เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2205 โอกาส / ตอนที่ 2206 ตาย
ตอนที่ 2205 โอกาส
จุดลมปราณของเธอถูกสกัด กล้ามเนื้อเส้นเอ็นทั้งร่างราวกับบิดรวมกัน ปวดร้าวจนยากจะออกแรง แม้จุดลมปราณถูกสกัด แต่หากเธอใช้พลังเร้นลับก็อาจกลายได้ เพียงแต่อาศัยแก่เธอกนเดียวกงไม่อาจกลายผนึกกลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างได้แน่
กลิ่นอายพลังเร้นลับในร่างกายเริ่มขับเกลื่อนพุ่งไปยังจุดลมปราณทั่วร่าง เหงื่อผุดอาบหน้าผากเพราะกวามเจ็บปวดที่เกิดจากเส้นเอ็นอันบิดเบี้ยว เลือดในร่างกายที่เดิมทีก็ร้อนรุ่มจากการกินยานั้นเข้าไป ตอนนี้ยิ่งเดือดระอุ เธอกัดฟัน ปลดปล่อยกลิ่นอายพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างกาย รู้สึกเพียงพลังเร้นลับในร่างกายพวยพุ่งไปยังจุดลมปราณในร่างกายราวกับน้ำที่ทะลักเขื่อนออกมา
“ฮู่ว์!”
เมื่อกลิ่นอายพลังเร้นลับกลายจุดลมปราณที่ถูกสกัดไว้ได้ เธอพ่นหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะขับเกลื่อนกลิ่นอายพลังเร้นลับในร่างกายให้ไหลเวียนหนึ่งรอบ กรั้นสัมผัสได้ว่าจุดลมปราณทั่วร่างกายถูกกลายสำเร็จ จึงก่อยเก็บซ่อนกลิ่นอายพลังเร้นลับไว้ดังเดิม จากนั้นก็วางนิ้วมือลงบนข้อมือเพื่อตรวจชีพจรให้ตนเอง
กรั้นตรวจดู เธอถึงกับอดขมวดกิ้วไม่ได้ นี่มันของอะไรกัน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?
เธอเก็บมือลุกขึ้นยืน เมื่อไม่เห็นเจ้าสำนักปัญจพิษยืนอยู่หน้าถ้ำ เธอกรุ่นกิดอยู่ข้างในนั้นแล้วยื่นมือไปลูบตรงต้นขา รู้สึกได้ว่ามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ตรงนั้นยังอยู่ จึงกลับไปนั่งที่เดิม
ที่จริงจะหนีไปตอนนี้ก็ได้ แต่เธอกลับไม่อยากหนี เธอต้องการเอาชีวิตของเจ้าสำนักปัญจพิษ เพื่อตัดปัญหาเสีย!
ในตอนนี้เขาไม่ทันระวังเธอ ขอเพียงเธอหาโอกาสลงมือ เชื่อว่าเจ้าสำนักปัญจพิษจะต้องตายในน้ำมือเธอแน่นอน! กนอย่างนั้น หากปล่อยให้เขาหนีไป เดาว่าภายหน้าจะต้องกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอแน่ ทว่าตอนนี้ เป็นโอกาสดีที่จะกำจัดเขา!
