วันที่23 ของการใช้ชีวิตในเกยโซเคียว (วันเสาร์)

09.45น. //กำลังตื่น

“ห้าววว~~” …วันหยุด… ทำอะไรดี…  ลองมาทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นดูดีกว่า 

    เราก็อยู่ที่นี่มาได้23วันแล้ว เนื้อเรื่องภาค6ก็กำลังจบไปด้วย ส่วนภาค7ก็จะเริ่มช่วงหลังฤดูหนาว นั้นก็อีกนานเลย… วันว่างๆแบบนี้ทำอะไรดีนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงนอนดูYTไม่ก็เล่นเกมทั้งวัน แต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้เลยเนี่ยสิ… อยากเล่นมือถือจัง.. จะฟังเพลงหรือเล่นเกมที่มีอยู่ก็ได้อยู่หรอก แต่Powerbankตอนนี้เหลืออีกแค่13%เองอะ คงต้องรีบหาทางใช้ไฟฟ้าให้แล้วสิ จะให้สร้างเองตามDoctor Stone ก็ไม่ไหวด้วย ยิ่งเป็นสัญญาโทรศัพท์ยิ่งไม่ไหวเลย

    แต่ก็จะให้ไปภูเขาโยวไคตอนนี้ก็ไม่ได้ อันตราเกินไป… “เฮ้อ~~” ไปเล่นกับฮาริจังดีว่า

.

.

10.15น.

//ออกบ้าน

.

    จะว่าไป ลองไปเช็ครูปปั่นมังกรดูหน่อยดีกว่า

.

.

    ยังปกติอยู่แฮะ.. “สงบสุขจังน้าาา~”

//ตามังกรเปลี่ยนเป็นสีแดง

“เชี่ยย!!!” ไม่น่าพูดDeath flagsเลยเรา! ซวยละสิ ลืมคิดไปเลยว่าระหว่างรอยต่อภาคมันก็ต้องมีเรื่องมีเหตุอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้วอะ เราก็รู้แค่ช่วงให้เนื้อเรื่องเกมกับพวกมังงะ เพราะงั้นช่วงที่อันตรายที่สุดของเรา คือช่วงระหว่างรอยต่อภาค!!

    งั้นตอนนี้ก็กลับบ้านรอให้เหตุวิปลาสนี้จบก่อนหล่ะ

“Gimonfuจังงง!” เอ๋ เสียงคุณย่านิ

“คุณย่า! มาทำอะไรตรงนี้ล่ะครับ รีบกลับบ้านเร็วเข้า”

“ฮ ฮาริจัง! เขาออกไปเล่นข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”

“เอ๋!?! แล้วพอจะรู้ไหมครับว่าฮาริจังไปแถวไหน!?” แย่แล้วๆๆๆๆ

“คิดว่า น่าจะเป็นแถวทางเหนือของหมู่บ้านนะจ่ะ” ทิศเหนือสินะ

“งั้นผมจะไปหาฮาริจังเอง คุณย่ากลับบ้านไปก่อนนะครับ”

“จ จ่ะ ฝากด้วยนะGimonfuจัง”

“ครับ!!”

//วิ่งไปทางที่คุณย่าบอก

.

.

ทิศเหนือของหมู่บ้าน… ทำไมต้องไปเล่นแถวนั้นด้วยวะเนี่ยยย!! ไม่รู้กันรึไงว่าตรงนั้นมัน!

อันตรายนะโว้ยยยยยย!!!!

.

ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงหลังพึ่งเกิดเรื่องใหญ่ไปเอง พวกโยวไคก็คงยังมีพวกที่อันตรายๆ หลงเหลืออยู่แถวทะเลสาบแน่ๆ ให้ตายสิ! ขอร้องล่ะ!อาริจังอย่าเป็นอะไรเลยนะะะะ!!

.

.

““เสียงกรี๊ดดดด!!”” เสียงเด็กกด! มาจากทางทะเลสาบจริงด้วย!!

. 

. 

“ฮาริจัง!!”  ขอร้องล่ะะะะะะะะะะะ!

“อะ…อะไรเนี่ย…” นะ นี่มัน

“เชี่ยไรเนี่ย?” เสียงกรี๊ดเมื่อกี้ ไม่ใช่เสียงกรี๊ดที่เกิดจากความกล้วหรือความเจ็บปวด แต่เป็น..

“อะ พี่ชายนี่นา! มาเล่นด้วยกันสิ!” เสียงกรี๊ดที่เ่ด็กเล่นกัน… แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เราตกใจไม่ได้มีแค่นั้น แต่เป็นคนที่อยู่ตรงหน้าเราที่เล่นกับฮาริจังอยู่..

“ฮื่ม! นายจะมาเล่นกับเค้างั้นหรอ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเค้าน่ะแข็งแกร่งที่สุด!!” 

คำพูดนั่น ดวงตาและผมสีน้ำ ริบบิ้นสีฟ้า เสื้อสีขาว ชุดจั๊มเปอร์สีน้ำเงิน ถุงเท้าสีขาว มีปีกที่มีรูปร่างคล้ายน้ำแข็ง +กับท่าทางอวดเก่งงี่เง่าแบบนั้น ไม่ผิดแน่ยัยนี้คือ ภูตน้ำแข็ง Cirno!

