เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 265 ที่สุดของความรัก

“ฉัน…ฉันแค่…” เลอจยารู้สึกว่าเธอกำลังจะเป็นบ้า นี่ฉันกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่

เกาไห่ยกขายาวของเขาขึ้นไปนอน “เสียงดังเอี๊ยด…”

ใบหน้าของเล่อจยาแดงยิ่งขึ้น

“คือฉันหมายถึง…”

“ถ้าไม่อยากให้ผมทำอะไรกับคุณที่นี่ หยุดพูดหัวข้อนี้” เกาไห่ขัดจังหวะเธอ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ดึงผ้าห่มขึ้นและคลุมเล่อจยา

จากนั้นห้องก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบสงบ

“เล่อจยา วันนี้ผมขอโทษนะ”

เมื่อเล่อจยากำลังจะหลับคำพูดเหล่านี้ก็เข้าหูของเธอ เธอลืมตาขึ้นและพบกับดวงตาที่ขอโทษของเกาไห่แล้วเธออมยิ้ม เผยให้เห็นลักยิ้มคู่นั้น

“อ้อ ไม่เป็นไรแล้วคุณก็มาหาฉันแล้วนี่ เรื่องก่อนหน้านั้นมันจบแล้ว นอนเถอะ” ขณะที่เธอพูดแขนของเขาก็ยังพยุงร่างกายของเธอไว้ เธอจูบเขาที่หน้าและกำลังจะหันกลับไปแต่โดนเกาไห่พลิกกลับและกดไว้

จากนั้นพวกเขาก็จูบกันจนเล่อจยารู้สึกว่าเธอหายใจไม่ออกเกาไห่ก็ปล่อยเธอไป

มือใหญ่นั้นลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ “ พอดีวันก่อนหลังจากไห่ยุ่นถูกรับไปจากโรงแรมก็ไม่ได้รับข่าวใดๆจากเธอเลย ผมรอข่าวจากเธอนั่งรออยู่ที่โรงแรมตอนกลางคืนและตอนที่วางสายจากคุณก็เพราะมีสายเข้า เกรงว่าไห่หยุนจะมีข่าว เลยไม่มีเวลาอธิบายให้ฟัง ขอโทษทีนะ เพราะกังวลใจเรื่องนั้นเกินไปจนลืมที่นัดไว้กับคุณและเพิกเฉยต่อความรู้สึกของคุณผมควรให้ความสำคัญกับคุณก่อน ผมขอโทษ ต่อไปผมจะแก้ไขมันอย่างแน่นอน”

เล่อจยาคิดไม่ถึงว่าเกาไห่จะอธิบายให้เธอฟัง และเธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะพูดคำพูดแบบนั้นจนทำให้หมอกควันในหัวใจของเธอที่เคยมีหายไปในทันที

เธอเม้มปากและหายใจเข้าลึก ๆ นิ้วเรียวของเธอจับใบหน้าเขาไว้ ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้และนั่งตัวตรง “อีกอย่าง เมื่อวานฉันดูเหมือนเห็นไห่หยุนที่ห้างสรรพสินค้าเวลาเดียวกันกับที่ฉันวิ่งตามคุณไป”

พูดจบเธอก็ขมวดคิ้วและหยุดชั่วคราว “ก็คือ…”

เกาไห่ก็นั่งตัวตรง “มันคืออะไร?”

“แค่ขาของไห่หยุนปกติไม่มีความพิการ ตอนนั้นฉันไม่แน่ใจ เลยไม่ได้บอกคุณ”

“ปกติ? คุณหมายถึง เธอกำลังยืน?”

เล่อจยาพยักหน้า “ไม่ใช่แค่ยืน แต่เดิน”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเกาไห่ เล่อจยาก็ไม่พูดอะไรอีกและล้มตัวลงนอน “นอนซะ พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้วอาจมีข่าวเกี่ยวกับเธอ ถ้ามีคำถามอะไรคอยถามก็ไม่สาย”

หลังจากพูด เธอยื่นมือออกและดึงแขนของเกาไห่

ไม่รู้ว่าเหนื่อยเกินจากการนั่งรถในตอนกลางวัน หรือเพราะว่าเกาไห่อยู่เคียงข้างเธอ เล่อจยาพลิกตัวและผล็อยหลับไป

เกาไห่หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงส่งข้อความถึงเสี่ยวตง

จากนั้นเขาก็นอนลงแต่เขาก็ไม่รู้สึกง่วงเลย

เขารู้นิสัยของเล่อจยาถ้าเธอมองไม่เห็นจริงเธอก็จะไม่พูด

อย่างไรก็ตาม ถ้าคนๆ นั้นคือไห่หยุนจริง ๆ แล้วทำไมเธอถึงต้องหลอกตัวเองอย่างนั้น?

