เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 158 หนิงเส่าหึง

“ขอร้องเถอะครับ คุณต้องทำความเข้าใจนะ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเย่หลินเป็นผู้หญิงของคุณ? คนที่มีภรรยาแล้วอย่างคุณ ใครเขา……”

“หลิวซู ตกลงนายอยู่ข้างใคร?”หนิงเส่าเฉินมองหลิวซูตาขวาง

“ครับๆ ผมไม่พูดแล้ว พอใจแล้วนะครับ?”

จากนั้น ก็ตามมาตลอดทาง

เย่หลินตื่นขึ้นมา รถยังคงแล่นอยู่ ข้างทางคือทุ่งหญ้าผืนใหญ่ เธอตกใจ ลุกนั่งตัวตรงหันไปมองโม่หาน“นี่ถึงไหนแล้ว?”

“อืม เมื่อกี้คุณพูดว่า คุณจะไปเกาจยาวาน ใช่ไหม?”

เย่หลินพยักหน้า “ใช่……”

“งั้นข้างหน้าน่าจะใกล้ถึงแล้ว”มือขวาโม่หานชี้ไปที่มุมข้างหน้า

เย่หลินมองไปทางนั้นตามมือของเขา เห็นหมู่บ้านหนึ่งรางๆ เธอขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกใจ คนที่เขาตามหา เป็นชาวนา?

ตอนแม่เป็นสาว เธอโดดเด่นมาก และเพราะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้าน ทุกคนจึงพากันนินทาว่าเธอต้องเป็นคุณหนูตกกระป๋องของตระกูลไหนสักที่แน่ๆ ถึงได้เย็นชาขนาดนี้

ความจริงถูกพิสูจน์แล้วว่า คนพวกนั้นเดาไม่ผิด

อย่างไรก็ตาม แม่ของเธอเป็นคนที่หยิ่งยโส คนที่ถูกเธอมองหรือมีปฏิสัมพันธ์ด้วย เย่หลินรู้สึกว่าเขาคนนั้นจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

แต่……หมู่บ้านชนบทนี้！

รถสีควันบุหรี่หยุดอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน “ต้องการให้ผมไปเป็นเพื่อนคุณไหม?”

เย่หลินนิ่งไปพักหนึ่ง ก็ส่ายหัว “ไม่ต้องๆ ฉัน……มาทำธุระส่วนตัวนิดหน่อย”เธอบอกเขาทางอ้อมว่าไม่ค่อยสะดวก

โม่หานคนนี้ก็เป็นคนที่ดูสีหน้าคนเป็น “งั้นโอเค ถ้าอย่างนั้นผมไปทำธุระก่อนนะ ถ้าคุณทำธุระเสร็จ คุณก็โทรหาผม ผมจะได้พาคุณกลับ”

เย่หลินพยักหน้า มองเขาอย่างขอบคุณ

เปิดประตูลงรถ

เมื่อรถสปอร์ตกลับรถและขับผ่านรถสีดำ เย่หลินคิดว่าตัวเองตาฝาดไป ก็ลองมองป้ายทะเบียนอีกครั้ง หัวใจของเธอกระตุก ใบหน้าขาวนั้นก็เปลี่ยนไป

ไม่นานนัก เย่หลินก็เห็นหนิงเส่าเฉินที่ใส่ชุดสูทเรียบร้อย มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนอีกข้างซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ขายาวนั้นรีบก้าวเดินมาทางเธอ

ไม่ช้า เขาก็มายืนอยู่ข้างตัวเย่หลิน สายตาเขามองไปทั่วหน้าของเธอ “คุยกันสนุกตลอดทางเลยนะ คุณหนูเย่”

เย่หลินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร หันหลังเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

หนิงเส่าเฉินตามเธอไปข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน

เย่หลินแอบมองสีหน้าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นเธออยู่กับโม่หาน

และตอนที่เธอกำลังจะละสายตา ผู้ชายก็หันมาทันที ดวงตาสีเข้มคู่นั้นจ้องมาที่เธอ

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่?”เย่หลินไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่าสายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกผิด

“ทำไมถึงไม่รับสาย ไม่ตอบกลับข้อความ?”เสียงของชายคนนี้ทุ้มและมีแรงดึงดูด

เย่หลินเม้มปาก พูดความจริงว่า“เพราะว่าโกรธคุณ”

“แล้วอะไรอีก?”ชายคนนี้จ้องมาที่เธอ สายตานั้นแฝงไปด้วยการสำรวจ

อะไรอีก? เย่หลินเริ่มไม่เข้าใจ เธอแค่โกรธที่เขาไม่เข้าใจเธอ ยังมีอะไรอีก?

วินาทีต่อมา ศีรษะด้านหลังของเธอก็ถูกมือใหญ่จับไว้ ทันใดนั้นหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามา โน้มตัวลงและจูบเธออย่างดุเดือด

เย่หลินเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?หางตาเธอเห็นว่ามีคนเริ่มมองมาที่พวกเธอแล้ว

มือทั้งสองข้างดันอกเขา ออกแรงดันเขาออกไป

ใช้ประโยชน์จากช่วงที่กำลังหายใจ เธอหันหน้าไปอีกทาง “หนิงเส่าเฉิน คุณเป็นบ้าอะไร?”

