เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 483 เจอกันที่สนามบิน
คนตระกูลถังย่อมเข้าข้างกันเองเป็นธรรมดา ลู่จือสิงกับถังชิงเป็นสองคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในตระกูลถังตอนนี้
ไม่ต้องพูดถึงลู่จือสิงเพราะเขาอยู่สูงเกินไป แม้แต่คนตระกูลถังยังไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ ทว่าคนตระกูลถังรู้จักถังชิงดี เธอเข้าสมาคมแฮกเกอร์ตั้งแต่อายุ 20 ปี แม้จะเป็นเพราะลู่จือสิงเป็นคนแนะนำ แต่การที่ลู่จือสิงสามารถแนะนำให้เธอเข้าไปได้นั้น นั่นก็แสดงให้เห็นว่าเธอมีศักยภาพมากพอที่จะเข้าสมาคมแฮกเกอร์ได้
เนื่องด้วยสถานการณ์นี้ คนตระกูลถังจึงไม่พอใจกับท่าทีที่ฉินหลิงและพวกฉินฮั่นชิวมีต่อตระกูลถัง
พอพูดจบ หัวหน้าผู้ดูแลตระกูลถังก็เชิดหน้าขึ้น
เขาดูท่าทีกลุ่มของฉินหลิง
ผู้จัดการของฉินซิวเฉินมีสีหน้าเปลี่ยนไป “สมาคมแฮกเกอร์?”
คราวที่แล้วเขาเคยได้ยินอาจารย์คุคพูดถึงสมาคมแฮกเกอร์ พวกแฮกเกอร์ชั้นนำอะไรพวกนี้อยู่ไกลเกินเอื้อมเขามาก ปกติผู้จัดการมักจะฟังเป็นตำนานเรื่องเล่า เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้อยู่ในระดับนี้
คุคพูดถึงสมาคมแฮกเกอร์แค่นิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น และยืนยันว่าสมาคมแฮกเกอร์มีอยู่จริง
ทว่า…
คุคก็แค่ได้ยินมา แต่หัวหน้าผู้ดูแลท่านนี้บอกว่าคุณหนูถังท่านนั้นเข้าร่วมองค์กรนี้ด้วย?
แน่นอนว่าผู้จัดการตกตะลึงอยู่ลึกๆ ภายในใจ
ถึงขนาดตัวเกร็งไปชั่วขณะ หัวหน้าผู้ดูแลตระกูลถังเห็นอย่างชัดเจน
หัวหน้าผู้ดูแลเดาเอาไว้แล้วว่าต้องมีท่าทีแบบนี้ เขาหัวเราะเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไร เมื่อมองมาที่ฉินหลิงกับฉินหร่าน เขาก็ถึงกับอึ้ง
ฉินหลิงยังคงมีท่าทีสุขุมเยือกเย็น มองไม่ออก
ส่วนฉินหร่านกำลังถือโทรศัพท์อ่านข้อความ เธอถนัดทำสองอย่างไปพร้อมๆ กัน แน่นอนว่าเธอได้ยินที่หัวหน้าผู้ดูแลพูด เธอแค่เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ มองไปทางหัวหน้าผู้ดูแลคนนั้นแล้วหรี่ตา “รบกวน หลีกทางหน่อย”
หัวหน้าผู้ดูแลผงะไปครู่หนึ่ง เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
ฉินหร่านละสายตากลับและก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ เธอเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน
หัวหน้าผู้ดูแลที่อยู่ข้างหลังบีบมือที่ห้อยข้างลำตัวแน่น
เด็กสาววัย 20 จะมีสายตาเฉียบแหลมแบบนี้ได้ยังไง…
หัวหน้าผู้ดูแลมองแผ่นหลังฉินหร่าน น่าจะมองผิดไป…
ถังจวินยังต้องกลับไปหาลู่จือสิง เขาจึงไม่ได้คุยอะไรกับฉินฮั่นชิวและคนอื่นๆ มากนัก จากนั้นก็ออกไป
หลังจากที่พวกถังจวินไปแล้ว
ผู้จัดการก็มองมาทางฉินซิวเฉิน เล่าเรื่องคุณหนูถังท่านนั้นให้เขาฟังอีกรอบ สุดท้ายก็นิ่งเล็กน้อย “ถ้าเสี่ยวหลิงไปมาหาสู่กับคุณหนูถังท่านนั้นจะต้องดีมากแน่ๆ แต่ตระกูลถังนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ …”
ถูกแล้วที่ฉินซิวเฉินไม่ให้พวกเขาคบหาสมาคมกับตระกูลถัง
“สมาคมแฮกเกอร์?” พ่อบ้านฉินไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เขามองผู้จัดการด้วยความสงสัย “องค์กรนักแฮกเกอร์กลุ่มนี้เหมือนแบล็คแฮทไหมครับ?”
