เมื่อพูดถึงเครื่องปั้นดินเผาของญี่ปุ่น ลวดลายเชือกฟาง เครื่องปั้นดินเผาญี่ปุ่นโบราณเป็นของที่มีชื่อเสียง

สิ่งของจากยุคโจมงล้วนมีรูปลักษณ์ที่งดงาม

เครื่องปั้นดินเผาที่ผมกำลังจะไปทำ ผมจะใช้วิธีการผลิตแบบเดียวกับยุคโจมง  

อย่างไรก็ตาม ผมไม่กังวลเรื่องรูปลักษณ์ของมันหรอก ผมจะทำให้มันง่าย

มันไม่ได้ทำยากขนาดนั้น

สิ่งที่คุณต้องมีคือดินเหนียวและทราย

ผสมดินเหนียวและทราย นวดให้แห้ง

ถัดไป วางมันลงบนพื้นเรียบและสร้างรูปทรงชาม

เมื่อรูปร่างพร้อมแล้ว ให้เผาโดยใช้ไฟแบบเปิด ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

ดินเหนียวเป็นส่วนสำคัญของกระบวนการนี้

โชคดีที่ผมพบดินเหนียวคุณภาพดีรอบๆ ถ้ำ

แม้ว่าจะไม่ใช่ผมที่เป็นคนเก็บดินเหนียว แต่เป็นอาริสะ

「โฮคาเงะ ดินเหนียวพอไหม? 」

「ใช่ ดูดี ชั้นเองก็ทำเจ้านี่แล้ว」

ผมทำคันเบ็ดให้เธอใช้ตกปลา

ผมทำมันจากไม้ไผ่โดยใช้มีดและเอาด้ายพันรอบๆ

จากนั้นฉันก็ติดตะขอตกปลาที่ปลาย จากนั้นก็เสร็จแล้ว

「อย่างนั้นอาริสะ เธอช่วยเอาของพวกนี้ใส่กระเป๋าของเธอได้ไหม? 」

「ไม่มีปัญหา! ชั้นค่อยเอามันไปล้างในแม่น้ำทีหลัง」

「ฮ่าฮ่า เธอนี่เยี่ยมจริงๆ」

อาริสะวางดินเหนียวบนกระเป๋าของเธอ

ทุกอย่างในกระเป๋าที่ไม่จำเป็น เธอจะทิ้งมันไว้ในถ้ำ

นั่นเป็นเหตุผลที่กระเป๋าของเธอเต็มไปด้วยดินเหนียว

「วางไว้ตรงนั้นแหละ! ชั้นจะไปตกปลา! 」

อาริสะวางกระเป๋าไว้ข้างๆแล้วหยิบคันเบ็ดไม้ไผ่ที่ผมทำขึ้น

เธอทำได้ดี เธอเหวี่ยงเบ็ดในแม่น้ำตรงหน้า

แต่เธอแค่โยนมันลงไปในแม่น้ำโดยไม่ติดเหยื่อเลย

เป็นธรรมดาที่ปลาว่ายน้ำโดยไม่สนใจมัน

「หือ? ในเกมพวกมันกัดทันทีเลยนะ」

「เธอต้องใส่เหยื่อก่อน ปลาไม่กินหรอกนะถ้าไม่มีเหยื่อ」

「นายหมายถึงอะไร เหยื่อ? 」

「นี่」

ผมเดาไว้แล้วว่าอาริสะจะขอเหยื่อ

ดังนั้นฉันจึงเตรียมบางส่วนก่อนทำไม้เรียว

ส่วนเหยื่อก็คือ…

「เอ่อ ไส้เดือน?! 」

「ใช่ 」

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไส้เดือน

ผมจับไส้เดือนบางส่วนที่กระดึ๊บอยู่บนพื้นและเก็บเอาไว้

ผทขุดหลุมด้วยมือและไส้เดือนก็กีะดึ๊บไปที่นั่น

ผมรวบรวมไว่หลายไซส์  และบางครั้งผมก็ยอมรับว่ามันน่าขยะแขยง

「เอาเบ็ดตกปลาไปเกี่ยวไส้เดือนนั่น」

「เอ่อ」

อาริสะอยากจับปลาแต่ก็ไม่อยากจับไส้เดือนด้วย

แต่เธอไม่สามารถจับปลาได้เว้นแต่เธอจะใช้เหยื่อ

มันเป็นวิธีการตกปลาแบบดั้งเดิม

「ต้องการเปลี่ยนงานไปทำอย่างอื่นไหม? 」

「ไม่ ชั้นจะทำ! ช้ันจะตกปลา! 」

อาริสะยังคงต้องการตกปลาต่อไปแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจจับไส้เดือนก็ตาม

