เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 129 หนิงเส่าเฉินไร้ยางอาย

โม่หานทำท่าทางสบายๆ สีหน้าสุภาพ ประคองเธอ แล้วหันกลับมา เดินไปทางคนทั้งสอง

"พี่ชาย?" เกินคาดโม่หานรู้จักหนิงเส่าเฉิน เขาเรียกเขาว่าพี่ชาย น่าจะเรียกตามชูหยูจี้

"คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" น้ำเสียงของหนิงเส่าเฉิน ฟังดูแปลกๆ โม่หานยืนอยู่ข้างๆเธอ ทุกคนสามารถมองออกว่าทั้งสองคนกำลังเดทกัน

"อ่อ เอ่อ ฉัน……ฉันมาทานข้าวกับเพื่อน" โม่หานพูดจบ ก็หันไปมองเย่หลิน "เมื่อกี้เขากล่าวทักทาย คุณไม่ได้รู้จักกันหรอกเหรอ?"

"คุณเย่ นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันอีกแล้วนะ" โม่หานเพิ่งจะพูดจบ หนิงเส่าเฉินก็พูดต่อเลย

"ที่แท้ คุณก็รู้จักพี่ชาย?"

"ไม่ได้สนิท เขาเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของชูหยูจี้" ความหมายคือ สนิทกับแค่ชูหยูจี้ คุณเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขา เธอก็เลยเข้ามาทักทายก็เท่านั้น

โม่หานชำเลืองมอง "อืม คุณก็เหมือนกันกับฉันเลย"

เย่หลินอ้าปากค้าง ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอธิบายอะไร

เพียงแต่……

"จะเหมือนกันได้ยังไง? ฉันกับเธอเคยนอนด้วยกันแล้ว คุณล่ะเคยไหม?" น้ำเสียงทุ้มๆนำพามาด้วยความยั่วเย้า ค่อยๆออกมาจากปากหนิงเส่าเฉิน

หลังสองสามประโยคนี้ ชั่วพริบตาสถานการณ์ก็เงียบลงทันที เย่หลินกัดฟัน จ้องมองหนิงเส่าเฉิน

หนิงเส่าเฉินเห็นเธอจ้องมองตนเอง ก็ทำสายตาลึกซึ้ง จ้องมองเย่หลิน ริมฝีปากบางๆของเขากระตุกขึ้น : "ทำไม? คุณกล้าบอกกับเขาไหมล่ะ ว่าเราไม่เคยนอนด้วยกัน?"

เย่หลินเบือนหน้า ก่อนหน้านี้ก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไร้ยางอาย แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะไร้ยางอายได้ขนาดนี้

โม่หานมองเย่หลินอย่างไม่อยากจะเชื่อ "พวกคุณ มีความสัมพันธ์อะไรกัน?"

"ก่อนหน้า……คือ คือ……” ชั่วขณะเย่หลินก็พูดไม่ออก เวลานี้คาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดความสัมพันธ์ของเธอกับหนิงเส่าเฉินไม่ออก เป็นแฟนกันเหรอ? แต่ว่า ในตอนนั้นเขาก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว เป็นคนรัก? ไม่ ในใจเธอไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็……

"เป็นพ่อของลูก" เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์อันนี้ ไม่ผิด "เพียงแต่ว่า ตอนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"

คำพูดนี้ เธอพูดให้หนิงเส่าเฉินได้ยิน

หนิงเส่าเฉินยิ้ม แต่ในแววตาไม่ได้ยิ้ม ชำเลืองมองโม่หาน แล้วยิ้มมุมปาก "โม่หาน คุณดีเลิศขนาดนี้ จะแต่งงานกับผู้หญิงลูกหนึ่ง คุณคิดว่าครอบครัวคุณจะเห็นด้วยเหรอ?"

เขาชี้ให้เห็นมูลเหตุของปัญหาอย่างรัดกุม เย่หลินเบ้ปาก แล้วมองโม่หาน ในแววตารู้สึกผิดที่ดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง

"พี่ชาย คุณพูดถึงเสี่ยวโม่ใช่ไหม? ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบ ฉันไม่สนใจหรอก" โม่หานพูดจบ ก็คิดๆเล็กน้อย แล้วถามว่า : "หรือว่า เสี่ยวโม่เป็นลูกของพี่ชาย?"

