เริ่มทำพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมเข้าซะแล้ว - ตอนที่ 8 ครอบครัวโทโจ อีกครั้ง

 

「ไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน ……พูดไว้ซะดิบดีแต่ ก็มาอีกจนได้」

 

ณ หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง ฮารุโตะหาได้พูดกับใครอื่นเพียงแต่พึมพำกับตัวเอง。

เมื่อวันก่อน ฮารุโตะผู้ประกาศต่อหน้าพี่น้องอาคากิไปว่า ตัวเองไม่มีทางถูกครอบครัวโทโจเรียกมาอีกแน่นอน。

แม้แต่ตัวเขาเองก็คิดว่า คงไม่ได้มาเยือนบ้านโทโจในฐานะผู้ให้บริการรับทำงานบ้านแทนอีกแล้ว。

แต่ก็ได้แค่คิด พอตอนนี้ตัวเองได้มายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของครอบครัวโทโจที่ว่านั่น ความวิตกกังวลหลายๆอย่างก็ประทุขึ้น。

 

（หรือว่า จะถูกเรียกมาตำหนิเพราะการทำงานครั้งที่แล้วห่วยแตกไม่ก็……กินแฮมเบิร์กเข้าไปแล้วป่วยเพราะอาหารเป็นพิษ……)

 

ความคิดต่างๆไหลเข้ามาในหัวของฮารุโตะ。

ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นความคิดเชิงลบ ตัวเขาที่จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวหนักขึ้น ยื่นปลายนิ้วไปกดอินเตอร์โฟน。

เสียงเรียกดัง「ปิ้งป่อง」หลังจากนั้นถึงจะเพียงชั่วพริบตา แต่สำหรับฮารุโตะแล้วกลับรู้สึกว่าช่างยาวนาน。

 

『ค่า ค่〜า、ไม่ทราบว่าใครคะ？』

 

ตรงข้ามกับเขาที่ทั้งประหม่าและกังวล เสียงที่ได้ยินผ่านอินเตอร์โฟนนั้นช่างสดใส。

 

「อ๊ะ、คนจากบริการรับทำงานบ้านแทนครับ」

『ตายแล้ว！　กำลังรออยู่เลย จะไปเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละรอแป๊บนึงนะจ๊ะ！』

 

ฮารุโตะเอียงคอให้กับเสียงที่ได้ยินผ่านอินเตอร์โฟน。

 

(เสียงเหมือนคุณโทโจอยู่หรอกแต่、ฟังดูกระตือรือร้นจังนะ คุณแม่ของคุณโทโจรึเปล่านะ？)

 

สำหรับฮารุโตะ โทโจนั้นมีภาพลักษณ์เรียบร้อยและสง่างามมากกว่าร่าเริงมีชีวิตชีวา。

ครั้งก่อนที่ได้มาเยือน ก็ให้อารมณ์ประมาณพี่สาวที่เงียบสงบและคอยดูแลน้องชายเป็นอย่างดี。

พอคิดเรื่องพรรค์นั้นพลางยืนรอ ทันใดนั้นประตูหน้าบ้านก็เปิดออก และหญิงสาวผู้หนึ่งก็ปรากฏสู่สายตา。

อายุน่าจะประมาณ20ปลายๆ。

เบ้าหน้าอันงดงานเหลือล้น บรรยากาศรอบตัวคล้ายกับโทโจ เช่นนั้นคงเป็นพี่สาวของโทโจกระมัง。

 

「เธอคือโอสึกิคุงสินะ！　มาๆ เข้ามาสิๆ！」

「อ๊ะ、ครับ เออ ขอบคุณครับ」

 

ฮารุโตะที่ได้รับคำเชิญอย่างกระตือรือร้น เข้าไปด้านในของประตูทั้งๆแบบนั้น สวมรองเท้าแตะที่ถูกเตรียมไว้ให้ จากนั้นประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดออก。

 

「พี่ชายล่ะ！！」

 

เสียงตะโกนอย่างเปี่ยมสุขจากอีกฝั่งของโถงทางเดิน พร้อมกับเรียวตะผู้เป็นน้องชายของโทโจวิ่งเตอะแตะๆ！สุดกำลังเข้ามาหา。

 

「พี่ชาย！คือว่านะ！แฮมเบิร์กที่พี่ชายทำสุดยอดมากเลยล่ะฮะ！ตอนกินเข้าไปนะฮะ！น้ำซุปก็ตู้〜ม！อร่อยสุดๆเลยล่ะฮะ！！！」

