณไม่ควรลืมที่จะตัดหลอดเลือดแดงเอาเลือดออกไป

กระบวนการเหล่านี้ต้องใส่ใจถึงขึ้นสุด

ผมกังวลว่าคารินจะอาเจียนออกมาระหว่างทาง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องกังวล เธอยังคงดูมันโดยไม่มีบ่น

 「แล้วก็ทำแบบนี้」

「สุดยอด ฉันขอลองบ้างได้ไหม」

「แน่นอนสิ」

คารินกำลังวิเคราะห์ เธอทำมันช้าๆด้วยความระมัดระวังในขณะที่นึกสิ่งที่ผมทำ

ผมทำหน้าที่แค่เฝ้ามองเธอและพูดในสิ่งที่เธอทำผิด

「เธอมีเซนส์ดีจนฉันประหลาดใจเลยนะเนี่ย」

「เพราะโฮคาเงะสอนมาดีไงล่ะ」

คารินกำลังจัดการตัวที่สองและเธอก็เริ่มเชี่ยวชาญแล้ว

และเธอได้อย่างไม่มีความลังเลในครั้งที่สาม

ผมอิจฉาเธอเล็กน้อยเพราะทำเรียนรู้ได้เร็วกว่าผมมาก

「โดยพื้นฐานแล้ว การจัดการกับหมู่ป่านั้น ขั้นแรกต้องเอาเลือดออกและล้างตัวมันให้ทั่ว จากนั้นเอาลำไส้และเลือดที่ติดอยู่ตามซี่โครงออกให้หมด หลังจากจัดการเสร็จแล้ว เธอสามารถจัดการได้เหมือนกับที่ทำกับกระต่าย 」

「ดังนั้น กับหมูป่าแล้ว ควรเอาเลือดออกก่อน 」

「ไม่เป็นไร มันต่างกับการเอาเลือดกระต่ายออก เลือดของมันไหลอย่างรวดเร็ว แค่เอาเครื่องในออกมาก่อน ด้วยวิธีนี้ การจัดการจะง่ายขึ้น นี่คือเหตุผลของฉัน」

「เข้าใจแล้ว」

คารินเรียนรู้ด้วยตัวเอง 

เธอไม่เซ้าซี้ถามว่า ”นี่อะไร นั่นอะไร นี่ใช่ไหม?”  มันทำให้ผมคิดว่าผมมีความสามารถในการสอน 

「เวลาเหลือไม่มากแล้ว เรามาแบ่งานกันเถอะ」

สองย่อมดีกว่าหนึ่ง คารินจัดการกระต่าย ผมจัดการหมูป่า

「มันยากอย่างที่คิดเลย เว้นแต่ว่าจะแขวนมันไว้กลางอากาศ」

การแล่หมูป่าควรแขวนมันไว้กับกิ่งไม้โดยให้มันคว่ำลง แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้เราทำมันไม่ได้ จึงต้องจัดการมันตอนนอนราบ 

「แค่นี้พอแล้วล่ะ」

ผมล้างเนื้อที่แล่มาเป็นอย่างสุดท้าย หลังจากเสร็จงานทั้งหมดเราก็เอาเนื้อใส่ตะกร้า

「ตอนนี้เรากลับกันเถอะ」

「ทำไม่เราไม่แวะถ้ำอาซากุระกันก่อนล่ะ」

「ถ้ำอาซากุระ? ไม่ใช่ถ้ำชิโนมิยะเหรอ」

คารินพยักหน้าและตอบ “ใช่ ถ้ำ อาซากุระ”

「แล้วเราจะไปที่นั่นทำไม」

ถ้าเป็นถ้ำชิโนมิยะ ผมยังพอเข้าใจเพราะยังมีของเหลืออยู่ที่นั่นมากมมาย

แต่ที่ถ้ำอาซากุระ เราไม่มีอะไร เสื้อผ้าที่เมย์ทำไว้ก็ถูกเก็บไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเรามีธุระอะไรที่นั่น

「ฉันคิดว่าฉันจะทำให้โฮคาเงะมีความสุข ถ้านายตั้งการ」

เป็นข้อเสนอที่ผมไม่คาดคิด (TLN :คิดไปสิ สวรรค์มารอแล้ว)

「เธอหมายถึงการนวด อะไรทำนองนั้นเหรอ」

「ไม่ ฉันหมายถึง…เรื่องนี้」

คารินเอามือจับที่น้องชายของผม มันไม่ใช่การกระตุ้นที่ดีนักหรอก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ผมแข็งตัว

「เธอแน่ใจนะ」

ผมกลืนน้ำลาย มันเหมือนกับสวรรค์ให้พรแก่ผม เด็กหนุ่มวัยกลัดมันที่มีความต้องการทางเพศสูงและต้องการปลดปล่อยมันออกมา นั่นคือเหตุผลที่ผมดีใจที่ได้เรื่องที่เธอจะทำให้ผม

นอกจากนี้ คารินยังน่ารักสุดๆอีกด้วย

「ฉันยินดีที่จะทำมันนะ แต่เพื่อการแลกเปลี่ยน นายต้องทำให้ฉันมีความสุขด้วย」

「ฮะ….เธอหมายถึง?」

คารินพยักหน้าและมองมาที่ผม

「ฉันหมายถึง ฉันต้องการจะทำมัน」

———–

ติดตามผู้แปลได้ที่  แปลด้วยพลังใบ