“ไหนบอกฉันหน่อยสิ คนจากโลกภายนอกอย่างเธอ.. ทำไมถึงเหมือนรู้เรื่องของที่นี่เยอะนักละ” ซวยล่ะสิ!

“เออออ…คือว่าาาาา..”

.

.

//“ท่านยูคาริคะ”//

“หืม แป็ปนะดูเหมือนรันจะติดต่อมา” โทรจิตสินะ

.

.

.

“ว่าแล้วเชียว..” หืม?

“นี่ฟังนะGimonfu”

“ค..ครับ”

“ช่องว่างที่พาเธอมาที่นี่น่ะ มันไม่ใช่ของฉัน”

“เอ๋!?!”

“รันรายงานมาว่าไม่มีความผิดปกติในที่ๆเธอโผล่ออกมาเลย”

“เอ๋!? ถ้างั้นมันมีโอกาสเป็นข้อผิดพลาดที่หายไปแล้วรึเปล่าครับ?”

“ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก ไม่มีอะไรในมิติช่องว่างนี้ที่ฉันไม่รู้” เอ๋ บ้าน่า..

“แล้วทำไมช่องว่างที่ผมเจอถึงไปโผล่ที่โลกภายนอกละครับ?”

“ถ้าเป็นตามที่ฉันคิดละก็… นั้นไม่ใช่ช่องว่าง.. และโลกที่ๆเธอมามันไม่ใช่โลกภายนอกที่โลกนี้เชื่อมอยู่”

“เอ๋!?” ไม่ใช่โลกภายนอกที่โลกนี้เชื่อมอยู่หรอ แปลว่าเรามาจากคนละโลกแบบคนละโลกเลยละสิ เพราะงั้นเราเลยไม่เหมือนมนุษย์ของที่นี่นี่เอง แล้วทำไม…

“ทำไมช่องว่างนั้นถึงไปโผล่ในโลกของผมละครับ?”

“ก็บอกแล้วไงว่านั้นไม่ใช่ช่องว่าง ฉันคิดว่านั้นเป็นช่องมิติ”

“ช่องมิติ?” แล้วมันต่างกันตรงไหนวะนั้น

“เป็นช่องมิติที่เกิดจากอะไรบ้างอย่าง เช่น มีอะไรบ้างจากโลกภายนอกพยายามเจาะเข้าในที่แหละนี้จนเกิดรอยแยกที่ไปโผล่ในโลกของนาย อะไรประมาณนี้ละมั้ง” มีอะไรบ้างจากโลกภายนอกพยายามเจาะเข้าในที่แหละหรอ? อย่าบอกนะว่า!?! คฤหาสน์มารแดง!! ถ้าเป็นอย่างที่เราคิดละก็ อีกไม่นานคฤหาสน์มารแดงก็จะโผล่มาแล้ว ง่ายๆก็คือเหตุการณ์ภาค6กำลังจะเริ่มแล้ว!!

“แสดงว่าผมไม่ใช่คนของโลกภายนอกที่โลกนี้เชื่อมอยู่ แล้วมันจะมีผลกระทบอะไรรึเปล่าครับ!? แบบพวกไวรัส หรือโรคติดต่อ??”

“ฉันคิดว่าไม่มี เพราะเธอก็เหมือนมนุษยปกติแค่เป็นคนจากโลกภายนอกที่ไม่ใช่โลกภายนอก… ฉันชักงงละสิ”

“แต่ก็นั้นแหละร้ายสำหรับนาย”

“เอ๋?”

“นั้นคือฉันช่วยให้นายกลับไปโลกของนายได้”

“เอ๋!!!!!!!!!!!”

“ทำไมละครับ?!”

“ก็เพราะไม่ใช่โลกฃที่โลกนี้เชื่อมอยู่ไงล่ะ” บ้าน่า..

 

ทันทีที่รู้ตัวว่าจะกลับบ้านไม่ได้.. น้ำตามันก็เอ่อไหลออกมา.. ถึงตอนแรกเราจะไม่อยากกลับแต่พอมารู้ว่าจะกลับไปไม่ได้อีกแล้วมันก็. . .    

 

“ม..ไม่จริง ใช่ไหมครับ” เราถามยูคาริไปพร้อมน้ำตา

“ขอโทษด้วยจริงๆ…” ยิ่งได้ยินคำตอบ น้ำตาของเราได้ยิ่งไหลออกมาไม่หยุด ได้แต่คิดถึงโลกเดิมที่เราจากมา แม่… พี่…

“ช่วยส่งกลับได้ไหมครับ.. (หมายถึงในเกนโซ)”

“อา”

//ออกมาจากมิติช่องว่าง

“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวก่อน”

เราเดินกลับบ้านไปด้วยสีหน้าที่หมดอะไรตายอยาก เหมือนคนไม่มีแรง

“อ่ะ! Gimonfuคุง สวัสดีจ้า….?” หืม? เสียงคุณเคย์เนะ… อะไรก็ช่างเถอะ….กลับบ้านดีกว่า

.

.

.

.

ถึงสักที….

//ทิ้งตัวลงที่นอน…

//หลับ