ผู้จัดการที่โดนถามก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ระบบน่าจะไม่เหมือนกันมั้ง…”
เขารู้แค่ว่าสมาคมแฮกเกอร์นั้นร้ายกาจมาก ส่วนเรื่องอื่นๆ เขาก็ไม่แน่ชัด เพราะหนึ่งคือเขาไม่ใช่นักแฮกเกอร์ สองคือเขาไม่รู้จักคนในแวดวงนี้
“สมาคมแฮกเกอร์ก็คือกลุ่มนักแฮกเกอร์ชั้นนำ” ฉินหร่านยัดโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า มองไปที่ท้ายรถแล้วพูดเบาๆ “มีลิงก์เว็บมืดที่เชี่ยวชาญในการก่อกวนองค์กรระหว่างประเทศ มีทั้งคนดีคนเลว ขอแค่ฝีมือถึงมาตรฐาน สมาคมแฮกเกอร์ก็รับหมดแหละ การที่จะเข้าร่วมสมาคมแฮกเกอร์ได้ อย่างน้อยต้องอยู่ในระดับ200อันดับแรกของโลก”
พอเธอพูดจบ รถเฉิงมู่ก็มาจอดใกล้ๆ
ฉินหร่านโบกมือไปข้างหลังและพูดอย่างสบายอารมณ์ “ออกเดินทางตอนตีสาม”
ที่นี่ห่างจากลานจอดเครื่องบินอยู่ช่วงระยะทางหนึ่ง เนื่องจากพรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องบินเที่ยวสิบโมงครึ่งและยังต้องไปพบลูกพี่ลูกน้องคนนั้นของฉินฮั่นชิวก่อน แน่นอนว่าต้องออกเดินทางก่อนเวลา
ฉินซิวเฉินส่งสายตามองรถฉินหร่านจากไป จากนั้นก็หันกลับมา
ผู้จัดการกว่าจะพลิกลิ้นมาได้ “นักแฮกเกอร์200อันดับแรกของโลก น่ากลัวชะมัด”
ผู้คนหลายพันล้านคนบนโลกใบนี้ คน200อันดับแรกที่พูดถึงนั้นแกร่งกันจริงๆ
แม้กระทั่งฉินซิวเฉินยังผงกหัว
มีเพียงฉินฮั่นชิวเท่านั้นที่ยังดูทึ่มๆ ประเด็นที่เขาให้ความสนใจไม่ใช่คุณหนูตระกูลถังผู้เก่งกาจคนนั้น เขาแค่พูดด้วยความสงสัยว่า “แล้วหร่านหร่านรู้ได้ยังไง?”
เขาถามฉินซิวเฉิน
ฉินซิวเฉิน “…”
เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการก็คิดถึงเรื่องนี้ เขาเงยหน้าด้วยความประหลาดใจ “จริงด้วย คราวก่อนหลานสาวตัวน้อยยังมีหนังสือภายในของสมาคมแฮกเกอร์ด้วย เป็นไปได้ไหมว่าเธอมีเพื่อนที่เป็นสมาชิกสมาคมแฮกเกอร์?”
