เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 56
ยาหยีมองสายที่ตัวเองไม่ได้รับด้วยด้วยสายตาเจ็บปวด หน้าจอโทรศัพท์มือถือโชว์เบอร์ของคอร์เนลที่โทรมาหาหล่อนเกือบยี่สิบครั้ง แต่หล่อนก็ไม่รับ และก็คงไม่กล้ารับด้วย น้ำตาไหลรินออกมาขณะทรุดกายลงบนเก้าอี้ภายในห้องเช่าแห่งหนึ่งในเมืองพัทยา
“คอร์เนล…ฉันรักคุณค่ะ รักจนไม่อาจจะฟังคำเหยียดหยาม คำประณามใดๆ จากคุณได้อีก ฉันจะจำสิ่งดีๆ ที่คุณมีกับฉัน” สาวน้อยร่ำไห้รุนแรงจนกายสาวสั่นสะท้าน
“และฉันจะไม่มีวันลืมคุณเลยตลอดชีวิต” มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลพรากออกมาเต็มหน้า เมื่อโทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้ามา ใบหน้างามซีดเผือด หัวใจสาวสั่นระรัวเมื่อสมองร้องว่าเป็นคอร์เนล แต่เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของผู้ชายที่หล่อนกำลังร้องไห้ด้วยความคิดถึง
หญิงสาวตัดสินใจกดรับเพราะค่อนข้างจะมั่นใจว่าเป็นบิดา และก็ใช่ท่านจริงๆ เสียงของท่านดูผ่อนคลายจนหล่อนอดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ หล่อนทำไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกจะช่วยบิดา แทนที่จะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง
“พ่อหรือคะ พ่ออยู่ไหน”
“พ่อสบายดีลูกหยี ตอนนี้พ่อกำลังจะบินกลับไปที่มอสโก แต่ลูกหยีไม่ต้องห่วงพ่อแล้วนะ มีคนช่วยพ่อเอาไว้แล้ว พอพ่อเคลียร์ปัญหาทางนี้จบ เราจะได้อยู่ด้วยกัน ลูกหยีดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าให้พวกของนายน้อยทำร้ายได้อีก” คำสั่งของบิดาดังมาตามสาย ยาหยีรีบร้องถามด้วยความผิดหวัง
“ลูกหยีนึกว่าพ่อจะมาอยู่กับลูกหยีเสียอีก พ่อจะไปอีกแล้วเหรอคะ”
“พ่อต้องไปลูก ต้องไปจัดการเรื่องบางเรื่องให้จบสิ้น”
“แต่ลูกหยีอยากอยู่กับพ่อนี่คะ ลูกหยี…” หญิงสาวคร่ำครวญไปตามสาย แต่ผู้เป็นบิดาหาได้หยุดฟังไม่
“รอพ่ออยู่ที่เมืองไทยนะลูกหยี พ่อไปไม่นานแล้วจะรีบกลับมา” ยอดชายรีบวางสายอย่างรวดเร็ว จนยาหยีร้องเรียกเอาไว้ไม่ทัน
“พ่อคะ พ่อ…” เมื่อเห็นว่าสัญญาณถูกตัดลงไปแล้ว หญิงสาวจึงรีบกดต่อสายหาบิดาอีกครั้ง แต่ท่านก็ไม่ยอมรับสายของหล่อนอีกเลย ยาหยีปล่อยโทรศัพท์ร่วงหล่นลงจากมือ ขณะร่ำไห้ออกมาปานจะขาดใจ
‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้หล่อนไม่เหลือใครข้างกายเลย ทั้งบิดา ทั้งคอร์เนล นี่หล่อนทำถูกหรือผิดกันแน่นะที่เลือกจะทรยศคอร์เนลเพื่อช่วยบิดาของตัวเอง บิดาที่เป็นคนขโมยเพชรล้ำค่าของเขามา’
ยาหยีกัดปากแน่นจนเลือดออก แต่แปลกที่สาวน้อยหาได้รู้สึกเจ็บอีกไม่ ความเจ็บปวดมันไปรวมตัวกันอยู่ที่หัวใจกันหมดแล้ว เจ็บจนแทบจะขาดใจตาย เจ็บจนไม่อยากจะมีลมหายใจอยู่ในโลกที่แสนโหดร้ายแบบนี้อีกแล้ว
ขณะที่บุตรสาวกำลังโศกากับความอ้างว้างอยู่นั้น ยอดชายก็กำลังเดินเข้าไปในสนามบินกับคนที่บุกมาช่วยเหลือตัวเอง
“ขอบคุณเจ้านายมากนะครับที่มาช่วยเหลือผม”
“เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว”