แต่เธอชินกับมันทันทีและตอนนี้เธอก็ได้สัมผัสไส้เดือนแล้ว

「โอ้ ไปกันเลย!」

อาริสะพยายามล่อปลาในขณะที่ผมเริ่มทำเครื่องปั้นดินเผา

ผมมีประสบการณ์ในการทำเครื่องปั้นดินเผาและผมก็มีความคิดดีๆในหัว

ผมยังทำงานช้าอยู่แต่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะล้มเหลวหรอกนะ

「การทำเครื่องปั้นดินเผาก็ดูน่าสนุกเหมือนดีกันนะ」

「ต้องการเปลี่ยนงานไหมล่ะ? 」

「ไม่ ฉันจะตกปลาให้ได้อย่างน้อยหนึ่งตัว」

「หวังว่าเธอจะทำได้」

「ชั้นต้องได้!」

「 ถ้าอย่างนั้นเธอต้องเติมเหยื่อของเธอแล้วล่ะ มันโดนกินแล้ว 」

「ห๊ะ! อา!  เหี้ย! พวกมันเอาอีกแล้ว! 」

ไส้เดือนที่ผมหามากำลังลดน้อยลง

อย่างไรก็ตาม ปริมาณปลาที่เธอจับได้ยังไม่เปลี่ยนแปลง

ผ่านไปสองสามชั่วโมงและใกล้จะเที่ยงแล้ว

「ดีล่ะ เหลือแค่ฉันเผามัน」

ผมกำลังเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของงานเครื่องปั้นดินเผาของผม

เหลือแค่ก่อไฟ อบเครื่องปั้นดินเผา เสร็จแล้ว

คราวนี้ผมจะจุดไฟโดยไม่ใช้ไฟแช็ค

「อา! ชั้นเคยเห็นวิธีนั้นมาก่อน! 」

อาริสะดูผมจุดไฟแล้วพูดว่า

「เรียกว่าวิธีการหมุนสว่าน เป็นหนึ่งในพื้นฐานในการเอาชีวิตรอด」

การใช้สว่านหมายถึงการเสียบแท่งไม้บนกระดานแล้วหมุนด้วยมือทั้งสองข้าง

การใช้แรงเสียดสีเพื่อสร้างความร้อน ก็สามารถจุดไฟได้ในทันที

ผมไม่เก่งขนาดนั้น ผมเลยใช้เวลาสิบนาที

แขนของผมชาแล้ว แต่นี่มันเป็นอย่างนี้แหละสำหรับมือใหม่

「ว้าว!!!!!! โฮคาเงะ นายจุดไฟเหมือนคนดึกดำบรรพ์เลยจริงๆ! 」

「วิธีควงสว่าน? นอกจากนี้ทำไมเรียกมันว่าดึกดำบรรพ์? 」

การตั้งชื่อของอริสะมันรู้สึกแปลกๆ

「อาริสะ ตกปลาเป็นอย่างไรบ้าง? 」

「จับไม่ได้เลย! การตกปลาเป็นเรื่องน่าเบื่อจริงๆถ้าคุณจับไม่ได้ 」

「ใช่เลย แต่…เดี๋ยวก่อน ชั้นคิดว่ามีอะไรกินเบ็ดของเธอ? 」

「ห๊ะ! ไม่มีทาง?! กัดแล้ว! 」

ปลาตัวหนึ่งโดนเบ็ดชของอาริสะ

ไม่รู้ว่ามันคือปลาอะไร แต่ติดแน่ๆ

มีบางอย่างติดและคันเบ็ดเองก็งอ

「โฮคาเงะ! ฉันจะทำไงดี! มันกัดแล้ว! มีบางอย่างกัดเบ็ด! 」

อาริสะสับสน

「เธอต้องดึงคันเบ็ด เราไม่มีรอกเหมือนในยุคปัจจุบัน」

「เข้าใจแล้ว! 」

อาริสะดึงคันเบ็ดอย่างสุดความสามารถ

ปลาที่รู้สึกว่าถูกดึงเองก็พยายามหนีไปในทิศทางตรงกันข้าม!

