เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 20

เซอร์เกเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นรถสปอร์ตที่มีคอร์เนลเป็นคนขับเลี้ยวเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่เขาจำได้ขึ้นใจเลยว่าเป็นของยาหยี

รถสปอร์ตคันสีดำจอดสนิทที่หน้าตึกเรียน พร้อมกับร่างสูงใหญ่สุดเนี้ยบของคอร์เนลก้าวลงมายืนตระหง่าน เซอร์เกรีบก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาหาเช่นกัน ชายคนสนิทเหลือบตามองหนังสือสองสามเล่มที่เจ้านายของตัวเองถือเอาไว้ด้วยสายตาแปลกใจ

“หนังสือนั่น…”

คอร์เนลไหวไหล่น้อยๆ

“ฉันเอามาคืนเจ้าของเขาน่ะ”

ร่างสูงสง่าในชุดลำลองสีน้ำตาลไหม้ก้าวเดินเข้าไปภายในตึกเรียนด้วยท่าทางองอาจ ใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้รอยยิ้มแต้มไม่อาทรต่อสายตาชื่นชมของนักศึกษาสาวๆ ที่เดินสวนมาแม้แต่นิดเดียว และเมื่อแน่ใจว่ามาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนที่เขาดูจากตารางสอนที่ยาหยีแนบไว้ในหนังสือแล้ว คอร์เนลก็ก้าวเข้าไปทันที เซอร์เกรีบเดินตามเข้าไปเช่นกัน

ทุกคนในห้องเรียนนิ่งอึ้งกันไปตามๆ กัน เมื่อเทพบุตรจากชั้นฟ้าที่ชื่อคอร์เนลเดินเข้ามาหยุดที่หน้าห้อง และอึดใจเดียวเสียงนักศึกษาสาวๆ ก็กรี๊ดกร๊าดกันดังลั่น จนอาจารย์สาววัยชราต้องยกมือขึ้นปราม ก่อนจะหันมาจ้องหน้าแขกหนุ่มเขม็ง

“ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ”

“ผมเอาหนังสือมาคืนยาหยี โรจน์มหามงคล” ตอบเสียงนุ่ม ขณะกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง แต่ก็ไม่พบวี่แววของผู้หญิงที่สมองร่ำร้องหาเลยแม้แต่น้อย

‘หล่อนไปไหนกันนะ หายไปไหนกัน? หรือว่าเขาเข้าห้องผิด…ไม่มีทางผิดไปได้ ในเมื่อเขาดูตารางเรียนของหล่อนมาอย่างชัดเจนแล้วนี่’

ทุกคนในห้องอ้าปากค้างด้วยความอิจฉายาหยี มีแต่เพียงลินดาเท่านั้นแหละที่หน้าแดงก่ำด้วยโทสะ หล่อนลุกขึ้นยืนและเดินออกไปหน้าชั้นเรียน เผชิญหน้ากับผู้ชายหล่อระเบิดในระยะกระชั้นชิด คอร์เนลหรี่ตามองเขม็ง ขณะยกมือห้ามเซอร์เกและบอดี้การ์ดสองสามคนที่ทำท่าจะเข้ามาลากสตรีตรงหน้าออกไป

“ยาหยีอยู่กับคุณเมื่อคืนใช่ไหม”

“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ”

“เราออกไปพูดกันข้างนอกเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องน่าอัปยศของยาหยี”

ลินดาเค้นเสียงถามแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยชวนให้คอร์เนลออกไปคุยกับหล่อนที่นอกห้องเรียน ชายหนุ่มไหวไหล่น้อยๆ เดินตามออกไป เพราะเขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ หล่อนเป็นเพื่อนกับยาหยี สตรีที่เขากำลังคิดถึงแทบขาดใจ

