วันที่21 ของการใช้ชีวิตในเกนโซเคียว (วันพุธ)

12.00น.

//คฤหาสน์มารแดงเริ่มปล่อยหมอกแดงเข้าสู่เกนโซเคียว

 

เอาล่ะเหตุวิปลาสเริ่มแล้ว

.

.

//ที่หมู่บ้านเริ่มเกิดความวุ่นวาย 

ดูเหมือนคนส่วนใหญ่เริ่มรู้ตัวกันแล้วแฮะ ที่เหลือก็แค่รอให้เรย์มุออกไป…

.

.

//แอบอยู่หน้าทางขึ้นบันไดขึ้นศาลเจ้า

//หันไปทางหมู่บ้าน

“เอ๋ หมู่บ้านหายไปแล้ว? จริงสิ” คุณเคย์เนะคงใช้ความสามารถของเธอเพื่อซ่อนหมู่บ้านสินะ สมแล้วที่เป็นผู้พิทักษ์

.

//เรย์มุบินออกจากศาลเจ้า

“เยี่ยม!” จังหวะนี้แหละ!

//ขึ้นไปบนศาลเจ้า

.

.

เอาล่ะได้เวลา.. ฟามร์ของงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

.

.

.

.

“ดูเหมือนจะมีแผนอะไรอยู่นะ”

“ครับ? อ๋อ~ ก็แค่จะฟามร์ของในช่วงที่เรย์มุไม่อยู่ก็เท่านั่นแหละครับ”

.

.

. 

เอ๋?

“เดี๋ยวนะ…”

//หันไปตามเสียง

“คะ..คะ..คุณโยวไคช่องว่าง!!” เชี่ยแล้วววววว!!

“ดูเหมือนนายจะดูทำใจเรื่องที่กลับบ้านเกิดไม่ได้ ได้แล้วนะ”

“ค..ครับ เพราะได้คนในนี้ช่วยไว้น่ะครับ” แย่ล่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอยูคาริ เลยไม่ได้เตรียมแผมมาด้วย

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ”

“เอ๋?!”

“แต่่อย่าคิดที่จะทำอะไรกับเขตแดนเชียวล่ะ”

“ค..ครับ!!”

“งั้นก็ดี ฉันไปล่ะ”

“เอ๋” อะไรล่ะนั่น มาเพื่อพูดเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ?

เอาเถอะถ้าไม่ทำอะไรกับเขตแดนก็คงไม่เป็นไรล่ะนะ

.

.

.

//เดินจนครบรอบศาลเจ้า

“….” ไม่มีอะไรเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!

อะไรวะเนี่ย ไม่เจออะไรเลย.. แบบนี้ก็กลับบ้านมือเปล่าสินะTT

.

//ลงบันไดกลับบ้าน

.

“เอ๋?” อะไรอะนั่น? ตอนเดินดูเมื่อกี้ยังไม่มีเลย.. อย่าบอกนะว่า!! ของดรอปใหม่!!!!

//วิ่งเข้าไปดู

.

เอ๋?? อะไรเนี่ยเจ้าก้อนดำๆนี่ เดี๋ยวนะ! ชิปหายแล้วววว!!!! 

ทันทีที่เรารู้ว่ามันคืออะไรเราก็รู้ทันทีว่าเรากำลังตกอยู่ในความชิปหายแบบสุดๆ เพราะไอ่ก้อนดำๆนี่คือ โยวไคแห่งความมืด Rumia คนที่เราควรเลี่ยงมากที่สุด แต่เรากลับเดินเข้ามาหาเองเฉยเลย แต่เรายังพอมีทางรอดอยู่เพราะความมืดที่รูเมียสร้าง มันก็ทำให้ตัวเธอเองมองไม่เห็นเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราต้องรีบออกมาก่อนที่จะความมืดจะสลาย…

ไม่ทันแล้วววววววว

รูปร่างคล้ายเด็กอายุ 10 ถึง 14 ปี มีดวงตาสีแดงและผมสั้นสีบลอนด์ สวมเสื้อกั๊กและกระโปรงสีดำ เสื้อสีขาวที่มีเน็คไทสีแดงล้อมรอบด้วยลูกปัดสีแดงขนาดใหญ่สองเม็ดรอบไท มีโอฟุดะหรือยันต์สีแดงเล็กๆ ผูกผมด้านซ้าย ทำให้ดูเหมือนริบบิ้น ทำให้เธอไม่สามารถสัมผัสหรือถอดเครื่องรางออกได้

“อื้มมมม… เจ็บๆๆ บินมาชนต้นไม้ซะได้ หืม?..” เชี่ยแล้ว เธอมองมาทางนี้!

