เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2195 ปู่กวนของเอ็งมาแล้ว / ตอนที่ 2196 ฟันขาดในดาบเดียว
ตอนที่ 2195 ปู่กวนของเอ็งมาแล้ว
“บัดซบ! ไฟไหม้ได้อย่างไรกัน? รีบไปช่วยกันดับไฟเร็วเข้า!”
ท่ามกลางเสียงร้องด่า สี่คนที่กำลังดื่มสุราอยู่ในลานสวนรีบออกมาดู ครั้นเห็นเปลวเพลิงโชติช่วงโอบล้อมรอบหุบเขา ทั้งสี่คนตกตะลึง
“จู่ๆ ไฟไหม้ได้อย่างไร? หรือว่ามีคนลักลอบเข้ามา?”
ทั้งสี่คนตกใจ หนึ่งในนั้นดึงทหารที่กำลังวิ่งผ่านหน้าเข้ามาตวาดถาม “เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงเกิดไฟไหม้ได้? มีคนลักลอบเข้ามาใช่หรือไม่?”
“เรียนท่านผู้ใช้พิษ ไม่พบว่ามีใครบุกรุกเข้ามา แต่รอบด้านเกิดไฟไหม้ มีคนไปตรวจสอบแล้ว…” คนคนนั้นกำลังรายงาน แต่จู่ๆ กลับถูกเสียงหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นมาก่อน
“ฮ่าๆๆๆๆ! ที่แท้ที่นี่ก็เป็นรังกบดานของพวกเจ้าเองหรือ! เปลวไฟที่แผดเผานี้ช่างทำให้ปู่กวนของเอ็งชุ่มชื่นหัวใจยิ่งนัก!”
เสียงหัวเราะกังวานพลันดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืน ทุกคนตกใจแตกตื่น โดยเฉพาะชายวัยกลางคนที่แขนขาด ยามนี้พอได้ยินเสียง ยิ่งถลึงตาจ้องมองไปยังทิศที่เสียงดังมาอย่างไม่อยากเชื่อ
เห็นเพียงบนหินก้อนหนึ่งที่สูงชะลูดขึ้นไป เงาร่างกำยำถือดาบใหญ่ไว้ในมือ แหงนหน้าหัวเราะขึ้นฟ้า วาจาท้าทายรวมถึงเสียงหัวเราะสะเทือนหู ทำให้ผู้ใช้พิษที่แขนขาดบังเกิดเพลิงโทสะลุกท่วมใจ
“เป็นเจ้า! กวนสีหลิ่น! นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้ามาถึงที่นี่! เจ้ามารนหาที่ตายรึ!” ผู้ใช้พิษแขนขาดตวาดกร้าว ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายพลังวิญญาณ ดังก้องไปทั่วบริเวณภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน
“เขาคือกวนสีหลิ่นที่ฟันแขนเจ้าขาดรึ?” สามคนข้างๆ หันไปมองเงาร่างที่ยืนอยู่บนที่สูงของหุบเขาด้วยความแปลกใจ ภายใต้แสงสว่างจากเปลวเพลิง เงาร่างของคนคนนั้นดูชัดเจน ท่าทางอายุเพียงยี่สิบต้นๆ คนอย่างนี้กลับมีวรยุทธ์ระดับเทพนักรบแล้วอย่างนั้นหรือ?
“เป็นเขานั่นแหละ!” ผู้ใช้พิษแขนขาดตอบเสียงรอดไรฟัน
“ในเมื่อกล้ามาถึงที่นี่ พวกเราก็จับมันมาทดลองพิษใหม่เลยก็แล้วกัน!” หนึ่งในนั้นเอ่ยอย่างชั่วร้าย สายตาจับจ้องไปยังเงาร่างของกวนสีหลิ่น
ส่วนผู้ใช้พิษคนหนึ่งที่ไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นกำลังสังเกตสถานการณ์ไฟไหม้รอบๆ จู่ๆ ก็เกิดสังหรณ์ใจขึ้นมา เอ่ยว่า “คนคนนี้รู้จักที่นี่ได้อย่างไร? เขาไม่น่าจะมาคนเดียว ต้องมีคนมาด้วยแน่ๆ”
ได้ยินเขาว่าอย่างนี้ อีกสามคนที่เหลือตะลึงงัน
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! พวกเจ้าสองคนไปจัดการกวนสีหลิ่น พวกเราสองคนไปดูที่จวนถ้ำของนายท่านหน่อย หากทางนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเราค่อยรีบกลับมาช่วย”
“ได้!”
