เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 80
หญิงสาวดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ความห่วงใยต่อบิดาอัดแน่นอยู่เต็มอก น้ำตาอุ่นๆ ไหลซึมออกมา ขณะมองคนสารเลวใจดำด้วยความชิงชัง
“บอกมานะว่าแกทำอะไรพ่อของฉัน!”
อังเดรหัวเราะร่วน ใช้ปลายนิ้วคีบคางมนให้ยาหยีเงยหน้าขึ้นสบตา
“อยากเจอพ่อมากใช่ไหมแม่หนูน้อย”
ยาหยีพยายามสะบัดหน้าหนีแต่ก็ไม่หลุด
“เฮ้ย! เบรท ช่วยสงเคราะห์ให้พ่อลูกได้เจอกันหน่อย ไปลากมันมา!”
จอมมารผู้โหดเหี้ยมหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันมาแสยะยิ้มเลือดเย็นใส่หน้ายาหยีอีกครั้งหนึ่ง
“ขอบใจนะสำหรับการทรยศไอ้คอร์นเพื่อฉัน ป่านนี้มันคงคลั่งจนเลือดกระอักแล้วล่ะมั้ง”
หญิงสาวกัดปากแน่นน้ำตาไหลพราก เค้นเสียงเจ็บแค้นออกมา
“ฉันทำเพื่อพ่อ ไม่ได้ทำเพื่อคนหยาบช้าอย่างพวกแก!”
อังเดรแสยะยิ้มชั่วช้าใส่หน้ายาหยี คำด่าทอของเจ้าหล่อนไม่มีผลต่อตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว จากนั้นจึงหันไปสั่งลูกน้องเสียงทรงอำนาจ
“จับมันไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้ล่ะ เดี๋ยวฉันไปทดสอบเพชรก่อน”
ประสบการณ์เพชรปลอมเมื่อวันก่อนทำให้เขาเลือกที่จะไม่สะเพร่าอีก
หญิงสาวมองตามร่างของอังเดรที่เดินหายเข้าไปในอีกห้องหนึ่งด้วยความชิงชัง ก่อนจะพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของพวกคนชั่ว แต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลพรากอาบหน้า แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างแน่นิ่งของบิดาที่ถูกผู้ชายสองคนหามเข้ามา
“พ่อ!”
อ้าปากค้าง จ้องมองหน้าที่ซีดเผือดของพ่อด้วยความตกใจสุดขีด หญิงสาวรวบรวมแรงกายทั้งหมดสะบัดตัวสุดแรงเกิด และในที่สุดก็หลุดออกจนได้ ยาหยีวิ่งเข้าไปกอดร่างที่นอนนิ่งกับพื้นห้องของบิดาด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้างามซีดเผือดเมื่อรับรู้ถึงความเย็นเฉียบของผิวกายบิดา
“พ่อ…นี่พวกแกทำอะไรพ่อของฉัน พวกแกทำอะไร!”
