เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 197 บทความที่ต้องอ่าน

"พี่ แฟนของคุณ ชอบการตกแต่งสไตล์ไหน? ชอบทานผลไม้อะไร หรืออาหารที่ชอบคืออะไร? ฉันจะได้เตรียมไว้ล่วงหน้า มิเช่นนั้นพรุ่งนี้พวกคุณกลับมา มันจะรีบร้อนเกินไป"

สายทางด้านนั้น หยุดพูดไปนาน จึงเอ่ยว่า "เย่จึ ไม่ต้องรบกวนขนาดนี้หรอก เธอ……เป็นคนง่ายๆ "

วันต่อมา เย่หลินก็ตื่นแต่เช้าตรู่ แล้วลากหนิงเส่าเฉินไปที่สนามบินก่อนล่วงหน้า

เห็นเกาไห่จูงมือผู้หญิงคนนั้นเดินมาทางพวกเขา เย่หลินก็ตื่นเต้นไม่หยุด

เกาไห่เดินออกมาจากเงามืดนั้น ก็รู้สึกได้ว่า เธอดีใจมากจริงๆ

"เย่จึ น้องเขย……หนิง นี่คือเฉินอีอี อีอี นี่คือน้องสาวฉัน แล้วก็น้องเขย"

เฉินอีอีตรงหน้า ผมดำยาว ไม่นับว่าใบหน้าประณีตงดงาม แต่ก็นับว่าสวย

แซ่เฉิน? เย่หลินยิ้มเล็กน้อย ช่างบังเอิญจริงๆ แซ่เดียวกันกับเธอก่อนหน้านี้

"สวัสดีค่ะ" น้ำเสียงของเฉินเป้ยอี มีความพิเศษ ในความอ่อนโยนมีความแหบนิดๆ

"โอเค อย่างนั้นไปกันเถอะ พวกแม่นมหลิวเตรียมอาหารไว้ให้พวกคุณมากมายเลย เรารีบกลับไปกันเถอะ"

ตลอดเส้นทางนี้ บรรยากาศในรถค่อนข้างอึดอัด หลังจากเย่หลินหาหัวข้อสนทนาอยู่สองสามครั้ง เฉินอีอีคนนั้นน่าจะมีนิสัยเก็บตัวเล็กน้อย เพียงแค่ตอบกลับมาสั้นๆ หรือไม่ก็แค่ยิ้มๆ เช่นนี้ เธอก็เลยเงียบไป

เมื่อถึงตระกูลหนิง เฉินอีอีก็ทานน้อยมาก รู้ว่าเธอเติบโตมากับทะเล เย่หลินจึงตั้งใจให้รีสอร์ตนำอาหารทะเลสดๆ มาส่งให้เป็นพิเศษในตอนเช้า

แต่เฉินอีอีก็กินไปไม่เท่าไหร่

หลังจากทานอาหารเสร็จ ก็ยิ้มแล้วบอกกับเธอว่า นั่งเครื่องบินมารู้สึกล้านิดหน่อย ขอกลับไปที่ห้องก่อน

เกาไห่ก็ตามเข้าไป

เย่หลินมองอาหารที่เตรียมไว้เต็มโต๊ะ แทบจะไม่มีอะไรพร่องไป เลยรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

หนิงเส่าเฉินจับมือเธอไว้แน่น

"คุณว่า เธอมีนิสัยเหนียมอาย หรือว่าไม่ชอบเรา? ' หลังจากเย่หลินกับหนิงเส่าเฉินกลับมาที่ห้อง นั่งอยู่บนเตียง ก็รู้สึกหดหู่อย่างมาก

หนิงเส่าเฉินจับไหล่เธอ "คนโง่ ทำไมคุณถึงอยากให้เธอชอบเรา? เธอชอบพี่ชายคุณ ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ? "