ไม่มีใครคัดค้าน พวกเขาต่างรับคำและแยกย้ายกันไปทันที ผู้ใช้พิษแขนขาดและผู้ใช้พิษอีกคนรวมพลังรอยตัวขึ้น พุ่งไปทางกวนสีหลิ่น อีกสองคนกลับมุ่งหน้าไปยังจวนถ้ำที่อยู่ด้านหลัง
“กวนสีหลิ่น! เจ้ากล้ามาถึงที่นี่! วันนี้ ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้กลับไปอีก!”
ผู้ใช้พิษแขนขาดสะบัดแขนเสื้อ อาวุธลับนับชิ้นไม่ถ้วนพุ่งไปทางกวนสีหลิ่น ขณะที่เขายื่นมือออกไป กระบี่ยาวเล่มหนึ่มปรากฏกลางฝ่ามือของเขา กลิ่นอายพลังวิญญาณพลุ่งพล่าน พลังกระบี่พุ่งแหวกอากาศออกไป ไอสังหารเอ็นเยือกเย็นแผ่ปกคลุมลงมาทันใด
“ฮ่าๆๆๆๆ!”
กวนสีหลิ่นแหงนหน้าหัวเราะลั่น จู่ๆ เสียงหัวเราะหยุดลง สายตาคมกริบจ้องมองไปยังผู้ใช้พิษแขนขาด “ครั้งที่แล้วปล่อยเจ้าหนีไปได้ วันนี้ ชีวิตของเจ้า ปู่กวนของเอ็งจะเอามาให้ได้!” ขณะตะโกนกร้าว กลิ่นอายพลังเร้นลับพลันพลุ่งพล่านรอบกาย ดาบใหญ่ในมือตวัดโบกไปมา กลายเป็นเกราะป้องกันอยู่ตรงหน้าเขา
“เกร๊ง!”
“เกร๊ง!”
“เกร๊ง! เกร๊ง!”
อาวุธลับพุ่งชนดาบใหญ่ในมือของเขา เกิดเป็นเสียงกระทบแหลมๆ อาวุธลับเหล่านั้นร่วมตกลงไป พร้อมกับพลังกระบี่ที่ถูกสลายหายไปด้วย
………………………………….
ตอนที่ 2196 ฟันขาดในดาบเดียว
ผู้ใช้พิษอีกคนที่ตามหลังมาติดๆ เห็นอย่างนั้นก็หรี่ตาอย่างชั่วร้าย “ระดับเทพนักรบ ดูไม่ออกเลยว่าจะร้ายกาจอยู่ไม่น้อย!” เขาจ้องหน้ากวนสีหลิ่น ประกาศลั่นว่า “ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง!” เอ่ยจบ สองมือของเขายื่นไปข้างหน้า ดาบโค้งสองเล่มปรากฏในมือ กลิ่นอายพลังวิญญาณพลุ่งพล่าน เงาร่างพุ่งโฉบออกไปดุจภูตผี ฟันดาบใส่กวนสีหลิ่นด้วยความเร็วราวสายฟ้าฟาด
“ชิ้ง!”
“เกร๊ง!”
“ชิ้งๆ! วูบ!”
เงาร่างสองร่างโรมรันพันตี เคลื่อนไหวรวดเร็ว หนึ่งคนเป็นเทพนักรบ หนึ่งคนเป็นปราชญ์เซียน พลังของทั้งสองสูสีดุเดือด ทว่าด้านพลังต่อสู้กวนสีหลิ่นกลับได้เปรียบกว่าเล็กน้อย เพราะอย่างไร ยามเขาฝึกฝนอย่างหนักอยู่ข้างนอกก็เป็นการพัฒนาพลังต่อสู้ของเขาอย่างพื้นฐานมั่นคง แต่สำหรับผู้ใช้พิษ พวกเขากลับใช้พิษเป็นหลัก วรยุทธ์แม้อยู่ในระดับปราชญ์เซียนแล้ว แต่ด้านพลังต่อสู้อย่างไรก็เทียบเขาไม่ได้
“เกร๊ง!”