“นายยอดชายผูกคอตายเอง พวกเราไม่ได้ทำ”
เสียงของคนที่อุ้มบิดาเข้ามาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว
ยาหยีกอดพ่อแน่น ซบหน้าลงกับอกของพ่อ และก็ได้รู้ว่าหัวใจของบิดาไม่เต้นอีกต่อไปแล้ว
“พ่อจ๋า พ่อ…ทำไมถึงทิ้งลูกหยี ทำไมไม่พาลูกหยีไปด้วย พ่อ…ตื่นสิจ๊ะ ตื่นมาคุยกับลูกหยี”
สะอื้นไห้จนตัวโยน ความเสียใจที่คมยิ่งกว่ามีดพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวอกจนเลือดสาด หล่อนอุตส่าห์ทำทุกอย่าง ทำทุกทาง แม้จะต้องทรยศต่อผู้ชายที่ตัวเองรักมากมายอย่างคอร์เนล แต่หล่อนก็ทำเพื่อพ่อ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ไม่มีค่า ทุกอย่างไร้ผล เมื่อพ่อเลือกที่จะจบชีวิตลงโดยทิ้งหล่อนให้จมอยู่กับความเสียใจตามลำพังแบบนี้
“พ่อ…ทำไมทำแบบนี้…พ่อไม่รักลูกหยีเหรอ”
น้ำตาแห่งความเสียใจก่อตัวเป็นม่านหนาทำให้การมองเห็นอ่อนด้อยประสิทธิภาพลงอย่างน่าตกใจ หญิงสาวซบหน้าอยู่กับอกของยอดชายเนิ่นนานไม่ยอมห่างกายไปไหน กายสาวสั่นสะท้าน ร่ำไห้ปานจะขาดใจ
“แล้วต่อไปลูกหยีจะอยู่กับใคร…พ่อจ๋า…”
“ก็ไปอยู่ด้วยกันเสียสินังเด็กระยำ!”
“โอ๊ย! ปล่อยนะ”
ยาหยีร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกมือของอังเดรขยุ้มเส้นผมแรงๆ แล้วดึงให้หล่อนลุกขึ้นไปยืนเผชิญหน้า แต่ก่อนที่คนใจร้ายนั้นจะพูดอะไรออกมา มันก็ตบหน้าหล่อนจนหันอยู่หลายครั้ง
“แกเอาเพชรปลอมมาหลอกฉัน…นังเด็กเหลี่ยมจัด!”
อังเดรปาเพชรสีทองของปลอมลงกับพื้นด้วยความเดือดดาล หลังจากผลการทดสอบออกมาว่าเพชรสีทองเม็ดนี้เป็นของเก๊
“คนชั่วช้าอย่างแกมันก็ต้องผิดหวังแบบนี้แหละ จำเอาไว้ว่าแกไม่มีทางแย่งเพชรสีทองมาจากคอร์เนลได้หรอก คนอย่างแกมันต้องพินาศ!”
“พินาศเหรอ? นี่แน่ะปากดีนัก”
อังเดรจิกผมของยาหยีแน่นขึ้นจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด ก่อนจะต่อยท้องเต็มแรงทำเอาหญิงสาวจุกจนตัวงอ จากนั้นมันก็ผลักร่างอรชรร่วงลงกองกับพื้นอย่างไม่ไยดี
“คิดหรือว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ ไอ้คอร์นมันไม่มีเอาชนะคนเจนโลกอย่างฉันไปได้หรอก มันรักแก ดังนั้นมันจะต้องมาช่วยแกแน่”
“ไม่นะ คอร์เนลไม่มีทางมาช่วยฉัน”
อังเดรแสยะยิ้มร้ายกาจ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพร่างกายที่สะบักสะบอมของยาหยีแล้วส่งเข้ามือถือของคอร์เนลทันที
“มันต้องมาสิ มันต้องมา…และมาพร้อมกับเพชรสีทองของจริงด้วย นี่ไง มันโทรเข้ามาแล้ว”
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสะใจของอังเดรทำให้ยาหยีสะอิดสะเอียนยิ่งนัก นึกเกลียดตัวเองเป็นที่สุดที่ทำอะไรวู่วาม หากหล่อนนำเรื่องนี้ไปปรึกษาคอร์เนล ความหายนะนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น หล่อนผิดเอง หล่อนเองที่สมควรตายไปซะให้สิ้นซาก
“เมียของแกอยู่ในกำมือของฉันไอ้คอร์น เลือกเอาแล้วกันระหว่างเพชรสีทองกับชีวิตของเมีย”
อังเดรกรอกเสียงไปตามโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี มั่นใจว่าเกมนี้ตัวเองชนะขาดลอยแน่ เพราะในมือถือไพ่คิงรออยู่แล้ว
“ไม่นะ คอร์เนล…อย่ามา ฉันยอมตาย อย่ามานะ”
“หุบปากอีเด็กบ้า!”