พวกเขาสบตากันโดยไม่กล้าพูดอะไร
**
เวลาตีสาม
เฉิงสุ่ยขับรถมารับฉินฮั่นชิวไป
เฉิงมู่ขับรถอีกคันตามหลังเฉิงสุ่ย
การเดินทางยามดึกจำเป็นต้องผ่านชายแดน รถแต่ละคันยังคงต้องจอดเพื่อรับการตรวจสอบก่อนจะถูกปล่อยไป
เมื่อคนที่ประจำอยู่จุดเฝ้าระวังบริเวณชายแดนเห็นรถเฉิงสุ่ยกับเฉิงมู่ พวกเขาก็เปิดประตูฝั่งขวาสุดเพื่อปล่อยกลุ่มพวกเขาออกไป ไม่ต้องพูดถึงการตรวจ เพราะพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะดูว่าใครนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ
ไร้อุปสรรคไปตลอดทาง
เวลาแปดโมงเช้าก็มาถึงลานจอดเครื่องบินของรัฐ M
ตอนที่พวกเขามาถึง ถังจวินกับลูกพี่ลูกน้องฉินฮั่นชิวยังมาไม่ถึง
“เสี่ยวเฉิง” ฉินฮั่นชิวมองตรงไปที่เฉิงเจวี้ยน “นายมีธุระก็ไปทำก่อนก็ได้ อาอยู่รอเอง”
ฉินฮั่นชิวเห็นเฉิงเจวี้ยนรับสายอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ลงจากรถมาแล้ว
เฉิงเจวี้ยนเหลือบมองฉินหร่าน
ฉินหร่านดึงผ้าพันคอลายสก็อตขาวดำขึ้นโดยไม่พูดอะไร
“ครับ” เฉิงเจวี้ยนก้มหน้ายิ้มอย่างเงียบๆ เขาพูดขึ้นมาว่า “งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเจอกันที่ประตูขึ้นเครื่อง”
เขามีธุระที่ยังจัดการไม่เสร็จจริงๆ
เรื่องแมทธิวนั่น…
และยังต้องคุยกับฮอลล์ที่ประจำการอยู่ลานจอดเครื่องบินเสียหน่อย
“ไปเถอะ” ฉินฮั่นชิวโบกมือให้ “ไม่เป็นไรหรอก”
เฉิงสุ่ยบอกลาฉินหร่านกับฉินฮั่นชิวเสร็จก็ตามเฉิงเจวี้ยนไป ทิ้งเฉิงมู่คอยติดตามฉินหร่าน
“นายน้อยสอง ทำไมพวกเขายังไม่มา?” วันนี้ฉินซิวเฉินต้องเข้าฉาก ไม่สะดวกมาส่งฉินฮั่นชิว เขาจึงให้ผู้จัดการมาส่งพวกเขา ผู้จัดการเอ่ยถามพลางมองไปยังประตูทางเข้า
“ไม่รู้สิ” ฉินฮั่นชิวส่ายหน้า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณลุงบอกว่าพวกเขาออกกันตั้งแต่เช้าแล้ว…”
พวกเขารอต่อกันอีก 20 นาทีก็เห็นหัวหน้าผู้ดูแลคนนั้นและท่านหลี่กำลังถือกระเป๋าเดินทางมา
“จุดตรวจขาเข้าที่ชายแดนคนเยอะมากเลยครับ ต่อคิวกันยาวเหยียด” ท่านหลี่วางกระเป๋าเสร็จก็โน้มตัวเล็กน้อย “พวกคุณคงรอกันนานแล้ว นายท่านกับนายน้อยสองกำลังรีบมา พวกเขาเจอเพื่อนคนหนึ่งกำลังคุยอยู่ข้างนอกสักเดี๋ยว”
ฉินฮั่นชิวโบกมือเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร แค่ถามด้วยความประหลาดใจ “จุดตรวจขาเข้าอะไร?”
“พวกคุณเพิ่งมารัฐ M ครั้งแรกน่าจะยังไม่รู้ มันก็คือสถานที่ที่คุณต่อแถวเพื่อตรวจสอบรถระหว่างทางที่คุณมา ก็คือจุดตรวจขาเข้าชายแดนนั่นเอง มีการตรวจสอบกันอย่างเข้มงวด ทุกคนจะรู้กัน” หัวหน้าผู้ดูแลมองฉินฮั่นชิวพร้อมกับอธิบายเบาๆ
ฉินฮั่นชิวนึกอยู่พักหนึ่ง เขาเอาแต่ชมวิวมาตลอดทางและมั่นใจว่าไม่มีสถานที่ตรวจสอบรถ จึงมองไปทางพ่อบ้านฉิน “มีด้วยหรอ?”