สองดาบฟันปะทะ เกิดเป็นเสียงเกร๊งดังแสบหู พลังอันแข็งแกร่งโอบล้อมอยู่รอบกายทั้งสอง พัดเอาชายเสื้อของพวกเขาปลิวดังพึบพับ กวนสีหลิ่นเพิ่มแรงปะทะดาบในมือ ทำให้ดาบของผู้ใช้พิษคนนั้นค่อยๆ ถูกดันถอยไปอย่างต้านไม่อยู่ หน้าผากเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ กัดฟันแน่น อยากแบ่งเอามือข้างหนึ่งออกมาใช้งาน ทว่ากลับไม่อาจต้านทานพลังของอีกฝ่ายด้วยมือเดียวได้
ในเวลานี้เอง ผู้ใช้พิษแขนขาดพลันโจมตีเข้ามาจากข้างหลัง เขาคิดจะลอบโจมตี ทว่าชั่วขณะนั้น ดาบใหญ่ในมือกวนสีหลิ่นกดทับลงไป ยกขาขึ้นเตะ ฉวยโอกาสขณะที่อีกฝ่ายถูกเตะออกไปยกดาบใหญ่ขึ้นตวัดฟันออกไปในแนวขวาง
“เฮื้อ!”
กวนสีหลิ่นคำรามเสียงต่ำ ดาบใหญ่ฟันออกไปพร้อมกับพลังอันรุนแรง ผู้ใช้พิษยกดาบโค้งสองเล่มในมือขึ้นต้าน ทว่ายังคงถูกพลังกระบี่เส้นนั้นเฉือนร่างจนเกิดแผลที่ลึกจนมองเห็นกระดูกได้
“ซี๊ด อ๊าก!”
เขาสูดหายใจ ถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเสียหลักร่วงลงจากลางอากาศ ขาข้างหนึ่งกึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น มือหนึ่งประคองร่างด้วยดาบ ก้มหน้ามองแผลตรงหน้าอก รู้สึกเพียงเจ็บปวดจนไร้เรี่ยวแรง
เขารีบหยิบยาออกมาโรยบนแผล ทว่าเหนืออากาศ หลังจากตวัดดาบนั้นออกไป กวนสีหลิ่นหันกลับไปรับศึกจากผู้ใช้พิษแขนขาดต่อ อีกฝ่ายมีเพียงแขนข้างเดียว กอปรกับแผลเก่ายังไม่หายดี ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาไปใหญ่
“ดาบเฉือนวิญญาณ!”
เห็นเพียงกวนสีหลิ่นคำรามลั่น ดาบใหญ่ในมือตวัดฟันออกไป พลังดาบหลายเส้นพุ่งออกจากดาบของเขา ฟาดฟันไปยังผู้ใช้พิษแขนข้างเดียวด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
“บัดซบ! เจ้า…”
ผู้ใช้พิษคนนั้นเห็นก็ตกตะลึง คิดจะถอยหนีแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เขาหลบพลังดาบสองเส้น แต่กลับไม่อาจหลบพลังดาบเส้นสุดท้ายไปได้ รู้สึกเพียงเย็นวาบที่คอ เสียงฉึกดังผ่านหูไป ก่อนที่หัวของเขาจะถูกตัดกระเด็นออกไป
ผู้ใช้พิษที่กำลังใส่ยาห้ามเลือดอยู่เห็นเข้าก็ตะลึงพรึงเพริด ขวดยาในมือหล่นลงพื้นก็ไม่มีเวลาก้มเก็บ รีบหันไปตวาดสั่งทหารรอบๆ “จัดการ! ไปจัดการมันให้หมด! ฆ่ามันเสีย!”
แต่ตัวเขาเองกลับถอยหลังไปทีละก้าว หนีไปทางจวนถ้ำที่ปิดอยู่ของนายท่านของเขา
ร้ายกาจเกินไปแล้ว! เจ้าบัดซบกวนสีหลิ่นร้ายกาจเกินไปแล้ว! พลังต่อสู้ที่น่ากลัวอย่างนั้นหากไม่ร่วมมือกันสามสี่คนเกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา! เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าพลังต่อสู้ของผู้ฝึกพลังเร้นลับคนหนึ่งจะน่ากลัวได้ขนาดนี้!!
นึกถึงภาพที่หัวถูกตัดกระเด็นลอยออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้อง ไม่มีโอกาสแม้แต่จะหนีก็ต้องตายไปทั้งอย่างนั้น เขารู้สึกเย็นวาบที่สันหลังทันที
ตอนสู้กับคนของตลาดมืดยังไม่เคยหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน ทว่าตอนนี้ เขากลับบังเกิดความรู้สึกหวาดกลัวจนอยากจะหนีเอาชีวิตรอดขึ้นมา…
………………………………….