พูดจบ แววตาก็หม่นหมองลงไปอีก

"นั่นก็ใช่ พอแม่ไม่อยู่แล้ว พี่ก็เท่ากับคนในครอบครัวฉัน ฉะนั้น จะยิ่งดีมากถ้าทำให้เธอชอบได้" เย่หลินพูดจบ ก็เริ่มคิดว่าตนเองพูดหรือแสดงอะไรผิดไปหรือเปล่า แต่นึกอยู่นาน ก็นึกสาเหตุไม่ออก

เธอได้รู้จากเกาไห่ ว่าเธอชอบกินอาหารทะเล เธอตั้งใจให้ร้านอาหารของรีสอร์ต มาส่งอาหารทะเลแต่เช้า รู้ว่าเธอชอบทุเรียน แม้ว่าเธอกับหนิงเส่าเฉินจะไม่ชอบกลิ่นนี้ เธอก็ยังคงซื้อมา

เธอก็ไม่ค่อยเก่งกับการหาหัวข้อสนทนากับคนแปลกหน้ามากนัก แต่ว่าเธอยังพยายามทำให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัด

เพราะเธอรู้สึกว่าแม้จะไม่ได้โตมาด้วยกันกับเกาไห่ แต่แม่ไม่อยู่แล้ว บนโลกใบนี้เขาก็เป็นญาติสนิทที่สุดของเธอ สำหรับครอบครัวนี้ เธอรักและหวงแหนอย่างมาก

แต่เฉินอีอีคนนั้น นอกจากจะพูดทักทาย"สวัสดี"แล้ว คำอื่นๆ ก็เป็นประเภทอืม อา……

"โอเค อย่าคิดมากเลย ในอนาคตเธอก็ไม่ได้อยู่กับเรา คุณไม่ต้องทำให้ตนเองเสียใจเพราะเธอหรอก" หนิงเส่าเฉินปลอบใจเธอ

เย่หลินสูดหายใจเข้า พยักๆ หน้า แต่ในใจยังคงรู้สึกอึดอัดใจ

ตอนบ่าย บริษัทมีปัญหาเล็กน้อย เธอจึงบอกกับเกาไห่ว่า จะไปบริษัท

หนิงเส่าเฉินออกจากบ้านไปด้วยกันกับเธอ

สุดท้าย ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน หนิงเสี่ยวซีก็โทรไปหาเธอ บอกว่าคุณลุงคุณป้าอยากจะย้ายออกไป ให้เธอรีบกลับมา

เย่หลินจึงรีบกลับไปอีกครั้ง

ยังไม่ทันได้เข้าบ้าน ก็ได้ยินเสียงของเกาไห่ "นี่คือบ้านของน้องสาวฉัน อีอี ตอนนี้พวกเรายังไม่มีงานเป็นหลักแหล่ง รอให้หางานได้แล้ว พวกเราค่อยย้ายออกไป โอเคไหม? น้องสาวฉันเธอเป็นคนจิตใจดี แล้วก็ดีกับคนอื่น ไม่คิดเล็กคิดน้อยแบบนั้นหรอก"

เท้าที่เย่หลินยกก็วางลง คิดว่าตนเองเข้าไปเวลานี้ ก็จะทำให้อึดอัดวางตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ดังนั้น จึงถอยหลังไปเบาๆ สองก้าว

ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของเฉินอีอีที่สะอื้นไห้ดังออกมา: "อาไห่ ตั้งแต่เด็กฉันเติบโตมาในชนบท ไม่เคยเห็นโลกที่กว้างใหญ่ภายนอก หลังจากถูกส่งไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ฉันก็อาศัยการล้างถ้วยชาม ทำงานยกถ้วยชามให้คนอื่นเพื่อเลี้ยงชีพตนเอง รวมทั้งค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตของตนเอง ดังนั้น เดิมทีฉันจึงคิดว่า คุณก็เหมือนฉัน แต่ไม่คิดเลยว่า……ครอบครัวของพวกคุณจะร่ำรวยขนาดนี้….ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกว่าฉันมาเกาะคนรวย"

เย่หลินนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ที่แท้นี่คือสาเหตุที่เธอพูดไม่เก่งใช่ไหม?

เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเหรอ?

ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่า เมื่อตอนที่มาเป็นพี่เลี้ยงที่คฤหาสน์ตระกูลหนิงนั้น ถึงแม้เธอไม่ต้องการอะไรจากเขา แต่เธอก็มีความคิดเหล่านี้อยู่บ้าง

คิดถึงตรงนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจคุณผู้หญิงคนนี้อย่างมาก คนคนหนึ่งที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง มันไม่ได้ผิดตรงไหนเลย!

เธอหรี่ตา สูดลมหายใจเข้า แล้วเดินเข้าไป

เฉินอีอีเห็นสีหน้าของเย่หลิน รู้ว่าเธอต้องได้ยินคำพูดของตนเองแน่ๆ สีหน้าจึงไม่สบายใจเล็กน้อย

ด้านเกาไห่ก็เดินเข้ามา "เย่จึ ทำไมวันนี้คุณถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ? "

เย่หลินมองเกาไห่ แล้วสายตาก็ตกไปที่บนใบหน้าของเฉินอีอี เดินเข้าไปสองสามก้าว จูงมือของเธอขึ้น "อีอี อันที่จริง ฉันก็เกิดมาในตำบลเล็กๆ เหมือนกันกับคุณ ดังนั้น คุณไม่ต้องอึดอัดหรอก รอคุณกับอาไห่มีงานที่มั่นคงแล้ว พวกคุณมีรายได้เป็นของตนเองแล้ว ถ้าหากยังอยากจะย้ายออกไปอยู่ด้วยกันสองคน ฉันก็จะไม่ขัดขวางคุณ แต่ว่าตอนนี้ ฉันคิดว่า คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนเถอะนะ"

มือที่เธอกุมอยู่ สั่นเทาเล็กน้อย

เฉินอีอีพยักหน้า "ขอบคุณนะ เพิ่มความลำบากให้คุณแล้ว"

เย่หลินตบเบาๆ ที่ไหล่เล็กน้อย หลังจากนั้นก็เรียกเกาไห่ "พี่ คุณตามฉันมาที่ห้องหนังสือหน่อยสิ ช่วยฉันหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง หนังสือเล่มนั้นสูงมาก ฉันหยิบไม่ถึง"

เมื่อประตูห้องหนังสือถูกปิด

เกาไห่ไม่เข้าใจ "เย่จึ หนังสือเล่มไหน? "

เย่หลินยิ้มเล็กน้อย มองเกาไห่ "พี่ คุณรู้จักกับเธอได้ยังไง? คุณเคยเตรียมพร้อมที่จะใช้ชีวิตด้วยไหม? "

เกาไห่ก้มหน้า ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงพยักหน้า "ที่ต่างประเทศ มีครั้งหนึ่ง ฉันถูกอันธพาลในพื้นที่ทำร้าย คือเธอที่ช่วยชีวิตฉัน เพราะว่าช่วยชีวิตฉัน เธอยังถูกมีดจากคนเหล่านั้น จนต้องเข้าโรงพยาบาล ต่อมา ฉันรู้ว่าเธอก็อยู่ต่างประเทศเพียงลำพังเหมือนกัน บางทีอาจจะโดดเดี่ยวเดียวดายเกินไปหรือเปล่า? จึงค่อยๆ คบหากัน"

เย่หลินนิ่งอึ้งไป ตกตะลึงอย่างมาก เพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง มาขวางมีดเอาไว้ ความกล้าหาญนี้ ช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ

ตอนกลางคืน เพราะว่าหนิงเส่าเฉินมีงานเลี้ยง จึงกลับมาค่อนข้างดึก

พอเขาเปิดประตู ก็มีเงาของคนคนหนึ่งโผเข้ามาหาตนเอง