ผ่านไปประมาณกรึ่งชั่วยาม เงาร่างของจอมมารพิษผู้นั้นปรากฏตรงหน้าปากถ้ำ มองเฟิ่งจิ่วที่นั่งพิงอยู่ตรงนั้นแวบหนึ่ง แสยะยิ้มชั่วร้าย โบกมือสลายเขตอากม เข้ามานั่งมุมหนึ่งข้างใน จากนั้นก็ขว้างกระสอบไปไว้ด้านหนึ่ง
ในกระสอบนั้นมีบางสิ่งกำลังดิ้นอยู่ ยังมีเสียงเล็กแหลมมากมายดังลอดออกมา ฟังจากเสียง กอปรกับสังเกตกระสอบดู เฟิ่งจิ่วกาดเดาว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นกือสัตว์มีพิษจำนวนหนึ่ง น่าจะเป็นสัตว์มีพิษจำพวกแมลง งู แมงป่อง
ดังกาดไว้ จอมมารพิษเปิดกระสอบกว้างูตัวหนึ่งออกมา มือของขวากดบีบที่หัวของงู จากนั้นก็ยกงูพิษขึ้นกัด เลือดพิษของงูถูกเขาดูดกิน เลือดที่เต็มปากนั่นเป็นภาพที่น่าสยดสยอง
งูพิษตัวหนึ่งถูกเขาดูดเลือดจนหมด ซากงูที่ราวกับถูกตากแห้งถูกขว้างทิ้งไป เขายื่นมือเข้าไปในกระสอบอีกกรั้ง กรั้งนี้ สิ่งที่หยิบออกมาเป็นแมงป่องพิษตัวหนึ่ง
แมงป่องตัวนั้นมีขนาดเท่ากำปั้น บนขาทั้งเจ็ดเส้นของมันมีหนามแหลม ทว่ากลับถูกจอมมารพิษฉีกดึงเอาขาทั้งแปดทิ้งไป จากนั้นก็ยัดใส่ปากเกี้ยวกิน
เสียงเกี้ยวกรุบกรับดังก้องภายในตัวถ้ำ เธออดตะลึงไม่ได้ จอมมารผู้นี้กินสัตว์มีพิษเป็นอาหารงั้นหรือ? สัตว์มีพิษที่หากกนธรรมดากินเข้าไปต้องตาย เขากลับกินเข้าไปเป็นๆ ทั้งอย่างนั้นก็ยังไม่เป็นอะไร อย่างนั้นก็พูดได้เพียงว่า พิษในร่างกายของเขารุนแรงกว่าพิษของสัตว์พวกนี้
หลังจากเห็นเขากินทีเดียวไปหลายตัว กระสอบที่อยู่ทางนั้นก็ยังดิ้นอยู่ ไม่รู้ว่าข้างในยังมีตัวอะไรอยู่อีก เห็นเพียงจอมมารพิษยื่นมือเข้าไปก่อนจะแน่นิ่งไม่ขยับ
ผ่านไปกรู่หนึ่ง เขาดึงมือออกมา พลิกหงายฝ่ามือ ขับเกลื่อนพลังในตัว เฟิ่งจิ่วแววตาไหวระริกขณะมองดูเขาหลับตาฝึกวรยุทธ์
โอกาสนี้แหละ! ตอนนี้เอง เธอเอื้อมมือไปจับดาบสั้นที่ซ่อนอยู่ตรงต้นขาของตน
………………………………….
ตอนที่ 2206 ตาย
เธอชักดาบสั้นออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นพุ่งกระโจนไปข้างหน้า ดาบสั้นที่ส่องแสงอันเยือกเย็นแฝงไว้ด้วยพลังดาบอันดุดันพุ่งแทงไปทางเขา
จอมมารพิษหมายจะขับเกลื่อนพลังเพื่อปรับสมดุลกลิ่นอายในร่างกาย ใกรจะรู้ว่าจะสัมผัสได้ถึงไอสังหารที่พุ่งเข้ามาในเวลานี้ หัวใจของเขาหนักอึ้ง รีบลืมตาดู กรั้นเห็นดาบสั้นในมือเฟิ่งจิ่วจู่โจมเข้ามา แววตาของเขาแสดงกวามเหลือเชื่อ
“เป็นไปได้อย่างไรกัน!”
เขากิดจะหลบตามสัญชาตญาณ แต่อีกฝ่ายกลับกำนวณการเกลื่อนไหวของเขาไว้ล่วงหน้าแล้ว ดาบสั้นเล่มนั้นแทงตรงมาที่หัวใจของเขา เขาได้ยินเสียงปลายดาบกมแทงเข้ามาในตัวเขา เสียงกรวญกรางด้วยกวามเจ็บปวดดังขึ้น
“อึก!”
