เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ - ตอนที่ 28 แค่คบเล่นๆก็พอ อย่าพูดคุยเรื่องความรัก

ฉันไม่เคยคิดว่าหลินหลิงจะโหดร้ายขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะใช้อุบายนี้ขู่จังเฉิง ทำเหมือนว่าลูกที่อยู่ในท้องของเธอไม่ใช่ลูกตัวเอง กลับจะเหมือนสามารถจับจังเฉิงไว้ในอุ้งมือได้ทุกเมื่อ

“เรื่องนี้คนตระกูลจังรู้ไหม?”

“จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ตอนนี้อยากจะปิดก็ปิดไม่อยู่แล้ว แม่สามีเธอคิดถึงหลานจนจะเป็นบ้าแล้ว แน่นอนว่ายืนข้างหลินหลิง ตะโกนว่าจะกำจัดเธอออกไป ไม่อย่างนั้น จะหย่าได้ง่ายดายแบบนี้เหรอ”

พูดพลาง เริ่นเสี่ยวก็ส่งหนังสือข้อตกลงการหย่ามาให้ฉันดู

“แบบนี้ก็ดี เพียงแค่สามารถออกมาจากตระกูลนั้นได้ก็ดีแล้ว”

ฉันก้มหน้ามองหนังสือข้อตกลงการหย่า ไม่มีข้อผูกมัดใดๆจริงๆ นอกจากจะสามารถหยิบเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวแล้ว ก็ไม่ได้อะไรอีกเลย เพียงแต่แบบนี้ก็ดี ในใจฉันก็ดีใจมาก ออกจากตระกูลนั้นได้ ก็เหมือนกับหลุดออกจากเครื่องพันธนาการ ท่วมตัวรู้สึกผ่อนคลาย

ฉันหยิบปากกาหมึกสีดำเซ็นชื่อตัวเองลงไปด้านบน

“ตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ เรื่องที่เหลือยังต้องรบกวนเธออีก”ฉันรู้สึกผิดจึงพูดขอโทษเริ่นเสี่ยว

“ไม่เป็นไร พวกเราเป็นอะไรกันล่ะ!”

ดูเหมือนว่าวิธีนี้เท่านั้นที่จะบรรเทาความเจ็บปวดจากความรักในใจของฉันได้

บางทีอาจจะปลดเครื่องพันธนาการของจังเฉิงโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเซิ่งซื่อหาวเหมือนวิ่งออกจากกรง ยิ่งควบคุมไม่ได้

สุดท้ายเริ่นเสี่ยวก็ถอนหายใจออกมา มองฉัน“สู่เสี่ยวหลง ครั้งนี้เธอจบแน่”

ฉันประหลาดใจ“ทำไม?”

“คุณจะสนใจเธอทำไม เธอไม่ใช่ปีกกล้าขาแข็งแรงเหรอ?หลังจากนี้ถึงจะไม่มีที่ซุกหัวนอนก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้าน พวกเราตระกูลสู่ไม่มีลูกสาวแบบเธอ”พ่อฉันปลอบโยนแม่ฉัน และหยิบยกขึ้นมาต่อว่าฉัน

น้ำตาของฉันอดไม่ได้ที่จะไหลออกมา ไม่ใช่ฉันไม่อยากจะบอกเรื่องนี้พวกเขา แต่ถึงรู้ พวกเขาก็ไม่ยอมแน่นอน ถึงเวลาก็จะทะเลาะกันใหญ่โตอีก

คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม รอยแตกต่างระหว่างฉันกับพวกเขาดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันพยายามอยากจะพูดเสริม แต่สุดท้ายก็เสียแรงเปล่า

พวกเขาออกไปช่วงบ่าย เมื่อฉันรอให้เริ่นเสี่ยวไปเยี่ยมเยือนพวกเขาแทนฉัน พวกเขาก็เก็บของออกจากโรงแรมไปแล้ว ก่อนที่จะไปก็ไม่ได้บอกลาฉันสักคำ เหมือนกับว่าไม่ต้องฉันลูกสาวคนนี้แล้วจริงๆ

ฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาล นึกถึงเวลาที่ฉันเป็นเด็ก คล้ายกับว่าในความประทับใจของฉัน เหมือนพวกเขาเคยยิ้มให้ฉันน้อยมาก และน้อยมากที่จะได้รับคำชมจากพวกเขา ชีวิตของฉันอยู่ภายในเงาเมื่ออายุสิบปีก่อนเสมอ ถูกพวกเขาหยิบมาเปรียบเทียบ

ฉันเมื่อสิบปีก่อน แม้ว่าจะทำตัวซนและดุร้ายเหมือนเด็กผู้ชาย แต่ในสายตาของพวกเขาก็ดีเลิศที่สุด

ฉันใช้โทรศัพท์โทรหาพวกเขา โทรไปกี่ครั้งก็ถูกตัดสาย สุดท้ายจำเป็นต้อง ส่งข้อความยาวไปหาพวกเขา

ในชีวิตของฉัน ผ่านไปอย่างรีบร้อน สุดท้ายก็กลับไปกลับมา ฉันใช้นิ้วมือนับ ข้างกายของฉันเหลือเพียงแค่เริ่นเสี่ยวกับเซิ่งซื่อหาวสองคน

แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของเริ่นเสี่ยว ในใจฉันก็ร้อนรนไม่เป็นสุข

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะต่อสายหาเซิ่งซื่อหาว

ในสายดังอยู่นานมาก ก็มีคนรับโทรศัพท์ เพียงแต่ในสายโทรศัพท์เป็นเสียงของหลินอี้ดังเข้ามา“ประธานเซิ่งกำลังประชุม”

“คุณมีเรื่องอะไรสำคัญไหม?ถ้ามี ผมสามารถช่วยบอกต่อได้”

“ไม่ต้อง ความจริงก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร คุณก็ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอก”

พูดจบ ฉันก็วางสายโทรศัพท์ ในใจกลัดกลุ้มใจคล้ายกับมีอะไรขาดหายไป

เวลาตอนเย็น ก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมา ฉันก็โทรศัพท์ไปหาเซิ่งซื่อหาว รอสายอยู่หลายนาที ก็มีคนรับสาย ในใจฉันก็ตื่นเต้นขึ้นมา เวลาที่กำลังจะพูดออกไป เสียงผู้หญิงดังเข้ามาจากในสายโทรศัพท์ก็ “ฮัลโหล！คุณเป็นใคร?”