พอได้ยิน ตาที่เป็นประกายของหนิงเส่าเฉินก็เย็นชาลงทันที คิดจะรักษาตนเองไว้เพื่อเธอ คาดไม่ถึงว่าเธอจะไปมีลูกกับคนอื่น ในใจราวกับคลื่นพายุพัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง

ฉับพลันเย่หลินก็ได้สติกลับมา "โม่หาน ขอโทษนะ ฉันลืมบอกคุณไป ว่าฉันมีลูกสองคน คนโตฉันช่วยเขา = ตั้งท้อง ส่วนคนเล็ก……” เธอหยุดไปชั่วขณะ "คนเล็กเกิดกับแฟนเก่าของฉัน"

ในตอนนี้ สีหน้าโม่หานย่ำแย่ลงเล็กน้อย หลังจากชะงักงันไปชั่วขณะ ก็พูดว่า "ฉันไม่ใส่ใจเรื่องก่อนหน้านี้ของคุณหรอก เย่หลิน เราไปกันเถอะ"

แต่เมื่อพูดจบ มือที่วางอยู่บนไหล่เย่หลิน ก็ร่วงลงไป

เย่หลินมองหนิงเส่าเฉิน แล้วหันกลับเดินไปทางประตูทางเข้า โม่หานก็เดินตามไป

จากนั้นในตลอดเส้นทาง เย่หลินกับโม่หานไม่ได้พูดอะไรกันเลย เย่หลินไม่สบายใจเล็กน้อย และโม่หานก็กำลังนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้

ถึงหน้าประตูบ้านเย่หลินแล้ว รถจอดลง เย่หลินปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมลงจากรถ

ก็รู้สึกร้อนๆที่ข้อศอก หันไปดู เห็นโม่หานคล้ายกับมีอะไรจะพูด จึงดึงมือที่จะเปิดประตูกลับมาอีกครั้ง

"เย่หลิน ถ้าคุณจะจริงจังกับฉัน ฉันก็ไม่ถือสาเลย ก่อนหน้านี้คุณเคยเกิดเรื่องอะไร ฉันโม่หาน ไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น" เขาแสดงออกอย่างจริงจัง ไม่เหมือนว่าล้อเล่น

แต่เย่หลินกลับตกใจ พูดตามตรงแล้วเธอก็คาดไม่ถึงว่าวันนี้จะพบหนิงเส่าเฉิน เธอก็คิดว่าหลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อกี้นั้นแล้ว โม่หานก็จะถอยทัพ ถึงอย่างไรเขาก็ยังหนุ่มยังแน่น เงื่อนไขดีขนาดนั้น ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยให้กำเนิดลูกมาสองคนแล้ว

แต่….แต่เวลานี้เขากลับบอกว่าเขาไม่แคร์

ในใจไม่มีความคิดว่า นั่นคือการหลอกลวง แต่ว่า…..มันไม่ใช่ความรัก!

"เอ่อ โม่หาน ขอบคุณ คุณนะ ที่สามารถรับอดีตที่ผ่านมาของฉันได้ แต่…..พวกเราควรจะสนิทสนมกันอีกหน่อยไหม? ถึงอย่างไรพวกเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจซึ่งกันและกัน" หลังจากพูดคำนี้จบ เย่หลินก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่ว่าอย่างไร หลายปีมาแล้ว นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอก้าวไปข้างหน้า

โม่หานนิ่งอึ้งไป ต่อจากนั้น ก็ตอบสนอง รีบพยักหน้าอย่างลนลาน "โอเค โอเค ฉัน….เข้าใจแล้ว" ท่าทีนั้น ทำให้เย่หลินนึกถึงเซี่ยอวี่ ผู้ชายคนนั้นที่เคยบอกรักเธอ

หางตาเหลือบมองกระจกมองหลัง มีแสงสว่างเข้ามา เย่หลินใจสั่นมองโม่หาน "ต้องการเข้าไปนั่งที่บ้านฉันก่อนไหม?"