ถึงถ้าเทียบกับภูตตัวอื่นๆ เธอค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ด้้วยรวมแล้วเธอไม่เป็นอันตรายกับมนุษย์ โชคดีที่ฮาริจังอยู่กับชิลโน่ อย่างมาก็อาจจะช่วยฮาริจังจากพวกที่จะมาทำร้ายได้

“ฮาริจัง กลับบ้านกันเถอะ ตอนนี้มีเหตุอันตรายเกิดขึ้นน่ะ คุณย่าเขาเป็นห่วงมากเลยตอนนี้”

“เอ๋~ ค่าาา ยังชิลโน่จัง เค้าไปก่อนนะ”

“ฮืม! แล้วมาเล่นกันใหม่นะ” ดูเหมือนจะสนิทกันแฮะ

.

//กำลังกลับบ้าน

“ฮาริจังเป็นเพื่อนกันภูตตนนั้นหรอ?”

“ค่ะ! พวกเด็กคนอื่นๆเองก็ด้วย”

“งั้นหรอ…” อย่างน้อยก็มีพวกที่ปลอดภัยอยู่หล่ะนะ

.

.

.

“เอ๋?” 

“พี่ชาย ตรงนั้นมันเกิดอะไรขึ้นหรอ?”

“ไม่รู้สิ” อะไรน่ะ ทำไมคนที่มามุ่งอะไรกันตรงนั้น เดี๋ยวนะตรงนั้นมันแถวร้านนิ!!

“ฮาริจังมาเร็ว!” เดี๋ยวสิ! เกิดอะไรขึ้นเนี่ยย!!

. 

“Gimonfuคุงงง!!” เสียงคุณเคย์เนะนิ

“คุณเคย์เนะ! นี่มัน..เกิด…อะ..” เดี๋ยวสิ คุณเคย์เนะ…ทำไมถึงอยู่ในร่างฮาคุทาคุล่ะ น..นั่นมัน เรย์มุนิ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ฮะ! ฮาริจังก็อยู่ด้วย ปลอดภัยสินะ!” 

//เคย์เนะกอดฮาริจัง

     หมายความว่าไงน่ะ นี่มันสังหรณ์ไม่ดีขั้นสุดเลย

.

//วิ่งฝ่าฝูงคน

.

“นี่มัน….เกิดอะไรขึ้น……” 

.

“ไม่นะไม่นะไม่นะ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ว่ะเนี่ย!! ไม่เอาแล้วนะ!”

.

.

.

.

.

    บ้านทั้งแถวพังพินาศ ทั้งร้านต่างๆ ทั้งบ้านคนก็ต่างพังพินาศ 

“ไม่จริงใช่ไหม….”

“คุณเคย์เนะ!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน!!!”

“ใจเย็นๆก่อนนะGImonfuคุุง… ดูเหมือนเพราะเหตุวิปลาสหมอกแดงที่ผ่านมาทำให้พวกโยวไคเกิดอาละวาดแล้ว พวกที่ยังไม่ยอมสงบเข้าในหมู่บ้านน่ะ…”

“งั้น…ที่รูปปั่นมังกรเตือนก็คือ…”

“ใช่จ่ะ…”

“งั้นก็ อบพะยบคนออกมากันหมดแล้วสินะครับ!”

“…”

.

.

“ค..คุณเคย์เนะ”

“ไม่…” เรย์มุหรอ

“ถึงฉันกับเคย์เนะจะช่วยกันจัดการพวกโยวไคไปไปหมดแล้ว… แต่คนที่อยู่ในบ้าน… ฉัน…ช่วยได้ไม่ทัน”

“ถ้างั้นคุณปู่กับคุณย่า…”

//เคย์เนะส่ายหัว

“ไม่จริงหน่า…”

“พี่ชาย?… เกิดอะไรขึ้นหรอ?”

“ฮาริจัง…” “งั้นผมจะไปหาฮาริจังเอง คุณย่ากลับบ้านไปก่อนนะครับ” คำพูดที่เราบอกคุณย่าไป…

.

//วิ่งไปที่ซากบ้านร้านเต้าหู้

.

//พยายามยกซากต่างๆ

“Gimonfuคุง! หยุดเถอะ! ไม่ไหวหรอก”

“ถ ถ้าตอนนั้นผมไม่บอกให้คุณย่ากับบ้านล่ะก็!! อย่างน้อย!!….”

“อย่างน้อยก็….”

.

//พยายามยกซากต่อไป

.

.

“Gimonfuคุง… เธอไม่ผิดสักหน่อย..”

“ไม่ครับ!!”

.

.

//พยายามยกซากอันใหญ่แต่ก็ยกไม่ไหว

“โถ่วโว้ยยยยย!!!” ถ้าเกิด… ถ้าเกิดเรามีพลังอะไรสักนิดละก็!!!

//พยายามยกซากอันใหญ่ สุดกำลัง

“AHHHHHH!!” ถ้าเกิด… ถ้าเกิดเรามีพลังอะไรสักอย่างละก็!!!

“AHHHHHHhhhhhhh….” 

.

.

.

    ไม่ไหว… เรา…ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย… ต่อให้มีความรู้เกี่ยวกับที่นี่หรืออนาคตมากแค่ไหน เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี…

“Gimonfuคุง…”

“พี่ชาย…”

.

“ฮาริจัง..”

//กอดฮาริจัง

“พี่ขอโทษนะ…..”

“พี่ขอโทษ…..”

    เราทำได้แค่กอดฮาริจังแล้วก็ร้องไห้… อย่างน้อย….ตอนนี้ก็ยังเหลือฮาริจัง….