 

ท่าทีของเรียวตะที่อ้าแขนกว้างพยายามบรรยายความอร่อยของแฮมเบิร์ก ทำให้ฮารุโตะผุดยิ้มและลืมความกังวลที่โอบกอดไว้ทันที。

 

「ถ้าเรียวตะคุงมีความสุขพี่ก็ดีใจ」

 

ฮารุโตะนั่งย่อพร้อมลูบหัวเรียวตะ。

 

「อุฟุฟุฟุ、เรียวตะล่ะก็ติดพี่เขาแจเลยนะ」

 

พี่สาวของโทโจ มองดูท่าทีเช่นนั้นและผุดยิ้มหน้าบาน。

 

「คุณแม่เองก็กินแฮมเบิร์กของพี่ชายแล้วใช่มั้ยล่ะฮะ！　อร่อยใช่มั้ยล่ะฮะ！」

「นั่นสินะ อร่อยมากเลยล่ะจ่ะ」

 

ฮารุโตะตัวแข็งทื่อด้วยความตะลึงเมื่อได้ยินบทสนทนานั้น。

 

（เอ๊ะ！？　คนคนนี้น่ะเหรอ、คุณแม่ของคุณโทโจ！？　หา！？　เด็กเกินไปป่าว！？）

 

 หญิงสาวผู้ส่งยิ้มให้เรียวตะ มองยังไงก็ดูเด็กเกินกว่าจะเป็นแม่ลูกสอง。

เรียวตะกล่าวถามอย่างไร้เดียงสาโดยหารู้ไม่ว่าฮารุโตะนั้นตกตะลึงขนาดไหน。

 

「นี่นี่、วันนี้จะทำอะไรให้กินเหรอฮะ？」

「เดี๋ยวเถอะเรียวตะ。ก่อนอื่นก็ต้องพาโอสึกิคุงไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนสิจ๊ะ」

「อื้ม！　พี่ชายทางนี้ฮะ！」

 

เรียวตะพยักหน้าอย่างร่าเริงตอบรับน้ำเสียงอันอ่อนโยนของผู้เป็นแม่ และจุงมือฮารุโตะออกวิ่งพาไปยังห้องนั่งเล่น。

เรียวตะดึงฮารุโตะพร้อมพาเข้าห้องนั่งเล่น。

 

「โอสึกิคุงขอโทษด้วยนะ เรียวตะล่ะก็ตั้งแต่เมื่อเช้าก็เอาแต่ถามว่า『พี่ชายจะมาเมื่อไหร่เหรอฮะ？』อยู่ตลอด ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะจ๊ะ」

「ไม่ครับๆ、ตัวผมไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร」

 

แม้ภายในใจจะยังหวั่นไหวจากความจริงที่ว่า หญิงสาวที่ตนคิดว่าเป็นพี่สาวของโทโจนั้นกลับกลายเป็นแม่เสียอย่างนั้น แต่ฮารุโตะก็ยังผุดยิ้มสดใสพร้อมตอบกลับ。

 

「หากเช่นนั้นต้องขอขอบพระคุณอีกครั้ง ที่เรียกใช้บริการรับทำงานบ้านแทนจากทางเราอีก ตัวแทนนามโอสึกิครับ ครั้งนี้ คำไหว้วานจากท่านโทโจคือ คลอส3ชั่วโมง พ่วงด้วยทำอาหารเย็นกับทำความสะอาด ไม่ผิดพลาดประการใดใช่ไหมครับ？」

「ค่ーา、ถูกต้องค่า」

 

ฮารุโตะกล่าวยืนยันด้วยน้ำเสียงทางการ ผู้เป็นแม่ของโทโจพยักหน้าให้หนึ่งทีจากนั้นก็ปั้นสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย。

 

「ถึงจะได้ยินจากอายากะแล้วก็เถอะ แต่โอสึกิคุงเนี่ยเป็นเพื่อนร่วมห้องของอายากะสินะจ๊ะ？」

「อา、ครับ ใช่แล้วครับ」

「ถ้างั้นไม่ต้องใช้ภาษาสภาพเหมือนคนอื่นคนไกลขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ！แล้วก็ไม่ใช่ท่านโทโจแต่ช่วยเรียกฉันว่า อิคุเอะ ด้วยนะ」

 

คำขอเช่นนั้นของโทโจฝ่ายแม่ ทำให้ฮารุโตะสับสนเล็กน้อย。

 