“อืมมมมมมมมมมมมม..” เอ๋?

“นี่นาย กินได้รึเปล่าอะ?” ถามกันเฉยเลย! สมแล้วทีี่เป็นคนที่โง่เป็นอับดับต้นๆ ดีล่ะถ้าเป็นแบบนี้ละก็!!

“ก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วสิ ถ้าเกิดเธอกินฉันล่ะก็ เธอจะตายเอานะ”

“เอ๋~~~!!!” เยี่ยม!! เธอเชื่อด้วย!

“แล้วนายเป็นใครกันน่ะ ฉันไม่เคยเห็นโยวไคแบบนายมาก่อนเลย” เอ๋? นี่เธอคิดว่าเราเป็นโยวไคงั้นหรอ? งั้นก็ขอลองอะไรหน่อยละกัน

“ที่จริงฉันเป็นมนุษย์น่ะ”

“เอ๋? อย่างงั้นก็กินได้สิ”

“ไม่ได้หรอก เธอรู้สึกถึงอะไรแปลกๆในตัวฉันไหมหล่ะ”

“อืมมม~ ก็จริงแฮะ รู้สึกต่างจากคนอื่นจริงๆด้วย” ว่าแล้วเชียว เราสามารถใช้เรื่องนี้ป้องกันพวกโยวไคได้!

“ใช่แล้วหล่ะ ฉันน่ะกินไม่ได้หรอกนะ”

“งั้นหรอ… งั้นฉันไปหล่ะ”

//รูเมียบินออกไป

“Fuuu~~” รอดไปที แต่เราก็รู้แล้วว่าเราสามารถเรื่องที่เรามีอะไรบ้างอย่างต่างจากคนอื่นป้องกันพวกโยวไคได้

เอาหล่ะไหนๆก็ไม่มีอะไรละ กลับบ้านไปนอนรอเรื่องจบดีกว่า

.

.

//ลงมาถึงข้างล่าง

“……” เชี่ย… ลืมไปเลยว่าคุณเคย์เนะซ่อนหมู่บ้านเอาไว้อะ เอาไงแต่ดีล่ะเรา… จริงสิ..

“ท..ท่านโยวไคแห่งเขตแดนคร้าาบบบ”

….

“คืออออ.. ผมขอเข้าไปหลบในมิติได้ไหมงับ..”

.

.

คงไม่ให…//ช่องว่างโผล่มาตรงใต้เท้า  ้

“….” ธ…เธอจ้องเราเขม็งเลยแฮะ

“อ..เออออ.. ขอบคุณครับ..” 

“เฮ้อ~ ทีี่ฉันพานายมาที่นี่ไม่ใช่เพราะขอร้องของนายหรอกนะ”

“ฉันต้องการให้นายตอบคำถามของฉัน ว่าทำไม… คนจากโลกภายนอกอย่างนายถึงได้เหมือนรู้เรื่องที่นี่เยอะจัง” ซวยล่ะสิ เอาไงดี.. จะบอกความจริงก็ไม่ได้ จะแถยังไงดี..

“ที่จริง… คือตอนที่ผมมาที่นี่ผมมองเห็นอนาคตของที่นี่นะครับ” ออกทะเลเลยละกัน

“ว่าไงนะ!!” เชื่อด้วย!?!

“มองเห็นแค่ไหน? ตอนนี้ยังเห็นอยู่ไหม?? จากนี้จะเป็นยังไงบ้าง???” !!

“อะ คืออ..ตอนนี้ไม่เห็นแล้วครับ ผมเห็นครั้งเดียวแค่ตอนโผล่มาที่นี่ครับ ผมเห็นถึงแค่หลังจบเหตุการณ์หมอกแดงครับ”

“อย่างงั้นหรอ เข้าใจหล่ะแต่ถ้านายเห็นอนาคตอีกให้บอกฉันทันที เข้าใจไหม!”

“ค..ครับ!” เอาแล้วไง..

“งั้นก็ดี ฉันจะให้นายหลบอยู่ในนี้จนกว่าเหตุวิปลาสนี้จะจบ”

“ข..ขอบคุณครับ!”

“แล้วก็เป็นเพื่อนเล่นเซนทีสิ”

“เอ๋?!”

“เอ๋!!” เอ๋… แต่ดูเหมือนรันจะไม่พอใจเอามากๆเลยนะ 

“พี่ชายมาเล่นกันเถอะ!” S..SO CUT!!! But..คุณพี่สาวเขาดูไม่พอใจมากๆเลยนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ~~~~~~