ดวงตาของหล่อนสบประสานกับนัยน์ตาสีมรกตในระยะกระชั้นชิด ลำคอของหล่อนแห้งผาก ขณะที่สมองของหล่อนมึนงงและขาดสติ

“ไม่ต้องมาทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ตอบฉันมา เธอไปทำงานที่นั่นอีกทำไม”

“คือฉัน… คือว่า…”

‘อาจารย์ไทเลอร์กับพ่อของฉันน่ะสนิทสนมกันมาก และเราสองคนก็มีแพลนจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ด้วย…’

‘เธออย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย ถ้าฉันไม่ใช่คนสำคัญของอาจารย์ไทเลอร์ ฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ได้ยังไงกัน คิดดูสิ…’

‘มันคือเรื่องจริง ฉันจะโกหกเธอไปทำไม เพราะถึงยังไงซะเธอก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไรของอาจารย์ไทเลอร์อยู่ดี อีกไม่นานเธอก็จะถูกเขี่ยทิ้ง เหมือนๆ กับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาผ่านมานั่นแหละ’

คำพูดของฟิลิเซียกลับมาดังกึกก้องในสมอง และมันก็ปลุกปั่นให้หล่อนเต็มไปด้วยความน้อยใจเป็นที่สุด หล่อนเม้มปากแน่น ก่อนจะเชิดหน้าสูง

“อาจารย์อยากรู้จริงๆ เหรอคะ”

“แน่นอนฉันอยากรู้ทุกเรื่องของเธอนั่นแหละ และหากฉันทำได้ ฉันต้องการจะรู้ทุกความคิดในหัวสวยๆ ของเธอด้วยจันทร์เจ้าขา”

ดวงตาของเขามั่นคง น้ำเสียงไม่มีร่องรอยผ่อนปรนแม้แต่นิดเดียว

“ก็คู่หมั้นของอาจารย์ยังไงล่ะคะ”

“คู่หมั้น?”

คิ้วเข้มหน้าเป็นปื้นที่พาดโค้งผ่านนัยน์ตาคมกริบสีมรกตเลิกขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด ขณะหรี่ตามองคู่สนทนาสาวสวยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ฉันเนี่ยนะมีคู่หมั้น…”

“ค่ะ”

แม้จะไม่อยากยอมรับเพราะแสนจะอับอาย แต่สุดท้ายก็จำใจต้องพยักหน้าและก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขา หล่อนได้ยินเสียงไทเลอร์สบถคำหยาบคายในลำคอ ก่อนที่เขาจะบังคับให้หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยอย่างเผด็จการ

“งั้นก็แสดงว่าหึงฉันสินะ”

“เอ่อ… ไม่ใช่นะ”

จันทร์เจ้าขาหน้าแดงก่ำ รีบส่ายหน้าปฎิเสธโดยไม่หยุดคิดทันที และนั่นก็ทำให้ไทเลอร์หัวเราะออกมาลั่นรถ พลางยีเส้นผมสีดำขลับของเจ้าหล่อนจนยุ่งอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฟิลิเซียพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่คราวหน้าอย่าหูเบาอีก ไม่เข้าใจอะไร ข้องใจตรงไหนมาหาเอาคำตอบจากฉันได้เลย”

คนตัวโตโน้มหน้าลงมาหาและฉวยโอกาสจูบแก้มนวลหนักหน่วง

“ฉันเต็มใจตอบคำถามเธอเสมอคนสวย”

“อาจารย์น่ะ ทำแบบนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะ”

หญิงสาวรีบยกมือขึ้นแตะแก้มนวลที่ยังร้อนระอุเพราะปลายจมูกของเขาอยู่ด้วยความเขินอาย ดวงหน้างามแดงระเรื่อสุกปลั่ง

ไทเลอร์อมยิ้ม และทำท่าจะก้มต่ำลงมารุกรานอีกครั้ง แต่คราวนี้หล่อนรู้ทันความคิดของเขาจึงเบี่ยงหน้าหลบ ใบหน้าหล่อเหลาจึงซุกซบลงมาที่ซอกคอระหงแทน

“อุ๊ย… อาจารย์ อย่านะ… อย่าดูดคอฉันนะ เดี๋ยวเป็นรอย…”

รู้ตัวว่าพลาดท่าเขาก็ตอนที่ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวขบเม้มเนื้อนุ่มที่ซอกคอระหงนั่นแหละ

“ใครใช้ให้เจ้าเล่ห์กับฉันก่อนล่ะ”

“ใครเจ้าเล่ห์ อาจารย์นั่นแหละ ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว ไปเรียนดีกว่า”

แล้วจันทร์เจ้าขาที่ยกมือขึ้นลูบลำคอที่เป็นรอยแดงเพราะถูกปากร้อนผ่าวดูดดึงก็รีบกระโดดลงไปจากรถสปอร์ตคันงามอย่างรวดเร็ว ไทเลอร์ไม่ได้ตามลงไป เขานั่งหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ภายในรถ มองร่างอรชรจนหายไปลับตา

“ยายเด็กบ้า… น่ารักชะมัด”

คนตัวโตพึมพำด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะดับเครื่องยนต์และเดินตามหญิงสาวเข้าไปในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของรัสเซียเช่นกัน