「ไม่ครับแต่ว่า แม้ท่านโทโจจะเป็นท่านแม่ของเพื่อนร่วมชั้น แต่สำหรับตัวผมแล้วก็คือลูกค้า……」

「อย่าพูดอะไรห่างเหินแบบนั้นเลยนะ ทำตัวให้สบายกว่านี้หน่อยก็ได้ นะ？」

「ไม่ครับ……แต่ว่า……」

「นี่？　ไม่ได้เหรอ？」

 

ฮารุโตะเบือนสายตาจากโทโจฝ่ายแม่ที่สองมือประสาน เอียงคอเล็กน้อยและช้อนตามองโดยไม่ได้ตังใจ。

โทโจฝ่ายแม่คือ โทโจอายากะที่เพิ่มเสน่ห์แบบผู้ใหญ่เข้าไป เป็นหญิงสาวผู้เหมาะสมกับการถูกเรียกว่า แม่มดผู้งดงามอย่างแท้จริง。

หญิงสาวผู้นั้น อุตส่าห์พูด『ขอร้อง』ทั้งที มีหรือที่วัยกำหนัดอย่างฮารุโตะจะไม่รู้สึกหวั่นไหว。

 

「……เข้าใจแล้วครับ  คะ คุณอิคุเอะ」

「ดีใจจัง！　ขอบคุณนะโอสึกิคุง！」

「มะ、ไม่ครับ」

 

ฮารุโตะก้มหน้าลงและโค้งคำนับพร้อมแก้มแดงระเรื่อ。

ทันใดนั้น โทโจก็เข้ามาในห้องนั่งเล่นพอดี。

 

「อ๊ะ、โอสึกิคุง มาแล้วสินะ ยินดีต้อนรับ」

「ขอรบกวนด้วยนะครับ ท่านโทโจ……คุณโทโจ」

 

จังหวะที่จะพูดว่าท่านโทโจ ฮารุโตะก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากทางอิคุเอะ จึงต้องเรียบเรียงถ้อยคำใหม่。

 

「ขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่เรียกใช้บริการจากทางเราอีกครั้งครับ」

「อืม รอบก่อน พอบอกพ่อแม่ไปว่าคนที่มาทำความสะอาดห้องกับทำแฮมเบิร์กให้เป็นคนของบริการรับทำงานบ้านแทน แล้วก็พูดว่าคนที่มาทำงานบ้านแทนคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องซึ่งก็คือโอสึกิคุง พวกท่านทั้งสองเลยบอกว่าอยากเจอ แล้วก็เรียวตะก็เอาแต่พูดว่า『อยากกินกับข้าวที่พี่ชายทำ』」

 

ฮารุโตะก้มหัวให้โทโจที่พูดอย่างเขินอายเล็กน้อย。

 

「แค่ไม่มีเรื่องที่ทำให้ไม่พึงพอใจจากการบริการครั้งก่อนก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งแล้วครับ ครั้งนี้ก็ขอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อตอบสนองความคาดหวังครับ」

「อ๊ะ、ค่ะ รบกวนด้วยค่ะ」

 

โทโจก้มหัวลงราวกับถูกฮารุโตะชักจุง。

อิคุเอะที่มองดูท่าทีเช่นนั้นของทั้งคู่ วางมือทาบแก้ม อุทาน「ตายแล้วๆ」ออกมาเบาๆ พร้อมพูด。

 

「ทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมห้องกันไม่ใช่เหรอ？ เป็นกันเองมากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ？」

 

ถ้อยคำของผู้เป็นแม่ ทำให้ลูกสาวอย่างโทโจเผยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย。

 

「แต่ว่าหนูน่ะ ไม่เคยคุยกับโอสึกิคุงที่โรงเรียนแม้แต่ครั้งเดียว……」

「ตายแล้ว、ถ้างั้นนี่ก็เป็นโอกาสที่จะได้สนิทกันเลยไม่ใช่เหรอ？เนอะ โอสึกิคุง」

「เอ๊ะ！？　อ๊ะ、ครับ เอーอ、นั่น……สินะครับ」

 

คำถามพุ่งเป้ามาที่ตนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ฮารุโตะลังเลอยู่ครู่นึงว่าจะตอบกลับไปยังไงแต่ มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้ปฏิเสธไปก็รู้สึกแปลกๆ ดั้งนั้นถึงจะลังเลแต่เขาก็ตอบเห็นด้วยตามน้ำไป。

คำตอบของฮารุโตะทำให้อิคุเอะพยักหน้าอย่างพอใจพร้อมพูดกับลูกสาว。

 

