เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 958 ไม่ละเว้นแม้แต่นางกำนัล

บทที่ 958 ไม่ละเว้นแม้แต่นางกำนัล

บทที่ 958 ไม่ละเว้นแม้แต่นางกำนัล

สนมไป่ตกใจกับคำพูดของซูอัน นางขยับร่างกายราวกับกำลังพยายามเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขา

อย่างไรก็ตาม นางสังเกตเห็นว่าดวงตาของซูอันยังคงชัดเจนและสดใส เขาไม่ได้กำลังเจ้าชู้กับนางอย่างที่นางจินตนาการไว้

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพียงคำชมจากใจจริง

ใบหน้าของสนมไป่เปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน เป็นสีเดียวกับชาในถ้วยของเขา “ท่านชมข้าเกินไปแล้ว ท่านสิบเอ็ด”

ซูอันหัวเราะอย่างเคอะเขิน เนื่องจากไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะพูดอะไรอีก เขาจึงตัดสินใจจิบชา เมื่อเขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมา จมูกของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมสดชื่นอันเป็นเอกลักษณ์ “ช่างเป็นชาที่มีกลิ่นหอมที่น่ารื่นรมย์จริง ๆ!”

สนมไป่ยิ้ม “ชานี้ผสมผสานกลิ่นหอมของดอกไม้หลายชนิด ข้าใช้เวลานานในการค้นคว้าวิธีป้องกันไม่ให้กลิ่นหอมแรงเกินไป”

“อย่างที่คาดไว้ พระสนมไป่ทั้งงดงามและประณีตเหมือนกับชาถ้วยนี้” ซูอันชมเชย เขากลัวว่าชาจะมีพิษจึงจิบเพียงเล็กน้อย แต่กลิ่นหอมอวลกรุ่นที่อยู่ในปากทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะดื่มเพิ่มอีกนิดหน่อย

ไม่มีทางที่สนมไป่จะกล้าสังหารทูตยุทธ์เสื้อแพรทองในที่สาธารณะใช่ไหม?

แล้วถ้ามันเป็นยาปลุกกำหนัดล่ะ?…อืม…แต่ข้าเคยเห็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดที่รุนแรงที่สุดแล้ว และชานี้ก็ไม่ให้ความรู้สึกแบบนั้นกับข้าเลย

สนมไป่พอใจเมื่อเห็นซูอันจิบอีกสองสามอึก อย่างไรก็ตาม นางนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายเปรียบเทียบชากับนาง ถ้าเขาดื่มไปเรื่อย ๆ แสดงว่า…?

หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น นางเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “จริงหรือไม่ที่มีผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์ในหมู่นักฆ่าที่โจมตีพระราชวัง?”

ซูอันวางถ้วยชาของเขาลง “ใช่พะย่ะค่ะ นางเป็นสตรี”

นี่เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วไปจึงไม่จำเป็นต้องปิดบัง

แววชื่นชมแวบผ่านดวงตาของสนมไป่ “ค่อนข้างน่าชื่นชมที่ท่านสิบเอ็ดสามารถปกป้ององค์รัชทายาทได้ แม้จะเผชิญหน้ากับปราชญ์ก็ตาม”

ซูอันรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนขึ้น “พูดตามตรง กระหม่อมไม่สามารถต้านทานการโจมตีของนางได้แม้แต่ครั้งเดียว เป็นองค์จักรพรรดิที่เอาชนะนางได้”

สนมไป่ยิ้ม “ท่านถ่อมตัวเกินไปแล้วท่านสิบเอ็ด การเผชิญหน้ากับปราชญ์และการเอาตัวรอดมาได้เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การภาคภูมิใจ ยิ่งกว่านั้น นางกำนัลบอกข้าว่าความพยายามอันกล้าหาญของท่านช่วยชะลอพวกนักฆ่าไว้ ท่านเป็นผู้มีความชอบที่สุดอย่างแน่นอน”

“ชมเกินไปแล้วพะย่ะค่ะ พระสนม” ซูอันรู้สึกว่าตัวเองกำลังล่องลอย ผู้หญิงคนนี้ทั้งสวย น้ำเสียงอ่อนโยน และทุกอย่างที่นางพูดทำให้เขารู้สึกดีกับตัวเอง เป็นการยากที่จิตใจของเขาจะไม่หวั่นไหวไปบ้าง

“อ้อ ข้าได้ยินมาว่านักฆ่าหญิงได้รับบาดเจ็บ แต่ก็หนีรอดไปได้ ท่านจับนางได้แล้วหรือยัง? จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในวัง? ข้ากลัวว่าพวกเราจะตกอยู่ในอันตราย” สนมไป่กล่าว ความกังวลทำให้น้ำเสียงของนางขุ่นมัว “ข้าไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้นก็จริง แต่ข้าไม่สามารถทนความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลานขององค์จักรพรรดิ”

สนมไป่ดูกังวลจนน้ำตาจะไหล ภาพนี้เพียงพอที่จะละลายหัวใจของผู้ชายคนใดก็ได้

ซูอันปลอบนางอย่างรวดเร็ว “อย่ากังวลไปเลยพระสนมไป่ แม้ว่านักฆ่าหญิงจะยังไม่ถูกจับ แต่นางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากองค์จักรพรรดิ แม้นางอาจจะไม่ตายแต่ก็คงพิการไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมาสร้างปัญหาได้อีก”