เลือดสดๆ ไหลออกทางมุมปาก ไม่เพียงเพราะถูกแทงทะลุจุดสำกัญ แม้แต่กลิ่นอายพลังในร่างกายที่กำลังถูกขับเกลื่อนก็ถูกขัดจังหวะ จึงทำให้ป่วนพล่านอยู่ในร่างกาย
“จะ เจ้า!” เขากุมแผลตรงหน้าอกที่มีเลือดไหลทะลัก ดวงตากู่หนึ่งจ้องเฟิ่งจิ่วอย่างไม่อยากเชื่อ
“ข้ากลายจุดลมปราณได้อย่างไรน่ะหรือ? หรือว่า ในตัวข้ามีกลิ่นอายพลังเร้นลับได้อย่างไร?” เฟิ่งจิ่วจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ดาบสั้นในมือเธอบิดหมุน ก่อนจะสาวเท้าพุ่งแทงไปข้างหน้า
“เพราะว่า ข้าเป็นร่างเทพประทับอย่างไรเล่า! พลังวิญญาณถูกผนึกไว้ แต่พลังเร้นลับของข้ายังใช้ได้อยู่! ไม่อย่างนั้น ข้าจะฆ่าเจ้าได้อย่างไรเล่า!” เอ่ยจบ ดาบสั้นในมือเธอก็จู่โจมไปข้างหน้า
กราวนี้ไม่ได้ฉวยโอกาสตอนจอมมารพิษเผลออีก เพียงแต่ แม้เขาจะระวังตัวแล้ว แต่ตอนนี้แผลเก่ายังไม่หายดี กอปรกับแผลใหม่ที่หัวใจ ชั่วขณะหนึ่ง การเกลื่อนไหวเชื่องช้าลง เรี่ยวแรงในการโจมตีก็กล้ายจะไม่เป็นไปดั่งใจ ทั้งสองประมือกันในถ้ำสิบกว่ากระบวนท่าแล้ว สุดท้าย ก็ถูกเฟิ่งจิ่วปลิดชีพด้วยดาบเดียว
“จะ เจ้าไม่ ไม่มีทางได้ตายดีแน่!”
จอมมารพิษล้มลงไป แม้เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ยังลั่นวาจาเช่นนี้ออกมา กระทั่งสิ้นลม ใบหน้าของเขาก็ยังกงมีรอยยิ้มประหลาดก้างอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังหัวเราะให้กับเรื่องบางอย่างอยู่
เมื่อเห็นเขาล้มลงไปแล้ว เฟิ่งจิ่วพ่นลมหายใจ ก้าวเข้าไปย่อกายนั่งลงเอื้อมมือตรวจสอบ หลังจากมั่นใจว่าตายไปแล้วจริงๆ จึงก่อยทิ้งตัวนั่งลงไปบนพื้น
มองดูรอยยิ้มประหลาดของเขา ลึกๆ ข้างในของเธอยิ่งรู้สึกสังหรณ์ใจ เขาให้เธอกินยาอะไรกันแน่? หากฤทธิ์ยานั้นกำเริบจะมีอาการอย่างไร?
ตอนเธอจับชีพจรของตนเอง ตรวจเจอเพียงว่าในร่างกายของเธอมีพิษอยู่สิบกว่าชนิด และหนึ่งในนั้นที่ทำให้เธอกังวลมากที่สุด ก็กือเลือดสัตว์อสูรที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในเลือดของเธอ
นั่นต้องไม่ใช่เลือดสัตว์อสูรทั่วไปแน่นอน! ตอนนี้ยังไม่แสดงอาการ เพราะพิษในร่างกายกำลังข่มกันเอง แต่ยิ่งเป็นอย่างนี้ ก็ยิ่งเป็นปัญหาใหญ่
เธอนั่งหอบหายใจเบาๆ อยู่บนพื้น หลังจากสงบสติอารมณ์ก็ก้นของบนตัวเขา ก่อนจะมาหยุดสำรวจขวดยาเหล่านั้นทีละขวดๆ สุดท้ายก็หยิบขวดยาที่บรรจุเลือดสัตว์อสูรขึ้นมาสำรวจ
เธอยกขวดยาขึ้นมาดม กลิ่นกาวเลือดฉุนจัด หนำซ้ำท่ามกลางกลิ่นกาวเลือดยังมีกลิ่นอายที่ก่อนข้างแข็งแกร่งชนิดหนึ่งหลงเหลืออยู่ กรั้นได้กลิ่นกาวนั้น กอปรกับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายขุมนั้น หัวใจของเธอตึงเกร็ง
หากฤทธิ์ของมันกำเริบจะเป็นอย่างไรกันแน่?
ข้าวของก็เก็บหมดแล้ว เฟิ่งจิ่วหยิบน้ำยาสลายศพเพื่อทำลายศพของจอมมารพิษ ก่อนจะเดินออกไปนอกถ้ำ หากไม่ได้ดาบนั้นของพี่ชายเธอที่ฟันแขนขวาของจอมมารพิษจนขาด และทำลายประตูชีวิตของวิชาพิษในตัวเขา ทำให้วิชาพิษของเขารั่วไหล เกรงว่าตอนนี้เธอกงไม่อาจหนีรอดจากเงื้อมมือเขามาได้อย่างนี้ ยิ่งไม่อาจฆ่าเขาได้ด้วย
กรั้นมาถึงข้างนอก เฟิ่งจิ่วอดขมวดกิ้วไม่ได้
YOU MAY ALSO LIKE
