เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 236 ความลับของแม่นมหลิว

เกาไห่มองด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขายกมือขึ้นและชี้ไปที่ เล่อจยา“คุณ…คุณเป็นผู้หญิง คุณช่วยสงวนตัวมากกว่านี้หน่อยได้ไหม? …คุณ…คุณจะเป็นฝ่ายรุกผู้ชายก่อนไม่ได้”

เล่อจยามองดูเกาไห่พูดเหมือนติดอ่าง เธอรู้สึกมีความสุข เธอพลิกตัวและลุกจากเตียง เอามือแตะที่คอของเกาไห่และทำปากมุ่ย“ฉันไม่ได้ทำกับผู้ชายคนอื่น ฉันทำกับสามีของฉัน และเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะทำกับคุณหรือเปล่า” ขณะที่เธอพูดทำหน้าบึ้งและเขย่งเท้าขึ้นริเริ่มจูบเกาไห่

เมื่อริมฝีปากของเธอกำลังจะสัมผัสเกาไห่ คนทั้งตัวของเธอก็ถูกเขาโอบกอด

เล่อจยามีความสุขมากในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ แต่ครู่ต่อมา เธออยากจะร้องไห้เพราะเกาไห่วางเธอลงบนเตียงแล้วนอนบนที่ของเธออีกครั้ง

เมื่อมองไปบนท้องฟ้า หัวใจของเล่อจยาก็เหมือนตกลงไปและสูญเสียไปทันที

“คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้มีปัญหาในเรื่องแบบนั้นและไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับคุณ แค่ตอนนี้คุณความจำเสื่อมอยู่ และผมไม่ต้องการที่จะเอาเปรียบคุณ” เกาไห่รู้ว่าการถ้าทำเช่นนี้อาจทำให้เล่อจยาคิดเป็นอย่างอื่นได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะอธิบายก่อน

เล่อจยาเมื่อได้ยินแบบนั้น ร่างกายเธอหยุดนิ่งและรู้สึกสับสนเล็กน้อยเธอหันกลับมามองเกาไห่ “แล้วถ้าฉันจำไม่ได้ตลอดชีวิตที่เหลือล่ะ?”

เกาไห่จ้องมองเธอแล้วยิ้มเล็กน้อย “งั้นรอคุณทำความรู้จักกับผมให้ดีก่อนอย่างน้อยคุณต้องรู้ว่าผมเป็นคนยังไงใช่ไหม” จยาจยา ผมไม่หวังว่าคุณต้องรีบร้อนกับตัวเอง บางทีผมอาจไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิด รอให้คุณรู้จักผมมากขึ้นอีกนิด”

เล่อจยาจ้องไปที่ เกาไห่ เป็นเวลานาน ดวงตาของเธอค่อยๆ กลายเป็นหมอก จากนั้นเธอก็พยักหน้า “ตกลง”

คืนนี้ต่างคนก็มีความคิดของตัวเอง ดูเหมือนเวลาจะยาวนานมากกว่าเดิม…

วันรุ่งขึ้นเล่อจยาตื่นแต่เช้าและทำอาหารเช้าให้เย่หลินเกาไห่และลูกสองคนของพวกเขา บางครั้งเธอโชคดีมากที่แม่ของเธอถูกเลี้ยงมาแบบให้ความสำคัญผู้ชายมากกว่าผู้หญิงทำให้ด้านการทำอาหารของเธอไม่แพ้ใคร

เย่หลินนอนดึกมากเมื่อคืนนี้ แต่ก็ถูกเย่เสี่ยวโม่ปลุกขึ้นในตอนเช้า

พอออกมาก็เห็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเช้ามากมาย ทั้งสีสันและรสชาติก็อร่อยจนเธออดไม่ได้ที่จะมองเล่อจยาในมุมที่ต่างไปจากเดิม ทุกวันนี้หญิงสาวสมัยนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องการทำอาหารมากนัก แต่เธอสามารถปรุงอาหารอร่อย ๆ มากมาย ขนาดนี้ถือว่าหาตัวยาก

“พี่สะใภ้ค่ะ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ” เธอยิ้มและพูดกับเล่อจยา

เลอจยาเม้มปาก “นั่น…” เธอหันไปมองเกาไห่ “ฉันก็ต้องเรียกเธอว่าเย่หลินใช่ไหม

เกาไห่ลูบหัวของเธอ “แล้วจะเป็นไปได้ไหม ที่คุณจะเรียกเธอว่าพี่สาว” หลังจากพูดจบ เขาก็เอาเก้าอี้ให้เล่อเจีย “นั่งลงกินข้าวด้วยกันคุณยุ่งมาทั้งเช้าแล้ว”

“เย่หลิน นั่งลงชิมมันด้วยกัน ไม่รู้ว่ามันจะถูกปากของคุณหรือไม่”

ในเวลานี้ หนิงเสี่ยวซีและเย่เสี่ยวโม่ได้เอาอาหารเข้าไปในปากของพวกเขาแล้ว เย่หลิน มองดูพวกเขา “พี่สะใภ้ เด็กสองคนนี้เลือกกิน ถ้าพวกเขาสามารถกินได้ แปลว่าต้องดีมากแน่ๆ”

หลังจากพูดจบ ก็เอาแพนเค้กเข้าปาก มันกรอบและอร่อย เธอพยักหน้า “อร่อยจริงๆ ชีวิตนี้พี่มีแต่ลาภปากแน่”

เกาไห่เหลือบมองเล่อจยา อันที่จริงเขาไม่แปลกใจที่เล่อจยทำเช่นนี้ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจมากขึ้นในการตัดสินใจครั้งแรก