“จักรพรรดิทรงเลิศล้ำไร้ผู้ใดเปรียบอย่างแท้จริง…” สนมไป่พึมพำกับตัวเอง สีหน้าของนางห่างเหิน

“นอกจากนี้” ซูอันกล่าวต่อ “ท่านจูเซี่ยได้สั่งการตรวจสอบอย่างเต็มรูปแบบเพื่อจับกุมนาง นักฆ่าหญิงคนนั้นกำลังหลบหนีและซ่อนตัวอยู่ นางย่อมไม่กล้าสร้างปัญหาภายในวัง”

ในตอนนี้พี่สาวเจ้าสำนักน่าจะไม่ได้ยินเขา ดังนั้นมันอาจจะไม่เป็นไรที่จะพูดเรื่องเหล่านี้

สนมไป่ยิ้ม “ขอบคุณท่านสิบเอ็ดสำหรับคำปลอบโยน ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”

พวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงทารกร้องไห้ สนมไป่รีบลุกขึ้นยืน “ขออภัยท่านด้วย แต่หลานชายขององค์จักรพรรดิอาจจะหิว ข้าขอตัวก่อน”

ซูอันเหลือบมองที่หน้าอกใหญ่ของนางโดยไม่รู้ตัว ไม่มีแม่นมหรือ? ทำไมนางสนมต้องเลี้ยงบุตรด้วยตัวเอง?

ใบหน้าของสนมไป่แดงเมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของเขา

“เช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลาเช่นกัน” ซูอันลุกขึ้น

สนมไป่กล่าวว่า “ข้าจะให้นางกำนัลและขันทีส่งของขวัญเหล่านี้ไปยังเรือนพักของท่าน” หลังจากพูดเช่นนี้ ร่างงามของนางก็จากไปอย่างรวดเร็ว

นางกำนัลที่พาเขามานำกลุ่มขันทีที่ถือหีบใหญ่หลายกล่องไปยังเรือนพักของซูอัน

“เจ้าชื่ออะไรแม่นางน้อย?” ซูอันถามโดยมองไปที่นางกำนัล เขาไม่มีความคิดใด ๆ กับนาง แต่เพียงต้องการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ใต้บังคับบัญชาของบุคคลสำคัญเหล่านี้ภายในวัง

บุคคลสำคัญมักไม่สนใจคนรับใช้ที่ต่ำต้อยเหล่านี้ การมีคนเหล่านี้เป็นพวกจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง

“ข้าชื่อซินรุ่ย ท่านสิบเอ็ด” นางกำนัลตอบอย่างเขินอาย

“ชื่อไพเราะยิ่ง” ซูอันยิ้ม “เจ้าดูเรียบร้อยอ่อนหวาน ไม่น่าแปลกใจที่พระสนมไป่พอใจเจ้า”

สนมไป่ชอบดอกไม้มาก แม้แต่แซ่ของนางกำนัลของนางก็เกี่ยวข้องกับดอกไม้

“ข้าไม่กล้าเปรียบเทียบกับเจ้านายของข้า” ซินรุ่ยตอบเสียงเบา

ซูอันใช้ทักษะการพูดของเขาอย่างเต็มเปี่ยมตลอดทาง ซึ่งทำให้ซินรุ่ยหวั่นไหว

เขาได้เรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับสนมไป่ตลอดทางกลับ ปกติสนมไป๋ไม่ได้อาศัยอยู่ในวังตะวันออก และไม่คุ้นเคยกับผู้ที่อยู่รอบกายองค์รัชทายาท งานอดิเรกที่นางโปรดปรานคือการปลูกพืชและดอกไม้ทุกชนิด

ทั้งรัชทายาทและองค์หญิงรัชทายาทไม่ได้มาเยี่ยมนาง และนางก็ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพวกเขาเช่นกัน ดูเหมือนว่านางจะอาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยว

นางเต็มใจรับรัชทายาทองค์นี้เป็นสามีจริง ๆ หรือ?

ผู้หญิงที่น่าทึ่งและงดงามอย่างสนมไป่จะชอบคนอ้วนที่โง่เง่าอย่างรัชทายาทได้อย่างไร?

แต่นอกจากรัชทายาทแล้ว จะเป็นใครได้อีก?

อาจเป็นจักรพรรดิที่ยังคงอยู่ในใจนาง?

เฮ้อ…ข้ามีข้อมูลไม่เพียงพอ มันยากที่จะพูด…

ซินรุ่ยและขันทีกับนางกำนัลคนอื่น ๆ จากไปโดยทิ้งหีบทั้งหลายไว้เบื้องหลัง หลังจากซูอันปิดประตูแล้ว อวิ้นเจียนเยว่ก็ปรากฏกายขึ้น นางมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้านี่มันช่างเจ้าสำราญจริง ๆ แม้แต่นางกำนัลที่น่าสงสารก็ยังไม่คิดละเว้น!”

เห็นได้ชัดว่าวาจาเจ้าชู้ของซูอันไม่หลุดรอดไปจากหูของนาง

“ท่านนี่ไม่เข้าใจอะไรเลย อันตรายแฝงตัวอยู่ทั่วทุกมุมของวังแห่งนี้ ข้าต้องระวังตัวเสมอ! ข้าต้องหาสมัครพรรคพวกให้มากที่สุด!” ซูอันหงุดหงิดและไม่สนใจนาง