แม้จะถูกอังเดรตวาดใส่หน้าด้วยความเดือดดาลแค่ไหน แต่ยาหยีก็ไม่คิดจะหยุดพูด หากคอร์เนลมาจะต้องได้รับอันตรายอย่างแน่นอน หล่อนยอมไม่ได้ ไม่มีทางยอมแน่ๆ
“คอร์เนล…ฉันผิดต่อคุณ อย่าสนใจคนทรยศแบบฉันอีกเลย อย่าสนใจฉัน ได้โปรดอย่ามา”
“เฮ้ย! จัดการให้มันหุบปากทีสิเบรท”
อังเดรหันไปสั่งลูกน้อง และเพียงไม่นานหญิงสาวก็ถูกมัดปากด้วยผ้าผืนใหญ่อย่างแน่นหนา ได้แต่ร้องอู้อี้ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ว่าไงคอร์เนล จะตัดสินใจยังไง ถ้าไม่มา เมียของแกจะต้องตาย แต่ก่อนตายอาจจะได้ผัวเพิ่มขึ้นอีกสักโขยงหนึ่ง ทนมองได้ไหมล่ะ เพราะฉันจะถ่ายทอดสดให้แกดูทุกซอกทุกมุมเลยล่ะ”
‘ไม่นะคอร์เนล อย่ามา…’
“ผมจะไป นัดมาเลยว่าที่ไหน”
คำตอบของคอร์เนลทำให้อังเดรหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ
“โกดังร้างย่านชานเมือง ฉันจะพานังเด็กยาหยีไปรอแกที่นั่น หากเลยเที่ยงคืนเมื่อไร ฉันจะให้ลูกน้องรุมโทรมมันให้ขาดใจตาย แล้วแกก็มาเก็บศพของมันก็แล้วกันนะ”
อังเดรตัดการสนทนาด้วยรอยยิ้มสะใจ ขณะที่ยาหยีนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ พ่อก็ต้องมาตาย แถมคอร์เนลยังจะต้องมาเสี่ยงอันตรายช่วยคนไร้คุณค่าอย่างหล่อนอีก หล่อนทรยศเขาแบบนั้น ทำไมเขาถึงยังยอมมาช่วยหล่อนอีกนะ
“ผมไม่อาจจะอยู่คนเดียวได้โดยไม่มีคุณข้างกาย ผมรักคุณนะยาหยี”
ยิ่งคำสารภาพรักของคอร์เนลดังก้องเข้ามาหัวมากเท่าไร ความรู้สึกผิด ความละอายใจก็ยิ่งถล่มยับอยู่ในอก ทำไมเขาจะต้องมาดีกับหล่อนด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนเลวต่อเขาเหลือเกิน
‘คอร์เนล…ได้โปรดอย่ามา…อย่ามาช่วยคนไร้ค่าแบบฉันเลย’
“เอานังเด็กนี่ไปขึ้นรถ เราจะไปที่โกดังร้างกัน”
คืนนี้แหละคือคืนสุดท้ายที่ไอ้คอร์นหลานระยำมันจะมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ หากมันตายไปสักคน ทุกอย่างของมันก็จะต้องตกมาเป็นของเขา และที่สำคัญที่สุดก็คือจะไม่มีใครขัดขวางการทำธุรกิจมืดของเขาเหมือนที่ไอ้คอร์เนลมันทำอีกต่อไป
“ครับนาย”
อังเดรมองยาหยีที่ดิ้นรนเอาเป็นเอาตายด้วยความสะใจ เขายืนมองลูกน้องเอาหญิงสาวขึ้นรถจนเรียบร้อย จากนั้นถึงจะก้าวขึ้นรถอีกคันหนึ่ง แล้วขับตามกันออกไปด้วยหัวใจลิงโลดสุดขีด
YOU MAY ALSO LIKE
