หญิงวัยกลางคนร่างอ้วนถอนใจออกมา

“ฉันก็อยากจะช่วยหรอกน่ะ แต่… เงินจากลูกค้ารายนี้มันก้อนโตจริงๆ เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวฉันขายบ้านหลังนี้ให้กับลูกค้ารายนี้แล้ว จะนำมาแบ่งให้สักห้าเปอร์เซ็นต์ เพื่อที่จะให้หนูเอาไปทำทุนต่อในชีวิต เอาไหมแม่จันทรา”

เมื่อจันทร์เจ้าขาไม่ตอบ เจ๊สีจึงหันไปถามจันทราแทน

“ฉัน… ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะเจ๊สี”

แล้วจันทราก็ร้องไห้ออกมา จันทร์เจ้าขาปวดหัวใจเหลือเกินเมื่อเห็นมารดามีน้ำตา หล่อนรู้ดีว่าแม่กับพ่อรักที่ดินและบ้านหลังนี้มาก ทุกอย่างที่นี่คือความรักความผูกพันของทั้งสองคน แต่หล่อนก็อกตัญญูเหลือเกิน ที่ไม่สามารถรักษามันเอาไว้ได้

“แม่… อย่าร้องไห้เลยนะ แม่จ๋า…”

สองแม่ลูกกอดกันกลมร้องไห้ เจ๊สีเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันให้ทางเลือกกับพวกเธอนะ ถ้าลูกค้ารายนี้เปลี่ยนใจไม่ซื้อที่ดินของพวกเธอ ฉันก็จะไม่ขาย โอเคไหม”

จันทร์เจ้าขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด

“เจ๊สีหมายความว่า…”

แล้วเจ๊สีก็ก้าวลงบันได ขึ้นรถออกไปทันที ทิ้งให้จันทร์เจ้าขากับจันทรามองตามไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง

“เจ้าขา… แม่ไม่อยากให้ลูกไปเลยนะ ช่างมันเถอะ เราไปหาที่อยู่ใหม่ก็ได้”

“แม่จ๋า หนูรู้นะว่าแม่กับพ่อรักบ้านหลังนี้มาก หากมีวิธีใดที่หนูจะทำได้ หนูจะไม่ยอมนิ่งดูดายเลยค่ะ หนูจะไปขอร้องให้คนๆ นี้เห็นใจ ขอร้องให้เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะพรากบ้านหลังนี้ไปจากพวกเรา แม่อย่าห้ามหนูเลยนะ”

“แต่แม่เป็นห่วงลูกนะ”

จันทร์เจ้าขาฝืนยิ้ม พลางพูดออกมา

“ลูกสาวของแม่คนนี้เอาตัวรอดได้ค่ะ แม่อย่าลืมสิว่าหนูอยู่รัสเซียมาตั้งเกือบสี่ปี…”

คำพูดนี้สะกิดใจให้จันทราร้องไห้ออกมาอีก

“เพราะแม่ อนาคตของลูกถึงต้องดับวูบลงแบบนี้ แค่อีกไม่ถึงเดือนลูกก็จะเรียนจบแล้ว”

แม้จะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่จันทร์เจ้าขาก็ฝืนยิ้มเพราะไม่ต้องการให้มารดาต้องทุกข์ทรมานใจมากไปกว่านี้

“อย่าคิดถึงมันเลยจ้ะแม่ เดี๋ยวหางานทำได้ หนูจะไปหาสมัครเรียนวิชาชีพเพิ่มเติมค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ”

สองแม่ลูกกอดกันอีกครั้ง ต่างคนต่างร่ำไห้ออกมาเงียบๆ เหมือนกัน