เซียวหยวนซานจับมังกรของตนเข้าไปในร่องสวาทของภรรยาสาวอย่างอ่อนโยน ทว่าแม้จะเบามือเพียงใดความคับแน่นที่ได้รับกลับมาก็แทบทำให้เขาคลั่ง

“อ๊ะ อื้อ เจ็บ”

จ้าวเหม่ยเซียนร้องบอกเสียงเบา ความใหญ่โตที่สอดประสานกับนางมันใหญ่มากเกินไปจริงๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของคนรักทำให้นางได้แต่อดทนพยายามผ่อนคลายร่างกายตอบรับความใหญ่โตนั้นอย่างเต็มอกเต็มใจ

“อดทนอีกนิดนะ”

เซียวหยวนซานเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า ยิ่งเห็นภรรยาสาวให้ความร่วมมือยิ่งทำให้เขารักใคร่นางมากยิ่งกว่าเดิม เขาจุมพิตเหงื่อบนหน้าผากนางอย่างแผ่วก่อนจะขยับกายเข้าไปลึกมากยิ่งขึ้น จนในที่สุดก็เข้าไปได้จนหมด ทว่าเขาไม่ได้ใจร้อนที่จะเอาแต่ใจ แม้เขาอยากจะระเริงรักกับนางอย่างเร่าร้อนก็ตาม

“อ๊ะ อา…”

จ้าวเหม่ยเซียนเริ่มครางเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายขยับกายหนาแม้จะเป็นจังหวะช้าเพราะยังพึ่งเริ่มขึ้น ทว่านางกลับเสียวซาบซ่านและเริ่มเข้าใจดีว่าสามีว่าต้องอดทนมากแค่ไหน

“อ๊ะ อา… เร็วอีกหน่อย”

เสียงหวานเรียกร้อง ใบหน้าคมคายจึงเผยรอยยิ้มมากขึ้น จากนั้นจึงเคลื่อนไหวสะโพกรัวเร็วมากขึ้นกว่าเดิม ความวาบหวานเสียวซ่านที่ได้รับทำให้ชายหนุ่มเผลอลืมตัว มือหนาบีบนวดเนินอกอวบอิ่มเต็มรักขณะที่เอวสอบยืนหยัดเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง

“อ๊ะ อะ อ่า….”

เสียงครวญครางเป็นจังหวะแผ่วเบาและสูงต่ำตามแรงขับเคลื่อนของกายหนา ค่ำคืนเข้าหอพวกเขามีค่าเท่าทองคำจึงได้เก็บเกี่ยวค่ำคืนแห่งความหวานล้ำนี้ตลอดจนรุ่งสาง…

ถึงกระนั้นความรักความวาบหวานที่พวกเขาปรนเปรอซึ่งกันและกันนั้น หาใช่มีแค่ค่ำคืนนี้ไม่ เพราะพวกเขาจะร่วมบรรเลงเพลงจนร่างกายจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหว และต่อให้ผมทั้งคู่หงอกขาวก็จะเคียงคู่กันตลอดไป…

หลังจากแคว้นจ้าวสงบ ร่มเย็นเป็นสุขดีแล้ว จ้าวเหม่ยเซียนก็ได้เดินทางกลับแคว้นเว่ยพร้อมสวามีอีกครั้ง ทว่าการกลับมาอย่างนี้ทำให้นางพบปัญหาใหญ่อีกครั้ง

เมื่อฮ่องเต้เว่ยหยางหมิงเตรียมพระชายารองไว้ให้บุตรชาย นางไม่ได้อาระวาดทำตัวราวกับสตรีไร้สติ แต่นางกลับให้สามีจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง

ซึ่งเซียวหยวนไม่ได้ทำให้นางผิดหวัง เขาได้สละตำแหน่งรัชทายาทและออกจากการเป็นเชื้อพระวงศ์ ไม่ยอมรับชายาที่บิดาหามาให้และออกเดินทางพานางไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ในแคว้นต่างๆ ที่มีคนบอกว่าที่ใดงดงามนางก็จะไปที่นั่น

ระหว่างนั้นก็ได้รักษาผู้คนไปเรื่อย แม้บางคนไม่มีเงินตราจ่ายนาง นางก็ไม่ได้เรียกร้องเอาเพราะใจนางกลับรู้สึกสงบสุขทุกครั้งที่ได้ช่วยเหลือผู้คน แต่หากเป็นขุนนางชั่วช้านางก็รีดไถ่พวกนั้นมาอย่างสาสม

ทั้งคู่จับมือจูงกันเดินไปทั่วยุทธภพ จนเกิดตำนานมากมายระหว่างเรื่องเล่าของทั้งคู่ มีทั้งดีและร้ายปะปนกัน ทว่าพวกนางกลับไม่ได้สนใจ จนกระทั่งนางตั้งครรภ์เซียวหยวนซานจึงได้พานางกลับสำหนักแสงจันทร์อีกครั้ง

ที่นี่คือที่พวกเขาตั้งใจสร้างหลักปักฐานละทิ้งเชื้อพระวงศ์เป็นชาวยุทธภพอย่างเต็ม ที่นี่ทำให้พวกนางมีอิสระไม่ต้องมีกฎเกณฑ์ในรั่วในวัง ไม่ต้องมีสนมมากว่าสามพันนางให้ปวดหัว

“ข้ารักเจ้าเซียนเอ๋อร์”

เซียวหยวนบอกเสียงแผ่วขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนหลังคาเพื่อชมจันทร์ภายในสำนักแสงจันทร์ สองแขนโอบประคองร่างนางไว้บนตัก มือหนาลูบท้องที่เริ่มนูนขึ้นของนางอย่างรักใคร่

“ข้าก็รักท่านเซียวหยวนซาน”

จ้าวเหม่ยเซียนยกยิ้มแผ่วเบา ชาตินี้นางมีความสุขมากจริงๆ ตอนนี้นางมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างที่ใจปรารถนามาโดยตลอด

ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้นางมาพบสามีคนนี้ คนที่พร้อมจะเป็นทุกอย่างให้นาง คนที่รักนางด้วยหัวใจ สองมือเล็กๆ จับมือหนาไว้แน่น นางจะจับมือจูงกันเดินจนผมหงอกขาว

แม้กระทั่งสองเท้าก้าวเท้าลงสู่แม่น้ำเหลืองนางก็จะไม่ปล่อยมือคู่นี้ตราบชั่วนิรันดร์…

จบบริบูรณ์