และเมื่อมาถึงมุมลับตาคน ลินดาก็เปิดฉากโจมตีคอร์เนลด้วยความโกรธเคืองแทนเพื่อนรักทันที แม้ผู้ชายคนนี้จะหล่อปานเทพ แต่เขาก็ช่างโหดเหี้ยมกับยาหยีเหลือเกิน

คอร์เนลเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะตอนนี้ความอดทนเริ่มใกล้สิ้นสุดลงแล้ว

“ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ยาหยีอยู่ที่ไหน”

“ฉันไม่บอก!” ลินดากัดฟันพูดออกไป กำลังจะเดินหนีแต่ก็ถูกบอดี้การ์ดของคอร์เนลเดินมาดักหน้าเอาไว้เสียก่อน หญิงสาวหน้าซีดเผือด

“อย่าให้ผมต้องหาเองเลย เพราะมันจะปั่นป่วนไปทั้งมหาวิทยาลัยซะเปล่าๆ บอกมาว่ายาหยีอยู่ที่ไหน”

ในเมื่อไม่มีทางเลือกอีก ลินดาจึงเลือกที่จะอ้อนวอนออกไป

“ฉันบอกก็ได้ แต่คุณต้องสัญญากับฉันก่อนนะว่าจะไม่ทำลายเพื่อนของฉันอีก อย่าทำให้เธอต้องแปดเปื้อนคาวราคีไปมากกว่านี้เลย”

ไม่มีคำสัญญาใดๆ ออกจากปากของคอร์เนลนอกจากเสียงคำรามกร้าวกระด้างเท่านั้น

“ตอนนี้ยาหยีอยู่ที่ไหน?”

“อยู่…บนหอพัก…”

มุมปากของคอร์เนลผุดรอยยิ้มพึงพอใจออกมา ก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้เซอร์เกมอบเงินจำนวนหนึ่งให้กับลินดา

“ให้ฉันทำไมคะ”

“นายน้อยให้ก็รับไปเถอะครับ” เซอร์เกรีบยัดธนบัตรสีเทาสิบกว่าใบใส่มือของผู้หญิงที่เขาพึ่งรู้ว่าเป็นเพื่อนของเด็กสาวยาหยีคนนั้น ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตามคอร์เนลที่เดินห่างไปไกลแล้วทันที ลินดามองตามไปด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ

“ฉันพยายามช่วยแล้วนะยาหยี แต่เขาน่ากลัวเกินกว่าที่ฉันจะต้านทานได้”

หญิงสาวพึมพำออกมาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะสอดธนบัตรที่ถูกยัดเยียดให้ลงกระเป๋ากระโปรง จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับห้องเรียนทันที ความไม่สบายอกสบายใจกัดกินหัวใจไปตลอดทาง

“ผู้ชายรูปหล่อคนนั้นเป็นใครกันเหรอลินดา แล้วเขามาหาลูกหยีทำไม” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที เมื่อหล่อนกลับเข้ามาในห้องเรียน

“เอ่อ…”

“หรือว่าเป็นกิ๊กกันล่ะ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าผู้ชายหล่อลากไส้แบบนั้นจะมากินสาวจืดชืดแบบยายลูกหยี”

เพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่งรีบสอดแทรกแดกดันตามมาทันที ลินดาเม้มปากแน่น ก่อนจะหันไปตวาดเจ้าของคำพูดด้วยความโมโห

“แล้วมันเรื่องอะไรของพวกเธอกันยะ ทำไมต้องมาวุ่นวายเรื่องของชาวบ้านชาวช่องเข้าด้วย เรื่องของตัวเองเอาให้รอดเสียก่อนเถอะ และไอ้ความอิจฉาริษยาเนี่ยเก็บให้มันมิดๆ หน่อย อย่าปล่อยให้มันมาเพ่นพ่านน่าขายหน้าแบบนี้” ลินดาซัดออกไปเป็นชุด และมันก็สามารถทำให้พวกเพื่อนร่วมห้องที่มีนิสัยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านต้องนั่งก้มหน้าสงบปากสงบคำในพริบตา