สีหน้าของหนิงเส่าเฉินมืดมนจนน่ากลัว

“ต่อไปห้ามใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนอีก”

เย่หลินขมวดคิ้ว รู้สึกตัวทันที เธอยกมือขึ้นจะตีมือที่จับอยู่หลังศีรษะตัวเองของชายคนนี้ แต่กลับถูกเขาจับไว้กลางอากาศ

“หนิงเส่าเฉิน เขาแค่มาถ่ายหนังที่เมืองwพอดี เลยพาฉันมาด้วย”เมื่อคิดว่าหนิงเส่าเฉินไม่ไว้ใจเธอ อารมณ์ก็ร้อนลุกเป็นไฟทันที

หนิงเส่าเฉินดึงเธอเข้ามากอด พูดแบบไม่พอใจว่า“คุณไม่ได้คิดอะไร ก็ไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่คิด?”

เย่หลินเลิกคิ้ว ลดสายตาลง จะบอกเขาตรงๆว่าผู้ชายคนนั้นมีคนในใจแล้ว เช่นผู้หญิงคนนั้นที่เจอระหว่างทางกลับมา? แต่ เธอเห็นอาการเครียดของหนิงเส่าเฉิน

ก็อดเม้มปากไม่ได้ ความโกรธในใจ ก็ลดลงเพราะเขาตามมา พูดขึ้นนิ่งๆว่า“ต่อไปไม่แล้ว”

ชายคนนี้ขยี้ศีรษะเธอ “ยังกล้ามีครั้งต่อไป?”

เย่หลินไม่ได้พูดอะไร เวลานี้ หางตาเธอสังเกตเห็นว่า ไม่ไกลจากทั้งสองคน ได้มีผู้คนล้อมเข้ามาดูแล้ว

นึกถึงเมื่อกี้ที่ทั้งสองคนเพิ่งจูบไป แก้มเธอก็แดงระเรื่อ อยากออกห่างจากหนิงเส่าเฉิน แต่เขากลับกอดเอวเธอไว้

แตกต่างจากเมืองhที่เจอตอนนั้น ที่มีแต่หมู่บ้านร้างไม่มีคน ที่เกาจยาวานแห่งนี้มีผู้คนเยอะมาก มีทั้งคนหนุ่มสาว คนชรา และเด็ก มีชีวิตชีวามาก แบบอาคารทั้งหมู่บ้านคล้ายกันออกแนวบ้านพักตากอากาศขนาดเล็ก สะท้อนให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองของหมู่บ้านนี้

“พวกคุณมาตามหาคนเหรอ?”ป้าอายุห้าสิบปีคนหนึ่ง ถักเสื้อไหมพรมสีแดงไปด้วย เอ่ยปากถามพวกเขาสองคนไปด้วย

“คุณป้าสวัสดีค่ะ ฉันอยากจะถามหาเกาฟู่กุ้ย คุณรู้ไหมคะว่าอาศัยอยู่ที่ไหน?”

ความเร็วในการถักเสื้อไหมพรมของป้าคนนั้นช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เธออ้วน และปกติตาเธอก็เล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหรี่จนกลายเป็นเส้น สังเกตคนทั้งสองอย่างละเอียด

“พวกคุณตามหาคุณท่านเกาทำไม?”

น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความสงสัย ทำให้เย่หลินนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด เธอเงยหน้ามองหนิงเส่าเฉิน เห็นว่าการแสดงสีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนมากเท่าไหร่

“ฉัน……”

“พวกเรามาถามทำธุรกิจกับเขา”หนิงเส่าเฉินพูดขัดคำของเย่หลิน มือใหญ่ของเขาโอบที่เอวเธอแบบให้สัญญาณ

พอตอนนี้ สีหน้าของป้าคนนั้นก็คลายลงมาก “อ๋อ……ที่แท้มาคุยธุรกิจนี่เอง พวกคุณตามมาทางนี้……”เธอหันกลับไปแล้วตะโกนหาคนข้างหลัง “เสี่ยวโต้วจึ มานี่ พาคนไปที่บ้านคุณท่านเกา”

จากนั้นเด็กชายตัวเล็ก ๆ อายุสิบห้าสิบหกปีก็เดินออกมาจากกลุ่มคน เขาตัวลีบผอม ก้มหัวให้ป้าแล้วพูดว่า“คุณป้า ผมรับคำสั่งครับ”

หันมาทางพวกเขา ยืนหลังตัวตรง “พวกคุณตามผมมาครับ”

“พวกเขาทุกคนมีความเย่อหยิ่ง คุณรู้สึกได้ไหม?”เย่หลินเดินไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็เงยหน้าถามหนิงเส่าเฉิน

ไม่ต้องพูดถึงเธอหรอก แต่คนแบบหนิงเส่าเฉิน ถ้าคนธรรมดามาเจอ คงมีอาการขาอ่อนแรงไปแล้ว แต่ว่า เด็กตรงหน้าคนนี้ กลับสามารถทำตัวหยิ่งต่อหน้าพวกเขาได้

ไม่รู้ควรพูดว่าไม่รู้จักฟ้าดิน หรือว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขามั่นใจมากกันแน่

หนิงเส่าเฉินไม่ได้ตอบเธอ แค่โอบเอวเธอไว้ ดึงเข้าหาตัวเอง