「อายากะ、ไม่มีเพื่อนผู้ชายเลยไม่ใช่เหรอ？　โอสึกิคุงก็ออกจะเป็นเด็กดี เพราะงั้นนี่แหละโอกาส」

「ดะ、เดี๋ยวสิหม่าม้า！　หนูไม่ได้เรียกโอสึกิคุงมาเพราะเหตุผลอะไรแบบนั้นสักหน่อย」

「เอ๊ะ？　อายากะไม่อยากเป็นเพื่อนกับโอสึกิคุงงั้นเหรอ？」

「นั่นมัน……ก็ไม่ได้ไม่อยากสักหน่อย……」

「ถ้างั้น ก็หมายความว่าอยากเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ！　ขอโทษนะโอสึกิคุง、เด็กคนนี้ปากไม่ตรงกับใจตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ」

「เดี๋ยว、หม่าม้า……อูว……」

 

โทโจก้มหน้าพร้อมหน้าแดงก่ำ ทำให้ฮารุโตะหัวเราะ「อะฮาฮาฮา」ปล่อยผ่านไป จากนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาโดยหยิบยกเรื่องงานขึ้นมาพูด。

 

「คือว่า ตัวผมคิดว่าจะเริ่มทำความสะอาดเลยแต่ มีเรื่องอื่นอยากให้ทำก่อนรึเปล่าครับ？」

「เรื่องที่อยากให้ทำ……นั่นสินะจ๊ะ〜」

 

อิคุเอะครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ส่งสายตาไปทางหน้าต่าง。

 

「จะว่าไป รู้สึกว่าพักนี้หน้าต่างจะสกปรกขึ้น รบกวนช่วยทำความสะอาดตรงนั้นให้ด้วยได้รึเปล่าจ๊ะ？」

「ครับ、รับทราบแล้วครับ」

 

หลังจากโค้งคำนับ ฮารุโตะก็รีบมุ่งหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อตรวจสอบกระจกหน้าต่างอย่างใกล้ชิด。

 

「จริงอย่างที่ว่า ดูเหมือนจะสกปรกนิดหน่อยนะครับ」

「ใช่มั้ยล่ะ？　ทรายเหลืองกับฝนเมื่อวันก่อนทำให้มันเป็นแบบนั้นน่ะจ่ะ」

「รับทราบแล้วครับ。เช่นนั้น จะรีบทำความสะอาดให้เลยนะครับ」

 

ฮารุโตะหยิบสิ่งจำเป็นในการทำความสะอาดออกจากกระเป๋าที่นำมาด้วย และเริ่มเช็ดหน้าต่าง。

อุปกรณ์ชิ้นใหญ่เช่นเครื่องดูดฝุ่นส่วนใหญ่จะขอใช้จากของที่มีอยู่ในบ้านนั้นๆแต่ ก็ควรนำของเล็กๆน้อยๆที่ใช้เช็ดความความสะอาดเช่นผ้าขี้ริ้วติดตัวมาด้วย。

บางอย่างทางบริษัทก็จะจัดเตรียมไว้ให้แต่ก็มีสิ่งที่ฮารุโตะเตรียมมาด้วยตัวเองเช่นกัน。

พอบอกยายไปว่า จะทำพาร์ทไทม์บริการรับทำงานบ้านแทน ฮารุโตะก็ได้รับไอเทมแสนสะดวกที่น่าจะมีประโยชน์มาด้วย。

 

ฮารุโตะแช่กระดาษหนังสือพิมพ์ในน้ำ เพื่อจะใช้มันเช็ดด้านในของหน้าต่าง。

พอทำแบบนั้น เรียวตะก็กล่าวถามด้วยสีหน้าสงสัย。

 

「พี่ชาย？　ทำอะไรกับกระดาษหนังสือพิมพ์เหรอฮะ？」

「จะเอาไปเช็ดกระจกน่ะ、หมึกจากกระดาษหนังสือพิมพ์จะช่วยกำจัดคราบสกปรกให้ล่ะ」

「เห๋〜！　สุดยอดเลยนะฮะ！　ผมก็อยากเช็ดด้วย！」

 

ตั้งแต่นั้นมา เรียวตะก็อยู่ข้างฮารุโตะตลอดและคอยถามคำถามเป็นครั้งคราว。

 

「อยากลองทำเหรอ？　งั้นเอาเจ้านี่ไปเช็ดตรงนั้นดูมั้ย」

「อืม！」

 