ยอดชายเหลียวกลับไปมองทางด้านหลังด้วยความหวาดระแวงที่ปิดไม่มิด
“ผมกลัวคนของนายน้อยจะตามมาทันจังครับ เพราะหากคราวนี้นายน้อยจับผมได้อีก ผมคงต้องไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมบอกที่ซ่อนเพชรสีทองกับนายน้อย”
คำพูดของยอดชายมีผลทำให้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินนำหน้าอยู่ชะงักเท้าทันที ก่อนจะหันกลับมามอง
“เพชรสีทองมันเป็นของฉัน ไม่มีวันที่ฉันจะคืนมันให้กับไอ้คอร์เนลอย่างแน่นอน”
ดวงตาคมกริบที่อัดแน่นไปด้วยความเหี้ยมโหดของบุรุษตรงหน้าทำเอายอดชายถึงกับหน้าซีดเผือดลงถนัดตา
“และกลับไปมอสโกคราวนี้ หากแกยังไม่ยอมพาฉันไปเอาเพชรสีทองที่แกนำไปซ่อนไปอีกละก็…”
น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของคู่สนทนาตรงหน้านั้นมีผลทำให้ยอดชายหนาวสันหลังวูบวาบ ความหวาดกลัวแล่นฉิวขึ้นสูงจุกคอหอย
“ฉันจะฆ่าแกแน่…”
“อย่าทำผมครับเจ้านาย ผมจะพาเจ้านายไปแน่นอนครับ แต่ผมยังกลัวอิทธิพลของนายน้อยอยู่เลยครับ นายน้อยอาจจะส่งคนมาดักเราที่สนามบินในมอสโกก็ได้นะครับ” ยอดชายพูดออกไปด้วยความหวาดกลัว แต่คู่สนทนากลับหัวเราะร่วนซะงั้น
“มันคิดไม่ถึงหรอกว่าคนบงการจะเป็นฉัน และเมื่อมันคิดไม่ถึง มันก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้แกกำลังจะบินกลับไปยังมอสโก ถ้ำเสือของมันนั่นแหละ”
‘นั่นสินะ ใครจะคิดว่าคนบงการให้เขาขโมยเพชรสีทองนั่นจะเป็นผู้ชายคนนี้ไปได้’
“แต่ผมคิดว่าเราควรจะระวังตัวกันบ้างนะครับ นายน้อยฉลาดเป็นกรด”
“ต่อให้มันฉลาดยิ่งกว่าบิลเกตต์ มันก็ไม่มีทางชนะฉันได้หรอก เอาน่า อย่ากังวลไปเลย ฉันเตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่างนั่นแหละ แกคงไม่คิดว่าคนที่ฉลาดกว่าพ่อของบิลเกตต์อย่างฉันจะยอมตกม้าตายง่ายๆ แค่นี้หรอกนะ”
“ผมเชื่อเจ้านายครับ…และจะภักดีตลอดไป”
“จำคำของแกเอาไว้ให้ดีๆ ก็แล้วกัน หากแกทรยศฉันเมื่อไร ไม่ใช่แค่แกคนเดียวหรอกนะยอดชาย ที่ฉันจะฆ่าน่ะ แต่ฉันจะให้คนไปลากลูกสาวของแกมารุมโทรมให้ตายคาเตียงเลยทีเดียว”
เจ้าของคำขู่แสนเลือดเย็นหมุนตัวเดินไปข้างหน้าแล้ว แต่ยอดชายก็ยังยืนอึ้งด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดราวกับถูกปีศาจดูดวิญญาณไปจนหมด
“จะยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบตามมาสิ เครื่องกำลังจะออกแล้ว”
“ครับๆ นาย”
ยอดชายรีบวิ่งตามร่างสูงใหญ่ของนายจ้างที่ตัวเองเลือกจะภักดีไปอย่างรวดเร็ว พยายามฝืนยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ภายในใจกำลังทุกข์ทรมานด้วยความห่วงใยในตัวบุตรสาวเหลือเกิน
“นายน้อยครับ สายของเรารายงานมาว่านายยอดชายกำลังจะบินไปมอสโกคืนนี้ครับ” อีวานรีบนำข่าวที่พึ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ เข้ามารายงาน
“เครื่องออกกี่ทุ่ม”
คอร์เนลเค้นเสียงถาม ความเดือดดาลที่เกิดขึ้นจากไอ้ยอดชายกำลังถล่มหัวจิตหัวใจในอกของเขาจนยับเยินไม่มีชิ้นดี
‘มันน่าฆ่าให้ตายนักทั้งพ่อทั้งลูก!’