“ลูกพี่ลูกน้องของคุณชอบคุณ” เขามองใบหน้าที่หลับใหลของเล่อจยาและนึกถึงสิ่งที่เธอพูดในวันนั้น

ใบหน้าของเขาทรุดลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเย็นชา และใบหน้าของเกาเหวินก็ฉายแววต่อหน้าเขา

มันคงแย่มากถ้ามันเป็นอุบายในความรักมันคงดูน่ากลัว

เกาเหวินในตอนนั้นเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด หากเธอรักที่จะยุติธรรมและซื่อสัตย์ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ในวันรุ่งขึ้น เมื่อเลอจยาตื่นขึ้น เกาไห่ก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอแล้ว เธอขมวดคิ้วและพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอออกไป เธอไม่เห็นเกาไห่

เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว ป้าเล็กก็รีบนำอาหารเช้าออกจากครัว “จยาจยา ไปล้างหน้าเร็ว แล้วมาทานอาหารเช้ากันเถอะ”

เล่อจยารู้สึกประทับใจกับป้าเล็กคนนี้เสมอ แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยติดต่อกับเธอ แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนฉลาดและโง่เขลา ได้ยินจากพ่อของเธอบอกว่าครอบครัวของลุงเล็กสามารถทำเงินได้ก็มาจากที่ป้าเล็กจัดการทั้งนั้น

“ป้าเล็กค่ะ ลุงเล็กของฉันกับเกาไห่อยู่ที่ไหนค่ะ”

“พวกเขาไปตกปลาข้างหน้า” ซูหย่าหาวและเดินออกจากห้อง

ป้าเล็กพยักหน้าและเดินไปที่ครัวอีกครั้ง

เมื่อเล่อจยาล้างหน้าเรียบร้อยเธอนั่งลง ซูหย่า ก็นั่งลงข้างๆเธอ มองดูเธอขึ้นลง

“มองอะไร” เล่อจยาหยิบหมั่นโถวข้าวโพดมากิน

“เล่อจยา เธอกับเกาไห่ยังไม่แบบนั้นกันอีกเหรอ?”

เลอจยาตกตะลึงและมองไปรอบ ๆ ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย “อยู่ดีๆถามเรื่องนี้ทำไม?”

ซูหย่าหยิกใบหน้าของเธอ “พูดว่า เธอโง่เหรอ ผู้ชายดีๆ แบบนี้ รออะไร กลัวลูกพี่ลูกน้องของเธอจะจับได้เหรอ”

“โอ้ ช่วยเบาเสียงลงหน่อยได้ไหม เดี๋ยวก็ได้ยินกันหมดเหรอ อายจริงๆ” เขาพูด แล้วเอาหมั่นโถวเข้าปากแล้วกัด

“ฉันบอกใบ้ไปหลายครั้งแล้ว แต่เรื่องแบบนั้น ถ้าผู้ชายไม่ริเริ่ม เป็นไปได้ไหมที่ฉันจะกระโดดลงไป?

ก่อนหน้านี้ ตอนที่ยังไม่ฟื้นความทรงจำของเธอ เกาไห่บอกว่าเขาไม่ต้องการเธอตอนที่เธอยังไม่หายดี อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ทำนั้นทำให้ความทรงจำของเธอกลับคืนมา ยิ่งกว่านั้น เธอพูดเป็นนัยหลายครั้ง แต่เกาไห่ก็ยังไม่รู้ ไม่รู้ต้องทำอย่างไรแล้ว

เธอไม่ได้หมายความว่าเธอมีความคิดเกี่ยวกับแง่มุมนั้น เธอแค่รู้สึกว่านั่นคือความรักสูงสุด ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะแต่งงานกันแล้ว…

ซูหย่ามองมาที่เธอ แล้วคิดถึงเซียวอู๋ และหยุดพูด เธอแตะท้องของเธอ ยังมีเวลาอีก 1 สัปดาห์ก่อนมีประจำเดือน เธอจะท้องหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับสองสามวันนี้

“คิดถึงเสี่ยวหวู่ของเธออีกแล้วเหรอ?” เล่อจยาหยอกล้อ

“คิดถึงแล้วจะทำอะไรได้ พวกเขาต่างปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นโรคระบาดและหลีกเลี่ยงมัน” หลังจากพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นและตะโกนขึ้นไปบนฟ้า

เรื่องของความรักช่างมหัศจรรย์จริงๆ ด้วยคนระดับแบบซูหย่าคนที่ไล่ตามเธอในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาสามารถจัดอันดับเมือง C ได้ครึ่งวงกลม ก็ไม่เห็นว่าเธอจะถูกใจใคร

ถึงแม้จะมีคนวิ่งตามเธอจำนวนมากด แต่เธอกลับตกหลุมรัก เซียวอู๋ผู้ชายที่ไม่แม้แต่จะมองเธอและเธอก็รักอย่างมากมาย

“ในตอนที่เธอชอบเกาไห่ ฉันหัวเราะเยาะเธอและบอกเธอว่า ยอมปลูกต้นไม้เพื่อทิ้งป่าและหัวเราะเยาะเธออย่างโง่เขลาเลยเล่อจยา ตอนนี้เธอกำลังหัวเราะเยาะฉันในใจอยู่หรือเปล่า?”

เลอจยาส่ายหัว ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว กอดซูหย่า ตบหลังเธอสองสามครั้ง “เธอต้องเอาฉันเป็นตัวอย่างเพื่อทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เป็นไปได้ คนแบบเซียวอู๋ไม่ได้แย่ ฉันเชื่ออย่างนั้น เวลานานไปเขาก็จะเห็นสิ่งที่เธอทำเอง”

ซูหย่ามองไปที่เล่อจยาและพยักหน้า

เมื่อมาถึงเมือง C ประมาณบ่ายสอง เกาไห่ ส่งเธอและซูหย่าไปที่ประตูหน้าบ้านของเขาแล้วรีบไปที่บริษัท

ทันทีที่กลับถึงบ้าน ลุงสองก็โทรมา “นี่ ลุงสองนะ”

“จยาจยา คุณปู่ขอให้ฉันถามว่าเห็นเล่อเหวินไหม”

เล่อจยาตกใจ “เล่อเหวิน?”