อาหารมื้อนี้ของเล่อจยาก็ผ่านไปได้ด้วยการยอดรับของทุกคน

หลังจากกินเสร็จ เย่หลินและเกาไห่ต้องการที่จะช่วยเธอล้างจาน แต่เธอปฏิเสธ “เมื่อวานพวกคุณบอกว่ามีเรื่องที่ต้องทำไม่ใช่หรือ? รีบไปทำก่อน ส่วนทางนี้เดียวฉันจัดการเองส่วนเด็กสองคนนี้ทิ้งพวกเขาไว้ที่บ้าน ฉันจะดูแลพวกเขาเอง”

เกาไห่แขนพาดไปที่หน้าอกแล้วมองไปที่ เล่อจย่า “คุณเล่อจยา คุณหมายถึงคุณไม่จำเป็นต้องไปทำงานหรือ วันนี้วันจันทร์นะ”

มือของเล่อจยาที่ล้างจานสั่น “ไปทำงานหรือ” เธอขมวดคิ้ว ใช่ซิ เมื่อวานซูหย่าบอกเธอว่าเธอทำงานที่เกากรุ๊ปอยู่ แต่เธอความจำเสื่อม เธอยังไปทำงานได้หรือ

“พี่สะใภ้ คุณไปทำงานได้แล้ว เสี่ยวซีและเสี่ยวโม่ ให้พี่ชายของฉันส่งพวกเขากลับไปบ้านของตระกูลหนิง”

พูดเสร็จก็ก้าวไปข้างหน้าและช่วยเล่อจยาทำความสะอาด “พี่ควรจะหาแม่บ้านมาคนหนึ่งนะ? ถ้าพี่สะใภ้และพี่ทั้งคู่ไปทำงาน บ้านหลังออกจะใหญ่โตขนาดนี้ เธอทำความสะอาดคนเดียวมันเหนื่อยมากนะ?”

เกาไห่ออกมาจากการห้องสมุด ” ป้าแม่บ้านจะมาตอนบ่าย เล่อจยา คุณวางทุกอย่างไว้ที่นั่น แล้วป้าแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดแทนคุณ คุณไปกับเรา ฉันจะส่งเย่หลินไปที่นั่นก่อน” แล้วส่งคุณไปที่บริษัท

เล่อจยามองเวลาก็เกือบ 8 โมงแล้ว กลัวว่าพวกเขาจะรอนานรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป

“แม่นมหลิวอยู่ข้างใน ไปคุยกับเธอก่อนพี่จะส่งพี่สะใภ้ไปที่บริษัท และหลังจากจัดการเรียบร้อย จะมารับ” หลังจากส่งหนิงเสี่ยวซีและเย่เสี่ยวโม่เกาไห่ก็ส่งเย่หลินไปยังที่อยู่ที่นัดไว้กับแม่นมหลิว

เล่อจยาอยากจะบอกว่าเธอไปที่บริษัทเองได้ แต่ลองคิดดู ตอนนี้เธอความจำเสื่อม ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเมื่อไปถึงที่บริษัท เธอก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรดีกว่า

“ได้ พวกนายขับรถช้าๆหน่อย”

ในร้านน้ำชาตำแหน่งอยู่ตรงหัวมุมถนนไม่เด่นมาก แต่การตกแต่งภายในโดดเด่นมาก เมื่อ เย่หลินเดินเข้าไป แม่นมหลิวก็นั่งรออยู่ในห้องชั้นในสุดแล้วเมื่อเธอเห็นเธอเดินเข้ามา เธอก็รีบยืนขึ้น “เย่หลิน คุณกลับมาแล้วหรือ” ดวงตาของเธอมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

สำหรับแม่นมหลิวตั้งแต่ตอนที่เธอเป็นเฉินเป้ยอี เย่หลินก็รู้สึกว่าคนคนนี้เป็นคนดี ใจดี และดูแลเธอ ลูกๆและหนิงเส่าเฉิน เป็นอย่างดี แม้ว่าหนิงเส่าเฉินจะรู้สึกว่าเธออายุเยอะไปและไม่ให้เธอทำอะไรไปมากกว่านี้แต่เธอไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้ และมักจะช่วยให้พวกเขาทำในสิ่งที่เธอทำได้

และเธอก็รักเสี่ยวซีและ เสี่ยวโม่ มาก

ระหว่างทางมาที่นี่ เธอยังคิดถึงเหตุผลมากมายว่าทำไมเธอถึงปกปิดมัน เธอมักจะรู้สึกว่าถ้าเธอจะต้องตายจริงๆมีหรือที่เธอจะไม่ช่วย

“แม่นมหลิวไม่ต้องลุก นั่งลงเร็ว”

หลังจากนั่งลง เย่หลินวางกระเป๋าของเธอไว้บนเก้าอี้ข้างเธอ และถามแม่นมหลิวว่า “แม่นมหลิว คุณจะดื่มอะไรหน่อยไหม จำได้ว่าคุณชอบดื่มชารสขมใช่ไหม”

รอยยิ้มบนใบหน้าของ แม่นมหลิว หยุดนิ่ง เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เย่หลินจำสิ่งที่เธอชอบดื่มได้จริง ๆ “ใช่” จากนั้นเขาก็ลังเลและพูดว่า: “เย่หลิว ได้ยินมาว่าคุณมีเรื่องต้องการพบฉัน?”

เย่หลินเรียกพนักงานเสิร์ฟเพื่อสั่งชาให้แม่นมหลิว และสั่งน้ำอุ่นให้ตัวเอง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เธอจึงถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม่นมหลิว พ่อตาของฉันถูกวางยาพิษใช่ไหม เคยได้ยินหรือไม่?”