“หนึ่งทุ่มสิบนาทีครับ” อีวานรายงาน
“งั้นก็ออกไปแล้วน่ะสิ นี่มันจะทุ่มครึ่งแล้ว”
เซอร์เกพูดเสียงผิดหวัง ขณะชำเลืองมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้บูดบึ้งของคอร์เนลด้วยความเป็นห่วง
“นายน้อยไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมโทรสั่งให้คนของเราไปแฝงตัวอยู่ที่สนามบินที่กรุงมอสโกแล้วครับ นายยอดชายลงเครื่องเมื่อไร เราจะขยี้มันทันที”
“ไม่ต้องทำแบบนั้น” คอร์เนลยกมือห้าม และนั่นก็ทำให้คนสนิทต่างวัยเอ่ยถามออกมาด้วยความข้องใจสุดขีด
“ทำไมล่ะครับนายน้อย มันเป็นโอกาสของเราแล้วนะครับ”
“ปล่อยให้มันลอยนวลไปอย่างนั้นแหละ เราตามมันเงียบๆ แล้วค่อยตลบหลังมันพร้อมๆ กันให้สิ้นซาก และนี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เราจะได้เพชรสีทองกลับคืนมา”
ดวงตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีของคอร์เนลกร้าวจัด ตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแค้นอัดแน่นอยู่ในอก จนแทบจะกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือดอยู่แล้ว
“เอ่อ…แล้วอย่างนี้นายน้อยก็รู้แล้วว่าคนบงการนายยอดชายไม่ใช่พวกเซอร์คอฟ งั้นผมจะโทรไปบอกให้เมลิน่าล้มเลิกแผนการเข้าไปในคฤหาสน์เซอร์คอฟนะครับ”
คอร์เนลพยักหน้าน้อยๆ
“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละ รีบโทรไปยับยั้งล่ะ เพราะคฤหาสน์เซอร์คอฟน่ะเข้าไปง่าย แต่ออกยากยิ่งนัก”
“ครับนายน้อย”
เซอร์เกก้มหน้ารับคำ ขณะมองร่างสูงใหญ่เดินผ่านหน้าไปด้วยสายตาเป็นกังวล นายน้อยของเขากำลังทุกข์จัดทีเดียว
“เพราะผมไม่อยากเห็นนายน้อยตายทั้งเป็นเพราะลูกสาวของคนทรยศครับ ผมถึงได้ทำแบบนี้” พึมพำกับตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะหมุนตัวกลับหลังไปพูดกับหลานชาย
“เตรียมเครื่องบินพร้อมหรือยังอีวาน นายน้อยจะเดินทางแต่เช้านะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ นักบินสามคนกับผู้ชายอีกสองคนตอนนี้สแตนด์บายรอคำสั่งจากนายน้อยอยู่บนเครื่องแล้วครับ”
“อืม…” เซอร์เกพยักหน้ารับ กำลังจะก้าวเดินไปแต่อีวานก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
“น้าเซอร์เกว่าคนบงการขโมยเพชรจะเป็นคนๆ นั้นจริงๆ หรือครับ”
“หุบปากไปเลย หยุดพูดได้แล้ว ทุกอย่างต้องมีคำสั่งจากนายน้อยเสียก่อนเข้าใจไหมถึงจะเอ่ยชื่อคนๆ นั้นได้” ผู้เป็นหลานชายหน้าจ๋อยสนิทเมื่อถูกน้าชายดุเสียงกร้าว
“ครับน้าเซอร์เก อ้าว…แล้วนั่นน้าจะรีบไปไหนหรือครับ” อีวานร้องถามขึ้นเมื่อเห็นเซอร์เกรีบสาวเท้าเดินห่างออกไป
“ไปโทรหาเมลิน่า”
เซอร์เกตอบคำถามสุดท้ายของหลานชายจบแล้วก็รีบก้าวเดินออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว ในใจรุ่มร้อนดุจมีไฟมาแผดเผา ภาวนาให้เมลิน่าบุตรสาวที่ตัวเองรักดุจดวงใจยังไม่ทันได้เข้าไปในคฤหาสน์เซอร์คอฟทีเถอะ
YOU MAY ALSO LIKE