「เฮ้! มันหนักจัง! 」

「ให้ชั้นช่วย! 」

ผมเอื้อมมือออกไปที่คันเบ็ดจากข้างหลังของอริสา

「เฮ้! นายกำลังกอดชั้นนะ! 」

ผมไม่ทันสังเกตจนกระทั่งเธอพูด

หากคุณมองอย่างเป็นกลาง ไม่มีทางอื่นที่จะพูดได้นอกจากผมกำลังกอดเธอ

「อา ขอโทษนะ! 」

ผมรีบปล่อย

「เดี๋ยวก่อน  ไม่! ช่วยชั้นด้วย! ไม่นะ! มันหนีไปแล้ว! 」

「แต่ถ้าให้ชั้นช่วยเธอช้ันจะกอดธอนะ」

เธอจะบ่นแน่ๆแม้ว่าผมจะช่วยเหลือเธอ

ไม่มีตัวเลือกที่ดีเลย

「 ไม่เป็นไรแล้ว ช่วยชั้นด้วย! ชั้นจะให้นายลวนลามชั้นก็ได้! 」

「มันไม่ใช่การลวนลามนะ แต่แน่นอน ชั้นจะช่วยเธอเอง」

ฉันยอมรับคำด่าของอาริสะและเธอ

เราสองคนดึงปลาขึ้นมา

「ปลาอะไรเนี่ย! ไม่รู้สิ!? เราค้นพบสายพันธุ์ใหม่? 」

「มองยังไงมันก็เหมือนปลาชาร์(แซลม่อน)」

ปลาที่เราจับได้คือปลาชาร์ มีจุดสีเหลืองข้างๆลำตัว

เมื่อปลาชนิดนี้มีขนาดใหญ่เกินไปคุณภาพของรสชาติจะลดลง

คราวนี้ตัวที่เราจับได้ชิ้นใหญ่พอดีและน่าจะอร่อย

「มันกินได้ไหม? ดูเหมือนว่ามันจะรสชาติไม่อร่อยเลย」

「เจ้านี่รสชาติอร่อย เอามาย่างเกลือน่าจะดี」

「อื้ม!มาย่างเกลือกันเถอะ! ปลาจะอร่อยที่สุดเมื่อมันยังสด! 」

「ฉันยอมรับว่ามันอร่อยดีที่สุดเมื่อสด  งั้นกลับไปที่ถ้ำกันก่อน มันจะเลยเวลาอาหาเที่ยงอยู่แล้ว แม้ว่าเราจะไม่มีเกลือ เลยต้องใช้ผงกะหรี่แทน หวังว่าเธอจะโอเคกับมันนะ」

「จะทำอะไรก็ทำ! ไปกันเถอะ! 」

อาริสะยิ้มขณะที่เธอมองปล่ที่กำลังดิ้น

「ตอนนี้ฉันไม่กินแห้วแล้วใช่ไหม? เย้! 」

「ไม่แล้วล่ะ ไม่แห้วแล้ว 」

「ตราบเท่าที่เราจับมันได้」

อย่างที่คาดไว้ว่าเธอเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างง่ายดาย

ผมถอนหายใจ “อืม” แล้วยิ้ม

「ขอบคุณที่ช่วยชั้นไว้ โฮคาเงะ」

「เธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณชั้นหรอก นั่นก็เพื่อชั้นเหมือนกัน」

「นายควรจะพูดว่า “ด้วยความยินดี”นะ」

「ด้วยความยินดี」

「 ดีมาก! 」

อาริสะเดินอย่างร่าเริง

ผมตรวจสอบสภาพเครื่องปั้นดินเผาก่อนจะตามเธอไป

มันออกมาดูดีใช้ได้

มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรอ ดังนั้นผมควรปล่อยมันไว้สักพัก

หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหา ผมก็เดินตามอาริสะ

ฉันกำลังแบกกระเป๋าของอาริสะเอาไว้

กระเป๋าของเธอยังสกปรกอยู่ ไว้ค่อยล้างกันทีหลัง

「ตอนนายกอดชั้น ชั้นรู้สึกใจเต้นแรงมาก」

「นั่นเรียกว่าช่วยไม่ใช่ลวนลาม」

「ชั้นแค่คิดว่ามันคงจะไม่เป็นไรถ้าเป็นโฮคาเงะเป็นคนลวนลามชั้น」

「นั่นเป็นประโยคที่มาจากคนที่กล่าวหาชั้นว่าพยายามข่มขืนหรือเปล่า? 」

「ก็ตอนั้นชั้นคิดแบบนั้นนี่」

「ชั้นไม่เข้าใจเลยจริงๆ」

อาริสะหัวเราะ

「ใครจะรู้ แต่อาจมีวันที่เรากลับญี่ปุ่นใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นเราไปเดทกันเถอะ ชั้นหมายความว่ามันเป็นคำขอโทษสำหรับเช้านี้」

「เดท? นั่นเป็นเรื่องของพวกเพรียบพร้อมนี่」

「ใช่ มาเดทกันแบบพวกเพรียบพร้อม นายโอเคไหม? 」

「ชั้นจะเก็บไปคิด」

「เย้~ 」

ผมไม่เข้าใจว่าเราคุยอะไรกัน แล้วเรากลับไปที่ถ้ำ

———————————————————

ปล.ตอนหน้า18+

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