การเผชิญหน้ากับหนุ่มของเบียคุยะและกลุ่มของเขากำลังจะเกิดขึ้นจริง

 

ผมบอกเมย์โกะว่าผมมีมาตรการรับมือเตรียมไว้แล้ว

 

มาตรการนั้นคือ…

 

「หืม?ย้าย? เราจะทิ้งที่นี่ไปงั้นเหรอ? 」

 

ทุกคนประหลาดใจกับสิ่งที่ผมบอกในขณะที่เรากำลังทานข้าวเย็นกัน

 

「มันเป็นวิธีที่ดี แต่มันไม่ทันการแล้ว」

 

แผนของผมคือการวิ่งหนี…ถ้าคุณอยากให้มันดูเท่ห์ขึ้น มันคือการหายตัวไป

 

「โฮคาเงะ อย่าหนีเลย เราสู้กับพวกเขาเถอะนะ ถ้าโฮคาเงะสร้างอาวุธล่ะก็ เราไม่แพ้พวกนั้นแน่! นอกจากนี้ พวกลูกน้องที่ทำตามคำสั่งของพวกเบียคุยะ พวกนั้นทำไปเพราะไม่มีทางเลือก ใช่ไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้นเราดึงพวกนั้นมาเป็นพวกได้ไหม? 」

 

อาริสะสะอื้น

 

ดูเหมือนว่ามานะจะเห็นด้วยกับแผนการ

 

ส่วนสาวๆคนอื่นเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

 

「การต่อสู้กับพวกนั้นหมายถึงเราต้องฆ่าพวกนั้น เธอเข้าใจไหม? 」

 

ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

「ฆ่า? นายพูดเกินจริงไปรึเปล่า? 」

 

「มันไม่ใช่การพูดเกินจริง ฉันไม่ใช่มืออาชีพในการต่อสู้ ฉันไม่สามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมเช่นตีคนด้วยสันดาบเหมือนในละครย้อนยุค หากเรากำลังต่อสู้กับพวกนั้น มันจะฆ่าหรือถูกฆ่า เธอจะไม่สามารถปล่อยศัตรูของเธอโดยไม่ต้องฆ่าพวกเขา」

 

「เอ่อ นายพูดถูก」

 

「ถึงแม้จะไม่มีกฎหมายในที่นี่ แต่เราก็ยังเป็นคนญี่ปุ่น ค่านิยมของเรายังคงอยู่ เราไม่สามารถฆ่าคนได้ง่ายๆ ดังนั้นเราจึงไม่ได้ต้องการต่อสู้กับพวกเขา แม้ว่าเราจะสู้กับพวกเขา เราก็แพ้ และถ้าเราแพ้ พวกเธอจะลงด้วยการถูกพวกนั้นข่มขืน」

 

ผมศึกษามาเยอะมากเพื่อฝึกทักษะการเอาตัวรอดของผม

 

บางอย่างไม่ใช่แค่ทักษะการเอาชีวิตรอดธรรมดาๆ แต่เป็นสิ่งที่ทหารยังใช้ได้ด้วย

 

ตัวอย่างเช่น ศิลปะการตรวจจับข้อมูลของเหยื่อจากวัชพืชและกิ่งไม้ที่หัก

 

นี่เป็นการอ้างอิงถึงเทคโนโลยีขั้นสูงที่ใช้โดยกองกำลังพิเศษของสหรัฐฯ

 

ด้วยความรู้ดังกล่าว คุณสามารถต่อสู้กับคนจำนวนน้อยได้

 

หากเราเต็มใจที่จะเลือกความเป็นหรือความตายของคู่ต่อสู้ เราก็มีโอกาสสูงที่จะชนะ

ผมมียุทธวิธีและเครื่องมือที่ทหารใช้งานจริงๆ

 

แต่ความจริงแตกต่างจากในเกม ไม่มีใครสามารถฆ่ามนุษย์อย่างไร้เยื่อใย

 

ในกรณีที่เราไม่สามารถลงมือฆ่าได้ เราก็จะเสียเปรียบสุดๆ

 

ดังนั้นเราจึงเลือกที่จะวิ่งหนี

 

「โชคดีที่ไม่มีสัตว์ที่เหมาะสมเป็นอาหารในบริเวณนี้ ดังนั้นแม้ว่าเบียคุยะและกลุ่มของเขาจะเข้ามาบุกรุกสถานที่นี่ พวกเขาก็จะอยู่ได้ไม่นาน」

 

ผมไม่ได้ยินเสียงคัดค้านอีกต่อไป

 