ฮารุโตะยื่นกระดาษหนังสือพิมพ์ที่บิดน้ำออกแล้วให้เรียวตะและชี้ไปตรงที่มือของเรียวตะพอยื่นถึงพร้อมพูด。

 

「ขอโทษนะโอสึกิคุง เรียวตะไปเกะกะซะได้」

 

หลังจากขอให้ฮารุโตะทำความสะอาด อิคุเอะที่เปิดคอมนั่งทำงานตรงโต๊ะในห้องนั่งเล่นก็ส่งเสียงคุยด้วย。

 

「ไม่ครับ、เรียวตะคุงช่วยได้เยอะเลยครับ」

「ใช่แล้วคุณแม่！　ผมกำลังช่วยพี่ชายอยู่ต่างหาก！」

 

ถ้อยคำที่บอกว่า『เกะกะ』ของผู้เป็นแม่ ทำให้เรียวตะทำหน้ามุ้ยและโต้แย้ง。

 

「เพราะได้เรียวตะคุงช่วย งานทำความสะอาดกระจกเลยเสร็จเร็วขึ้น」

「เอะเฮะๆๆ」

 

ฮารุโตะลูบหัวเรียวตะอย่างอ่อนโยน ทำให้เรียวตะผุดยิ้มดีใจ。

 

「แหมๆ、อย่างกับพี่น้องกันจริงๆเลยแน่ะ เนอะ อายากะ」

「เฮ๊ะ？……อ๊ะ、อืม นั่นสินะ」

 

โทโจที่นั่งเท้าคางอยู่ข้างผู้เป็นแม่พร้อมจ้องมองฮารุโตะที่กำลังทำความสะอาดอย่างเหม่อลอย แต่จู่ๆก็ได้สติเพราะโดนชวนคุย。

อิคุเอะผุดยิ้มเย้าแหย่ให้ท่าทีเช่นนั้น。

 

「อายากะละก็เอาแต่เหม่ออยู่ได้  เหงาที่เรียวตะถูกโอสึกิคุงแย่งไปเหรอ？　หรือว่า……」

 

ผู้เป็นแม่ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมพูดกับลูกสาว。

 

「หลงโอสึกิคุงเข้าให้แล้ว？」

「อึก！！　อะ、หม่าม้าพูดอะไรเนี้ย！！」

 

โทโจลุกพราดจากเก้าอี้โดยไม่รู้ตัวและจ้องเขม่งใส่ผู้เป็นแม่。

 

「หน้าแดงไปได้、วัยรุ่นนี่น้า〜」

「มะ ไม่ใช่สักหน่อย！　ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย！！」

 

โทโจปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย。

เสียงตะโกนนั้น ทำให้เรียวตะที่กำลังเช็ดกระจกอยู่ข้างฮารุโตะ หันไปมองพี่สาวอย่างสงสัย。

 

「พี่สาว ทำไม่ถึงหน้าแดงล่ะฮะ？　เป็นหวัดเหรอ？」

「มะ ไม่แดง！　ไม่ได้เป็นหวัด！　ไม่รู้ด้วยแล้ว！！」

 

โทโจตะโกนเช่นนั้นพร้อม วิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไป。

 

「คุณแม่ พี่สาวเป็นอะไรเหรอฮะ？」

 

เรียวตะผู้ไม่เข้าใจพฤติกรรมของพี่สาว มองดูการจากไปของพี่สาวด้วยสีหน้าตกใจ。

อิคุเอะผุดยิ้ม「อุฟุๆๆ」พร้อมพูด。

 

「พี่สาวน่ะนะ กำลังสนุกกับชีวิตตอนนี้อยู่ล่ะจ่ะ」

「แต่ว่าพี่สาวเมื่อกี้ ดูเหมือนจะไม่สนุกเลยนะฮะ？」

「ฟุฟุ  มันยังเร็วไปสำหรับเรียวตะจ่ะ」

 

ผู้เป็นแม่ยังคงยิ้มอย่างสนุกพร้อมส่งสายตาไปยังฮารุโตะที่กำลังจดจ่อกับการเช็ดหน้าต่างอยู่ข้างเรียวตะ。

 

「ดูเหมือนในที่สุดฤดูใบไม้ผลิก็มาถึงลูกสาวบ้านเราสักทีสินะ」

 

เสียงพึมพำเล็กๆราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเมตตาในฐานะผู้เป็นแม่  ถึงกระนั้นเสียงพึมพำนั้นก็ยังแฝงด้วยความสุขปนความเศร้าเล็กน้อย。

 

 

ไฟเขียวเต็มที่