โม่หานมองๆเวลา "ถ้าไม่เป็นการรบกวน เช่นนั้นก็ด้วยความยินดี"

เย่หลินยิ้มๆ ยอมรับโดยดี ดันประตูแล้วลงจากรถ

สายตามองไปที่คฤหาสน์ขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้า ตลอดทางไม่ได้มองทั้งสองข้างทางเลย เธอรู้ว่าในรถคันสีดำคันนั้น มีหนิงเส่าเฉินนั่งอยู่

ถึงแม้โม่หานจะรู้สึกไม่เข้าใจความคิดของเย่หลินเล็กน้อย แต่สีหน้าบนใบหน้าก็ยังคงดีใจ

เมื่อเข้าบ้านมา เย่เสี่ยวโม่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนตัวเล็กๆสีชมพูของเธอ พี่ซวี่กำลังเป่าผมให้กับเธอ เห็นคนทั้งสองเข้ามาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

พี่ซวี่พูดน้อย เลยพยักหน้าอย่างสุภาพกับโม่หาน แล้วก็เป่าผมให้เย่เสี่ยวโม่ต่อ

แต่เย่เสี่ยวโม่ไม่เงียบสงบเลย มือน้อยๆสะบัดออก แย่งไดรฟ์เป่าผมจากในมือพี่ซวี่ กดปิดสวิทซ์ ในบ้านจมดิ่งอยู่ในความเงียบในทันที

เห็นเพียงเธอก้าวเท้าน้อยๆของเธอ สองสามก้าววิ่งมายังข้างๆโม่หาน มือทั้งสองไพล่หลัง ขมวดคิ้วแน่น พิจารณาโม่หานตั้งแต่หัวจรดเท้า

ผ่านไปครู่ใหญ่จึงกล่าวออกมาว่า: "คุณเป็นแฟนของแม่ฉันเหรอ?"

"เอ่อ เย่เสี่ยวโม่ เรียกคุณลุงสิ" เย่หลินนำผมที่ข้างหูของเธอ ทัดไปไว้หลังหู เขินอายเล็กน้อย

โม่หานเห็นเด็กที่อยู่ตรงหน้า ก็ใจลอยไปในชั่วพริบตา เด็กคนนี้มองอย่างไรก็คล้ายกับคุณชายหนิงคนนั้นที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้ แต่…..ชัดเจนว่าเย่หลินบอกว่าไม่ใช่ลูกของคุณชายหนิง แล้วคุณชายหนิงดูเหมือนจะรู้อยู่แก่ใจ

"คุณคือเสี่ยวโม่ใช่ไหม? ฉันชื่อโม่หาน พวกเรา มีคำว่าโม่เหมือนกันเลย" เขาพูดพลาง หยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า มอบให้เย่เสี่ยวโม่ "ครั้งแรกที่พบกัน ให้ตุ๊กตาตัวเล็กกับคุณตัวหนึ่ง ครั้งต่อไปคุณลุงจะซื้อตัวใหญ่ให้คุณ"

เย่หลินมองตุ๊กตาตัวนั้น เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงแต่ฝ่ามือของเด็กตัวเล็กนั้นยาว ไม่รู้ว่ามือของเย่เสี่ยวโม่ขยับตรงไหน ร่างกายเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นก็ขยับเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ปรากฏเสียงเพลงที่ไพเราะน่าฟัง ต่อจากนั้นร่างกายก็ขยับ เดิมทีกระโปรงตัวน้อยๆที่เป็นสีดำก็เริ่มเปลี่ยนสี เดี๋ยวเป็นสีชมพู เดี๋ยวเป็นสีม่วง ใบหน้าน้อยๆรูปเชอร์รี่ก็เปลี่ยนไปตามสีของกระโปรง เดี๋ยวเป็นสีขาว เดี๋ยวเป็นสีเนื้อ แม้แต่สีของดวงตาก็เปลี่ยนตามไปด้วย

เย่เสี่ยวโม่มองนิ่ง เม้มปากน้อยๆ มองไปยังโม่หาน "ไม่เลว ด่านนี้ของฉัน คุณสามารถผ่านได้แล้ว" พูดจบ กอดเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนนั้น เดินไปยังห้องของตนเอง ปิดประตูเสียงดังปัง

เย่หลินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เด็กคนนี้หลอกง่ายเกินไปหรือเปล่า คนอื่นให้ตุ๊กตาตัวหนึ่ง ก็กล้าขายแม่คนนี้เลยเหรอ?

โม่หานยิ้มมุมปาก "เสี่ยวโม่ น่ารักจริงๆเลย"

เย่หลินพยักหน้า "ดื่มอะไรหน่อยไหม ฉันจะไปเอามาให้คุณ"

"ปังๆ…." โม่หานยังไม่ทันตอบกลับ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนเข้ามา