สาวๆทั้งหมดเห็นด้วยกับผม ดังนั้นการสนทนาเกี่ยวกับการหลบหนีจึงดำเนินต่อไป

 

「สิ่งสำคัญคืออย่าให้พวกเขารู้ว่าเราหนีไปที่ไหน ไม่มีประโยชน์หากพวกเขาค้นพบที่ที่เราหนีไป」

 

「ช้าน!ชั้น!ฉัน!」

 

อาริสะยกมือขึ้น

 

「มีบางอย่างที่สำคัญกว่านั้นใช่ไหม? 」

 

「นายหมายถึงอะไร? 」

 

「ที่หลบภัย?! เราจะไปที่ไหน? ไม่ใช่ถ้ำของเมย์โกะใช่ไหม 」

 

「นั่นไม่ใช่ปัญหา ฉันพบที่ซ่อนที่สมบูรณ์แบบแล้ว」

 

「จริงๆเหรอ?! ทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่พลาดอะไรใช่ไหมโฮคาเงะ? 」

 

อาริสะหัวเราะ เผยให้เห็นฟันของเธอ

 

「ตามที่คาดเลยโฮคาเงะคุง」

 

「นายกำลังทำให้เราตกหลุมรักนายนะ นายพบมันเมื่อไหร่? 」

 

เอริและมานะรู้สึกประทับใจ

 

「ฉันพบมันตอนที่ฉันกับมานะอยู่ด้วยกัน」

 

「ฮะ นายหมายถึง? 」

 

มานะหน้าแดงทันที

 

เธอจดจำช่วงเวลาที่เธอhandjobให้ผมในขณะที่ผมแก้ผ้าอยู่

 

handjob ไม่ใช่ส่วนสำคัญในตอนนี้

 

「เป็นอย่างที่คาดเดาเดา มันคือทะเล」

 

「 ทะเล?! หมายถึงเราจะสร้างฐานที่ทะเล?! ราวกับพระราชวังของราชามังกร! 」

 

「ใช่ เรากำลังจะสร้างวังของราชามังกร…ไม่ใช่โว้ย! 」

 

ผมโต้กลับมุกของอาริสะ

 

ถ้าย้อนกลับไปในตอนนั้น ผมจะตอบด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา 

 

แต่พอเห็นอาริสายิ้มอย่างมีความสุข ผมก็ดีใจที่โต้กลับแบบนั้น

 

「เธอรู้หรือไม่เกี่ยวกับการกัดเซาะของชายฝั่ง(marine erosion)? 」

 

「ทหารเรืออะไร? ความจงรักภักดี? 」

 

อาริสะเอียงคอสงสัย

 

「เธอใช้คำผิดนะ ฉันคิดว่ามันเกี่ยวกับทะเลหรืออะไรสักอย่าง」

 

มานะกล่าว

 

ฮินาโกะตอบสนองเมื่อได้ยินคำนั้น

 

เธอมองไปที่เมย์โกะด้วยใบหน้าที่ถามว่ากรณีนี้ใช่หรือไม่

 

เมย์โกะเอียงศีรษะเหมือนจะบอกว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

 

「 ถูกต้อง การกัดเซาะของทะเลกินถ้ำในทะเล เพื่อให้เข้าใจง่าย เธอเคยเจอรูถ้ำบนชายทะเลหรือหน้าผาใช่ไหม นั่นคือการกัดเซาะของทะเล」

 

「 「 「 「 อุ๊ย! 」 」 」 」

 

ผมอธิบายเพื่อให้สาวๆ นอกเหนือจากคารินและฮินาโกะเข้าใจ

 

คารินดูเหมือนจะรู้แล้ว และฮินาโกะเพิ่งเข้าใจในได้ไม่นาน

 

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับว่ามันพูดว่า “ถูกต้อง!”

 

「ตอนที่ฉันกับมานะไปที่ทะเล ฉันพบถ้ำที่เกิดจากการกัดเซาะของทะเล เนื่องจากฉันกำลังเก็บสาหร่าย ฉันจึงคิดว่าจะลองดู และที่นั่นกว้างกว่าที่นี่มาก」

 

ถ้ำที่ผมพบมีสภาพแวดล้อมที่ดี

 

สามารถเข้าถึงได้ง่ายจากชายฝั่งและที่ตั้งของถ้ำสูงกว่าระดับน้ำมาก

 

หมายความว่าเราไม่ต้องกังวลว่าพื้นจะเปียกเมื่อน้ำขึ้น

 

นอกจากนี้ ทางเข้าถ้ำยังหันหน้าออกสู่ทะเล ทำให้หายาก

 

