ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ก็ไม่มีธุระอะไร

ทะเลสาบต้าหมิง

ทะเลสาบแห่งนี้เป็นทะเลสาบที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียงเฉิง มีสภาพแวดล้อมที่สวยงาม อากาศบริสุทธิ์ ตื่นแต่เช้ายังจะได้เห็นฝูงนกกระเรียนขาว ทำให้คนจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

“พ่อ พ่อค่ะ แม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับทะเลสาบต้าหมิง กั่วกั่วก็อยากเห็นมาโดยตลอด แต่ว่าแม่ไม่พาหนูมาสักที ”

ฉินกั่วกั่วใส่ชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินเล็กๆ น่ารักมาก จับมือขวาของฉินเฟิง และบุ้ยปาก

สำหรับเสี่ยวหยู ใส่ชุดเดรส ใบหน้าเล็กค่อนข้างอ้วน ทำให้คนอดไม่ได้ที่อยากจะหยิกแก้ม และจับมือซ้ายของฉินเฟิงอย่างน่ารักมาก

นี่เป็นคำสั่งของฉินเฟิง คนหนึ่งอยู่ข้างซ้าย คนหนึ่งอยู่ข้างขวา

ถ้าเสี่ยวหยูหายตัวไป หวังเถ่จะสูญการควบคุมอย่างแน่นอน ตลอดชีวิตนี้ของหมอนี่ก็เหลือเพียงเสี่ยวหยู ถ้าเป็นครูทหารมาเฟียแต่ก่อน มีความสามารถสังหารได้ทั้งเมืองเจียงเฉิง

“วันนี้ฉันก็พาพวกลูกมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ต่อจากนั้นเงยหน้ามองไปรอบๆ เพราะว่าตอนนี้ยังเช้าไปเกิน มีคนไม่มากนัก และในอากาศยังมีไอน้ำขาวจนมองไม่เห็นอยู่หนึ่งชั้น

แต่ทว่า ก็เป็นทิวทัศน์แบบนี้ ที่ทำให้คนจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

พาเด็กสาวสองคน เดินเล่นอยู่ที่ข้างทะเลสาบ มองดูนกกระเรียนขาวสยายปีกบินให้สูง พรึ่บพรั่บ กระพือปีกเหมือนเส้นโค้งสีขาว บางตัวหยุดอยู่กับที่ กระพือขนนก บริสุทธิ์ และสะอาด

“พ่อค่ะ ให้อาหารนกกระเรียนตัวใหญ่พวกนี้ได้มั้ยคะ? ก็เหมือนกับที่กั่วกั่วและเสี่ยวหยูให้อาหารนกพิราบเมื่อวานแบบนั้น”

กั่วกั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่หนึ่งที่เหมือนแม่ของเธอ ซ่อนดวงดาวอันเปล่งประกายเอาไว้อยู่ และกะพริบและถาม

วิลล่าหยุนติ่งหันหน้าเข้าหาทะเล ปกติก็มีลมทะเล ยังมีพวกนกพิราบขาวฝูงนั้น บ่ายเมื่อวานนี้ฉินเฟิงออกไปเล่นกับเด็กน้อยทั้งสองคนนี้บนชายฝั่ง และให้อาหารฝูงนกพิราบ

เด็กน้อยทั้งสองก็มีความสุขเป็นอย่างมาก

เสี่ยวหยูก็ทำแก้มป่อง มองไปทางฉินเฟิง เธอก็อยากให้อาหารนกกระเรียนด้วย

“ที่นี่ไม่ได้”

“กรี๊ด…….”

กั่วกั่วไม่ทันได้ระวังตัว ก็ตกใจ ลื่นไหลในทันที และกำลังจะตกลงไปในน้ำ กั่วกั่วหลับตาลง คิดในใจว่า จะกลายเป็นลูกหมาตกน้ำแล้ว

เพียงแต่ว่า ก็โดนบางอย่างจับในทันที และไม่ได้ตกลงไปในน้ำ

ลืมตาขึ้นมามอง ก็คือฉินเฟิง

“พ่อค่ะ”

กั่วกั่วก็กอดฉินเฟิงไว้ในทันที

“ลูกนะ ตอนนี้เข็ดหลาบแล้วใช่มั้ย อยู่ห่างจากน้ำหน่อย คราวหน้าพ่อไม่อยู่ ก็ไม่มีใครช่วยลูกได้แล้วนะ”ฉินเฟิงใช้นิ้วถูจมูกเล็กๆของกั่วกั่ว

จากนั้น หันหน้ากลับไป มองดูผู้หญิงไฮโซคนนั้น ในดวงตาประกายสะท้อนด้วยความเยือกเย็น: “ตอนนี้ ให้คำอธิบายกับฉันหน่อยว่า ทำไมจะต้องผลักลูกของฉันด้วย?”

“เธอขวางทางฉัน”

ผู้หญิงไฮโซกอดอก: “ใครให้เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ฉันจะถ่ายรูปที่นี่ เธอกำลังขวางทางฉัน เรื่องนี้เธอเป็นคนผิด ฉันผลักเธอหน่อยจะเป็นไรไป?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ตกลงไปในน้ำ ก็คือนังเด็กบ้านี่ยืนไม่มั่นคงเอง จะโทษคนอื่นได้เหรอ? ยังมีท่าทางมาสอบถามฉันอีก น่าขำจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ได้ตกน้ำไม่ใช่เหรอ?”

ผู้หญิงไฮโซจ้องมองฉินเฟิงตั้งแต่หัวจรดเท้าแวบหนึ่ง แต่งตัวชุดธรรมดา ไม่สะดุดตามากนัก และหมดความสนใจในทันใด

“รีบไปเลย รีบไปเดี๋ยวนี้ อย่ากระทบการถ่ายรูปของฉัน”

ผู้หญิงไฮโซเหมือนกับขับไล่ยุง และก็อยากจะขับไล่ฉินเฟิงออกไป

เพียงแต่ว่า ฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม และแสยะยิ้ม: “อย่างหนึ่งก็ลูกสาวของฉันผิด อีกอย่างหนึ่งก็แทนที่จะยอมรับผิดกลับย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม ผู้คนในตอนนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีแล้วเหรอ?”

“ทำไม แกยังอยากจะคิดบัญชีกับฉันเหรอ หึ แกคิดว่าวันนี้ฉันมาคนเดียวเหรอ”

ผู้หญิงไฮโซกระตุกมุมปากยิ้มเยาะเย้ย ต่อจากนั้นก็กวักมือเรียกอีกด้านหนึ่ง: “จุ้นเหลียง มานี่ มาเร็ว มีคนจะรังแกฉัน”

ควักมือ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

ทันทีที่ชายคนนั้นเข้ามา ผู้หญิงไฮโซก็ราวกับว่าคนทั้งคนจะแนบติดอยู่บนร่างกายของผู้ชายคนนั้น ใช้ท่าทางวางมาดข่มขู่มองไปทางฉินเฟิง และพูดด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ: “รู้มั้ยว่าแฟนของฉันเป็นใคร? คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหยวน ลูกชายคนโตของเสือจัญไรแห่งเจียงเฉิงอย่างหยวนชิ่งตง”

“เป็นยังไงบ้าง กลัวจนฉี่ราดหรือเปล่า?”