พ่อบ้านฉินกลับจำได้ “เหมือนจะมีนะครับ แต่พวกเราไม่ได้ตรวจ”
“จะไม่ได้ตรวจได้ยังไง?” หัวหน้าผู้ดูแลเหลือบมองพวกเขา นึกจะพูดอยู่สองสามคำ ท่านหลี่ก็ปรายตามองมานิ่งๆ
ท่านหลี่เป็นคนที่ถังจวินไว้เนื้อเชื่อใจมากที่สุด หัวหน้าผู้ดูแลจึงหุบปากทันที ไม่คิดจะคุยอะไรกับพวกฉินฮั่นชิวอีก
ท่านหลี่มองกลุ่มฉินฮั่นชิวพลางยิ้มเบาๆ โน้มตัวลงเล็กน้อย “ที่ผมมาก่อนก็เพราะอยากบอกพวกนายน้อยสองสักหน่อยว่านายน้อยสองของเราเป็นคนเย็นชาไปบ้าง เหมือน...คุณหนูฉินนิดหน่อย เดี๋ยวถ้าเขาทำตัวเฉยชาตรงไหน ก็ขออภัยด้วยนะครับ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินฮั่นชิวก็คิดว่าคงไม่มีใครรั้นเท่าฉินหร่านแล้ว เขาโบกมือยิ้ม “ผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าหร่านหร่านนิสัยเหมือนใคร ที่แท้ก็น้องรองนั่นเอง”
ท่านหลี่หัวเราะ “คุณหนูฉินนิสัยเหมือนนายน้อยสองจริงๆ ด้วยครับ”
ขณะที่พูดเขาก็รู้สึกเสียใจอยู่หน่อยๆ จุดที่ไม่เหมือนคือ…คนหนึ่งศึกษาด้านคอมพิวเตอร์ ส่วนอีกคนศึกษาด้านฟิสิกส์
เวลาผ่านไปไม่กี่นาที
ชายสวมแว่นตากับถังจวินก็ปรากฏตัวอยู่ที่บริเวณทางเดิน
อายุราวๆ 30 ปี ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนเย็นชาและพิถีพิถัน
นั่นก็คือลู่จือสิง
เขาเดินตามหลังถังจวินและไม่ได้มองคนอื่นเลย กำลังดูโทรศัพท์เหมือนคุยกับใครสักคนอยู่
“นายท่าน นายน้อยสอง” เมื่อหัวหน้าผู้ดูแลเห็นลู่จือสิง หน้าตาเฉยเมยก็เปลี่ยนเป็นเคารพและกระตือรือร้นในทันที
ถังจวินแนะนำฉินฮั่นชิวให้เขารู้จักอย่างกระตือรือร้น “ฮั่นชิว นี่คือน้องรองนาย ลู่จือสิง”
จากนั้นก็เหลือบไปมองลู่จือสิง “ลูกพี่ลูกน้องแก ฉินฮั่นชิว”
ถังจวินพูดด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังหรือเบาจนเกินไป
แม้ฉินหร่านกำลังคุยอยู่ แต่เธอก็ได้ยินชื่อที่คุ้นเคย
เธอเงยหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วดึงผ้าพันคอลง ทันทีที่เงยหน้าก็เห็นหน้าลู่จือสิงเข้าพอดี
ลู่จือสิงยังคงเย็นชาดังเดิม ตอนที่ฉินหร่านมองมา เขาก็กำลังมองไปพอดี
ฉินหร่าน “…”
ลู่จือสิง “…”
ฉินฮั่นชิวกับถังจวินอยู่ระหว่างกลางทั้งสอง เมื่อถังจวินเห็นท่าทีลู่จือสิงกับฉินหร่าน เขาก็บอกกับลู่จือสิงว่า “จือสิง นี่คือหลานสาวแก ชื่อ…”
ลู่จือสิงพูดอย่างแผ่วเบา “ผมรู้จัก ฉินหร่าน”
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] (WN) Love Comedy manga ni haitte shimatta no de oshi no make Heroine o zenryoku de shiawase ni suru](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2022/01/10896_cover-75x106.jpg)