ไม่มีที่ไหนดีไปกว่านี้แล้วในการหลบซ่อน

 

「พรุ่งนี้ฉันจะบอกทางไปถ้ำ  เรามีทรัพยากรเพียงพอในถ้ำนี้แล้ว ดังนั้นเราจะเก็บเสบียงสำหรับถ้ำอื่น เบียคุยะและกลุ่มของเขาอันตราย ดังนั้นเราจึงต้องเตรียมพร้อมกับมันมากกว่าการภัยธรรมชาติซะอีก」

 

「 ฉันมีคำถาม! 」

 

อริสะยกมือขึ้น

 

「มาตั้งชื่อกันเถอะ」

 

「 ชื่อ? ชื่ออะไร? 」

 

「ถ้ำทะเลกัดเซาะและถ้ำแห่งนี้ มันคงยากที่จะเรียกมันโดยไม่มีชื่อ」

 

「ก็จริงนะ การเรียกมันว่า ‘ถ้ำ’ ทำให้ยากต่อการแยกแยะจากที่นี่หรือถ้ำของเมย์โกะ นอกจากนี้ เราจะเพิ่มถ้ำการกัดเซาะของทะเลเข้าไปในถ้ำที่เรากำลังพูดถึง」

 

ผมเห็นด้วยที่เราควรตั้งชื่อพวกเขา

 

อย่างไรก็ตาม.

 

「ถ้าอย่างนั้น ถ้ำนี้ก็เป็นบ้านที่มีความสุข! 」

 

ผมไม่เห็นด้วยกับความรู้สึกในการตั้งชื่อของอาริสะ

 

「พวกเราย้ายออกไปเพราะว่าพวกเราไม่มีความสุขแต่พวกเราเรียกบ้านนี้ว่ามีความสุข? 」

 

คารินพูดพร้อมกับหัวเราะ

ได้ยินอย่างนั้นเราก็หัวเราะ

 

「ถ้าอย่างนั้นเราจะเรียกที่นี่ว่าอะไร? 」

 

ดูเหมือนอาริสะจะไม่พอใจที่เราหัวเราะเยาะเธอ เธอจึงทำหน้าบึ้ง

 

「คำถามที่ยากมากเลยนะ」

 

ทันใดนั้นเราทุกคนก็มีปัญหา

 

อาริสะแสดงท่าทีมีชัยในตัวเองเมื่อเห็นว่า

 

「แล้วก็แฮปปี้เฮาส์」

 

「ไม่ ทุกอย่างยกเว้นชื่อนั้น」

 

ผมส่ายหัว

 

บ้านแสนสุขควรจะแตกต่างกัน

 

「แล้วอันนี้ล่ะ? 」

 

มานะยกมือขึ้น

 

「ทำไมเราไม่ใช้นามสกุลของพวกที่ตื่นขึ้นในถ้ำนั้นล่ะ ตัวอย่างเช่น ที่นี่คือถ้ำชิโนมิยะ และสถานที่ที่เมย์โกะและฮินาโกะตื่นขึ้นมาคือถ้ำอาซากุระ จะได้ไม่เกิดความสับสนใช่ไหม 」

 

「 「 「โอ้ เธอพูดถูก 」 」 」

 

ทุกคนเห็นด้วย

 

「แล้วถ้ำการกัดเซาะทางทะเลล่ะ? ไม่มีใครตื่นขึ้นที่นั่นใช่ไหม 」

 

「แล้วการเรียกถ้ำการกัดเซาะทางทะเลว่า ‘ฐานลับ’ ล่ะ? ฉันหมายถึงการสร้างฐานที่อยู่อาศัยในถ้ำที่ถูกกัดเซาะทะเลฟังดูเหมือนเป็นฐานลับ มันดูดีนะ」

 

มานะกล่าว ผมตัวสั่น

 

การเรียกมันว่าฐานลับนั้นไม่ยุติธรรม

 

ไม่มีใครต้านทานได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

「นั่นแหละ! ฉันยอมรับชื่อฐานลับ! 」

 

ผมตะโกนออกไปโดยไม่คิดอะไร

 

สาวๆ แปลกใจเพราะจู่ๆผมก็แปลกใจ

 

「ดีนะ แต่นี่มันต้องเป็นบ้านแสนสุข」

 

「ฐานลับ! 」

 

ผมเสนอชื่อของถ้ำ

 

ถ้ำชิโนมิยะ ถ้ำอาซากุระ และฐานลับของเรา

—————-

ติดตามผู้แปลได้ที่  แปลด้วยพลังใบ